- Dit onderwerp bevat 5 reacties, 3 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 05/12/2020 om 22:20 door Luka.
-
Reacties
-
Dit zijn de eerste beelden van Geraldine en de Vrouwen
Geraldine Kemper (30) volgt zes vrouwen die te maken hebben gehad met seksueel geweld in ‘Geraldine en de Vrouwen’. Deze zes vrouwen hebben door seksueel geweld allemaal een posttraumatische stressstoornis (PTSS) ontwikkeld.
“Seksueel geweld is een enorm taboe”
Geraldine is samen met de zes vrouwen naar Kroatië gereisd, waar ze onder leiding van een team van psychologen hun PTSS proberen te bedwingen. Na afloop van de reis worden de vrouwen nog een jaar lang begeleid en gevolgd door het team.
Geraldine wil graag het taboe rondom het onderwerp wegnemen. “Seksueel geweld is een enorm taboe. Er wordt weinig over gesproken, terwijl het heel veel gebeurt. Ik ben zó trots op deze zes vrouwen, die met hun verhalen en hun strijd om van hun trauma af te komen, een voorbeeld zullen zijn voor velen.”
Geraldine en de Vrouwen is vanaf zondag 18 oktober, om 21:30, te zien bij RTL4.
Bron: RTL Boulevard
Geraldine Kemper: ‘Niet met vinger wijzen bij slachtoffers seksueel geweld’
Geraldine Kemper vindt dat we als maatschappij moeten leren anders te reageren op slachtoffers van seksueel geweld. De presentatrice kwam tot die conclusie tijdens het maken van het programma Geraldine en de Vrouwen. Rond seksueel geweld worden vaak de verkeerde vragen gesteld, zegt ze in gesprek met NU.nl.
Kemper volgt in Geraldine en de Vrouwen zes slachtoffers van seksueel geweld tijdens therapiebehandelingen om van hun posttraumatische stressstoornis (PTSS) af te komen. Tijdens de opnames leerde ze dat deze trauma’s ook vaak worden veroorzaakt door de reacties van de omgeving van het slachtoffer.
“We moeten af van het met de vinger wijzen, waarbij we slachtoffers vragen waarom ze met de dader mee zijn gegaan of waarom ze ‘s avonds in een kort rokje over straat gingen”, vindt Kemper.
“Ook wordt slachtoffers nog weleens verweten dat ze eerder wel met de dader naar bed wilden. Het is eigenlijk belachelijk dat dit gezegd wordt. Alsof seksueel geweld dan ineens geoorloofd is. Als je met iemand mee naar huis gaat en in bed belandt, en je dan toch bedenkt en naar huis wil, dan heb je gewoon het recht om weg te gaan. Niemand mag zomaar aan jou komen. Iedereen moet inzien dat dit inbreuk is op iemands lichaam. We kunnen nog veel leren over hoe we op verhalen van slachtoffers reageren.”
“Het is ook een soort zelfbescherming om de schuld bij het slachtoffer te zoeken. Zolang je je voorhoudt dat het slachtoffer iets heeft gedaan om het te laten gebeuren, hoef je niet te accepteren dat het iedereen kan overkomen.”
Geraldine Kemper volgt zes vrouwen die in Kroatië in therapie gaan nadat ze slachtoffer werden van seksueel geweld. (Foto: RTL)
Geschrokken van de gevolgen van PTSS
Kemper geeft toe dat het maken van het programma haar niet in de koude kleren is gaan zitten. Ze schrok ervan hoe veelvoorkomend seksueel geweld eigenlijk is. “Ik had dat niet verwacht. Daar ben je normaal niet op dagelijkse basis mee bezig. Ik ben er ook meer met mijn vrienden over gaan praten en dan hoor je toch verhalen die ze niet eerder hebben verteld. Iedereen kent wel iemand die zoiets heeft meegemaakt, en daar wordt echt nog te weinig over gesproken.”“Er zijn vrouwen die ‘s avonds de deur niet meer uit durven. Als ik trek heb als het donker is, ga ik nog snel even naar de supermarkt, maar zij kunnen dat niet.”
Ook de gevolgen van seksueel geweld, die zich kunnen uiten via een PTSS, waren ingrijpend om te zien. “Het beïnvloedt hun leven niet alleen, het vormt het. Zo zijn er vrouwen die ‘s avonds de deur niet meer uit durven. Als ik trek heb als het donker is, ga ik nog snel even naar de supermarkt, maar zij kunnen dat niet. Anderen kunnen amper met een man in een ruimte zijn zonder spanning. Ze slapen weinig, en liggen of zitten in een bepaalde houding kan al een trigger zijn. Dat is heel heftig.”
