Fier.nl

[MarkModerator]

Nieuwe opvang in Capelle aan den IJssel biedt bescherming en behandeling aan mishandelde en misbruikte vrouwen en meisjes: ‘Ik ben eindelijk thuis’

Woonkamer van een van de vrouwengroepen bij Fier in Capelle aan den IJssel | Foto: RijnmondWoonkamer van een van de vrouwengroepen bij Fier in Capelle aan den IJssel | Foto: Rijnmond

Prinses Beatrix opent donderdag 16 september in Capelle aan den IJssel officieel een nieuwe opvang voor mishandelde vrouwen en meisjes. Het gebouw de Veilige Veste van zorgorganisatie Fier aan de Burgemeester Schalijlaan biedt plaats aan maximaal 36 vrouwen. Drie van hen doen hier hun verhaal. Het zijn dramatische verhalen over seksueel misbruik en stelselmatige mishandeling. Bij Fier krijgen ze niet alleen een veilig onderdak, maar worden ze ook behandeld en begeleid.

De Veilige Veste is de tweede opvang van Fier in Nederland, de andere is in Leeuwarden. Twee locaties op grote afstand van elkaar heeft een voordeel: vrouwen die elders in Nederland gevaar lopen op straat, kunnen naar Capelle. Omgekeerd kan het voor vrouwen uit de regio Rotterdam beter zijn om naar Leeuwarden te vertrekken.

Kimberley (20) woont sinds kort in Capelle aan den IJssel, waar de opvang al een tijdje draait. Zij komt uit een ander deel van Nederland, waar voor haar ‘code rood’ geldt: het risico is daar te groot dat zij de dader tegen het lijf loopt. De dader is een familielid, een verre neef.

“Ik werkte bij hem in de winkel en omdat ik een goed verstand heb, mocht ik de boekhouding gaan doen. Hij nodigde mij bij hem thuis uit om wat rekeningen door te nemen, gaf me een drankje en ik dacht: ‘Het is familie, niets aan de hand’. Maar in het drankje bleek GHB, MDMA en speed te zitten. Ik was compleet gedrogeerd en hij heeft mij de hele nacht mishandeld en verkracht.”

In het ziekenhuis vertellen ze Kimberley dat zij aan de overdosis drugs had kunnen overlijden. Doet ze geen aangifte? “Door de drugs leed ik aan geheugenverlies, ik kon geen sluitend verhaal vertellen. Dan wordt het lastig om de politie te overtuigen.”

Ze is eerder in haar leven, tussen haar 13e en 16e, misbruikt door een buurtgenoot. Destijds deed ze wel aangifte, maar zonder succes. “De politie nam het niet serieus en zei ‘het is niet te bewijzen dat het tegen je wil was’. Ik wil daar echt aandacht voor vragen want heel veel vrouwen worden niet geloofd. Het is een taboe, in hun omgeving wordt gezegd ‘je zoekt aandacht’, of ‘je speelt het slachtoffer’. Ik ben hier nu bewust open over in de hoop dat anderen die dit lezen zich niet alleen voelen. Niet denken dat het aan hen ligt.”

Ze volgt therapie bij Fier om van meerdere trauma’s af te komen. “Misbruik doet wat met je. Je lichaam wil het niet, je geest wil het niet. Ik heb weinig vertrouwen meer in mannen. Ik heb mijn leven er ook te veel op aangepast. Dan koop ik bepaalde kleding niet omdat het mogelijk te uitdagend of opzichtig is, wat natuurlijk onzin is.”

Bakkerij
De ouders van Kimberley weten waarom zij in Capelle zit, de rest van het gezin en de familie niet. “Zij denken dat ik hier een opleiding volg.” Haar grote droom is kinderpsycholoog worden. Fier wil het zoeken van een baan stimuleren door de vrouwen en meisjes in het pand aan het werk te zetten. In Leeuwarden zijn er een naaiatelier en een bakkerij, in Capelle aan den IJssel bakkerij Blooming Bakery, die koekjes en taarten levert aan klanten in de regio.

Henk Markus (57) zwaait in Leeuwarden de scepter over de bakkerij en doet dat tijdelijk in Capelle. Hij is kok en sociaal werker tegelijk. “Het is meer dan bakken. Ze zijn even uit de sores, leren om op tijd uit bed te komen, rekening te houden met collega’s en afspraken na te komen. Ze kunnen ook een voedsel- en hygiëne-certificaat halen en bedenk wel: voor sommigen is dat hun eerste diploma.”

