Zwaar seksueel misbruik tegen minderjarigen zal niet meer kunnen verjaren (België)

Forum Lotgenoten Seksueel Geweld Achtergrond & Informatie Opinie & actualiteit Zwaar seksueel misbruik tegen minderjarigen zal niet meer kunnen verjaren (België)

  • Dit onderwerp bevat 6 reacties, 2 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 27/11/2019 om 23:38 door Luka.
7 berichten aan het bekijken - 1 tot 7 (van in totaal 7)
  • Auteur
    Reacties
  • #245710
    Luka
    Moderator

      Ernstig seksueel misbruik tegen minderjarigen zal binnenkort niet meer kunnen verjaren. De commissie Justitie heeft daarover een wetsvoorstel goedgekeurd. Vaak komen slachtoffers pas jaren na het misbruik naar buiten met hun verhaal, maar dan is het vaak te laat om de dader nog voor de rechter te brengen.

      Tot nu toe was het zo dat slachtoffers nog tot vijftien jaar nadat ze meerderjarig geworden waren, een klacht bij de politiediensten konden indienen. Een te korte termijn, oordeelden verschillende politieke partijen, en daarom valt de beperking in de tijd binnenkort volledig weg. Het gevolg? Ernstig seksueel misbruik tegen minderjarigen kan niet langer verjaren.

      Daarover heeft de commissie Justitie vanmorgen een wetsvoorstel goedgekeurd dat onder anderen werd ingediend door John Crombez (SP.A) en Valerie Van Peel (N-VA). Het dient nu nog goedgekeurd te worden door de plenaire vergadering in de Kamer.
      Het probleem is nu immers vaak dat slachtoffers van seksueel misbruik pas lange tijd na de feiten aangifte doen bij de politie. Ze zijn bijvoorbeeld bang om naar het gerecht te stappen, zijn nog getraumatiseerd of ze leven nog altijd in de nabijheid van de dader. Op het moment dat ze dan wel hun verhaal durven vertellen, zijn de feiten al vaak verjaard en kan er dus niet meer opgetreden worden. Om daaraan te voorkomen, wordt elke termijn geschrapt.

      Bron + tv nieuws bulletin: VRT NWS >>

      #245743
      Mark
      Moderator

        Afschaffing verjaring voor seksueel misbruik op minderjarigen stap dichterbij

        Seksueel misbruik op minderjarigen kan binnenkort niet meer verjaren. De Kamercommissie Justitie heeft daarover een wetsvoorstel goedgekeurd. Kindermisbruik is bij uitstek een misdrijf dat pas later – soms vele jaren – naar boven komt, waardoor de dader vrijuit gaat, verdedigen sp.a-voorzitter John Crombez en N-VA-Kamerlid Valerie Van Peel hun voorstel. Dat werd mee ondertekend door CD&V, Open Vld, MR en DéFI.

        Vandaag bedraagt de verjaringstermijn voor seksueel misbruik op minderjarigen 15 jaar. Het probleem daarbij is dat het voor slachtoffers vaak jaren duurt alvorens ze klaar zijn om met hun verhaal naar buiten te komen, met het risico dat het misdrijf dan al verjaard is.

        De indieners van het voorstel willen slachtoffers wel blijven bewust maken van het belang om zo snel mogelijk aangifte te doen. “Dat is de beste garantie om sporen en bewijzen te (kunnen) verzamelen en de dader(s) op te sporen en te berechten”, luidt het in het voorstel. “In de praktijk moeten wij evenwel vaststellen dat aangifte in een veel te groot deel van de gevallen niet of slechts lang na het misbruik gebeurt. Allerlei redenen (gezin in de nabijheid van de dader, vrees om de feiten aan te geven wegens de invloed van de dader of nog, wegens het trauma) maken dat het voor slachtoffers van dergelijke feiten vaak onmogelijk is om onmiddellijk na de feiten een klacht in te dienen”.

        De indieners beseffen dat het in veel gevallen moeilijk zal zijn om na velen jaren bewijs te vinden, zodat veel klachten en onderzoeken bij gebrek aan bewijs zullen eindigen zonder vervolging. “Toch blijft naar onze mening het beschikken over de mogelijkheid om zich alsnog tot de rechtbank te wenden symbolisch belangrijk, niet alleen voor de maatschappij maar vooral voor het verwerkingsproces van de slachtoffers”.

