- Dit onderwerp bevat 5 reacties, 3 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 04/04/2019 om 16:49 door Marjolein.
-
Reacties
-
Dertig jaar geleden dacht Nederland heel anders over pedofilie dan nu. Misschien waren kinderen helemaal niet zo slecht af wanneer ze vriendschap sloten met een pedofiel. Er was zelfs een wetsvoorstel in de maak om alle porno, inclusief kinderporno, vrij te geven. Zo ver is het nooit gekomen. Andere Tijden over de gedachten rondom pedofilie.
“Pedofilie is een gevoel, een verlangen dat je eigenlijk niet kunt stillen. Vergelijkbaar met de pastoor met een mooie huishoudster. Daar mag hij niks mee. Je moet dus eigenlijk celibatair leven. Maar bij de pastoor mag je aannemen dat hij vrijwillig gekozen heeft. In het geval van pedofiele gevoelens: daar kies je niet voor; die komen op, die heb je. Daar moet je dus mee kunnen leven, zonder permanent gestrest rond te lopen.” Aan het woord is Frans. Hij is pedofiel en hij vertelt over de jaren ’70 en begin jaren ’80 toen er in de samenleving anders aan werd gekeken tegen pedofilie dan vandaag. “Ik werkte op de universiteit en ik had vaak foto’s van kinderen rond mijn bureau hangen: er was niemand die daar aanstoot aan nam.” Niet alles was toegestaan en niet iedereen dacht er hetzelfde over, maar de toon was mild. Dat was het gevolg van de seksuele revolutie in de jaren ’60. Die veranderde de kijk op seksualiteit en de opkomst van de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming (NVSH) zorgde ook voor verandering in denken over seks. Tegen de achtergrond van deze seksuele bevrijding lieten steeds meer groepen van zich horen. Veel progressief denkende mensen vonden dat alles moest kunnen.
Henk Krol werd in de jaren ’70 actief in de politiek en de homobeweging. Hij herinnert het zich nog goed: “In die tijd was er een sfeer van alles moet anders, weg van die bekrompenheid, allerlei groepen vonden elkaar in de emancipatiestrijd.” Behalve de vrouwenemancipatie en de homo-emancipatie zagen ook andere groepen dat het klimaat aan het veranderen was. Krol: “Travestieten, pedoseksuelen, iedereen zocht steun bij elkaar. In de euforie van toen, van we gaan de goeie kant op, er komt eindelijk een beetje begrip voor onze situatie, leken al die andere partners natuurlijke bondgenoten.” Krol stond toen niet stil bij het feit dat niet alle groepen hetzelfde waren. “Later realiseerde ik me dat het toch hele grote verschillen waren, en dat het misschien toch niet zulke natuurlijke partners waren. Het belang van het kind, ja het is heel dom, maar daar werd toen bijna niet over gesproken.”
Werkgroep pedofilie
Het VARA-programma ‘Groot Uur U‘ wijdde in 1978 een uitzending aan het onderwerp pedofilie. PvdA-senator Edward Brongersma kreeg de ruimte te vertellen waarom het goed was dat kinderen relaties met volwassenen konden hebben.
Frans vertelt dat hij lid werd van de NVSH-werkgroep pedofilie in Nijmegen. Bijeenkomsten waar iedereen welkom was en waar altijd iemand van de NVSH de gesprekken begeleidde. Frans ervoer de bijeenkomsten als ‘thuis komen’. “Dat was een goede ervaring omdat je daar kon praten over gevoelens en ervaringen. Door erover te praten, het feit voor jezelf onder woorden brengen, ondersteunde je denken.”In totaal waren er rond 1980 zo’n vijftien werkgroepen in verschillende steden. In Eindhoven waren er zelfs drie. Het waren de hoogtijdagen van de NVSH en de werkgroepen pedofilie hoorden daarbij, ook al was niet iedereen binnen de NVSH er zonder meer van gecharmeerd.
Jos Frenken was vanaf 1980 bijzonder hoogleraar seksuologie in Leiden. Hij sprak regelmatig op bijeenkomsten van de NVSH, ook bij werkgroepen pedofilie. “De discussies kwamen steeds toch neer op: mogen wij ruimte hebben om die contacten met kinderen aan te gaan of niet?” De groepen die Frenken bezocht, waren vaak samengesteld uit mannen tussen de twintig en veertig jaar. Frenken: “Men wisselde ervaringen uit en men sprak ook wel over wat je moest doen om uit handen van de zedenpolitie te blijven.” Frans: “Er was ruimte om te praten en er was altijd iemand van de organisatie aanwezig om mensen op schouders te tikken als ze bijvoorbeeld met beeldmateriaal aan de gang gingen. Dat werd tegengehouden.”
Verandering
In Amsterdam trad Annet Speelberg begin jaren ’80 aan als politie-inspecteur op de afdeling jeugd- en zedenzaken. Speelberg: “De afdeling had niet veel aanzien en er gebeurde weinig op het gebied opsporing van zedenzaken en het verwijderen van kinderporno.” Speelberg besloot na een rondgang langs seksshops in de stad dat de stapels kinderporno in beslag moesten worden genomen. Het begin van een nieuwe aanpak.