Hij wijst naar een jonge vrouw die achter een laptop zit. “Zij doet mijn administratie en onderhoudt de contacten met de klanten.” Zo is de opvang een eerste stap naar een baan. Belle (21) heeft inmiddels werk gevonden, nadat ze eerst enkele maanden in de bakkerij heeft doorgebracht. Een mooie tijd, zegt ze, met als hoogtepunt het bezoek van burgemeester Aboutaleb van Rotterdam. Ze droeg een gedicht aan hem voor. Een gedeelte daaruit:

‘Mijn hoofd was een tsunami van emoties en gedachten; Zo vol met geheimen als een oceaan; Je ziet pas wat voor moois er schuilt als je er diep erin duikt; Het is makkelijk te verdrinken in gedachtes; Maar ik heb leren ademen onder water.’

Haar geheim was dat zij vanaf haar twaalfde is misbruikt door haar oom en dat acht jaar lang aan niemand heeft verteld. “Ik heb het uiteindelijk opgeschreven in een brief en die aan mijn vader voorgelezen. Die reageerde gelukkig heel goed: hij omhelsde mij en zei dat het niet mijn schuld was.”

Ze volgt nu therapie bij Fier, soms zelfs samen met haar vader erbij. “We zijn heel close. Ik zit hier nu acht maanden en heb het gevoel wel klaar te zijn en terug te kunnen keren naar mijn vaders huis.” Net als bij Kimberley is aangifte doen van het seksueel misbruik geen zekerheid. “Ik overweeg wel mijn familie in te lichten om te waarschuwen, zodat mijn oom niet meer slachtoffers maakt.”

Koken voor de groep
Ze heeft haast want vandaag is de dag dat zij moet koken voor haar groep van vier vrouwen. “Pasta pesto, dat is mijn gerecht.” Elke groep heeft een eigen huiskamer en de vrouwen nemen ook wekelijks hun ervaringen met elkaar door. “Wat was top, wat was flop. Je geeft elkaar tips. Ik heb hier heel veel geleerd.”

Maria (32) is al een stap verder. Zij heeft de opvang in Capelle aan den IJssel net verlaten en woont zelfstandig. Bij Fier zat zij met haar zoontje op de afdeling Asmi, voor moeders met kinderen. De andere afdelingen zijn Asja (meisjes van 12 tot 21 jaar) en Gaja (vrouwen tussen de 18 en 27 jaar). Voor het interview is Maria even teruggekomen naar de Veilige Veste en wordt direct overspoeld door heimwee. “Ik ben hier zo gelukkig geweest.”

Haar levensverhaal is ongekend schokkend. Maria groeit op in een arm gezin in het Afrikaanse land Guinee, waar zij als kind het huishouden doet en bananen moet verkopen. “Ik kreeg soms lange tijd niet te eten en als ik het dan waagde om een hapje banaan te nemen, werd mijn stiefmoeder boos.” Ze toont de bovenkant van haar handen. “Die zwarte plekken, dat komt omdat mijn stiefmoeder mijn handen in kokend vet heeft geduwd.”

Als Maria voor de tweede keer besneden moet worden, grijpt haar zus in. Zelf is zij prostituee en zij wil haar jongere zus aan een betere toekomst helpen. “Ik werd met een vaste klant van haar naar Nederland gestuurd. Hij heeft me hier een week in huis gehouden en misbruikt. Daarna heeft hij mij gedumpt bij een azc in Ter Apel. Ik was dertien jaar oud.”

Er volgt een lange weg van azc naar azc en van pleeggezin naar tehuis. Tot het noodlot echt toeslaat. “In 2017 heb ik de domme keuze gemaakt verliefd te worden op een man in België. Ik kende hem via een vriendin en hij zat destijds in de gevangenis. Met een enkelband kwam hij vrij en toen ik naar België ging, heeft hij mij twee jaar lang als een slaaf behandeld.”

Maria en haar zoontje worden geslagen met een riem en een kabel, zij wordt gedwongen cocaïne te gebruiken en seks met hem te hebben, vaak in het bijzijn van haar kind. Ze slaapt op de grond en mag sporadisch naar buiten om boodschappen te doen. “Ik had geen telefoon, geen geld, sprak de taal niet en durfde niet weg te lopen uit angst dat hij mij iets zou aandoen. Hij kende heel veel mensen.”

