- Dit onderwerp bevat 0 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 17/01/2023 om 22:40 door Luka.
-
Reacties
-
Na een overweldigende start trok zangeres Naaz (24) zich terug uit de muziekindustrie. Voorgoed, was het idee. Twee jaar later is ze terug, met een album en een show in Carré. ‘Ik dacht dat niemand nog interesse in mij had.’
Tijdens de Edison Pop-awards begin 2018 staat een negentienjarige Naaz Mohammad te wachten tot ze, voor het eerst in haar leven, een rode loper op mag. Later die avond wint ze twee beeldjes. Ze giechelt nerveus. “Ik weet helemaal niet hoe dit moet”, zegt ze.
Bijna vijf jaar later komt Naaz, nu met kort zwart haar in plaats van lange bruine lokken, de koffiebar in Amsterdam binnen. Een leren jas over haar schouders, in haar hand een scooterhelm, aan haar arm hondje Kiki. Ze kan zich het meisje van toen nauwelijks herinneren, zegt ze bij het horen van bovenstaande anekdote.
Dat is niet bij wijze van spreken: Naaz heeft gaten in haar geheugen door PTSS, post-traumatisch stresssyndroom. Daarbovenop komen een nachtmerriestoornis en chronische depressie. Haar mentale gezondheid leidde er in 2020 toe dat ze – na twee succesjaren en miljoenen streams – een punt achter haar carrière zette. “Het had het einde van mijn leven als artiest moeten zijn”, zegt ze nu. Toch was daar vorig jaar mei ineens single Sad Violins en woensdag verscheen haar eerste volwaardige album, Never Have I Ever.
Slachtofferschap
Op sociale media praat Naaz open over haar geestelijke gezondheid en afgelopen maand sprak ze in de Nederlandse Vogue uitgebreid over het mentale en fysieke misbruik tijdens de beginjaren van haar carrière: ze werd van haar zestiende tot haar eenentwintigste misbruikt. Maar nu is het klaar. “Ik wil niet de focus leggen op mijn slachtofferschap. Om die reden wijs ik ook geen specifieke personen of situaties aan. Dan wordt het wraakzuchtig. Ja, dit is mij overkomen – nu ga ik verder.”Maar gevolgen heeft het wel. “Bij PTSS wordt je brein je eigen vijand. Elke dag valt het me aan met herinneringen van vroeger.” Eind 2019 toerde Naaz als voorprogramma van de Amerikaanse zangeres Melanie Martinez. “Tijdens die tournee begon ik met antidepressiva, omdat ik het leven niet meer aankon. Ik was al heel lang suïcidaal.”
De antidepressiva slaan inmiddels goed aan, maar destijds werd ze er ‘moe en apathisch’ van. Vlak na haar tour moest ze naar Londen. “Daar kreeg ik paniekaanval op paniekaanval. Ik vroeg aan mijn management of ik eerder terug naar Nederland kon. ‘Nee’, zeiden ze, ‘dat zou verkeerd overkomen op de buitenwereld’.”
Lief
“Ik dacht: zo gaat het nu eenmaal.” Maar toen zag ze backstage bij zangeres S10 hoe lief haar manager tegen haar was. Ze barstte ervan in huilen uit. “‘Waarom ben je zo aardig?’, vroeg ik haar manager. Ik snapte er niets van.”Door haar medicatie besefte ze dat ze nooit écht geluk had gevoeld. “Wat ik had aangezien voor geluk, was opluchting. Toen ik mijn Edisons won, huilde ik niet van blijdschap, maar omdat dit bevestigde dat een muziekcarrière niet onmogelijk was. Eenmaal thuis uit Londen kwam ik mijn bed niet uit. Ik sliep achttien uur per dag, woog 43 kilo en mijn haar viel uit.”
Er was maar één oplossing. “Ik heb mijn hele team ontslagen en mezelf uitgekocht uit mijn contract. Daar is al mijn spaargeld aan opgegaan.”
Einde carrière dus. Naaz trouwde met haar vriend; een huiselijk bestaan zou haar goed doen, dacht ze. Ze schreef zich in voor een opleiding tot dierenverzorger. Dat mensen haar als een has-been behandelden, deed haar weinig. “Je hoeft niet te doen waar je goed in bent als dat je niet gelukkig maakt.”
Begin 2022 bleek dat muziek haar tóch gelukkig maakt. Ineens voelde ze weer de aandrang om liedjes op te nemen. Zonder doelstelling dook ze de studio in. “Daar voelde ik me, voor het eerst, weer gelukkig. Vlinders in mijn buik; een fysieke reactie.” Het eerste nummer dat ze schreef was comebacksingle Sad Violins, met de tekst:
‘A year ago you almost lost her / But she’s back’
Het schrijven zorgde voor meer inzichten; dat het getrouwde leven niets voor haar was bijvoorbeeld. Na twee jaar beëindigde ze haar relatie. “Ik hield van hem, maar dit was niet Naaz. En dat begreep hij.”
Persoonlijke teksten
Voor ze het wist was er een album vol persoonlijke teksten dat voor Naaz als ‘hoop’ voelt. “Hoop is elke seconde na deze minuut. Hoop is doorgaan en weten dat het goedkomt en dat het dan óók weer fout kan gaan, maar jij er nog steeds bent.”Om bij die hoop te komen, moet ze eerst haar verhaal vertellen. “Ik ben soms bang dat het lijkt alsof ik zielig over probeer te komen. Maar dit is nou eenmaal wat ik heb meegemaakt. Je wil niet weten hoeveel berichtjes ik heb gekregen in de trant van: ‘Als je doorgaat met dit depressieve gedoe raak je alles kwijt’. Ik heb duizenden Instagramvolgers verloren. Natuurlijk werd ik daar onzeker van. Maar het is oké. Voor sommigen is mijn openheid inspirerend, anderen zullen mij een aansteller vinden.”
Op 27 januari staat Naaz in Carré in Amsterdam. Die show wordt ‘een kunstwerk’, zegt ze trots. “Je gaat huilen, maar ook dansen. Je komt euforisch weer buiten.” En ja, ze speelt nog oude nummers. “Ik hou van mijn oude muziek, respecteer de fans die zijn gebleven. Ik dacht oprecht dat niemand nog interesse in mij had.”
Bang dat de geschiedenis zich herhaalt is ze niet. “Ik snap beter wanneer er gevaar is en wanneer ik veilig ben. En ik kan heel goed voor mezelf opkomen tegenwoordig.” Sinds kort slikt ze ADHD-medicatie. “Daardoor ervaar ik het leven minder heftig en heb ik minder nachtmerries. Twee keer per week ga ik naar een psycholoog. En, het belangrijkste: mijn nieuwe management houdt rekening met hoe ik mij voel.”
Bron: Trouw >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
