Ik geloof dat ik mezelf voor de gek zou houden als ik zou beweren dat ik niet verslaafd was. Was ja, want in november 2016 ben ik rigoureus gestopt met blowen. Drinken had ik al veel eerder opgegeven omdat dat, zoals ik het toen zag, indertijd medeoorzaak was van mijn zelfmoordpoging. Blowen werd toen een, naar ik dacht, onschuldige vervanger. Geen kater nadien en bovendien wist ik nog wat ik deed. Dacht ik.
Eind 2016 drong tot me door dat ik mezelf voor de gek hield. Blowen verdoofde, het stopte mijn denken. Of moet ik zeggen, het malen. Eigenlijk hield het me al jaren vast in het verleden. Want door mezelf zo te verdoven, hoefde ik niet na te denken over al die walgelijke herinneringen in mijn hoofd. Ik was er namelijk van overtuigd dat die betekenden dat ik seksuele gevoelens voor kinderen had. Zulke dingen wilde ik echt niet van mezelf weten, maar de gedachten en bijbehorende seksuele gevoelens drongen zich constant op. Niet één keer per dag, maar honderden keren. Het voelde allemaal zo dubbel. Ik walgde ervan maar werd er ondertussen wél opgewonden door.
Traumaseksueel
Inmiddels weet ik dat dit een gevolg is van traumaseksualiteit. In feite reageert mijn lichaam nog steeds zoals vroeger wanneer mijn vader me misbruikte en heeft het niks te maken met seksuele gevoelens voor kinderen. Had ik dat eerder geweten, dan had ik vast eerder hulp gezocht en waren die gedachten nooit zo mijn leven gaan beheersen. Maar ik wist het niet. Dus verdoofde ik mezelf door heel veel te blowen, want er over praten, kon en durfde ik niet.
Tot onze zoon geboren werd en alles ineens instortte. Voor het eerst sinds jaren voelde ik wat, maar van wat ik voelde, schrok ik me kapot! Want toen ik hem voor het eerst in mijn armen hield, werd ik overspoeld door heftige beelden en emoties die resulteerden in een stevige erectie. Doodsbang dat dat betekende dat het waar was waar ik altijd al bang voor was, durfde ik hem absoluut niet meer aan te raken.
In dezelfde tijd begon een vriend door mijn schijnwereld heen te prikken. Hij vermoedde dat er dingen niet klopten en begon steeds meer vragen te stellen. Al met al hebben deze beide dingen ertoe geleid dat ik op een punt kwam dat ik dacht, oké, dan weten mensen maar dat ik pervers ben, maar ik heb hulp nodig want zo kan ik niet doorgaan. En zo kwam ik bij de huisarts terecht. Eigenlijk dus omdat ik dacht dat ik perverse seksuele behoeften had en bang was dat ik onze zoon ooit wat aan zou doen, en niet omdat ik besefte dat mijn problemen een gevolg waren van misbruik.
Eindelijk zag ik wat het was
Toen ik onze huisarts vertelde wat er zich in mijn hoofd afspeelde en waar ik bang voor was, stelde hij me de vraag of ik als kind misschien misbruikt was. Heel direct, God zij dank, want uit mezelf zou ik er nooit over begonnen zijn.
Het gekke was dat de gedachte dat wat er vroeger gebeurd was misbruik was, al vaker in me opgekomen was, maar ik drukte die altijd onmiddellijk weer weg. Dat kon niet, dat paste niet in wat mijn vader me altijd verteld had. Ik was ‘gewoon’ een onhandelbaar kind dat een pak slaag kreeg en te koppig was om het weer goed maken. Maar toen onze huisarts over misbruik begon, was het alsof er ineens een heel dik, donker gordijn opengetrokken werd. Voor het eerst zag ik dat dat ‘goed maken’ wel degelijk misbruik was.
In eerste instantie werd ik knettergek van herinneringen, nachtmerries en herbelevingen die steeds erger leken te worden. Toen leek blowen nog een uitkomst, opnieuw om mijn denken uit te schakelen. Overdag ging het wel, dan had ik genoeg afleiding op mijn werk. Maar ‘s avonds werd ik knettergek van mezelf, dus blowde ik me letterlijk suf. Gelukkig kwam ik al vrij snel tot de conclusie dat ik daarmee moest stoppen, want dat niet denken hield me vast in mijn oude ideeën. Het zorgde er namelijk ook voor dat ik niet goed na kon denken over hoe het écht zat.
