› Forum Lotgenoten Seksueel Geweld › Achtergrond & Informatie › Werk van lotgenoten › Ilonka 2.0 (CSG)
Tags: #metoo, seksueel geweld
- Dit onderwerp bevat 0 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 24/03/2021 om 20:04 door Luka.
-
AuteurReacties
-
24 maart 2021 om 20:04 #257875LukaModerator
Ilonka (32) werd misbruikt door haar atletiektrainer.
In deze blogserie vertelt zij over haar herstelproces.https://centrumseksueelgeweld.nl/ilonka-2-0
Blog 1
Het gaat goed met me. Met die positieve boodschap wil ik graag aftrappen. Het is 2021, veertien jaar na dato, bijna vier jaar na #MeToo en drie jaar na het ingaan van mijn therapie. De weg was lang; uitzichtloos soms, oneffen ook. Inmiddels is-ie stabiel. Ben ik stabiel. En daar ben ik erg blij mee.
Toen ik begon met therapie, zomer 2018, was ik best een hoopje ellende. Mijn verleden, het misbruik, had een flinke stempel gedrukt op mijn algehele welzijn. Ik had mijn emoties niet meer onder controle, mijn concentratie was hopeloos, humeur idem dito. Iedere dag was een worsteling. Mijn werk leed eronder, mijn relatie eveneens.
Lange tijd was mijn verleden een onbesproken periode. Dat is wel veranderd. Een tijdje terug heb ik mijn verhaal in de media gedeeld; paginavullend in de krant met foto en al. Twee jaar geleden was ik nog niet in staat om mijn verhaal ‘normaal’ te vertellen; er kwamen veel horten, stoten en snikken aan te pas. Ook ging het gepaard met een hoop schuld- en schaamtegevoel. No way dat ik dit in het openbaar ging delen. Er is veel voor nodig geweest om te komen waar ik nu ben. Vele therapiesessies hebben hieraan bijgedragen. Ik heb hard moeten werken om het trauma weg te poetsen. De herinneringen zijn er nog, de triggers echter verdwenen.Mijn klachten begonnen als gevolg van #MeToo. Door continu geconfronteerd te worden met verhalen copy paste aan dat van mij, kon ik er niet meer voor wegkijken; ik moest mijn verleden onder ogen zien. In een later stadium ben ik de verhalen van anderen als steunend gaan ervaren. Ze hebben me laten inzien dat ik niet de enige ben, wat enerzijds natuurlijk enorm spijtig is, maar mij anderzijds wel minder eenzaam met mijn verhaal heeft gemaakt.
Ik dacht dat niemand snapte wat ik voelde, dat ik alleen was hierin. Ik wilde het ook niet toelaten, mijn gevoel. Verstandelijk vond ik dat ik geen reden tot klagen had, dat ik het in het hier en nu prima voor elkaar heb. Die knagende pijn onder mijn huid vond ik storend, onterecht ook. Dat anderen met soortgelijke verhalen dezelfde pijn ervaren, heeft de pijn er niet per se minder op gemaakt, maar het is wel makkelijker geworden om het oké te vinden als het er is.Ik heb mezelf opnieuw uit moeten vinden. Ilonka 2.0 inclusief verleden. Zonder geheimen. Het delen van mijn verhaal zorgde er eerst voor dat ik mij een soort van naakt voelde, kwetsbaar. Alle beschermlagen over mijn pijnpunt waren eraf, alles was zichtbaar en daar heb ik aan moeten wennen. Inmiddels voelt het compleet; het verleden hoort erbij, hoe pijnlijk het ook is. Ik kan het niet meer wegstoppen. Dat wil ik ook niet meer. Het zwijgen is definitief verleden tijd.
Het voelt als mijn verantwoordelijkheid om mijn verhaal te delen, er iets nuttigs mee te doen. Het bespreekbaar maken, laten inzien hoe het mechanisme misbruik in elkaar zit; een hoopgevende aanmoediging ook voor anderen dat verandering mogelijk is. Ik heb moeten leren snappen hoe misbruik werkt. Ik snap inmiddels hoe hij het spelletje gespeeld heeft. Ik snap dat het gegaan is zoals het gegaan is. Ik snap ook dat ik er niks aan kon doen. Dat is voor mij enorm helpend geweest.
Mijn wonden zijn geheeld, de therapie is ten einde. Ik kan weer met mezelf door een deur, het werk gaat prima en mijn relatie is gesterkt. De littekens zullen blijven maar ik durf ze te tonen, ze mogen er zijn.Ik kan weer verder. Het verleden heeft mij niet meer in zijn greep. Ik kijk nu naar de toekomst in plaats van achterom. Ik maak plannen, beleef plezier; leef weer. Het heeft me jaren gekost. Het heeft mij neergesabeld. Gekrenkt. Maar ook veel geleerd en kracht gegeven, uiteindelijk. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben. En – nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen – daar ben ik best wel trots op.
Ilonka
-
AuteurReacties
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.