        Er waren geen tegenstemmen voor het voorstel. Enkel Ecolo-Groen onthield zich, omdat de wet vooral symbolisch is. De tekst verhuist nu naar de plenaire vergadering.

        Bron: hln.be

        #246229
        Luka
        Moderator
        Topic starter

          Geen verjaring meer van seksueel misbruik van minderjarigen

          Seksueel misbruik van minderjarigen kan binnenkort niet meer verjaren. De plenaire Kamer heeft daarover vandaag een wetsvoorstel goedgekeurd van N-VA en sp.a. Er waren geen tegenstemmen. Enkel Ecolo-Groen en Jean-Marie Dedecker onthielden zich bij de stemming.

          Het waren Valerie Van Peel (N-VA) en John Crombez (sp.a) die samen het voorstel indienden. Verschillende andere partijen sloten zich erbij aan. De logica achter de tekst is dat kindermisbruik bij uitstek een misdrijf is dat pas later – soms vele jaren – naar boven komt, waardoor de dader vrijuit gaat.

          Vandaag bedraagt de verjaringstermijn voor seksueel misbruik op minderjarigen 15 jaar. Het probleem daarbij is dat het voor slachtoffers vaak jaren duurt alvorens ze klaar zijn om met hun verhaal naar buiten te komen, met het risico dat het misdrijf al verjaard is. Bovendien blijft het veelal niet bij één slachtoffer.

          De indieners van het voorstel willen slachtoffers wel blijven bewust maken van het belang van een snelle aangifte. Dat is de beste garantie om sporen en bewijzen te verzamelen en de dader(s) op te sporen en te berechten, luidt het. In de praktijk gebeurt dat echter niet of lang na de feiten.

          In veel gevallen zal het moeilijk zijn om na vele jaren bewijs te vinden, zodat veel klachten en onderzoeken bij gebrek aan bewijs zullen eindigen zonder vervolging. “Toch blijft naar onze mening het beschikken over de mogelijkheid om zich alsnog tot de rechtbank te wenden symbolisch belangrijk, niet alleen voor de maatschappij maar vooral voor het verwerkingsproces van de slachtoffers”.

          Bron: HLN.BE >>

          #246231
          Luka
          Moderator
          Topic starter

            Opinie – Opstaan als slachtoffer van kindermisbruik is een recht en kan geen verwachting zijn

            Minne De Boeck en Tim Stroobants, experten kindermisbruik, wijzen op de valse verwachting die de indieners van het wetsvoorstel voor de afschaffing van de verjaringstermijn voor kindermisbruik rond de pakkans van daders scheppen. De wet is volgens hen vooral symbolisch, want slachtoffers verdienen erkenning, of ze nu ooit wensen op te staan of niet.

            De Kamer heeft vandaag de afschaffing van de verjaringstermijn voor feiten van seksueel kindermisbruik goedgekeurd. Mochten wij een stem hebben, zeggen wij uitdrukkelijk “ja” tegen dit voorstel. Het had zelfs al sneller mogen komen.

            De argumentatie en doelstelling die de wetsvoorstellers aanhalen zijn echter niet helemaal correct. Want voor de slachtoffers zijn er wel wat mogelijke valkuilen en recidive beperken zal deze wet niet doen.

            De wet vertrekt van het recht van slachtoffers, maar richt zich in werkelijkheid quasi uitsluitend op het “pakken van de daders”. Wanneer je jaren gezwegen hebt, is spreken veel complexer dan “gewoon” even een klacht indienen. Vanuit de ervaring met hulp aan slachtoffers én daders zijn we voor het wetsvoorstel, mits de juiste uitwerking en eerlijke communicatie over wat de wet écht zal betekenen.

            Slachtoffers van seksueel kindermisbruik vonden na jaren de moed naar buiten te treden met wat ze hebben meegemaakt. Als antwoord op de “Commissie Seksueel Misbruik binnen de Kerk” werd in 2012 de verjaringstermijn voor seksueel kindermisbruik verhoogd van 10 naar 15 jaar. Was dit een “compromis Belge” in afwachting van een echt statement?