De man beheerst haar totale leven. “Zelfs als hij ging poepen, dwong hij mij om erbij te komen zitten.” De regelmatige afranselingen ontgaan ook de buurvrouw niet, maar Maria smeekt haar niet naar de politie te gaan. Weer die angst. Ze laat haar benen en bovenarm zien. “Hier heeft hij met een mes gestoken. We hebben de wonden zelf behandeld en ik mocht niet naar het ziekenhuis. Niemand mocht het weten.”

Steken met een schaar
Als haar ‘vriend’ op een dag helemaal uit zijn dak gaat en Maria met een schaar dreigt te steken, is het genoeg geweest voor de buurvrouw. Zij biedt haar onderdak en waarschuwt de politie. Uiteindelijk belandt Maria bij de tijdelijke vrouwenopvang van Fier in Rotterdam-Zuid en daarna wordt zij geplaatst in Capelle aan den IJssel.

“Ik heb hier therapie gevolgd en mezelf teruggevonden. Sinds mijn dertiende voel ik mij niet veilig, bij Fier had ik eindelijk een thuis. Ik ben een gelukkig mens.” Maria is van moslim christen geworden. “God is altijd bij mij gebleven en dat ik hier kwam, was zijn plan. Ik ben nog wel op zoek naar mijn zus. Sinds 2003 heb ik geen contact meer met haar. Ik wil zo graag ‘dankjewel’ tegen haar zeggen omdat zij een betere toekomst voor mij heeft geregeld in Nederland.”

Achter Maria loopt een jonge vrouw de bakkerij binnen. Zij zit ‘gesloten’, wat inhoudt dat zij onder geen beding naar buiten mag, zegt een medewerker van Fier. “De man van wie zij slachtoffer is geweest, heeft haar gedreigd te vermoorden. Ze kan niet eens naar school. Hier is zij veilig. Er hangen camera’s rond het gebouw en er zijn goede afspraken met de politie om snel ter plaatse te zijn. Het toont nog maar eens aan dat een opvang als deze in Capelle bittere noodzaak is.”

Ruud de Boer ontving in het interviewprogramma ‘De Verdieping’ bestuursvoorzitter Linda Terpstra van zorgorganisatie Fier, die de tweede locatie van Veilige Veste in Capelle opent. Ook in de studio: Carrie Jansen, die zich na een carrière als sociaal advocaat nu ontfermt over de bewoners van Veilige Veste en programmamaker Paul Verspeek, die een bezoek bracht aan de opvang. Het studiogesprek kun je beluisteren via onderstaande podcast. 

Bron: Rijnmond.nl

[LukaModeratorTopic starter]

Ze werden bedreigd, mishandeld en verkracht, maar in de Veilige Veste van zorgorganisatie Fier zijn 36 kwetsbare jonge vrouwen veilig. © German Villafane

Nina (20), Jessica (21) en Denise (20) werden bedreigd, mishandeld en verkracht, maar hier zijn ze wel veilig

Ze werden bedreigd, mishandeld en verkracht, maar in de Veilige Veste van zorgorganisatie Fier zijn 36 kwetsbare jonge vrouwen veilig. Drie bewoners van het nieuwe opvanghuis, donderdag officieel geopend door prinses Beatrix, doen hun ontluisterende verhaal. ,,Ik lag te rillen onder een bed.”

Zo mooi als het pand in Capelle aan den IJssel er van buiten uitziet, zo lelijk zijn de levensverhalen van de bewoners binnen. In de gemeenschappelijke woonruimte vertellen Nina, Jessica en Denise over het geweld wat hen is aangedaan, over de nachtmerrie waar ze nog maar net zijn uitgestapt en de hoop op een betere toekomst.

Wat is de Veilige Veste?
De Veilige Veste van zorgorganisatie Fier biedt plaats aan jonge vrouwen, slachtoffer van (seksueel) geweld. Ze krijgen niet alleen een veilig onderkomen, maar worden ook behandeld en begeleid door zorgprofessionals, gericht op onder meer traumaverwerking, zelfverdediging en zelfstandigheid.