Een luisterend oor op afstand
Kemper gaat in het programma het gesprek aan met de vrouwen die therapie ondergaan voor hun stressstoornis. Het was geen eenvoudige taak voor de presentatrice, maar ze probeerde in haar aanpak vooral dicht bij zichzelf te blijven. “Ik ben de gesprekken echt als mezelf ingegaan met de vragen die ik zelf had, zoals een ander ook bij hen op de bank zou kunnen zitten.”Daarbij werd ze af en toe wel met situaties geconfronteerd waarin ze niet precies wist hoe ze moest reageren. Dan schoof Kemper tijdens de lunch even bij de therapeuten aan om met hen te bespreken hoe ze hier het best op kon anticiperen. Ook sprak ze veel met de kleine crew waarmee ze werkte, om de heftige gesprekken zelf ook een plek te kunnen geven.
Kemper kreeg op de eerste dag te horen dat het niet de bedoeling was dat ze de vrouwen knuffelde of een arm om hen heen zou slaan, omdat het juist belangrijk is dat ze het trauma zelf verwerken. “Dat gaat tegen mijn natuur in, want ik ben juist wel knuffelig, maar je weet waarom je het doet. Als er nu stiltes vielen, was het ook oké. Luisteren zonder een oordeel is al zo waardevol.”
Geraldine en de Vrouwen is vanaf 18 oktober iedere zondag om 21.20 uur te zien op RTL 4.
Bron: nu.nl
Geraldine Kemper: ‘Je moet altijd ‘nee’ kunnen zeggen, ook als je al in bed ligt’
Geraldine Kemper stapte vorig jaar over naar RTL 4. Daar werkte ze in het geheim aan Geraldine en de Vrouwen, haar eerste grote programma voor de zender. Hierin volgt ze zes vrouwen die met seksueel geweld te maken hebben gehad. ‘We doen nog te vaak aan victim blaming.’
Geraldine Kemper: ‘Iedereen kent wel iemand die te maken heeft gehad met seksueel geweld.’BEELD LINDA STULICZe was nog te zien bij de live-shows van The Voice of Holland en presenteerde Expeditie Robinson NL vs BE. Maar achter de schermen werkte Geraldine Kemper (30) intussen al sinds oktober vorig jaar aan haar eerste grote programma sinds haar overstap vorig jaar van BNNVara naar RTL4.
Beau van Erven Dorens zag in Kemper de perfecte presentator voor een nieuw programma over seksueel geweld van zijn productiemaatschappij Kale Jakhals Producties, die eerder verantwoordelijk was voor maatschappelijk betrokken programma’s als Het Rotterdam Project en De Sleutel. “Ik had de overstap nog maar net gemaakt toen Beau mij vroeg. Hij wil zich hard maken voor het onderwerp en zag mij dit wel doen, wat ik als een groot compliment beschouw. We kregen alle tijd om het te maken, dat was heel prettig en ook echt nodig bij dit onderwerp,” vertelt de presentatrice over de telefoon, vanuit haar huis.
In Nederland hebben een op de vijf vrouwen en een op de zestien mannen te maken gehad met seksueel geweld, variërend van verkrachting tot jarenlang misbruik. Schrok u van die cijfers?
“Ik heb met Tim Hofman een programma voor BNNVara gemaakt, Verkracht of niet?, en een programma over seksueel misbruik, Misbruikt. Ik wist daardoor al het een en ander over het onderwerp, maar het blijven een schokkende cijfers. Het betekent dat iedereen wel iemand kent die te maken heeft gehad met seksueel geweld, dat vind ik wel heftig.”Er rust nog een groot taboe op seksueel geweld.
“Het is niet iets waar mensen graag over praten. De redactie heeft zes vrouwen bereid gevonden die hun verhaal durven te delen op televisie, maar daar ging een lange zoektocht aan vooraf. Ik krijg nu berichtjes van mannen die zich afvragen waarom er geen mannen in het programma zitten, want zij hebben ook met seksueel geweld te maken. Daar hebben we ook zeker naar gezocht, maar de mannen die we vonden, wilden uiteindelijk niet met hun verhaal op tv; het taboe onder mannen lijkt nog groter.”Wat was voor u de grootste eyeopener?
