Petitie – België: Maak een topprioriteit van de strijd tegen seksueel geweld

[LukaModerator]

Petitie

DE CIJFERS LIEGEN ER NIET OM: SEKSUEEL GEWELD IS EEN ERNSTIG PROBLEEM IN BELGIË. SLACHTOFFERS BLIJVEN VANDAAG VAAK IN DE KOU STAAN. ZE STUITEN OP MUREN VAN ONBEGRIP, ONGELOOF EN NEGATIEVE REACTIES EN OP INSTANTIES DIE NIET WILLEN OF NIET KUNNEN HELPEN.

De afgelopen jaren zette België verschillende stappen in de goede richting, zoals de oprichting van de eerste Zorgcentra na Seksueel Geweld in 2017. Er is echter meer nodig. Zo gebeuren er in ons land gemiddeld 100 verkrachtingen per dag. Slechts 1 op 10 personen doet aangifte. Meer dan de helft van verkrachtingszaken wordt geseponeerd zonder enig gevolg. Dat is onaanvaardbaar. Want het gaat om een verregaande aantasting van de fysieke en psychische integriteit van het slachtoffer.

Seksueel geweld is altijd een schending van mensenrechten. Preventiecampagnes, opvang van slachtoffers en bestraffing van daders zijn noodzakelijk om dit geweld te doen stoppen.

Ondersteun onze eis en vraag de regeringen van België om een topprioriteit te maken van de strijd tegen seksueel geweld.

Teken de petitie

[LukaModeratorTopic starter]

Slachtoffer verkrachting in open brief: “Ik ben boos en machteloos. En dat voor zijn 2 minuten plezier en zijn kick.”

“Ik ween in de traphal omdat ik niet alleen durf te gaan slapen”, met die woorden wil Isabelle -een schuilnaam- in haar open brief het taboe rond verkrachting doorbreken. Vorig jaar werd ze verkracht en sindsdien heeft ze een heel verwerkingsproces doorstaan. Toch vindt ze het belangrijk om haar verhaal te delen. Iets wat Wies De Graeve, directeur van Amnesty International, beaamt: “Slachtoffers blijven nu te vaak in de kou staan.”

“Ik wou niet geloven dat hij me daarvoor wou aanvallen. Ik heb nog weerstand proberen te bieden, gekrabd, gesmeekt om me los te laten, maar zijn handen bleven druk uitoefenen op mijn nek. Ik kreeg geen adem meer. Verdoofd, verzwakt en verslagen heb ik me laten verkrachten.” Aan het woord is Isabelle (schuilnaam), een jonge vrouw van 25 die vorig jaar in september verkracht werd op amper enkele honderden meters van haar huis. Om andere slachtoffers een hart onder de riem te steken, schreef Isabelle een open brief. Want zij is niet alleen.

Na de feiten stapt de vrouw naar de politie en die kan uiteindelijk de dader oppakken. Het gaat om een Roemeense dertiger die niet aan zijn proefstuk toe is. In zijn thuisland werd hij al veroordeeld voor gelijkaardige feiten, maar in ons land gebeurt dat niet. Er wordt beslist om de man te interneren omdat hij niet toerekeningsvatbaar is.

Ik heb gesmeekt om me los te laten, maar zijn handen bleven druk uitoefenen op mijn nek

Isabelle

“2 minuten plezier en 10 minuten ‘kick'”
De vrouw is opgelucht omdat de dader is gevonden, maar de dagen nadien wordt ze overspoeld met een schuldgevoel: “Ik had het leven van een man verwoest en die ging nu naar de gevangenis. Ik wil niet geloven in oog-om-oog, maar hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer ik besef hoe gebroken ik ben.”