Ik kwam niet vooruit en dat was wel wat ik wilde, nu ik eindelijk wist wat al die walgelijke gedachten en gevoelens betekenden. Ik ben niet pervers, ik ben als kind jarenlang door mijn vader misbruikt! Die rare ideeën over mezelf had ik alleen maar ontwikkeld omdat ik dát nooit kon zien. Maar nu ik dat wel kon zien, wilde ik ook van die verkeerde ideeën af, alleen ging dat niet omdat ik de hele tijd stoned was. Daarom ben ik zo’n twee maanden na het gesprek met mijn huisarts radicaal gestopt met blowen.
Contacten verbreken
Wat ik erg moeilijk vond, is dat ik vrienden had die constant probeerden me over te halen om toch weer een hijs van een joint te nemen. Want als je zomaar kunt stoppen, ben je niet verslaafd en als je niet verslaafd bent, kan het geen kwaad, was hun redenering. Wat zij niet begrepen is dat blowen voor mij een vlucht was en dat ik dat niet langer meer wilde. Ik wilde aan mezelf werken en dat gaat niet als je telkens je denken uitschakelt met drugs. In feite werkten zij mijn herstelproces dus tegen.
Toen dat tot me doordrong, drong ook door dat deze vrienden niet goed voor me waren. Ze pasten perfect bij mijn oude manier van leven omdat ze me ‘hielpen’ alles van vroeger te onderdrukken. Maar nu heb ik mensen nodig die me steunen bij het verwerken en herstellen van alles wat er vroeger gebeurd is en dat kunnen zij niet. In tegendeel, ze maakten het me alleen maar moeilijker doordat ze in mijn bijzijn bleven blowen en telkens probeerden me over te halen mee te doen.
Na lang wikken en wegen heb ik toen besloten voor mezelf te kiezen en die vriendschappen te laten verwateren. Dat was geen makkelijke beslissing, maar achteraf gezien wel het beste. Mijn sociale netwerk is er weliswaar een stuk kleiner door geworden maar de mensen die overbleven, zijn wel de mensen die me echt steunen. Daar ben ik enorm blij om want een misbruikverleden verwerken is al zwaar genoeg zonder mensen om je heen die proberen je vast te houden in oude overlevingsmechanismen.
Dit verhaal is geschreven door Mark. De foto is een stockfoto. De persoon op de foto is dus niet de schrijver van dit verhaal. Mark heeft ook een eigen blog.
Wil je reageren op dit verhaal?
Op reacties zijn onze huisregels en ons privacybeleid van toepassing. Wij behouden ons het recht voor reacties die niet conform onze huisregels zijn, niet te plaatsen. Reacties worden doorgaans binnen 24 uur beoordeeld en geplaatst.
Wat knap van jou dat je zo eerlijk durft te zijn! Jouw verhaal heeft me wel aan het denken gezet. Ik ben nu 57 en zie mezelf eigenlijk al mijn hele leven als pedofiel, maar heb er gelukkig nooit iets mee gedaan heb, behalve kijken naar jongens en fantaseren. Ik hou het angstvallig voor me en schaam me er kapot voor, hoewel ik wel weet dat ik er niks aan kan doen omdat pedofilie aangeboren is. Maar na het lezen van jouw verhaal ben ik daar ineens helemaal niet zo zeker meer van en vraag ik me af of het misschien te maken heeft met iets wat ik vroeger gedaan heb.
