- Dit onderwerp bevat 1 reactie, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 12/03/2023 om 21:36 door Luka.
-
Reacties
-
Moed en groei na kindermishandeling en -misbruik
Samenvatting
Uit een voorzichtige schatting blijkt dat één op de tien kinderen te maken krijgt met misbruik of mishandeling, meestal binnen hun gezin. Laat dat cijfer even bezinken: dat zijn gemiddeld twee kinderen per klas. En het aantal meldingen blijft stijgen.Overlevers dragen de sporen van kindermishandeling een leven lang met zich mee. Ze leren – of worden gedwongen – om te zwijgen over wat hen overkomen is. Wanneer ze spreken, reageert hun omgeving vaak met onmacht en onbegrip.
Precies daarom plaatst dit boek de onverschrokken verhalen van overlevers centraal. Zij weigeren het stigma van ‘het slachtoffer’, en richten zich op groei en herstel. Overleven is een wake-upcall voor de samenleving. Het verbindt lotgenoten en reikt taal aan om kindermishandeling bespreekbaar te maken.
‘De boodschap dat je er niet alleen voor staat, is cruciaal: wij kunnen je helpen om te begrijpen wat je voelt, waarom je zweeg, hoe je vooruitkunt. Het resultaat is groei, en niet louter schade.’
– Peter Adriaenssens
Politica Valerie Van Peel brengt slachtoffers van kindermishandeling samen in boek: “Mensen kijken nog te vaak weg”
Kamerlid Valerie Van Peel (N-VA) is slachtoffer geweest van kindermisbruik. Over dat geweld heeft ze nu een boek geschreven. In “Over leven, moed en groei” doet ze haar verhaal samen met twaalf andere slachtoffers, omkaderd door kinder- en jeugdpsychiater Peter Adriaenssens. “Blijf alert voor slachtoffers en kijk niet weg”, zeggen ze in “Laat”.
Gisteren raakte nieuwe cijfers bekend van de hulplijn 1712. In 2022 ontving de hulplijn een recordaantal aan meldingen, over 12.044 (mogelijke) slachtoffers van geweld, misbruik of mishandeling. Meer dan de helft van hen waren kinderen. Het zijn er meer dan ooit, en toch is het slechts het topje van de ijsberg. Volgens schattingen wordt één op de tien kinderen het slachtoffer van misbruik of mishandeling, vaak zelfs binnen het eigen gezin.
Net daarom wou politica en beleidsdeskundige kinderbescherming Valerie Van Peel dit boek schrijven, samen met Meredith Van Overloop, Anne Defossez en Peter Adriaenssens. “Er zijn zoveel mensen die met enorme littekens rondlopen, en dat verhaal alleen aan het dragen zijn. En dat maakt de stap naar herstel zo goed als onmogelijk.”
Volgens Van Peel zijn er meerdere redenen waarom slachtoffers het moeilijk vinden om te vertellen over hun ervaringen. Eén daarvan is de beeldvorming rond slachtoffers. “We worden altijd heel verkeerd voorgesteld. Of toch niet met de nodige nuance. We komen aan bod als het gaat over criminaliteit of psychiatrie. Terwijl het echt iedereen kan overkomen. Waarschijnlijk ook mensen die je kent, maar waar je het niet van weet. We zijn méér dan die rugzak die we meedragen. Maar die stempel van slachtoffer schrikt nog veel mensen af. Erover kunnen spreken zonder dat je daarna voor de rest van je leven iemand raar bent, dat is nog steeds een taboe.”
Dat het echt iedereen kan overkomen, bewijst ook de grote diversiteit aan getuigen in het boek. Ongeveer evenveel mannen als vrouwen, van alle leeftijden en achtergronden. Een bewuste keuze, volgens Van Peel. “Dat is het signaal dat we willen geven: het overkomt zovelen. Eén op de tien kinderen, dat is ongeveer twee kinderen per klas. 600.000 Vlamingen die het meemaken, en vaak weten we het niet eens.”
Dat mensen je plots enkel als slachtoffer gaan zien, schrikt veel mensen af, maar volgens Adriaenssens is jezelf als slachtoffer gaan zien soms nog de grootste drempel. “Veel slachtoffers willen gewoon zijn zoals een ander. Dus we moeten erover waken dat we hen ook zo blijven zien, en dat we hen geen nieuw etiket gaan opplakken. Want anders krijgen we mensen die zwijgen, omdat ze niet weten of wij wel verstandig gaan reageren.”
Collectieve verantwoordelijkheid
Dat praten wel degelijk loont, bewijzen de cijfers van 1712. Het aantal slachtoffers is met 6 procent gestegen tegenover 2021. Paradoxaal genoeg betekent dat dat het de goede richting uitgaat, bevestigt Adriaenssens. “Die cijfers hebben iets optimistisch, want eindelijk beginnen we erover te praten. Ook al weten we dat die cijfers maar een fractie zijn van de werkelijkheid.”Die cijfers nog verder laten stijgen, dat is volgens Adriaenssens onze collectieve verantwoordelijkheid: “Het is onze eigen verantwoordelijkheid om mensen aan te moedigen om te praten, en mensen de ruimte te geven om erover te praten. We wachten ook nog te veel tot slachtoffers zelf gaan praten, terwijl we vaak al voelen dat er iets aan de hand is. Eigenlijk vragen we te veel moed van de slachtoffers.”
We vragen te veel moed van slachtoffers
Jeugdpsychiater Peter Adriaenssens
Ook Van Peel heeft lang gezwegen over wat haar overkwam, “want als kind kan je dat niet plaatsen, en bovendien is er dan nog de manipulatie van de dader”. In haar tienerjaren had ze opnieuw de moed om erover te vertellen, zonder dat daar gevolg aan werd gegeven.
Pas toen ze als twintiger opnieuw haar verhaal deed, besefte ze dat net dat een voorwaarde is voor de stap naar herstel. “En net daarom raakt het me dat er nog steeds zoveel mensen zwijgen. Alle getuigen uit het boek, die het nu aandurven om in het openbaar te spreken, doen dat om iets negatiefs om te buigen in iets positiefs. Ze willen de anderen een beter proces gunnen. Ik wil hen ook nog eens bedanken voor die moed.”
Maar voor veel getuigen is het boek meer dan enkel directe hulp aan slachtoffers. Het is ook een vraag aan de rest van de samenleving. “Ik denk dat alle getuigen het boek ook willen gebruiken als maatschappelijk pamflet. Een oproep aan de samenleving om wakker te blijven, om alert te blijven voor deze problematiek.”
Volgens Van Peel heeft de omgeving van slachtoffers vaak wel door dat er iets aan de hand is, maar kijken mensen nog te vaak weg. “Het is zo’n groot en zwaar probleem. Alle getuigen in het boek hebben mensen zien wegkijken, en daar hebben we allemaal veel schade door geleden. Maar we hebben ook allemaal mensen gehad die ons wél geholpen hebben, en dat zijn vandaag nog altijd onze helden.”
Bron: VRT.be >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