            Wat willen we eigenlijk bereiken met veroordeling en bestraffing?
            Eerst en vooral is er de vraag: Wat willen we eigenlijk bereiken met veroordeling en bestraffing? Willen we erkenning geven aan het slachtoffer? Ja, en het misbruik van kinderen in gesloten gemeenschappen en gezagsrelaties tonen dat de verjaringstermijn hierbij vaak een probleem vormt.

            Het historisch misbruik in de kerk en grensoverschrijdend gedrag van sportcoaches zijn enkele uitgesproken recente voorbeelden van situaties waarbij slachtoffers “te laat kwamen” om erkenning te vragen. Nogal wat slachtoffers zijn dan ook zelf vragende partij om de verjaringstermijn aan te passen.

            En toch, er is een maar. De indieners wijzen op het belang van aangifte te doen als slachtoffers -en liefst zo snel mogelijk- zodanig dat we de “pakkans” kunnen vergroten. Want het is juist de onaantastbaarheid die maakt dat daders verder en verder gaan. Hiermee wijzen ze op de verantwoordelijkheid van het slachtoffer.

            Maar opstaan na slachtofferschap is een recht en kan geen verwachting zijn. Volwassenen die als kind slachtoffer werden van seksueel misbruik zijn niet steeds uit op een veroordeling van de dader, onder andere omdat de dader meestal een bekende was (of is) uit de nabije omgeving.

            Voor slachtoffers kan een veroordeling een onderdeel zijn van de erkenning voor het onrecht en kwetsuur dat hen is aangedaan, maar nog belangrijker zijn vaak de mogelijkheden op herstel en bemiddeling. En deze mogelijkheden zijn niet altijd even goed uitgebouwd. Velen onder hen doen ook nooit een melding of aangifte, ook niet wanneer ze meerderjarig worden.

            • Ongeveer 10 procent van de gevallen zou leiden tot een aangifte en in 2018 werden in de vertrouwenscentra kindermishandeling 1.247 meldingen van seksueel misbruik gedaan. Wat we weten is dus slechts een fractie van het reële aantal gevallen.
            • Uit een bevraging bij scholieren blijkt dat 4 procent van hen aangeeft ooit seksueel misbruik te hebben ervaren. Dit zijn zo’n 51.000 kinderen in Vlaanderen of bijna 1 kind per schoolklas.

            We moeten deze kinderen en volwassenen vooral wanneer ze dat wensen een stem geven en de drempels naar aangifte -maar ook hulp- zo laag mogelijk houden, maar evenzeer moeten we hun wens respecteren wanneer ze geen aangifte wensen te doen.

            Effectieve impact is beperkt
            De bewijslast zal er immers niet op verbeteren na al die jaren, terwijl de verwachtingen wél worden verhoogd. Bestaat hier niet het gevaar dat slachtoffers op zoek gaan naar erkenning en deze toch niet zullen vinden? Ondanks dat ze de moed hebben gevonden om er iets mee te doen? Moeten we niet eerlijk zijn over de legitimiteit van deze wet en het effect dat deze echt zal hebben?

            Deze wet zal bovendien “slechts” een wet zijn voor een aantal zaken die nu –ten onrechte- geen gevolg krijgen, omdat ze verjaard zijn. Een vervolging na jaren van radiostilte kan wel erkenning geven maar de effectieve impact zal in veel gevallen beperkt zijn. Meer vervolgingen impliceren niet per se meer veroordelingen, meer bestraffingen of betere opvolging. Zeker niet als er zo’n lange tijd is overgegaan. Zolang we niets doen aan de lage aangiftegraad, de heel hoge seponeringsgraad en de kans op lage strafmaat dreigen heel wat slachtoffers extra te worden teleurgesteld.

            Wat al te vaak over het hoofd wordt gezien maar minstens zo belangrijk is: we willen met een veroordeling en bestraffing voorkomen dat de feiten zich herhalen. Door de dader op te sluiten, zodat het gevaar geweken is, of door de dader (nadien) op te volgen en te behandelen, om recidive te voorkomen.