“We doen nog te vaak aan victim blaming door naar verklaringen te zoeken. ‘Hoezo was je nog zo laat op straat?’ Of: ‘Waarom ben je meegegaan met die gasten?’ Ik heb door dit programma geleerd dat het trauma alleen maar groter wordt door zo te reageren. We zouden al zo veel stappen kunnen maken door te luisteren als iemand open over seksueel geweld durft te vertellen. Bied een luisterend oor in plaats van te veroordelen.”“De maatschappij als geheel zou er veel meer over moeten praten, thuis en op school. Leer jonge kinderen al dat ze de baas zijn over hun eigen lichaam. Op YouTube staat een heel goed filmpje getiteld Tea Consent, waarbij op een heel simpele en effectieve manier wordt uitgelegd waarom seks net zoiets zou moeten zijn als samen een kopje thee drinken. Je doet het alleen maar als je daar allebei zin in hebt. Dat filmpje zouden ze op alle scholen moeten laten zien. Je moet altijd ‘nee’ kunnen zeggen, ook als je al in bed ligt, ook binnen een relatie; altijd. Maar dat is toch makkelijker gezegd dan gedaan, Eigenlijk is het niet alleen een kwestie van ‘nee’ zeggen, maar ook en vooral van allebei ‘ja’ zeggen”.
Bent u goed in het aangeven van grenzen?
“Ik kan dat zelf tegenwoordig wel goed. Als mannen met me op de foto willen en in mijn kont knijpen, loop ik meteen weg. Ik heb ook wel eens een biertje over iemand heen gegooid. Je moet gewoon nooit zomaar aan iemand zitten. Al is wat ik op dat gebied heb meegemaakt in geen enkel opzicht te vergelijken met wat de vrouwen in het programma hebben meegemaakt. Ik heb geleerd ‘nee’ te zeggen tegen dingen die me alleen maar stress opleveren, zoals spreken voor grote groepen. Dat doe ik niet meer.”U bent de vrouwen nog een jaar lang blijven volgen, hoe is het nu met ze?
“Heel goed. Sommigen hebben nog wel flinke tegenslagen gehad, maar ze staan alle zes nu compleet anders in het leven. Ze laten zich niet meer beperken door het trauma van het seksuele geweld en hebben tijdens de therapie enorme stappen gemaakt. Ze zijn geen slachtoffers of overlevers, maar strijders. Laatst waren ze voor het eerst in maanden weer samen, voor de viewing van het programma, het maakte me emotioneel iedereen weer te zien en te zien dat het zo veel beter met ze gaat dan toen we elkaar een jaar geleden leerden kennen. Ik ben echt ongelooflijk trots op ze.”Wat hoop je met het programma te bereiken?
“Dat het onderwerp bespreekbaar wordt en dat we met z’n allen anders over seksueel geweld gaan praten. Het zou mooi zijn als er door het programma een beweging op gang komt. Dat er meer over gesproken gaat worden, op scholen, thuis, in de sociale media. Net als bij #metoo. Aan het einde van elke aflevering komt het nummer in beeld van het Centrum Seksueel Geweld, opgericht door psycholoog Iva Bicanic, die ook meewerkt aan het programma. We hopen dat iedereen die te maken heeft met seksueel misbruik, voortaan 0800 0188 belt. Het moet net zo bekend worden als 112.”Sinds september krijgen de slachtoffers van seksueel geweld het eigen risico geheel vergoed. Beter laat dan nooit?
“Dat had al veel eerder moeten gebeuren. Het is toch absurd dat dit eerst niet zo was! Durfde je hulp te zoeken als slachtoffer, dan zat je vervolgens ook nog met de kosten voor medische en psychologische hulp.”U was de laatste tijd minder vaak op tv te zien, heeft u weleens getwijfeld aan uw overstap naar RTL?
“Totaal niet. Ik was klaar voor iets nieuws, de tijd was rijp. Het was natuurlijk wel een raar eerste jaar. Er zouden pilots worden gedraaid. Die werden afgeblazen vanwege corona. En ik was het afgelopen jaar bezig met dit programma, waar ik lang niks over mocht zeggen. Er komen twee nieuwe programma’s aan, waar ik helaas nog niks over kwijt mag. Ik heb niet stilgezeten, al lijkt dat misschien zo.”Mist u het reizen?
