We wilden weten hoe nuttig emotionele controle is

[LukaModerator]

Waarom krijgt de een PTSS na een traumatische ervaring en de ander niet? Reinoud Kaldewaij scande voor zijn promotieonderzoek bij het Donders Instituut in Nijmegen de hersenen van 340 mensen aan de start van hun politieopleiding. Degenen die hoger scoorden op emotionele controle hadden zestien maanden later minder PTSS-achtige klachten.

Welke rol speelt emotionele controle bij stress?
“Controle over de emoties kan nuttig zijn om te kunnen nadenken over hoe je wilt reageren. De theorie is dat je dan op het moment zelf minder gestrest raakt en daardoor achteraf minder klachten krijgt. We toetsten met een computertaak de emotionele controle van agenten in opleiding, voordat ze stressvolle werksituaties meemaakten. Minder activiteit in de anterieure prefrontale cortex, het hersengebied dat een rol speelt bij emotieregulatie, bleek inderdaad een voorspeller voor het risico op PTSS.”

Wat leerden jullie hiervan?
“Als je alleen achteraf onderzoekt hoe mensen met een trauma emoties verwerken, weet je niet of problemen ontstaan door dat trauma of door een al bestaande zwakte in het systeem. Dat laatste blijkt dus uit onze studie.”

Gaat dit elders ook op?
“Ik verwacht zeker hetzelfde patroon in algemene groepen. Al is het moeilijker te controleren, want je weet niet wanneer iemand iets traumatisch zal overkomen. De agenten in onze studie maakten in zestien maanden gemiddeld zeven mogelijk traumatische gebeurtenissen mee.”

Is deze controle te trainen?
“Dat is een vervolgvraag, maar Amerikaanse onderzoekers zagen bijvoorbeeld bij PTSS-patiënten bij wie therapie aansloeg hogere activiteit in de anterieure prefrontale cortex.”

Bron: Kijk Magazine >>

[LukaModeratorTopic starter]

Koninklijke Marechaussee bij rellen in Eindhoven

Emoties de baas? Dan loop je minder kans op psychische klachten na een trauma

Agenten tegenover de woedende bestormers van het Amerikaanse Capitool, of oog in oog met de relschoppers in Eindhoven. Wie zijn emoties de baas is tijdens zo’n heftige gebeurtenis, loopt minder kans op psychische klachten, blijkt uit een nieuw onderzoek.

Twee agenten trekken hun dienstwapen, vinden een lijk of helpen bij een dodelijk ongeval. De ene agent ontwikkelt later een posttraumatische stressstoornis (PTSS) en vindt het moeilijk om te blijven werken, maar zijn collega lijkt nergens last van te hebben.

Hoe kan dat? Reinoud Kaldewaij van het Donders Instituut in Nijmegen deed onderzoek bij 320 agenten in opleiding en ontdekte: wie zijn emoties de baas is op het moment dat hij iets naars meemaakt, loopt later minder risico op psychische klachten.

Vluchtreflex de baas
Voor zijn onderzoek klopte Kaldewaij aan de bij de Politieacademie. ,,Wil je weten hoe stress-gerelateerde problemen ontstaan door een trauma, legt hij uit, dan moet je mensen onderzoeken voor en nadat ze ‘iets’ hebben meegemaakt. Hij onderzocht daarom agenten in het begin van de opleiding, voordat ze echt de straat op waren geweest, en nog eens aan het einde van hun studie.

We lijken allemaal heel logisch geprogrammeerd. In situaties die we fijn vinden, zijn we geneigd om een stap naar voren te doen. Ervaren we een situatie als stressvol of zelfs gevaarlijk, dan proberen we daarvan weg te lopen. Wie deze ‘vluchtreflex’ de baas is, en dus niet automatisch achteruit deinst als er gevaar dreigt, kan later beter omgaan met de herinnering aan dit trauma, blijkt nu uit het onderzoek van Kaldewaij.

Ik zag die bewuste agent steeds een paar stappen achteruit doen en daarna weer gecontro­leerd de confronta­tie opzoeken met de mensen die het Capitool wilden bestormen. Dat deed die agent heel goed.

Reinoud Kaldewaij, Onderzoeker

Op een filmpje van de bestorming van het Amerikaanse Capitool zag Kaldewaij dit knap in de praktijk gebracht. De beelden laten een agent zien die tegenover een woedende menigte staat. ,,Ik zag die bewuste agent steeds een paar stappen achteruit doen en daarna weer gecontroleerd de confrontatie opzoeken met de mensen die het Capitool wilden bestormen. Dat deed die agent heel goed. Je zag dat hij op deze manier zijn emoties de baas bleef en kon optreden.”

Om te weten wat er in het brein gebeurt, liet Kaldewaij de agenten in een MRI-scanner plaatsnemen. ,,We gaven ze een joystick en lieten foto’s zien van blije en boze gezichten. Bij een vrolijk gezicht beweeg je de joystick naar je toe, bij het zien van een kwaad gezicht beweeg je hem van je af.”