            Maar dat is nu net wat deze wet niet zal doen. Dit wetsvoorstel gaat over de vervolgingen na meer dan 15 jaar vanaf het moment dat de slachtoffers de meerderjarigheid (18 jaar) hebben bereikt. Deze wet zal dus vooral van pas komen in gevallen waarbij er jaren is overgegaan, vooraleer er een aanklacht volgt op het seksueel delict. Wanneer de dader in kwestie een recidivist is, zal er hoogstwaarschijnlijk reeds recidive zijn gebeurd in die lange periode.

            Ja, bestraffing en behandeling kàn risicobeperkend werken, maar daar heeft deze wet nauwelijks invloed op. Want ze richt zich juist op de daders die lang onder de radar zijn kunnen blijven. Preventie van daderschap zal de wet dus niet meteen met zich meebrengen. Of althans niet op korte termijn.

            Wel integendeel, de (onbedoelde) maar onderliggende boodschap die Kamerlid Valerie Van Peel (N-VA) met de argumentatie “Wie kindermisbruik op zijn geweten heeft, hoeft voor ons nooit meer gerust rond te lopen” geeft, is dat kindermisbruikers sowieso onverbeterlijk en onveranderbaar zijn, en er geen verbetering of gedragsverandering mogelijk is.

            Deze boodschap is niet hoopgevend, en kan als gevaarlijk gevolg hebben dat seksuele daders zich gestigmatiseerd en uitgesloten voelen en bijgevolg “niets meer te verliezen hebben”. Leg dus niet alleen de focus op meer mogelijkheden tot vervolging, maar werk ook aan preventie door de daders verantwoordelijkheid te geven en door “een hand uit te steken” wanneer ze hun gedrag willen veranderen. Naast bestraffing, zijn ook begeleiding en behandeling nodig om ervoor te zorgen “dat ze wel iets te verliezen hebben”. Anders dreigt de afschrikkingsgedachte die achter deze wet schuil gaat het herstelgericht werken aan te tasten.

            Eenzijdige focus op seksueel geweld is verkeerd
            Tot slot, legt de wet de focus op seksueel geweld. De specifieke aspecten die ertoe doen bij seksueel geweld kunnen er echter ook toe doen bij andere geweldsmisdrijven ten aanzien van minderjarigen. Denk maar aan intrafamiliaal geweld, mishandeling, verwaarlozing van kinderen enzovoort. Betrokken professionals zullen beamen dat het hier ook vaak gaat om ernstige situaties, met verschikkelijke gevolgen, dikwijls in familiecontext en –jammer genoeg- ook vaak met ogenschijnlijk onverbeterlijke daders. We houden met deze eenzijdige focus op seksueel geweld onze samenleving in de waan dat seksuele daders de meest ‘gevaarlijke’ groep daders zijn, die sowieso zullen recidiveren.

            En dat is het nu juist niet. Een minderheid recidiveert. Studies tonen aan dat in een periode van 5 jaar 10-15 procent van de daders opnieuw aangeklaagd of veroordeeld worden voor een zedendelict. Ook liggen de recidivecijfers voor seksueel geweld, lager dan de recidivecijfers voor andere soorten delicten.

            Alle vormen van geweld ten aanzien van minderjarigen raken de meest kwetsbare groep van onze samenleving. Dient de focus dan misschien niet alleen te liggen op de bestraffing van daders van seksueel kindermisbruik? Maar op de bescherming van kinderen in het algemeen? Willen we niet een samenleving waar al onze kinderen vrij kunnen zijn van enige vorm van geweld?

            Is deze wet dan een maat voor niets? Nee. De wet geeft een essentiële boodschap. Namelijk: we staan seksueel kindermisbruik niet toe. En hoe lang het ook geleden is, we blijven erkenning geven voor wat er is gebeurd, voor de ernst van de feiten en de rechten van het slachtoffer. Als slachtoffers van seksueel kindermisbruik ooit willen opstaan, is dat hun recht en dan is het onze plicht als samenleving daar een antwoord op te bieden. En dan is het belangrijk dat zij geen justitieapparaat tegenkomen dat hen met hun moedig verhaal afwijst op basis van verjaring.