“Ik heb wel gereisd, binnen Europa, naar veilig gebied, en veel in Nederland. Ik heb kamperen herontdekt; lekker met de tent, wakker worden in de natuur. Dat kneuterige vind ik geweldig! De afgelopen zes jaar was ik elke zomer onderweg voor werk, heel hectisch. Tijdens corona heb ik meer tijd geïnvesteerd in mezelf, meer een dagritme ontwikkeld. Dat was totaal afwezig. Maar ik mis vooral de vrijheid om elk moment ergens heen te kunnen gaan. Dit weekend bijvoorbeeld zou ADE zijn geweest. Lekker dansen tot de ochtend. Dat mis ik.”Hoe investeerde u die tijd in uzelf?
“Ik ben veel gaan sporten, bij mij om de hoek op de Wallen, waar opeens niemand was. Ik heb mijn buren beter leren kennen, ik woon echt in een gezellig buurtje. Thuis uitgebreid koken ben ik gaan doen: jakobsschelpen op de dinsdagavond. Samen met een vriendin, m’n coronabuddy, heb ik veel pyjamaparty’s gehouden. Ik ben gezonder gaan leven, een pluspunt. Hoewel… ik heb de helft van alle speciaalbiertjes van Sterk inmiddels wel geproefd, haha!”Bron: parool.nl
GEDV doorbreekt taboe seksueel geweld: Kalmte, hoop en openheid
Zeker een half miljoen kijkers trekt het programma Geraldine en de Vrouwen(GEDV), waarin presentatrice Geraldine Kemper zes vrouwen, die slachtoffer zijn van seksueel geweld, volgt tijdens hun therapietraject om van hun PTSS af te komen. Vlam sprak Geraldine Kemper en Iva Bicanic (landelijk coördinator Centrum Seksueel Geweld en klinisch psycholoog) over het programma.
Waarom vonden jullie het belangrijk om dit programma te maken?
Geraldine: “Ik snap dat mensen zich misschien afvragen waarom ik dit programma presenteer. Het is niet zo dat ik er zelf mee te maken heb gehad, maar ik ben me bewust van de cijfers met betrekking tot seksueel geweld. Die zijn ontzettend confronterend. Ik vind het beangstigend dat 1 op de 5 vrouwen, en 1 op de 16 mannen te maken heeft gehad of krijgt met seksueel geweld. Het is heel belangrijk dat er meer over dit onderwerp gepraat wordt. Daarom heb ik de kans om dit programma te kunnen maken met beide handen aangegrepen.”Iva: “Het doet me goed dat het programma veel bekeken wordt, en dat er aandacht is voor een moeilijk bespreekbaar onderwerp dat zoveel mensen overkomt. In Nederland leven bijna 2 miljoen (!) mensen in de leeftijd van 15 tot 70 jaar die aangeven dat ze seksueel misbruik hebben meegemaakt. De helft van deze mensen heeft naar eigen zeggen in hun dagelijks leven problemen als gevolg van het misbruik. Het gaat hierbij vooral om psychische, seksuele en relationele problemen.
Ik ben er als behandelaar dagelijks getuige van dat seksueel misbruik levens kan stuk maken. Maar ik heb ook ervaren dat herstel mogelijk is met een traumagerichte behandeling, en dat er altijd wat te repareren valt. Het programma GEDV is taboedoorbrekend en laat van dichtbij zien hoe dat therapieproces verloopt. Dit kan anderen inspireren en aanmoedigen om professionele hulp te gaan zoeken. In het Centrum Seksueel Geweld zien we dat meer mensen ons bellen en chatten sinds GEDV. Dat is een goede zaak.”
In het programma gaat het veel over een Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) na een trauma zoals het meemaken van seksueel misbruik/geweld. Wat is PTSS?
