- Dit onderwerp bevat 0 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 04/12/2017 om 14:42 door Mark.
-
Reacties
-
Een interview met Mariska van Esveld van ‘Jeugdformaat‘ in het radioprogramma Dossier Mastenbroek op Den Haag fm, waarin gesproken wordt over kindermishandeling, zoals fysieke mishandeling, emotionele verwaarlozing en seksueel misbruik.
Opvallend vond ik dat zij meldt dat mensen om het kind heen het vaak lastig vinden een melding te doen bij ‘Veilig thuis‘ omdat ze niet 100% zeker van hun zaak zijn. In het interview wordt geopperd dat dit met onze cultuur te maken heeft. Dat wij niet gewend zijn ons te bemoeien met de kinderen van een ander, zo van, het is niet aan mij er iets van te zeggen.
Ik heb iets dergelijks kort geleden van vrij dichtbij meegemaakt, waarbij er aanwijzingen waren dat een kind thuis, mogelijk door vader, misbruikt werd. Degene die dit vermoeden had, vertelde mij dat hij het erg lastig vond een melding te doen omdat hij dat een enorme verantwoordelijkheid vond. Want stel je voor dat het niet klopte, dan zou het zijn schuld zijn dat die vader problemen kreeg. Ik kan me zijn standpunt goed voorstellen, maar had wel zoiets van, draai het eens om. Stel je eens voor dat het wel waar is en je doet niks, dan laat je dus een kind in de steek. Een kind dat zelf niet in staat is zijn/haar situatie te veranderen. Is niks doen daarmee niet minstens zo’n grote verantwoordelijkheid dan wél wat doen?
Als je het zo bekijkt, blijft eigenlijk alleen de vraag over waarom het belang van een mogelijke pleger zwaarder weegt dan het belang van een mogelijk slachtoffer. Misschien dat mensen die vermoeden dat een kind mishandeld wordt, zich deze vraag eens kunnen stellen bij hun overweging wel of niet een melding te doen.
Beluister het interview hier.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