            Want kindermisbruik is een fenomeen waarbij het vaak jaren duurt alvorens slachtoffers klaar zijn om hiermee naar buiten te komen. Slachtoffers hebben niet altijd de kracht om aangifte te doen. Seksueel kindermisbruik gebeurt vaak in een proces van grooming, manipulatie en verborgenheid. Bovendien wordt het merendeel van de seksuele delicten ten aanzien van minderjarigen gepleegd door een bekende, waarvan 1 op 3 in familiecontext. Wat het nog moeilijker maakt hiermee naar buiten te komen.

            Ook wordt het trauma vaak weggeduwd maar komt het naar de oppervlakte op scharniermomenten in het leven van het slachtoffer (vb. krijgen van kinderen). Hetgeen uiteraard ook kan gebeuren na het 33ste levensjaar. Om deze –en zoveel andere- redenen staat het buiten kijf dat slachtoffers van seksueel kindermisbruik ten allen tijde recht hebben op reactie én erkenning. Want in bepaalde zaken zal deze wet wél het verschil kunnen maken.

            De wet is ook -en vooral- symbolisch. Het is zo symbolisch dat het de partijpolitiek overschrijdt, de mogelijke ‘kwetsbaarheden’ van de wet te boven gaat en het ons moreel kompas overduidelijk richting geeft. Want slachtoffers verdienen erkenning, of ze nu ooit wensen op te staan of niet.

            Bron: VRT.BE >>

            #246373
            Luka
            Moderator
            Topic starter

              Dat Ecolo/Groen niet de kant kiest van slachtoffers van seksueel misbruik, is teleurstellend

              Maxine Willemsen (19) is gemeenteraadslid in Mechelen (Groen); ze organiseerde mee de mars tegen seksueel geweld na het overlijden van Julie Van Espen. Lore Baeten (24) is gemeenteraadslid in Sint-Niklaas (CD&V), eerste opvolger voor het federaal parlement. Beiden waren slachtoffer van misbruik op minderjarige leeftijd.

              Donderdag vond een belangrijke stemming plaats in het federaal parlement, iets waar we beiden als slachtoffers en jonge politici al lang op hadden gewacht. Het wetsvoorstel om de verjaring van seksueel geweld op minderjarigen af te schaffen, werd goedgekeurd door alle partijen behalve één. Bij de stemmingen waren er 21 onthoudingen: de fractie van Ecolo/Groen. Een spijtige zaak, want het zou een krachtig signaal zijn geweest in tijden van polarisatie dat alle partijen over zo’n belangrijk onderwerp aan dezelfde kar trokken. Dat Ecolo/Groen, toch een sociale en progressieve partij, niet de kant van het slachtoffer kiest is teleurstellend.

              Ecolo/Groen onthield zich omdat het debat niet grondig genoeg zou zijn gevoerd, dat er te snel is beslist. Nochtans is er tijdens de vorige legislatuur wel degelijk uitgebreid gedebatteerd over deze afschaffing. Toen was Groen nog voor de afschaffing en waren partijen als N-VA en CD&V terughoudend. Dat de kaarten nu anders liggen, doet eerder denken aan een politiek spel tussen meerderheid en de fractie uit de oppositie dan een inhoudelijke drijfveer.

              Inhoudelijk bekeek de partij het wetsvoorstel vanuit een uitgesproken juridisch oogpunt, waarbij ze vooral bezorgd zijn over meer seponeringen wegens te weinig bewijs en vrezen dat er een vals gevoel van tijd wordt gecreëerd. Wel, groene fractie, dit is waar voor ons als slachtoffers het schoentje knelt. Er is een ander vals gevoel dat meespeelt: wantrouwen. Alsof we beschermd moeten worden tegen onszelf. Alsof het allerbelangrijkste na misbruik een aangifte is of een rechtszaak. Nee, het belangrijkste voor ons als slachtoffers zijn erkenning en vertrouwen.

              Natuurlijk beseffen we dat hoe langer je wacht met een aangifte hoe complexer de zaak wordt, maar nog meer beseffen we dat een aangifte doen soms heel veel moed en tijd vraagt. Beiden misbruikt als minderjarigen, zoeken we elke dag nog de woorden om te kunnen beschrijven en begrijpen waarom dit ons overkwam. Dat we nu de ruimte en de tijd krijgen om een trauma te verwerken, daar zijn we zeer dankbaar voor.