In het pand van de Veilige Veste zijn drie afdelingen. Een verdieping met moeders en kinderen, een etage jonge, vaak nieuwe, meiden met veel persoonlijke begeleiding en een woongroep jonge vrouwen, die wordt voorbereid op zelfstandig wonen. Er wordt gewassen, gekookt en koekjes gebakken in een eigen bakkerij op de begane grond.

Onder het motto ‘je bent niet alleen je probleem, maar ook je toekomst’, gaat Stichting Fier constructief met de meiden in de Veilige Veste aan de slag. Opdat herhaling van het geweld wordt voorkomen en de meiden hun levensdromen kunnen realiseren.

Nina (20) werd bedreigd, geslagen en verkracht door haar gewelddadige vriend. ,,Als je bij me weggaat, dan maak ik je dood, zei hij.”

Eerst moest ik mijn beste vriend laten vallen. Daarna kwamen de opmerkingen over mijn kleding en volgden mishandelingen. Soms zette hij een pistool tegen mijn gezicht. Ook filmde hij me tijdens de seks en dreigde de beelden op pornosites te zetten. Ik kon geen kant op.

Vier jaar geleden, op mijn zestiende, leerde ik hem kennen. In de buurt stond hij bekend als agressief, maar hij wist mij voor zich te winnen. Hij had momenten dat hij heel lief was en mij steunde als ik mij slecht voelde. Maar na de lieve woordjes volgden de mishandelingen en later de verkrachtingen.

Voor de deur schreeuwde hij dat hij mij zou gaan vermoorden. Ik lag te rillen onder een bed

Nina , Veilige Veste

Bij zijn ouderlijk huis zag ik al dat er iets niet klopte. Alle binnendeuren waren kapot getrapt. Hij terroriseerde zijn ouders. Al snel na onze kennismaking bedreigde hij mij ook. Als je bij me weggaat, dan maak ik je dood, zei hij.

‘Geweld te ontvluchten’
Toch probeerde ik het geweld te ontvluchten. Bij een vriendin thuis, waar ik terechtkon, liep het uit de hand. Hij was achter mijn verblijfplaats gekomen. Voor de deur schreeuwde hij dat hij mij zou gaan vermoorden. Ik lag te rillen onder een bed. Mijn vriendin belde de politie. Toen heb ik aangifte tegen hem gedaan, thuis aan de keukentafel.

Hard huilen
Mijn ouders waren bij de aangifte. Dat was heel heftig. Mijn moeder moest hard huilen. Twee jaar lang had ik ze niets verteld. Uit angst, maar ook uit schaamte. Bovendien wilde ik mijn vader en moeder niet kwetsen.

Nu zit ik sinds een halfjaar bij Stichting Fier en verblijf ik in de Veilige Veste. De eerste drie maanden was de dreiging van mijn ex zo groot, dat ik het pand niet uit mocht en alleen soms in de tuin kon zitten. Vrijheid bouw je hier ook op. Je begint met niets: geen telefoon, geen contact met de buitenwereld, op dagelijks tien minuten bellen met je ouders na.

Het is hier bepaald geen vakantie. De tv gaat niet aan voor 16.00 uur. Ik ben 20 en voor 22:45 uur moet ik in mijn bed liggen

Nina , Veilige Veste

Na drie maanden mocht ik dagelijks vijftien minuten naar buiten voor een kleine wandeling. De volgende stap is dertig minuten wandelen. Kom je te laat terug? Dan kost je dan een rondje, of krijg je een extra huishoudelijke taak op de afdeling.

Het is hier bepaald geen vakantie. De tv gaat niet aan voor 16.00 uur. Ik ben 20 en voor 22:45 uur moet ik in mijn bed liggen. Alleen in het weekend mogen we wat chips of frisdrank. Al die regels. Ik vind ze lastig. Die had ik thuis helemaal niet.

Gesloten gordijnen
De volgende fase is stadsvrijheid. Dat begon met twee uur. Inmiddels ben ik vier uur in de stad geweest. Ook ga ik weleens met verlof. Soms ben ik dan even thuis, met gesloten gordijnen.

Er volgt nog wel een rechtszaak over een paar maanden. Dan zit ik niet in dezelfde zaal, maar in een apart kamertje. Aangezien ik bang ben om hem tegen te komen, ga ik een half uur eerder naar de rechtbank. Mochten we elkaar toch tegen het lijf lopen, dan vertrouw ik op de beveiligingsknop, die ik altijd bij me draag. Als ik daarop druk, dan is er binnen vijf minuten politie.