De bewuste dag laat sporen na en Isabelle voelt de impact op haar leven: “Als 25-jarige vrouw ween ik in de traphal omdat ik niet alleen durf te gaan slapen. Ik moet mijn leven opnieuw indenken om me veilig(er) te voelen. Mijn eigen buurt heeft me verraden, het openbaar vervoer nemen maakt me bang, over de parking tot de auto is een spurt geworden. Ik voel me van mezelf en de wereld vervreemd. Boos, verdrietig, machteloos. En dat voor zijn 2 minuten plezier, voor 10 minuten ‘kick’.” Isabelle kon gelukkig rekenen op een sterk team van zowel politieagenten, haar familie en vrienden.

Ik had het leven van een man verwoest en die ging nu naar de gevangenis. Maar hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer ik besef hoe gebroken ik ben

Isabelle

“Het is niet oké”
Ook al is de man geïnterneerd, het blijft voor Isabelle moeilijk om te moeten leven met de gedachte dat hij ooit vrij zou rondlopen en andere vrouwen zou kunnen pijn doen: “Het maakt me ziek. Het is niet oké dat je als vrouw niet overal veilig kan zijn. Het is niet oké om je te moeten schamen omdat je op het verkeerde moment op de verkeerde plek zat. Het is niet oké om je pijn te moeten verbergen uit angst voor het label dat ze op jou zullen plakken. Er is zoveel niet oké.”

Daarom heeft de vrouw besloten om met haar verhaal naar buiten te komen. Ze beseft dat ze de maatschappij niet kan veranderen en dat verkrachters nooit uit de wereld zullen verdwijnen. Maar ze hoopt met haar verhaal het taboe te doorbreken zodat meer slachtoffers een stem krijgen en kunnen verwerken wat hen overkomen is. Daarnaast wil ze voorkomen dat daders er straffeloos mee wegkomen.

Ik verwacht geen mirakels. Ik kan enkel mijn stem laten horen, vrouwen en mannen beschermen door ze te waarschuwen, hen aanmoedigen om hun verhaal te delen

Isabelle

“Ik verwacht of kan niet zorgen voor mirakels. Ik kan enkel mijn stem laten horen, vrouwen en mannen beschermen door ze te waarschuwen. Hen aanmoedigen om hun verhaal te delen én om de dader te durven aangeven. Hen op het hart drukken dat zij het slachtoffer zijn, dat zij het verdienen om geloofd en geholpen te worden. Ik kan me zelfs niet inbeelden hoe groot de pijn moet zijn van slachtoffers die dit geheim houden. Dat zij nooit een klein stukje van die pijn kunnen delen, kwijt kunnen.”

De vrouw is nu vastbesloten om haar verhaal te blijven vertellen, keer op keer. Niet enkel voor zichzelf, maar voor álle slachtoffers: “Tot we gehoord worden. Tot er een beetje van alle pijnen verzacht kan worden. Het stilzwijgen, je kop in het zand steken en het probleem negeren, het slachtoffer niet au sérieux nemen, geeft de wereld, de dader vrij spel.”

Haar brief sluit ze af met een duidelijke boodschap voor lotgenoten: “Zoek hulp, je verdient dat. Jij bent slachtoffer. Je bent niet alleen.”

“Maak van seksueel geweld een topprioriteit”
Volgens mensenrechtenorganisatie Amnesty International moet de strijd tegen het seksueel geweld een topprioriteit worden voor het beleid in ons land. “We zien dat het een grootschalig mensenrechtenprobleem is en dat het alle leeftijdscategorieën treft. Het valt de fysieke en psychische integriteit van heel veel mensen aan. Daarom vinden we het de taak van de overheid om mensen daartegen te beschermen en actie te ondernemen om seksueel geweld te stoppen”, zegt Wies De Graeve, directeur van Amnesty International.

De organisatie verwacht vooral een geïntegreerd beleid van alle overheden in ons land: “Dat gaat bijvoorbeeld om zorg voor slachtoffers en een betere opleiding van politie en medewerkers van het gerecht om beter te kunnen omgaan met de slachtoffers. Op die manier zou er sneller bewijs kunnen verzameld worden.”