              We begrijpen dat de afschaffing juridisch gesproken niet evident is. Verjaring is een basisprincipe van ons rechtsbestel en wil beletten dat potentiële rechtszaken een eeuwig leven tegemoetgaan. Een soort recht dat de dader heeft om in de vergetelheid te belanden. Iemand die een misstap pleegt, zo schreven juristen in het verleden, moet daar niet de rest van zijn leven mee geconfronteerd worden. Toch zal een dader niet vergeten worden: die spookt namelijk dag en nacht door het hoofd van het slachtoffer dat wel voor de rest van zijn/haar leven geconfronteerd zal blijven met seksueel misbruik. Je duwt trouwens met dit basisprincipe niet enkel de dader, maar ook het slachtoffer in de vergetelheid. Waarom zouden we het zwaard van Damocles niet boven het hoofd van de daders laten hangen, maar wel jarenlang boven die van de slachtoffers?

              Beste groene fractie, dit schrijven we u niet enkel als overlevers van seksueel misbruik, maar ook als twee jonge politici. Of het nu meerderheid of oppositie is, sommige thema’s zijn te belangrijk om een politiek spel van te maken. Daarom onze vraag: ga dat grondig debat aan dat jullie tot nu toe hebben gemist, maar doe het mét en niet óver ons.

              Pleit ervoor om meer middelen vrij te maken, dat het bovenaan de agenda komt, dat er een speciale commissie ontstaat waarin het middenveld betrokken wordt, maar laat dat niet ten koste gaan van de afschaffing van de verjaringstermijn. Laat het hier niet bij, investeer meer in deze problematiek, pak het geheel aan en haak niet af omwille van een politiek schouwspel. Daar zit geen enkel slachtoffer op te wachten.

              Bron: De Morgen.

              #246375
              Luka
              Moderator
              Topic starter

                Ze geloven me.

                De verjaringstermijn op feiten van seksueel kindermisbruik valt permanent weg. Seks met kinderen is vanaf nu een onverjaarbare misdaad. Een consensus in de Belgische politiek, het leek onmogelijk. Als overlever van seksueel kindermisbruik valt een enorme last me van de schouders. Zie je wel, ze nemen mijn verleden wél ernstig. Het maakt wél uit. Ze geloven me!

                Door de verjaringstermijn kon ik nergens terecht, want ja, mijn verkrachters waren geen priester. Klacht indienen betekende automatische seponering. Gewoon nog een dossier voor de archiefkast, had ik maar sneller moed moeten hebben. Het wegnemen van de verjaringstermijn zet nu bestaande hulpkanalen open voor iedereen die aangifte doet. Hoe lang men er ook over doen moet om de correcte woorden te vinden: de zaak is waardevol.

                Ergens blijft het vreemd dat dit fenomeen wetenschappelijk niet correcter is begrepen. Er zijn weinig andere menselijke fenomenen waar meer videobeelden van te vinden zijn dan van seksueel kindermisbruik. Het aanbod opgenomen beelden is verdrievoudigd in de laatste vijf jaar, en het is heus niet dat er in het verleden beelden te kort waren. Kinderporno bestaat echter niet. Je kan geen seks hebben met een kind want kinderen zijn niet geslachtsrijp. Enkel in de hoofden van die producenten is het porno, is het “maar seks”. Ik was ziedend op de maatschappij want ze hadden geen tijd om te luisterden naar mijn verhaal. Waren mijn verkrachtingen dan onbelangrijk? Stil maar, het is al zolang geleden…

                Ik schreeuwde mijn onbegrepen onschuld uit bij mijn therapeut, maar schreeuwen helpt je niet vooruit. Het is echt ikzelf die dat verpletterende kruis dien te dragen. Maar nu draag ik het niet meer alleen. Nu neemt ook onze maatschappij de moeite om die klootzak zijn naam op te schrijven als ik hem kom aangeven. Vanaf nu nemen ze de tijd om mijn verhaal te beluisteren, ook al is het zo lang geleden. Vanaf nu is mijn misbruik ook een zaak voor de maatschappij en niet enkel mijn zaak. Vanaf nu ben ook ik een statistiek. Vanaf nu tel ik mee.