Iva:“Een kleine helft van de slachtoffers van seksueel misbruik ontwikkelt een PTSS. Deze diagnose geeft aan dat het niet lukt om de gebeurtenissen te verwerken. Iemand moet er steeds aan denken (herbelevingen), doet z’n uiterste best om er niet aan te denken of te praten (vermijding), en voelt zich gespannen en alert, alsof het elk moment weer kan gebeuren (verhoogde waakzaamheid). Daarbij ontwikkelt iemand als gevolg van de traumatische gebeurtenissen negatieve gedachtes over zichzelf (ik ben waardeloos) en over de wereld (niemand is te vertrouwen). Helaas staat PTSS zelden op zichzelf. Vaak gaat het samen met een andere psychische stoornis(sen) en lichamelijke klachten, zoals hoofdpijn, buikpijn en bekkenbodemklachten, omdat die voortdurende spanning zich vastzet in het lichaam. Het is niet toevallig dat juist seksueel misbruik als hoogrisicotrauma voor PTSS wordt beschouwd in vergelijking met andere trauma’s: het geweld komt heel dichtbij, zo dichtbij dat het in je komt. Het is een aanslag op je lichaam door een ander.”
In de tweede aflevering zegt Marina dat ze zichzelf fysiek wil pijnigen en weet jij, Geraldine, even niet hoe je moet reageren. Heb je van tevoren geleerd hoe je het beste met de PTSS van de vrouwen om kunt gaan?
Geraldine: “Nee, ik heb niet een soort spoedcursus ‘hoe ga je om met slachtoffers van seksueel geweld’ gekregen. De redactie heeft de research gedaan en ik heb me verdiept in de stof. Hierdoor zit je dan helemaal in de materie. Het is voornamelijk mijn eigen nieuwsgierigheid die de gesprekken met de vrouwen op gang brengt. Ik durf de vragen te stellen die lastiger zijn om te vragen, en ik durf door te vragen. Als er dan een moment was, zoals dat met Marina, waarin ik niet wist hoe ik het beste kon reageren, gaf ik dat eerlijk aan bij de therapeuten. Zij gaven mij dan advies, maar ik denk dat mijn eerlijkheid en oprechtheid ervoor heeft gezorgd dat de gesprekken met de vrouwen zo oprecht zijn geweest.”
Geraldine, hoe was het voor jou om het vertrouwen van de vrouwen te krijgen en hun persoonlijke verhalen bij je te dragen?
“Ik voel me altijd heel bevoorrecht als ik dat vertrouwen krijg. In dit geval zijn het natuurlijk wel heel erg heftige verhalen, en weet ik ook meer details dan wat op tv gezegd kan of mag worden vanwege bijvoorbeeld juridische redenen. Dit is het eerste programma dat mij zo heeft aangegrepen dat ik er in bed nog over lag na te denken. We hebben met een heel klein team gedraaid, omdat het zo’n persoonlijk onderwerp is. Dat heeft ervoor gezorgd dat we heel hecht werden en daar heb ik ontzettend veel aan gehad. Doordat we er met elkaar over konden praten, konden we het ook beter een plekje geven.”
In het programma komen met name twee behandelingsmethoden aan bod, de exposure-techniek en Eye Movement Desensitization and Reprocessing (EMDR). Kun je de kern van beide behandelingen omschrijven en waarom zijn nou juist deze technieken zo van belang?
Iva:“Al deze behandelingen zijn direct gericht op het trauma en hoe de beleving ervan te veranderen. Daarom heet het ‘traumagericht’. Eromheen draaien of alleen hummen werkt niet bij PTSS. EMDR is een relatief kortdurende therapie die helpt om heftige emotionele beelden en herinneringen te verzachten. Met cognitieve gedragstherapie probeert de therapeut iemand stap voor stap naar een ander denkpatroon te helpen en vermijdingsgedrag te veranderen. De meerderheid van de mensen reageert goed op deze behandelingen. Wat vrijwel altijd helpt bij herstel is als mensen gaan beseffen dat zij niet verantwoordelijk zijn voor het misbruik.”
Had je van tevoren verwacht dat de therapie zo goed voor de vrouwen zou werken?
Geraldine: “Ik had zelf nog geen ervaring met EMDR, dus ik kon me nog niet echt voorstellen wat de therapie zou doen. Ik had wel verwacht dat er een hoop zou veranderen, maar niet dat er zó veel zou veranderen, en dat het zo snel zou gaan. Het is zo vet om te zien dat de vrouwen binnen een paar dagen al niet meer dezelfde emotie hadden bij de beelden waarmee ze werden geconfronteerd. De eerste afleveringen zijn nu op tv geweest, maar er komen ook nog wel tegenslagen, dat hoort erbij.”