Amnesty wil ook meer sensibilisering en seksuele opvoeding, bijvoorbeeld op school, maar zeker ook in de samenleving. “We zien dat er nog altijd veel vooroordelen en stereotypes heersen over seksueel geweld. Het gaat onder meer om zogenoemde victim blaming, waarbij de schuld in de schoenen van het slachtoffer wordt geschoven.”

Bron: VRT.BE >>

[LukaModeratorTopic starter]

Amnesty International vraagt opnieuw om van seksueel geweld topprioriteit te maken: “Probleem wijdverspreid”

De mensenrechtenorganisatie Amnesty International wil dat seksueel geweld een topprioriteit wordt voor het beleid in ons land. Ze lanceert daarom een nieuwe campagne. Volgens de organisatie is het probleem nog erg wijdverspreid. Uit een nieuwe bevraging moet blijken dat 20 procent van de vrouwen en 14 procent van de mannen zegt dat ze ooit verkracht zijn.

Seksueel geweld moet een topprioriteit zijn voor het beleid in ons land. Het is niet de eerste keer dat we die eis horen. Vorig jaar was dat nog de conclusie van de Hoge Raad van de Justitie, nadat hij zich had gebogen over de zaak Julie Van Espen.

Zowel ontslagnemend federaal minister van Justitie Koen Geens (CD&V) als Vlaams minister Zuhal Demir (N-VA) lieten het voorbije jaar al weten dat ze de strijd tegen seksueel geweld willen voeren, aan kruissnelheid. Zo werden verschillende zorgcentra voor slachtoffers opgericht, en het aantal wordt ook nog uitgebreid.

Allemaal goede zaken, vindt de mensenrechtenorganisatie Amnesty International. Maar het kan nóg beter. De organisatie lijstte verschillende eisen op. “We willen bijvoorbeeld meer zorgcentra voor slachtoffers, maar ook een betere begeleiding van de politieagenten en meer sensibilisering, bijvoorbeeld tijdens de lessen seksuele opvoeding in de scholen”, zegt Wies De Graeve van Amnesty International. De eisen er komen er aan de vooravond van Internationale vrouwendag op 8 maart.

Hoge cijfers
De oproep is nodig, vindt de organisatie, omdat het probleem nog steeds erg groot is. Uit een nieuwe online bevraging bij 2.300 Belgen tussen de 15 en 75 jaar oud blijkt dat 20 procent van de vrouwen en 14 procent van de mannen zelf zegt dat ze ooit verkracht zijn. Dat cijfer is erg hoog. “Het probleem is nog wijdverspreid. Ik vind het zélf een erg hoog aantal”, zegt Wies De Graeve.

Uit de bevraging blijkt ook dat er nog heel wat vooroordelen zijn over seksueel geweld. Zo vindt 19 procent van de mannen dat slachtoffers van seksueel geweld mee verantwoordelijk zijn als ze sexy kledij aanhebben. 40 procent zegt dat het geen verkrachting is als iemand niet expliciet weigert.

Een ander pijnpunt is de hoge zogenoemde seponeringsgraad. Met andere woorden: hoeveel zaken die door justitie onderzocht worden, zonder gevolg blijven. In totaal werden tussen 2010 en 2017 53 procent van de zaken geseponeerd.

Dat kan zijn wegens te weinig bewijs, omdat het verhaal niet écht blijkt, of uit opportuniteitsredenen. Dat laatste betekent dat de zaak niet verder onderzocht wordt omdat er te weinig onderzoekscapaciteit is, omdat er een beperkte weerslag is op de maatschappij, of door een relationele band tussen dader en slachtoffer.

“De hoge seponersingsgraad kan deels getackeld worden door slachtoffers zorg te bieden in combinatie met onmiddellijke bewijsvergaring”, zegt Wies De Graeve. En dat kan in de zorgcentra gebeuren. “Die centra moeten voldoende middelen krijgen en mensen moeten beter op de hoogte zijn van het bestaan ervan”, aldus De Graeve.