                Als men de maatschappij wil stabiliseren moet je met de mensen beginnen. Daarom kan je geen commissie oprichten die erkenning geeft aan slachtoffers van seksueel kindermisbruik, maar volhouden dat de verhaalde feiten niet ernstig genoeg zijn om een levenslange impact na te laten. Als je onze aangifte opneemt en onze verhalen aanhoort kan je niet anders dan tot de conclusie komen dat deze feiten een rouwproces betekenen die ruimer is dan de standaard maximum drie maand slachtofferhulp. Er zijn mensen nodig die je niet loslaten.

                Er is gespecialiseerde hulp nodig om verworven overlevingstechnieken af te leren. Het creëren van een artificieel zorgnetwerk met multidisciplinaire actoren vormt voor veel slachtoffers van seksueel kindermisbruik een alternatief voor de veilige haven die hen vroeger ontzegd is geweest. Eens men als kind-slachtoffer stapsgewijs kan ervaren in interpersoonlijk contact dat men als nu-volwassene alsnog voor zichzelf een veilige koers kan leren varen, vervalt ook hun overtuiging dat ze sowieso opnieuw in een tsunami terecht zullen komen. Dankzij de correcte ondersteuning leren slachtoffers wat je in een stabiele jeugd verwerft, en leren ze af wat hen nog altijd instabiel maakt. Herstellen kan, met hulp.

                Daarom dient er, naast de comissies in de sport, kerk, enz., ook een comissie opgericht te worden voor niet-geïnstitutionaliseerde feiten: daders die niet in de sport, jeugd, kerk of instelling werkten. Alle slachtoffers van de babysit, de dronklappen op een kermis of, niet te vergeten, alle slachtoffers van incest. Allemaal slachtoffers die door de verjaringstermijn alles wel privé moesten blijven houden. Hou het in de famillie; verzadigd in “gemoedsrust”.

                Vandaag ben ik niet meer ziedend, ik ben dankbaar. Vandaag ervaar ik hoe mens-zijn werkt. Hulp krijgen als je die vraagt van mensen die willen helpen, dat werkt. Iemand als mens behandelen nadat anderen dat niet deden, dat werkt. Luisteren naar iemand als die beluisterd wenst te worden, dat werkt. Uiteindelijk leer je de maatschappij een stuk sneller omarmen als die gelooft in wie je bent. Ik dank hen die mijn menselijkheid erkennen, want vandaag herken ik jullie menselijkheid. Ik dank al die mensen die dagdagelijks onze mensenrechten in de praktijk omzetten en verdedigen. Ik dank de politici die de verjaringstermijn op feiten van seksueel kindermisbruik weggewerkt hebben. Als mensen je ontmenselijkt hebben is het vaak lang zoeken naar de normen en waarden die je tot mens verheffen. Vandaag getuig ik: het zijn de mensenrechten die de mensen rechten. Dank je.

                Marijn Depraetere

                Bron: De wereld morgen.be >>

                #246843
                Luka
                Moderator
                Topic starter

                  Vergetelheid weggewerkt: verkrachting met de dood tot gevolg kan niet meer verjaren

                  De Kamercommissie Justitie heeft unaniem de reparatiewet aangenomen op de wet die de verjaring van ernstige seksuele misdrijven op minderjarigen afschaft.

                  Door een vergetelheid zorgde de wet voor de afschaffing van de verjaring voor seksuele misdrijven ervoor dat het zwaarste seksueel misdrijf op meerderjarigen -verkrachting met de dood tot gevolg- sneller verjaart. Het was Groen-Kamerlid Stefaan Van Hecke die fout ontdekte. Onmiddellijk werd een reparatiewet opgesteld die het euvel moest verhelpen.

                  Bron: HLN.BE >>

                7 berichten aan het bekijken - 1 tot 7 (van in totaal 7)
                • Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
                gasten online: 31 ▪︎ leden online: 2
                Chris, Devine21
                FORUM STATISTIEKEN
                topics: 3.753, reacties: 21.085, leden: 2.773