Iva, je hebt samen met advocaat Richard Korver onlangs een boek geschreven, Dicht bij huis. In dit boek hebben jullie het over ‘Het kalme brein’ en een quote uit het boek zo mooi, treffend en belangrijk is: “Kalmte is het grootste cadeau dat je een kind kunt geven, ook als het jouw dingen vertelt die ontzettend pijnlijk en moeilijk zijn om aan te horen”.Waarom is dit zo belangrijk en wat is de relatie met PTSS?
“Uit onderzoek is gebleken dat extreme stress bij ouders een voorspeller is voor PTSS bij hun kind. Voor de duidelijkheid: als je te horen krijgt dat je kind seksueel misbruikt is, is het niet meer dan normaal om als ouder overmand te worden door emoties en rampgedachten. Het zijn normale reacties op een abnormale gebeurtenis. Het vraagt extreem veel van ouders om kalm te blijven in zo’n situatie. Toch is dat is het grootste cadeau dat je je kind kunt geven, kalmte en vertrouwen uitstralen, ook als het jouw dingen vertelt die ontzettend moeilijk en pijnlijk zijn om aan te horen. Het kind kijkt naar de ouder, als ouder geef je de maat van het verwerken aan. De kalmte van ouders kan hun kind helpen om zelf niet in paniek te raken en om de ruimte te krijgen om te kunnen verwerken. Voor ouders is het ook belangrijk om te weten dat hun kind niet heeft gezwegen omdat ze slechte ouders zijn, maar omdat het juist heel veel van hen houdt. En hen wil beschermen tegen pijn en verdriet.”
Wat vond je het mooiste moment tijdens de opnames van Geraldine en de vrouwen?
Geraldine: “Samen met het team en de zes vrouwen heb ik de eerste drie afleveringen in een bioscoopzaal gekeken. Dat ga je niet op tv zien, maar dat was heel bijzonder. Toen we begonnen met de opnames zag ik zes vrouwen die heel erg beschadigd waren. Toen ik in de bioscoopzaal ging speechen en ze zag zitten, zag ik gewoon zes andere vrouwen. Ze hebben zoveel stappen gemaakt in die week. Ik weet nog heel goed dat ik op dat moment dacht ‘het maakt me niet uit als er uiteindelijk maar drie mensen naar het programma kijken, er zitten zes vrouwen voor mij die zo positief veranderd zijn doordat ze hun trauma’s hebben kunnen verwerken’. Dat is iets waar ik echt door ben geraakt. Wat ik wel heel lastig vond was dat ik ze geen knuffel mocht geven! Nu in deze coronatijd zijn we er al aan gewend, maar tijdens de opnames speelde dat nog niet. Als één van de vrouwen het dan lastig had, wilde ik gewoon een knuffel geven.”
Wat hopen jullie je met het programma te bereiken of is er nog iets anders wat jullie kwijt willen?
Iva:“Met betrekking tot het programma hoop ik dat er een volgende editie komt over mannen. Want daar rust nog steeds een taboe op: seksueel misbruik van mannen. Verder wil ik benadrukken dat PTSS vaak niet het enige probleem is na seksueel misbruik. Als je seksueel misbruikt bent, heb je ook meer kans dat je een psychose, verslaving, depressie, of slaapstoornis ontwikkelt dan als je niet misbruikt zou zijn geweest. Maar PTSS is wel een diagnose waar we goede behandelingen voor hebben in Nederland. Tegen mensen die vrees hebben voor traumabehandeling zou ik willen zeggen: “Niet bang zijn, het ergste is al geweest, het misbruik is voorbij en dat heb je overleefd, deze behandeling kun je echt aan”. Bij 56% van de mensen met PTSS die geen hulp krijgen, gaan de klachten niet spontaan over en kunnen vele jaren aanhouden. Daarnaast vergroot het hebben van PTSS de kans op herhaling van seksueel misbruik. Het is dan ook zaak dat PTSS wordt behandeld. Als je zover bent om therapie te gaan zoeken om misbruik ervaringen te verwerken, doe dan eerst een goede search. Opgeleide therapeuten die bevoegd zijn om EMDR en cognitieve gedragstherapie te geven kun je vinden op emdr.nl en vgct.nl. Je gaat zeker weten geconfronteerd worden met een wachtlijst. Mijn opvatting is dat je beter kunt wachten op een goede behandelaar dan snel terecht bij iemand die geen kennis van zaken heeft. Het ergste wat er dan kan gebeuren is – behalve dat je klachten niet overgaan – is dat je hoop verliest. En hoop is veel waard. Hoop kan het verschil uitmaken tussen leven en dood.”
