Mijn beste vriend

Het feest, 
Het feest begon als een normale zaterdagavond, 
We dronken en vierden het leven, 
We waren jong. 
We hadden allemaal zo onze situaties, 
De drank nam ons lichaam over want zo vergaten we deze. 

Hij, jij, mijn beste vriend, 
De drank verliet mijn lichaam en de situaties kwamen als storm terug in mijn hoofd. 
Ik wilde niet blijven. 
We praten niet over de situaties want zodra we het uitspreken, worden het problemen. 
Zodra we toegeven dat we problemen hebben, 
Zijn we depressief. 
En als we depressief zijn, 
Dan zijn we niet meer te redden. 

Noem het op en ik heb het meegemaakt (misschien zit ik er zelfs nog midden in)
Ik adem in, maar blaas niet meer uit.
Ik hou alles binnen.

Ik had het beloofd maar toch val ik weer.
Ik heb verloren gelopen en mijn pad nog steeds niet gevonden.
Heb angst om te verliezen, angst om vast te houden, angst voor liefde.

Het deel van mij dat anderen mogen zien geeft een glimlach,
Het deel dat nodig is om te mogen leven in de samenleving.
Vanbinnen bloedt het, onophoudbaar.
Niemand ziet dit want niemand durft te blijven.

Mijn lichaam is allang niet meer van mij, maar ik moet erin wonen.
Het is donkerrood, bijna zwart vanbinnen.

Ik roep, schreeuw en schop vanbinnen.
De muur is te dik.
Opgesloten.

Alleen, donker, bloedend, vermoord en zwijgend,
Maar nog steeds:
Ik besta.

Hij, jij, vroeg of je me moest thuis brengen,
Ik twijfelde geen seconde,
Je was mijn beste vriend.

Ik stapte in de auto en het voelde als normaal.
De weg was anders,
De weg was niet naar mijn huis,
De weg was naar jouw huis.
Nog steeds had ik geen twijfel…
Naïef en jong.

Ik voelde je koude handen over mijn lichaam,
Ik voelde mijn kippenvel trekken aan mijn vel,
Mijn kippenvel schreeuwde nee.
De angst nam mijn stem over.
Mijn stem was ik maanden kwijt.

Hij, jij, viel mijn lichaam binnen,
Mijn lichaam was nog niet klaar voor deze stap.
Ik voelde trillingen van mijn knieën tot aan mijn kin,
Ik verloor slaap en lust.
Je drong jezelf bij me naar binnen alsof je al weken niet gegeten had,
Ik verloor mijn beste vriend,
Ik verloor mezelf.

Ik heb maandenlang bedacht hoe ik mezelf dit ooit kon vergeven,
Hoe ik mijn liefde dit kon vergeven,
Hoe ik mijn beste vriend dit kon vergeven.

Maar het werkt als een cirkel,
Uiteindelijk gaf ik mezelf de schuld.
Had ik harder moeten gillen?
Had ik sterker moeten zijn?
Je had honger,
Hongerige mensen laten zich niet stoppen.

Mensen zeggen dat het zo moeilijk niet kan zijn,
Maar ze zien de oorlog in mij niet,
Ze voelen mijn pijn niet.

Ik wil de oorlog met mezelf niet verliezen.

Niemand kijkt verder dan mijn glimlach,
Omdat huilen in het openbaar niet mag.

Tegengehouden tranen,
Zorgen ervoor dat ik mezelf openhaal,
En mezelf weer dicht naai.

Bungelend aan zijde draden,
Moet ik buiten,
Voor iedereen mijn geheimen dragen.

De dag erna bracht je me naar huis alsof er niks gebeurd was.
Ik spoelde je van mijn lichaam,
Ik bleef douchen,
Maar kreeg je niet van me afgewassen.
Ik keek niet meer in spiegels want ik zag jou.
Ik zag mezelf niet meer,
Hij, jij, mijn beste vriend,
Vastgeplakt aan MIJN lichaam.

Je bleef spelen met mijn gevoelens,
Je bleef excuses maken,
‘Je zei niet hard genoeg nee, had meer nee gezegd dan had ik het niet gedaan BESTE VRIENDIN.’
‘ik was mezelf niet je bent en blijft mijn beste vriendin.’

Sorry zegt niets meer dan andere woorden,
5 letters, een woord, geen betekenis.
Je smeekt voor medelijden aan mijn voeten,
Voor je eigen daden.
Ik laat je liggen en kijk je aan.
Zo had het voor ons niet moeten gaan.
Je fouten kun je niet herstellen,
Vergeven en vergeten?
Daar trap ik niet meer in.
Vergeten wel.

Een knop ging om,
Ik bleef douchen en douchen en water gleed langs mijn lichaam af,
En jij sleet langzaam mee.
Het was te veel om jouw schuld op mijn schouders te voelen,
Te veel om jouw verdriet in mijn buik te voelen.
Mijn tranen mengde langzaam niet meer met het water van de douche.

De pijn in mijn hoofd,
De schuld, de constante vraag wat ik had moeten doen om hij, jij, hem tegen te houden.
De paniek door mijn hoofd als ik weer eraan terug denken,
De constante herinnering in mijn dromen.
Het bleef allemaal.
Maar jij, mijn beste vriend, hij, was weg.

Mijn lichaam was weer van mij,
Maar ik kon er niet meer naar kijken,
Ik walgde van mijn lichaam,
Van de geur, van de vorm, van de kleur.
Mijn lichaam hoorde niet meer bij mij.

Ik verwaarloosde het,
Ik gaf het geen eten meer,
Ik verzorgde het minimaal,
Ik sprak ‘het’ aan in plaats van mijn lichaam.
Ik deed het pijn,
Fysieke pijn was minder dan de pijn in mijn hoofd,
Maar ik moest mezelf keer op keer dicht naaien.

Elke keer,
Val ik dieper.
Elke keer,
Weer die pijn,
Om dichter bij mij te kunnen zijn.

We proberen na seksuele mishandeling, intimidatie , verkrachtingen ons lichaam weer terug te krijgen.
We gaan opnieuw opzoek naar onszelf en verliezen deze strijd vaak voordat het uiteindelijk lukt.
Ik vond mezelf terug.
Niet door steun van andere of therapie,
Lieve schat je hebt alleen jezelf.

Ik haat het spel van vertrouwen.
Als ik gebroken ben,
Droog ik mijn eigen tranen, lief.

Schrijven werd mijn redding,
Ik schreef met mezelf in mijn hoofd,
Ik schreef mezelf terug,
Ik zag mezelf op papier,
En wist,
Hier mag ik trots op zijn,
Ik ben hier,
Dit is mijn lichaam,
Dit ben ik.