Bron: VRT.BE – Beluister hier het gesprek met Wies De Graeve in “De ochtend” op Radio 1

[LukaModeratorTopic starter]

ENQUÊTE OVER SEKSUEEL GEWELD IN BELGIË – NOOD AAN BETERE PREVENTIE, NAZORG EN VERVOLGING

SEKSUEEL GEWELD IN BELGIË IS EEN PRANGEND MENSENRECHTENPROBLEEM DAT EEN DOORTASTENDE, EFFECTIEVE EN GECOÖRDINEERDE AANPAK VRAAGT OP ALLE BELEIDSNIVEAUS.

Amnesty International lanceert daarom op de vooravond van Internationale Vrouwendag (8 maart) een nieuwe campagne die de Belgische beleidsmakers oproept een topprioriteit te maken van de strijd tegen seksueel geweld.

“De afgelopen jaren zette België verschillende stappen in de goede richting, met onder meer de oprichting van de eerste Zorgcentra na Seksueel Geweld in 2017. Er is echter meer nodig. De inspanningen moeten grootschaliger, beter gecoördineerd en meer gestructureerd. Slachtoffers van seksueel geweld blijven nu te vaak in de kou staan”, zegt Wies De Graeve, directeur van Amnesty International Vlaanderen.

“Heel recent zien we heel wat bemoedigende en positieve aankondigingen van zowel federale als Vlaamse regeringsleden hierover. Onze campagne zal die voornemens hopelijk versterken en ondersteunen zodat er werkelijk een kentering komt.”

HARDE CIJFERS
De officiële cijfers voor seksueel geweld in ons land zijn hallucinant: de afgelopen 10 jaar werden er gemiddeld bijna 10 verkrachtingen per dag aangegeven bij de politie. Tot naar schatting 90% van de gevallen van seksueel geweld worden echter niet aangegeven, dit is het zogenaamde dark number. Seksueel geweld blijft dus grotendeels onder de radar. In een recente peiling* van Amnesty International bij 2.300 Belgen zegt 20% van de bevraagde vrouwen en 14% van bevraagde mannen ooit verkracht te zijn. Van de bevraagde jongeren tussen 15 en 24 jaar zegt 24% dat ze ooit verkracht werden.

* De enquête waarvan sprake in dit persbericht werd afgenomen door het bureau Dedicated in september en oktober 2019 bij 2300 Belgen tussen 15 en 75 jaar oud.

Teken de petitie of lees meer >>

[LukaModeratorTopic starter]

MYTHES
Slachtoffers durven vaak niet te spreken over wat hen is overkomen uit angst voor onbegrip of stigmatisering. Er heersen nog steeds een pak schadelijke vooroordelen en stereotypes over seksueel geweld bij een deel van de bevolking. Dit blijkt ook uit de nieuwe enquête van Amnesty International. Zo vindt 19% van de ondervraagde Belgische mannen dat slachtoffers van seksueel geweld mee verantwoordelijk zijn als ze sexy kledij aanhebben.

Liefst 40% van de bevraagde mannen vindt dat er geen sprake is van verkrachting als iemand niet expliciet weigert. Bij de bevraagde jongeren tussen 15 en 24 jaar is dat 31%. Nochtans is er sprake van verkrachting of seksueel geweld zolang er geen toestemming werd gegeven. Bovendien is het zo dat veel slachtoffers van seksueel geweld verlammen als reactie en zich niet meer kunnen verdedigen of weigeren. Het bestaan van het fenomeen verlamming wordt dan weer wel door 86% van de bevraagden erkend.

“De cijfers tonen aan dat er nog steeds moet ingezet worden op sensibilisering om kwalijke mythes en taboes te doorbreken. Dit is essentieel om seksueel geweld te voorkomen. Preventiecampagnes moeten focussen op het aangeven van grenzen, het begrip ‘toestemming’, seksuele autonomie en het recht op lichamelijk integriteit”, zegt Wies De Graeve.