Vertrouwensarts Arend Koers hoorde halverwege de jaren’80 op een bijeenkomst in Amerika dat Nederland een belangrijke rol speelde bij het maken en distribueren van kinderporno. “Er was een man van de FBI die vreselijke plaatjes liet zien. Hij zei: ‘Het wordt gemaakt in Nederland. Waarom doet u er niets aan?’” Koers adviseerde de FBI zich te melden bij de Minister van Justitie in Den Haag. In de zomer van 1984 stond de Nederlandse regering op het punt om alle pornografie vrij te geven, ook kinderporno. Het voorstel haalde het toch niet. Het was dezelfde zomer dat het Amerikaanse Congres klaagde over de enorme toevloed van kinderporno vanuit Nederland. Maar in politieke kring was er weinig belangstelling. Krol: “Iedereen vond in die tijd porno zoiets privé’s, dat moesten mensen zelf weten.” Toenmalige Minister van Justitie, Korthals Altes, wilde er ook niet aan. Tegen Koers zei Korthals Altes: ‘Ach kom, dokter Koers, Nederland is toch altijd al een handelsland geweest.’Toch begon in de loop van de jaren ’80 het een en ander te veranderen. Onder invloed van onderzoek, waaruit bleek dat de positie van het kind totaal onderbelicht was en onthullingen over kindermisbruik veranderde het klimaat. Zaken als Oude Pekela (1987) en de Bolderkaraffaire (1988) zijn van invloed geweest op de veranderde maatschappelijk en politieke opinie. Vanaf 1991 veranderde de wetgeving: bepalingen over kinderporno en kinderprostitutie werden aangescherpt en bij een gedeeltelijke herziening van de wet in 2002 is het verplicht horen van slachtoffers ingevoerd.
Bron: anderetijden.nl
Ik heb met verbijstering het programma zitten kijken. Dat het wetsvoorstel vanuit het kabinet werd ingediend doet me echt de rillingen over mijn lijf gaan. Het feit dat het voorstel geen Kamer-meerderheid kreeg kwam door de reacties vanuit de vrouwenbeweging en niet eens vanuit de Jeugd en Kinderbescherming…
Heftig om te zien dat mijn vaders ideeën, die mijn leven zo verwoest hebben, slechts een paar decennia geleden zo’n breed draagvlak hadden. Ik begin nu wel beter te snappen waarom hij niet kan zien/erkennen dat het fout was wat hij deed.
Ik vind het zo goed dat je beiden zinnen bij elkaar zet: EN het heeft je leven verwoest, EN je kan ook beter snappen waarom hij niet kan zien en erkennen dat het fout was wat hij deed.
De pest met dit soort dingen is, is dat het gewoon strafbaar is en blijft. En dan kan er een hele ideologie achter zitten, het kan en mag niet.
Moest je toentertijd een pedofiel accepteren ‘omdat dat er nu eenmaal in zit en aangeboren is?’ Ik las in een ander krantenartikel dat een moeder het normaal vond dat haar 3 zoons een seksuele relatie hadden met een volwassen man. Ik begrijp die moeder dan niet, als je alleen al naar het fysieke kijkt, dan kan je toch al zien dat het van geen kanten klopt? En dan die arme kinderen, die er dan maar in mee moeten en het maar normaal moeten vinden. Ze leren het thuis, ze leren het vanuit de kranten en op school, de politiek is er zelfs mee bezig… Walgelijk!
Dat het normaal gevonden werd… weet je, ik vind het pijnlijk lastig en frustrerend als ik dit lees, want een kind leert zo dat het normaal is, dus die gaat dat normaal vinden. Of een kind het wil of niet, als jij leert dat dat normaal is, ga je daar in mee, want papa en mama leren je dat. Heb je een maatschappij wat dat ook normaal vind, dan vind je jezelf raar als je het er niet mee eens bent, of anders er in staat.Ik ben echt benieuwd, dat is een verkeerd woord, maar hoeveel verhalen er nu naar buiten komen van mannen en vrouwen die er nu achter komen dat het toch echt misbruik was. Ik vind het goed dat dit aangekaart word, ik had hier totaal geen weet van, dat dit in de maatschappij toentertijd zo speelde. Dat het gewoon gedoogd werd, nee erger zelfs, aangemoedigd en dat het zelfs uit een taboe moest. Allemachtig he, wat een kwalijke zaak!
Jap, de mijne ook. Het was precies een van de zinnen die ik er ook uit haalde van shocking herkenbaar.
En dan bracht mijn moeder me naar bed, en kreeg ik een klap en haar walging dat ik haar zo een nachtzoen gaf. Dan zei ik: ‘maar dat moet van papa zo’. En dan zei ze: ‘dat is mooi, maar dan doe je dat maar lekker bij je vader, en niet bij mij.’Ik voelde me toen zo gekwetst en afgewezen, ben huilend in slaap gevallen. Later heb ik dit voorval teruggehaald tijdens een EMDR sessie, en was ik vooral verbaast dat mijn moeder niet ingreep, en het blijkbaar normaal vond dat ik zo moest zoenen van mijn vader.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