Geraldine: “Openheid is ontzettend belangrijk. We moeten hier met z’n allen over praten. Victim blaming, dat slachtoffers de schuld krijgen van wat hen is aangedaan, speelt bijvoorbeeld nog een hele grote rol. Dat is een van de dingen die echt zou moeten veranderen in de maatschappij. Ik denk dat veel mensen zich er niet bewust van zijn dat ze victim blamen wanneer ze dingen zeggen als “had je maar niet bij hem in bed moeten gaan liggen”, of “je gaat toch ook niet alleen fietsen in dat park”. Misschien komt zo’n reactie voort uit zelfbescherming, omdat je niet wil geloven dat het zo vaak gebeurt. Maar daarom is het juist zo belangrijk dat we openlijk leren praten over dit onderwerp. En dat zou al op school moeten beginnen. Naast biologieles zouden we ook moeten leren hoe belangrijk consent is. Dat je pas verder gaat als je allebei ‘ja’ hebt gezegd. We zijn zo gefixeerd op nee zeggen, maar daar gaat het niet om, want 70% verstijft en krijgt dat niet eens uit hun mond. Ik ben ontzettend blij dat het programma zo goed wordt ontvangen. En ik hoop dat het bijdraagt aan het doorbreken van het taboe om over seksueel geweld te praten.”
Bron: Vlam Magazine >>
Geraldine en de vrouwen-kijkers diep geraakt door verhaal Hannah
Soms hoor je verhalen die door merg en been gaan. Zo ook het verhaal van Hannah, deelneemster van ‘Geraldine en de vrouwen’. Kijkers van het programma laten op Twitter weten diep geraakt te zijn door haar verhaal.
“Hoe is het leven zonder dat? Dat vind ik heel spannend”
In Geraldine en de vrouwen worden zes vrouwen gevolgd tijdens een speciale reis naar Kroatië. Alle vrouwen zijn het slachtoffer geweest van seksueel geweld, hebben PTSS en volgen tijdens hun reis speciale therapiesessies. Een van de vrouwen is Hannah. Zij vertrouwt aan Geraldine toe dat zij als baby werd misbruikt. “Ik merk dat ik daardoor heel erg moeite heb met hechten aan mensen en heel erg verlatingsangst ook heb. Dus het is een beetje dubbelop.”
Aan het begin van de pubertijd, toen ze rond de 11 jaar oud was, werd ze opnieuw het slachtoffer van seksueel geweld door iemand in haar familie. “Ik heb niet het idee dat ik mezelf daardoor heb kunnen ontwikkelen zoals ik zelf had gewild. Het heeft me heel erg geremd.”
Hannah werd uit huis geplaatst en kwam bij een pleeggezin terecht. Op haar achttiende werd ze opnieuw misbruikt en kwam ze in een diep dal terecht. Ze verloor haar huis, omdat ze niet meer bij het gezin kon wonen. Ze verloor haar kerk, omdat ze daar de dader tegen zou komen. En ze verloor haar werk, omdat ze het niet meer op kon brengen om te werken. “Ik wist van tevoren dat als ik erover zou beginnen, ik daardoor alles zou verliezen. En dat heb ik heel lang niet gedaan, maar dat hield ik niet langer vol. Toen ben ik het wel gaan vertellen, maar toen verloor ik dus alles.”
Therapie
Kijkers van Geraldine en de vrouwen zien hoe Hannah een heftige therapiesessie ondergaat. Zo vindt ze het bijvoorbeeld niet fijn dat de mannelijke therapeut naar haar kijkt.Achteraf vertelt Hannah dat ze het heel eng vond om alles op te rakelen. “Wat ik vooral spannend vind is: wie word ik dan of wie ben ik dan nog? Dat vind ik heel spannend. Een heel nieuw leven.” Het misbruik is zo’n groot deel van Hannahs leven dat ze het bijna moeilijk vindt om dit los te laten. “Het geeft ergens ook wel houvast. Ik weet wat ik eraan heb, ook al is het niet fijn. Maar hoe is het leven zonder dat? Dat vind ik heel spannend. Wat vind ik nou echt leuk? Dat weet ik helemaal niet.”
De kijkers laten op Twitter weten dat de aangrijpende verhalen van Hannah en de andere dames flink binnenkomt. ‘Ik hou het weer niet droog’, schrijft een van de kijkers.
Bron: RTL Boulevard >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
