Woensdag 15 februari 2017 vielen heel veel puzzelstukjes op zijn plek en begon ik een duidelijk beeld te zien. Een beeld waardoor alles in een ander daglicht kwam te staan, want het beantwoordde de vraag hoe het mogelijk was dat mijn vader, die keurige, vrome directeur van een christelijke basisschool en diaken in een Christelijk Gereformeerde Kerk, mij, zijn bloedeigen zoon, seksueel misbruikte.
Ik heb zoveel voor me gehouden. Uit schaamte, omdat ik niet kon begrijpen dat mijn vader die dingen met me deed, waardoor ik dacht dat het fantasieën of dromen moesten zijn geweest die lieten zien hoe pervers ik als kind was. Maar nu ben ik de schaamte voorbij. Nu weet ik dat alles wat ik me herinner, wel degelijk echt gebeurd is.
Ik wil af van wat me al zolang vasthoudt in het verleden. Erover praten is moeilijk, maar schrijven kan ik wel. In feite doe ik dat al mij hele leven alleen durfde ik het nooit aan iemand te laten lezen, bang wat anderen van me zouden denken. Die angst wil ik overwinnen en daarom ben ik gaan bloggen. Ik wil vertellen wat me is overkomen en hoe dat mijn leven (nog steeds) beïnvloedt. Hopelijk gaat het me helpen los te komen van de macht die mijn vader nog altijd over me.
naar mijn blog ‘De schaamte voorbij’ >>