Daarna kregen ze de foto’s nog een keer te zien, maar moesten ze het tegenovergestelde doen; de joystick dus naar voren bewegen bij de boze gezichten. Als je iets moeten doen wat eigenlijk tegen je intuïtie ingaat, dan levert dat meer hersenactiviteit op in de prefrontale hersenschors. Dat is het deel van je brein dat je emoties reguleert.”

Meer controle, minder PTSS
Na anderhalf jaar bezocht Kaldewaij de Politieacademie opnieuw. Van de 320 agenten die hij eerder had onderzocht, zeiden 200 agenten dat ze tijdens hun stage bij een heftige gebeurtenis waren geweest. Die groep werd verder onderzocht.

Het belangrijke dat daarbij opviel was: ,,De agenten die zeiden dat ze weinig of geen psychische klachten hadden door die traumatische gebeurtenis, hadden tijdens de test met de joystick meer hersenactiviteit gehad in het deel van het brein dat emoties reguleert dan de rest van de groep.”

Maar om echt alle twijfel uit te sluiten zou je ook hersenon­der­zoek moeten doen tijdens een trauma, maar dat is natuurlijk niet te regelen.”

Reinoud Kaldewaij, Onderzoeker

Het idee dat er een verband is tussen je gedrag als je iets heftig meemaakt en klachten later, is niet nieuw, benadrukt Kaldewaij. ,,Maar tot nu toe was het een kip of het ei-vraag. Krijg je stress doordat je je emoties niet goed kunt reguleren?

Of andersom: kan je je emoties niet goed reguleren doordat je gestresst bent?” Dat eerste scenario lijkt nu het meest waarschijnlijk. ,,Maar om echt alle twijfel uit te sluiten zou je ook hersenonderzoek moeten doen tijdens een trauma, maar dat is natuurlijk niet te regelen.”

Agenten, of andere hulpverleners die moeilijke dingen meemaken tijdens hun dagelijkse werk, voortaan door de MRI-scanner halen om te voorspellen of ze PTSS krijgen en mogelijk uitvallen, of ze zelfs op deze manier selecteren, is niet de bedoeling van het onderzoek. Dat is te simpel gedacht, zegt Kaldewaij. ,,Er is nog veel meer onderzoek nodig om erachter te komen of je het reguleren van je emoties kunt trainen, en of dat je dan echt helpt om mentaal sterker te worden.”

Roy Claessen (40), een jaar geleden afgestudeerd aan de School voor Hogere Politiekunde. Deed daarvoor onder meer beveiligingswerk. Hij deed niet mee aan het emotie-onderzoek.
,,Ik had een beeld van politiewerk, maar in de praktijk bleken veel dingen anders te zijn. Toen werd pas de onzichtbare kant van dit werk zichtbaar voor mij. Er vindt veel drama plaats achter de voordeur. Mishandeling, geweld, zelfdoding. Drama’s waar je als politie bij betrokken raakt. Mijn eerste heftige gebeurtenis was een zelfdoding voor de trein.

Ouders hadden net hun dochter als vermist opgegeven. Is dit haar, denk je dan. Het bleek iemand anders te zijn, een 23-jarige met twee kinderen. Het had veel impact op me. Het gaat in je systeem zitten, maar hoe precies is moeilijk uitleggen. Je merkt dat je er last van hebt, maar je kunt nog gewoon functioneren. Na vier, vijf dagen neemt dat gevoel af en kun je het achter je laten.

Op de opleiding had ik twee collega’s met wie ik goed kon praten over wat we meemaakten. Of ik bang ben voor schade later? Nee. Het werk wordt normaal. Ik bedoel niet dat het je niet meer raakt, maar je groeit erin. Na die eerste zelfdoding zei een collega in de auto terug tegen me: ‘Was dit je eerste? Hoe gaat het met je?’ Dat was fijn. Ik denk zelf dat er nog winst te behalen valt bij de begeleiding van de mensen die net van school komen.”

Annika Smit, lector Weerbaarheid, werkzaam op de Politieacademie:
,,We zijn al tien jaar kennis aan het opbouwen over de vraag: hoe doen politiemensen hun werk? Wat betekent dat wat ze meemaken voor henzelf en voor de omgang met anderen? Daar besteedt de opleiding aandacht aan. Maar weerbaar zijn is geen algemene techniek die je kunt aanleren. Weerbaarheid wordt pas relevant als je het koppelt aan werk.

We definiëren weerbaarheid als succesvol opereren in kritische omstandigheden, en die zijn voor elk facet van het politievak weer anders. Er moet er nog meer onderzoek gedaan worden naar de verschillende situaties waarin politiemensen te maken krijgen met de ellende van het leven.”

Bron: Gelderlander >>

[Auteur]

Reacties