Schijnwerpers
In de tussentijd focus ik me op mijn therapie. Individuele therapie, maar ook groepstherapie. Zo hoop ik over mijn straatvrees heen te komen. School staat nog even op een laag pitje. Ooit volgde ik een opleiding, maar die ga ik niet hervatten. Het liefst ga ik vanaf nu zo anoniem mogelijk door het leven.

De zwangere Jessica (21) werd in haar buik gestompt door haar jaloerse, gewelddadige vriend. ,,Het klinkt gek, maar ik geef nog wel om hem.”

De zwangere Jessica (21) werd in haar buik gestompt door haar gewelddadige vriend: ‘Nu wil hij vadertje komen spelen’. © German Villafane – Villadinamica

Keihard sloeg hij mij in mijn buik, nota bene toen ik zwanger was van hem. Hij was razend, omdat ik zijn vriendin, met wie hij ook een kind heeft, had ingelicht over onze verhouding en mijn zwangerschap.

In het ziekenhuis, waar ik een echo van mijn kindje liet maken, vertelde ik de specialist wat er was gebeurd. Ze heeft direct een melding gedaan bij Veilig Thuis en mijn vriend kreeg een omgangsverbod.

Hij contro­leert mijn telefoon. Als hij iets verdachts ziet, dan komen de klappen

Jessica , Veilige Veste

Ondanks dat hij van twee walletjes eet, wil hij mij voor zichzelf en is hij stikjaloers. Constant controleert hij mijn telefoon. Als hij iets verdachts ziet, dan komen de klappen. Hij is extreem gewelddadig.

Moeder-kind-huis
Na de geboorte van mijn zoon, ben ik voor mijn eigen veiligheid in een ‘moeder-kind-huis’ terechtgekomen. Toch heb ik hem het adres via Snapchat gestuurd en is hij langs geweest. Daarop ben ik weggestuurd uit het opvanghuis. Door mijn vriendje uit te nodigen, bracht ik andere moeders in gevaar.

Ik ben weer zwanger van hem

Jessica, Veilige Veste

Het klinkt gek, maar ik geef nog wel om de vader van mijn inmiddels zeven maanden oude zoon. Ik ben zelfs weer zwanger van hem. Ondanks een contactverbod, wil hij nu vadertje komen spelen. Ik vind dat moeilijk. Ik wil mijn zoon zijn vader niet afnemen, maar kijk eens wat hij me heeft aangedaan?

Nu verblijf ik in de Veilige Veste op de afdeling voor jonge moeders en werk ik hard aan mijn toekomst. Ik krijg trainingen over zaken als financiën, de opvoeding van mijn kind en sociale vaardigheden. Ook ga ik weer naar school en hoop ik zo snel mogelijk in aanmerking te komen voor een eigen woning.

Waarom kiest hij niet voor mij? Waarom kunnen we niet een gezin vormen?

Jessica , Veilige Veste

Vanwege mijn zwangerschap zijn de gesprekken met de psycholoog opgeschort. Heftige emoties en stress zijn niet goed voor mijn kindje. Toch ben ik soms boos en verdrietig. Waarom kiest hij niet voor mij? Waarom kunnen we niet een gezin vormen?

Toch moet ik realistisch zijn. Hij heeft nog nooit iets voor zijn kind gekocht. Ook komt er geen alimentatie binnen, maar ik zeg je eerlijk: ik hoef zijn geld niet. Ik zorg zelf wel voor mijn kinderen.

Zelf groeide ik ook op zonder vader. Mijn moeder verliet hem toen ik vier jaar oud was. Hij ging vreemd en keek niet naar ons om. Hij heeft meerdere kinderen bij meerdere vrouwen. Ik was zijn vijfde en vast niet zijn laatste kind.

Dat de geschiedenis zich nu herhaalt voor mijn kinderen, dat doet pijn. Maar mijn moeder heeft haar leven wel weer kunnen oppakken zonder mijn biologische vader, maar met een nieuwe zorgzame man. Waarom zou mij dat niet gegund zijn?