Wij hadden vroeger namelijk een buurman waar ik veel over de vloer kwam. Hij was al oud en volgens mijn ouders dement. Ik dacht dat het daardoor ook kwam dat hij vaak vergat zijn broek aan te trekken. Dan kwam ik bij hem binnen en trof hem half naakt aan. Ik vond het best vies, maar hij vroeg me dan of ik hem wilde helpen en dat deed ik dan maar want ik dacht, die man is dement en heeft hulp nodig. Dat was ook wat mijn ouders altijd zeiden. Ze vonden het lief van me dat ik hem hielp. Toch vertelde ik thuis nooit wat die hulp inhield want ik voelde wel aan dat ze het af zouden keuren. Alles bij elkaar heeft het een jaar of 4 geduurd, tot hij overleed. Ik heb het nooit misbruik genoemd omdat ik het zelf deed. Hij heeft mij ook nooit gedwongen of iets aangedaan. Het enige wat hij wilde, was dat ik hem aftrok of pijpte. Dat laatste heb ik overigens nooit gedaan omdat ik dat echt vreselijk smerig vond.
Om heel eerlijk te zijn, geloof ik niet dat het misbruik was omdat ik het zelf elke keer weer opzocht en ook vrijwillig deed. Maar het laat me al langer niet los. Vandaar eigenlijk ook dat ik toch telkens weer naar deze site getrokken word. Zou het kunnen dat mijn interesse voor jongens hiermee te maken heeft? Dat het dus niet aangeboren is bij mij, maar dat ik, zoals jij het noemt, traumaseksueel ben? Wat ik dan alleen niet snap, is waarom ik me aangetrokken voel tot iets wat ikzelf als kind zo vies vond. Wijst dat er dan toch niet op dat ik al heel jong (misschien dus toch aangeboren?) afwijkende seksuele interesses had?
Hoi beschaamde man
Dank voor je reactie. Ik heb hem een paar keer gelezen en moet je zeggen dat ik wat jij als kind hebt meegemaakt enorm heftig vind. Of jij traumaseksueel bent i.p.v. pedofiel, kan ik natuurlijk niet beoordelen maar uit wat jij vertelt, denk ik dat het heel goed mogelijk is.
Wat mij het meeste opvalt in jouw reacties, is dat jij denkt dat het geen misbuik was omdat je het vrijwillig deed. Ik waag te betwijfelen of dat klopt. Voor een kind is het zo goed als onmogelijk om tegen een veel oudere volwassene in opstand te komen, zeker als het iemand is die hulp nodig heeft. Daar komt bij dat jouw ouders je voorhielden dat je lief was als je die man ‘hielp’. Voor een kind is het dan heel logisch om te denken dat het verkeerd is om dat helpen vies te vinden. Ik kan me i.i.g. heel goed voorstellen dat je dan je mond maar houdt en ‘flink’ bent. Je doet immers iets wat volgens je ouders goed is en waardoor ze je lief vinden?
Daarom denk ik eigenlijk dat wat jij als kind aanvoelde, niet te maken had met weten dat je ouders het seksuele contact af zouden keuren, maar met bang zijn dat je ouders zouden denken dat je de buurman niet meer wilde helpen en denken dat ze je dan niet meer lief zouden vinden. Zou het kunnen dat je er pas later de betekenis aan bent gaan geven dat je wel aanvoelde dat het seksuele contact verkeerd was, omdat je als kind niet in de gaten had dat je ouders je, onbedoeld, emotioneel onder druk zetten? Dat je a.h.w. je volwassen perspectief op een kinderlijke ervaring die je niet goed begreep, hebt ‘geplakt’? Dat zou i.i.g de spagaat verklaren waarin je nu nu zit. Want als je er vanuit gaat dat jij als kind wist dat het verkeerd was, waarom ging je dan door met iets wat je vies vond terwijl die man je nergens toe dwong? Dan kom je toch vanzelf bij de conclusie dat je een afwijkende aangeboren seksuele interesse moet hebben?
Ik zou als ik jou was proberen het idee dat je het vrijwillig deed los te laten. Misschien dat er dan ruimte ontstaat om te kijken in hoeverre deze ervaring iets te maken heeft met jouw interesse in jongens. Als ik je een tip mag geven, schaf het boek ’Traumaseksualiteit’ van Peter John Schouten aan. Mij heeft dat boek enorm geholpen. Het is geen makkelijk boek om te lezen en ook erg confronterend, maar het geeft enorm veel inzicht.
Heel veel sterkte! Mark
Petje af voor beide heren .Waar het lef er is om de confrontatie aan te gaan .Het geeft mij hoop voor sommige .