Hoe word ik Tim – Jasper Heijting

[MarkModerator]

Hoe word ik Tim
Auteur: Jasper Heijting

“Mensen denken hele slechte dingen als je eruitziet als man maar bezig bent met een jongensidentiteit”

‘Hoe word ik Tim?’ is het verhaal van een levenslange zoektocht naar een identiteit, die ooit als kind door jeugdzorg werd afgenomen. Jasper ontwikkelde hierdoor een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS). Het boek rekent af met het stereotype beeld van karakters die vrolijk om de beurt wisselen.

DIS is een dissociatieve identiteitsstoornis waarbij meerdere delen van de persoonlijkheid zich kunnen afsplitsen. In één persoon kunnen verschillende persoonsdelen afwisselend het denken en doen bepalen. DIS heeft te maken met leeftijd, met de (ontbrekende) tijd, met herbelevingen en angst. Met alles van identiteit, maar elke vorm van DIS is anders. Jasper: “De anderen in mij zijn altijd bezig met het verleden. DIS wordt vaak geassocieerd met flamboyante karakters en voor de buitenwereld interessante, plotselinge wisselingen tussen persoonsdelen. Dit verhaal rekent af met de mythe dat DIS iets zou zijn waarmee anderen zich zouden kunnen vermaken. DIS is niet grappig. Met DIS loop je niet te koop.”

In ‘Hoe word ik Tim?’ vertelt Jasper in romanvorm over de ingewikkelde zoektocht naar identiteit, na een jeugd vol kindermishandeling en onderdrukking in een pleeggezin. Jasper ontwikkelt zich niet tot een ‘normale’ jongen. Hij dissocieert en wordt stelselmatig geplaagd door nare beelden uit het verleden. De lezer kan de verwarring, eenzaamheid en ontreddering van leven met DIS meemaken. Jasper: “Je groeit door terwijl je eigenlijk nooit een jeugd hebt gehad. Door de omstandigheden in mijn pleeggezin ontwikkelde ik DIS. Daardoor zie ik mezelf niet als man, maar als een jongen van 10 jaar. Ik wil niet zijn wie ik moet zijn.”

In de persoonlijke terugblik wordt eveneens zichtbaar hoe jeugdzorg, diverse instellingen, de overheid en de samenleving vanuit onvermogen en onwetendheid op de ernstige gevolgen van kindermishandeling reageerden. Een open en eerlijk verhaal, dat de lezer tenslotte ook laat zien dat, ondanks het uitblijven van afgestemde therapie, er op eigen kracht nog mogelijkheden zijn tot enig herstel. Jasper: “Pas de laatste jaren, nu ik bijna 60 ben, ben ik meer structuur aan het krijgen. Een idee van hoe ik verder kan, hoe ik hieruit kan komen.

Op mijn 36e kreeg ik de diagnose DIS. Voor die tijd had ik werkelijk geen idee wat er met mij aan de hand was! DIS slaat geen dag over. Het leven is elke dag zwaar. Gewoon over straat lopen is nog steeds moeilijk voor me. Als ik jongens zie met ouders, roept dat direct veel op. Ook een relatie aangaan is lastig, omdat mijn echte leeftijd niet overeenkomt met wie ik wil zijn. Ik heb moeite met indrukken verwerken en andere mensen om me heen. Ik leef eigenlijk altijd in een lockdown. Bovendien ben ik constant bezig met identiteit, vooral met die van jonge jongens. Je kunt je voorstellen wat veel mensen hiervan denken. Ik word hierop aangekeken, terwijl mijn pleegouders mij hiermee opgezadeld hebben en vrijuit gaan. Zij gingen vrijuit omdat ze via jeugdzorg werkten en omdat heel ernstig seksueel misbruik niet zo genoemd mocht worden en het werd afgedaan als fysieke mishandeling.”

Over Jasper Heijting
Jasper Heijting (1962) is in het dagelijks leven deeltijdstudent op een kunstacademie. Hij schreef zijn boek voor iedereen die meer wil weten over hoe het leven met DIS in de praktijk is, vooral voor mensen die werkzaam zijn in de GGZ, de jeugdzorg, instellingen voor ambulante hulp als VMO en MEE en andere zorgverleners. Daarbij worden moeilijke vragen over de ideale identiteit, problemen met het lichaam en relaties en seksualiteit niet uit de weg gegaan: “Na 40 jaar kon ik eindelijk ergens terecht met mijn verhaal. Eindelijk werd ik geloofd, ofschoon er nu nog vele getuigen bestaan van wat zich in het pleeggezin afspeelde.”

‘Hoe word ik Tim?’ schreef Jasper ook vanuit de drive om de samenleving te tonen wat langdurige, systematische en extreme kindermishandeling met een kind doet, speciaal als dat plaatsvond met medeweten en goedkeuring van jeugdzorg. Jasper: “Met dit verhaal wil ik aandacht vragen voor de gevolgen van sociale isolatie en gewelddadige bestrijding en bedreiging van het eigen gender gedurende de jeugd. Een andere belangrijke reden om dit boek te schrijven is om te tonen hoe justitie opzettelijk pleegouders niet wilde vervolgen, om jeugdzorg te beschermen.”

[Auteur]

Reacties