- Dit onderwerp bevat 4 reacties, 4 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 11/12/2018 om 19:27 door SylviaN.
-
Reacties
-
Traumaverwerking is als het afpellen van een ui – Blog van AsWeSpeak
De afgelopen tijd heb ik alles wat ik de afgelopen jaren leerde gebruikt om te blijven staan, nog meer angsten aan te gaan en vooral ook om in de traumabehandeling die ik nog altijd volhoud, zoveel mogelijk te behalen. Het is als een enorme ui die laag voor laag wordt afgepeld. En hoe verder ik kom, des te eenzamer voel ik me.
Omdat niemand dit snapt. Zich kan voorstellen. Ik begin het zelf pas net te snappen. Hoe kunnen mensen dan begrijpen dat ik hier nu nog steeds mee bezig ben? Er niet een keer maar klaar mee zou moeten zijn. Terwijl ze zich niet kunnen indenken hoe dat klaar er dan uit zou zien. Ik wist en weet niet eens hoe dat eruit zal zien. Ja, wanneer ik mijn leven kan leiden zonder nachtmerries, herbelevingen en triggers. Alle dingen doen die ik had kunnen doen als mijn wieg ergens anders had gestaan. Op een liefdevolle(re) plek.
Ik begrijp inmiddels een hele boel. Niet alleen met mijn hoofd, ik kan het ook steeds beter voelen. En die pijn daarvan verdragen. Het niet verdragen, en een oude coping gebruiken om hier mee om te gaan zou een stuk ‘makkelijker’ zijn. Gewoon maar niets voelen bijvoorbeeld, dan is er ook niets uit te houden. Maar ik moet altijd naar de lange termijn blijven kijken, mijn ratio aanspreken en mezelf iedere dag voorhouden wáárom ik dit doe en wat ik wil bereiken. En hoe ik mijn leven wil inrichten. Hoe ik de dagen ga doorkomen, wil doorkomen. Hoe ik ze nu doorkom en waar ik naartoe wil. En dat ik DAAROM nu deze pijn aanga. Het brandende huis in ga. In het diepe spring. Totaal tegennatuurlijk. Maar zó nodig. Het vergt zo f*cking veel moed, maar meestal mag ik mezelf zó erg niet, dat ik niet kan zien hoeveel durf ik steeds weer uit mijn tenen moet halen.
Vermijden houdt pijn in stand
Nog steeds is er de verwoestende impact van wat pedofielen met een sadistische inslag bij me aanrichtten. Mensen die me zorg hadden moeten bieden schonden vanaf mijn peuter/kleutertijd mijn lijf. Lijfje destijds. Dat wil ik altijd vermijden. Niet aan denken. Dat ik natuurlijk me nooit had ik kunnen verzetten, en dat een kinderlijf dat natuurlijk helemaal niet aankan. Maar vermijden houdt pijn in stand, dat weet ik inmiddels. O wat weet ik het allemaal goed. Dat moet ik me dan beseffen. Dat we het niet hebben over het lijf dat ik veracht en dat best wel kapot gemaakt mag worden, want ja het was allemaal mijn schuld en allemaal verkeerd in mijn hoofd opgeslagen. Maar dat het gewoon een klein kinderlijf was. Nog kleiner dan de lijfjes van mijn kinderen nu, en die vind ik nog steeds klein. Dat moet ik onder ogen zien. En hoeveel pijn dat besef doet, want het is oneerlijk en het maakt machteloos. Het is makkelijker een reden te hebben die aan jou ligt, want de machteloosheid en pijn van de waarheid is niet uit te houden. Toch moet ik die uithouden.Bedankt Mark voor het plaatsen van dit artikel. Ik heb het helemaal gelezen op joo.rs en herkende een heleboel
ervan, ook dingen niet, die moeten nog komen voor mij. Ook heb ik nu pas ontdekt dat dissociëren een tweede natuur
geworden is. Het is zo gewoon voor me, dat ik het niet als ongewoon opmerk.groetjes Stijn
Jee Mark, wat verschrikkelijk knap dat je het zo op hebt geschreven. Zo herkenbaar de uienrokken. Ook het op je tenen lopen en hard werken bij therapie en dan na 2,5 jaar alsnog ‘boem’. Ik zit zelf ook op een soort van eenzaamheids dieptepunt. Wat een rotgevoel. Wil niet instorten met kerst, als mijn therapeut vrij is. Ik knijp hem daar wel voor omdat dit sowieso mijn moeilijke tijd van het jaar is, ik op een moeilijk punt in de verwerking zit en mijn dader/vader gister een jaar dood is. Heel dubbel gevoel…..
Hoi Sylvia,
Voor er misverstanden ontstaan, deze blog is niet van mijn hand hoor. Ik heb hem hier alleen geplaatst omdat ik het, net als jij dus, ontzettend herkenbaar vond.
Groet,
MarkAha, dat voorkomt idd verwarring 😉
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