Denise (20) werd als kind door haar vader misbruikt en wil hem nooit meer zien. ,,Juist hij zou moeten weten hoe dat voelt.”

Vanaf mijn geboorte tot mijn vijfde ben ik seksueel misbruikt door mijn vader. Daar heeft hij zes maanden voor gezeten, maar na zijn detentie nam mijn moeder hem terug in huis. Daardoor begon het misbruik bij mij en mijn oudere zus opnieuw.

Hechtingsstoornis
Uiteindelijk zijn mijn vader en moeder uit de ouderlijke macht gezet. Sinds mijn vijfde leef ik in crisisgroepen, gezinshuizen en pleeggezinnen. Altijd heb ik het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond.

Een jaar na onze uithuis­plaat­sing zijn mijn zus en ik door Jeugdzorg uit elkaar gehaald

Denise , Veilige Veste

Een jaar na onze uithuisplaatsing bij hetzelfde pleeggezin, zijn mijn zus en ik door Jeugdzorg uit elkaar gehaald. Mijn zus zou zich teveel bemoederen over mij, wat ten koste ging van haar eigen herstel en ontwikkeling.

Nog altijd begrijp ik niet waarom dat nodig was. Juist na zo’n zware periode, waarin je hetzelfde hebt meegemaakt, kun je veel steun aan elkaar hebben. Nu, vijftien jaar later, is er geen sprake meer van een gezonde zussenband. Die proberen we nu te herstellen.

Raar kind
Aangezien ik in mijn jeugd vaak ben verhuisd, kwam ik telkens op een nieuwe school terecht. Elke keer moest ik mijn plekje veroveren. Ik werd gepest, had moeite met vrienden maken. Een praatje maken prima, maar verder houd ik het oppervlakkig. Ik ben bang dat een ander denkt: wat een raar kind is dat.

Denise (20) werd misbruikt door haar vader: ‘Ik zal hem nooit vergeven voor wat hij zijn dochters heeft aangedaan’ © German Villafane – Villadinamica

Sinds mijn zeventiende, ruim drie jaar geleden, ben ik bij Stichting Fier terecht gekomen, omdat mijn laatste pleegmoeder niets meer voor mij kon doen. Nu krijg ik kamertraining, zodat ik snel op mezelf kan. We krijgen boodschappengeld, we koken en wassen, ik onderhoud mijn post en zorg dat ik niet in de schulden kom.

Het doel van mijn verblijf in de Veilige Veste is werken aan een sociale netwerk, aan mijn financiën en aan mijn partnerrelaties. Mijn probleem is dat ik te snel ga in een relatie. Dat kan beklemmend zijn voor de ander. Ik ben erg onzeker, bang om verlaten te worden.

Soms slaat mijn stemming tijdens het vrijen om en moet ik ineens hard huilen

Denise , Veilige Veste

De afgelopen jaren heb ik drie korte en een lange relatie gehad. De jongen uit de lange relatie was niet alleen erg lief voor mij, hij was ook erg geduldig in bed. Soms heb ik bij het vrijen last van vroeger. Dat slaat mijn stemming om en moet ik ineens hard huilen. Mijn ex-vriendje voelde dat feilloos aan.

Nadat hij vertelde geen gevoelens meer voor me te hebben, ben ik in een zware depressie terechtgekomen. Ik dacht na over zelfmoord, maar dankzij therapie, de gesprekken met meiden op de afdeling en het schrijven van autobiografische gitaarliedjes, ben ik eruit gekomen.

Jongerenwerker
Ook vind ik mijn heil in mijn studie Social Work aan de hogeschool. Ik wil jongerenwerker worden, zodat ik anderen kan helpen met mijn levenservaring. Als je bent misbruikt, dan is het makkelijker praten met een professional die hetzelfde heeft meegemaakt.

Kwaad op mijn vader ben ik niet. De juiste omschrijving van mijn gevoel over hem is pure walging. Mijn vader is als kind ook misbruikt door zijn moeder. Juist hij zou moeten weten hoe dat voelt. Daarom zal ik hem nooit vergeven voor wat hij ons, zijn bloedeigen dochters, heeft aangedaan.

Een meisje uit de Veilige Veste aan het werk in de bakkerij op de begane grond, die koekjes en taarten aflevert aan klanten uit de regio. © German Villafane – Villadinamica

Bron: AD.nl >>

[Auteur]

Reacties