Verborgen verdriet – Joyce Scholten

[LukaModerator]

Verborgen verdriet – Joyce Scholten

Een indringend verhaal over de impact van psychische stoornissen op een jong leven.

Uitgever: Brave New Books
Auteur: Joyce Scholten

Samenvatting
Op mijn 13e ontwikkelde ik een depressie en eetstoornis. Ik werd gepest op de basisschool en kon niet omgaan met de complexe thuissituatie. Ik werd opgenomen voor onverklaarbare hoofdpijnen, waar het hele verhaal bekend werd. Later werd ik seksueel misbruikt. Ik ontwikkelde Anorexia Nervosa, ernstige depressie en een complexe post traumatische stressstoornis. Hierna volgden er 20+ opnames in ziekenhuizen, de psychiatrie en gesloten jeugdzorg. Al die tijd heb ik verhalen in een dagboek geschreven. Ik schrijf over de dingen die er mis gaan in de hulpverlening, mijn ervaringen daarin, en over stigma’s die hangen rondom psychische stoornissen. Ik besloot open te zijn over mijn ervaringen om zo anderen te kunnen inspireren, om hulp te zoeken bij psychische stoornissen. Deze autobiografie is daar het eindresultaat van. Ik hoop je inzichten te geven in het leven binnen de 4 muren van de psychiatrie en jeugdzorg, en hoop te kunnen laten zien wat dat met een jong meisje doet. Het is (over)leven, maar er is hoop, op weg naar beter.

[LukaModeratorTopic starter]

Joyce (20) heeft een half leven vol ellende achter de rug; ‘Ik hoop dat elektroshocks helpen’

Joyce Scholten is nog maar 20 jaar, maar heeft al een half leven met ellende achter de rug. De Elsterse schreef een boek Verborgen Verdriet, over de misstanden zoals zij die heeft ervaren in de jeugdzorg.

Hoe het nu met haar gaat? ,,Best goed, met wat ups and downs. Ik wacht op een elektroshocktherapie: waarbij stroomstoten in mijn hersenen een epileptische aanval veroorzaken, in de hoop dat het brein dan als het ware wordt gereset zodat de depressies weg zijn.”

En dat is dan iets om naar uit te zien, voor Joyce Scholten. Want dat is de hoop op weer een grote stap richting een normaal leven. Ze vertelt het met weinig emotie, van boosheid, blijdschap of angst is nauwelijks iets te merken.

Gewoon een vlotte meid, die houdt van hockey, fotograferen en schrijven; en na de zomer hoopt aan de studie Verpleegkunde te kunnen beginnen. Maar dat is wat de buitenwereld aanschouwt. Haar leven zag er sinds haar tiende behoorlijk beroerd uit.

,,Daarom heb ik ook een boek geschreven: ik heb veel ervaring met jeugdzorg en -psychiatrie. Er gebeuren dingen die wat mij betreft niet kunnen.” Ze wil het debat losmaken, anderen waarschuwen voor wat er in die wereld gaande is. ,,Maar ook als erkenning voor alle lotgenoten die hetzelfde ondergingen maar geen boek konden schrijven.”

Het ging mis toen Joyce een jaar of negen was: eetstoornissen en depressies. ,,Vermoedelijk omdat ik te perfectionistisch wilde zijn; en de druk van school.” In de jaren erna stapelden de problemen zich op, totdat op haar veertiende ‘alles echt naar boven en naar buiten kwam’. In die tijd kreeg haar leven ook een extra, gigantische dreun: seksueel misbruik, nadat ze terugkwam van een hockeytraining.

,,Toen eerst opgenomen in het Rijnstate ziekenhuis, daarna enkele maanden in therapie bij Karakter in Nijmegen.” Maar omdat ze weinig progressie boekte volgde de overplaatsing naar de jeugdinstelling Horizon in het Achterhoekse Harreveld. ,,Normaal hoor je daar zo’n drie maanden te zitten om te stabiliseren; zodat je daarna elders weer naar een behandeling kunt. Maar ik zat er twee jaar, tot juli 2018.”

‘Ik mocht die pizza niet weigeren’
Ze was een ‘moeilijk geval’, zoals Joyce te horen kreeg. ,,Ik kwam na een suïcidepoging binnen bij Karakter, maar ik was opstandig en daar wisten ze het na drie maanden niet meer.” Dus door naar Harreveld, maar dat gaf haar – een soort tienerwrak – ook bepaald geen rust en wijsheid. ,,Ik had sondevoeding en moest er bij binnenkomst meteen uit. Gedwongen eten en zo niet: naar de isoleercel.” Niet een paar uur of een dag: soms dagenlang in totale afzondering. ,,Later werd er pizza gegeten, maar ik nam liever drie boterhammen; net zoveel calorieën. Maar ik mocht die pizza niet weigeren en dus weer meteen wegwezen: de isoleer in.”

Haar verwijt is dat de organisatie in Harreveld te weinig de moeite neemt om zich echt in een jongere te verdiepen. ,,Er wordt niet naar je geluisterd. Als ze het ook maar even niet met je zien zitten: hop, de isoleercel in of afzondering op je kamer. Daar worden de meesten echt niet beter van.” Dat de isoleercel een middel is dat soms moet worden ingezet, snapt ze best: ,,Vooral voor de agressieve jongeren, maar dat was ik zeker níet.”

Er is ingebroken in mijn lichaam, ik voel me daar niet meer veilig in

Joyce Scholten

Joyce is niet louter negatief over de instelling. ,,Het laatste half jaar ging het beter, kreeg ik meer vrijheid. Dat is iets wat een jongere met psychische problemen echt nodig heeft. Heb er zelfs mijn rijbewijs kunnen halen. En er zijn mensen met wie ik wél goede gesprekken heb gehad; en me soms nog steeds helpen.”

Maar buiten de jeugdhulp om, heeft vooral het seksueel misbruik van vijf jaar geleden erin gehakt. ,,Er is ingebroken in mijn lichaam, ik voel me daar niet meer veilig in; dus waarom zou ik verder leven?” En die laatste, treurige conclusie geeft ze ook al vorm: ,,Als de elektroshock níet aanslaat, kies ik voor een waardig einde. Ik ben al in gesprek over euthanasie, voor als het niet beter wordt. Gelukkig zien ook de behandelaars dat door alle trauma’s en strijd dit geen waardig leven voor mij is.”

Het boek, dat ze schreef op basis van uitgebreide en gedetailleerde dagboeknotities, heeft tot haar blijde verrassing al tot een reactie uit Harreveld geleid. ,,Ik kreeg een berichtje op instagram en ze zeiden dat mijn boek nieuwe inzichten gaf waar ze over na wilden denken. Of het echt iets verandert daar? Ik hoop het, maar vrees van niet. Ik hoop dat vooral individuele hulpverleners het boek gaan lezen.”

Een woordvoerster van Horizon laat na lezing van dit artikel geen behoefte te hebben om te reageren op het relaas van Joyce Scholten.

Bron: de Gelderlander >>

[Auteur]

Reacties