HOGE SEPONERINGSGRAAD
Een ander pijnpunt is het zorgwekkend hoge seponeringscijfer. Tussen 2010 en 2017 werd 53% van de verkrachtingszaken door het parket geseponeerd zonder gevolg. Ruim een tiende werd geseponeerd uit ‘opportuniteitsredenen’, zoals onvoldoende onderzoekscapaciteit, de beperkte maatschappelijke weerslag of de relationele band tussen dader en slachtoffer.

De meest voorkomende reden van seponering – de helft van alle zaken – is het gebrek aan bewijs. Om penetratie en een gebrek aan toestemming, de twee elementen waaruit verkrachting bestaat, aan te tonen, is materieel bewijs, zoals een medisch attest, vereist. Het verkrijgen van dergelijk bewijs is in veel gevallen niet gemakkelijk, vooral wanneer de klacht dagen, maanden of zelfs jaren nadien wordt ingediend.

“De hoge seponeringsgraad kan deels getackeld worden door slachtoffers zorg te bieden in combinatie met onmiddellijke bewijsvergaring. Dit gebeurt nu al in de bestaande drie Zorgcentra na Seksueel Geweld, maar de centra moeten snel uitgebreid worden tot alle provincies, ze moeten voldoende middelen krijgen en mensen moeten beter op de hoogte zijn van het bestaan ervan”, zegt Wies De Graeve.

Uit de enquête van Amnesty International blijkt dat 68% van de bevraagde Belgen het hoge aantal seponeringen in verkrachtingszaken betreurt omdat dit kan bijdragen tot straffeloosheid.

MEER OPLEIDING POLITIE EN JUSTITIE
Schadelijke stereotypen over seksueel geweld bestaan ook bij de instanties die rechtstreeks met de slachtoffers in contact komen. Zo weigeren politieagenten soms om een klacht te registreren omdat de verkrachting binnen het huwelijk gebeurde. Gespecialiseerde opvang en kwalitatief hoogstaand onderzoek door de politie en het gerecht is van groot belang.

In de basisopleiding van politieagenten wordt slechts een handvol uren besteed aan het specifieke probleem van seksueel geweld en het belang van dit thema verschilt sterk van school tot school. Als prioritair veiligheidsfenomeen zou het thema in de opleiding net een hoge prioriteit moeten krijgen. Het ontbreken van een multidisciplinaire opleiding van magistraten en andere justitiële actoren in de behandeling van gevallen van seksueel geweld is eveneens problematisch.

“Het gebrek aan opleiding bij politie en justitie leidt voor sommige slachtoffers tot bijkomende trauma’s. Ervaringen zoals negatieve of knullige reacties, behandeld worden zonder respect, niet gehoord worden of slechte informatie krijgen, hebben een grote impact – zeker gezien de cruciale rol van justitie en politie in de strijd tegen straffeloosheid”, zegt Wies De Graeve.

“Het is duidelijk dat er nog veel werk verzet moet worden. Amnesty International vraagt de Belgische autoriteiten met aandrang om een coherent en doortastend beleid te voeren zodat we deze choquerende cijfers naar beneden krijgen. Elke daad van seksueel geweld is er één te veel”, besluit Wies De Graeve.

ACHTERGROND
Op donderdag 5 maart lanceert Amnesty International een petitie waarin de huidige en toekomstige Belgische overheden gevraagd worden volgend eisenpakket te realiseren:

• Een toegewezen en toereikend budget om seksueel geweld tegen te gaan en zorg te bieden aan slachtoffers via Zorgcentra na Seksueel Geweld in elke provincie.
• Transparante en betere dataverzameling (over het voorvallen van seksueel geweld, het aantal veroordelingen etc.) die politici in staat stellen om de juiste maatregelen te nemen.
• Een versterking van de opleiding voor mensen die rechtstreeks in contact komen met slachtoffers, met name politieagenten en gerechtelijke ambtenaren.
• Betere gerechtelijke procedures die leiden tot minder seponering van verkrachtingszaken en een einde aan de straffeloosheid van seksueel geweld.

[Auteur]

Reacties