Videoland – Het leven als Liesje

[LukaModerator]

Als Liesje in 2005 op 13-jarige leeftijd slachtoffer wordt van één van de grootste groepsverkrachtingen die Nederland heeft gekend, verliest zij prompt haar vertrouwen in mannen. Inmiddels lijken de rollen omgedraaid en weet zij mannen naar haar hand te zetten in haar werk als stripper en luxury escort. De vraag is alleen hoe lang dit leven nog houdbaar is voor Liesje.

[LukaModeratorTopic starter]

LIESJE (29) WERD SLACHTOFFER VAN GROEPSVERKRACHTING: ‘ER WERDEN STEEDS MEER MANNEN BIJGEHAALD’

Op haar dertiende werd Liesje (29) het slachtoffer van de grootste groepsverkrachting van Nederland. Nu laat ze in de ‘Videoland’ documentaire ‘Het Leven als Liesje’ zien over hoe dit haar leven heeft beïnvloed.

FIETS
Liesje gaat op de dag van de verkrachting vanuit school naar haar vriendje. Ze is op dat moment dertien jaar. “Ik moest van mijn moeder voor half acht ’s avonds thuis zijn, dus vertrok ik op een gegeven moment op de fiets richting huis.”

Kans om op de fiets te stappen krijgt Liesje niet. Haar vriendje en zijn vrienden nemen haar mee een bos in. “Ze hebben me daar vastgebonden aan een boodschappenkarretje. Daar werd ik verkracht door jongens van wie ik dacht dat het mijn vrienden waren. Er werden steeds meer mannen bijgehaald.” In totaal worden er zeventien mannen opgepakt.

Liesje weet op dat moment niet of ze de verkrachting zou overleven. “Ik schreeuwde om hulp, maar dat was tevergeefs. Ik gaf me over, want ik kon niets anders.”

KELDER
Na het bos nemen de jongens, van wie er een aantal nog minderjarig waren, haar mee naar een kelder, waar ze wederom verkracht wordt. “Daarna moest ik mee naar het huis van één van de jongens en werd daar weer verkracht. De ochtend daarna was de jongen van wie het huis was even weg. Zijn zus kwam onverwachts thuis en heeft me gevonden. Zij belde meteen de politie.” In totaal is Liesje anderhalve dag vermist geweest.

Haar moeder is vanaf de avond daarvoor al in contact met de politie, maar zij kunnen niets voor haar betekenen. “Toen moest er nog een langere tijd overheen gaan voordat je iemand als vermist kon opgeven.”

HULP
De maanden daarna zijn verschrikkelijk voor de jonge Liesje. “Ik heb me zes maanden lang afgezonderd. Ik ging nergens heen, was niet aanspreekbaar en heb alle hulp die ik kreeg aangesmeerd niet aangenomen. Dat voelde niet als de juiste hulp voor mij.”

PROCES
Van het proces dat daarna tegen haar verkrachters werd aangespannen heeft ze weinig meegekregen. “De mensen om me heen probeerde dat zoveel mogelijk bij me vandaan te houden. Iedereen is op een verschillende manier gestraft. Sommigen kregen een taakstraf van een paar uur. Ik kreeg een schadevergoeding van ongeveer €4000 en dat was het.”

STRIPPER
De verschrikkelijke gebeurtenis verandert de denkwijze van Liesje compleet. Nadat ze ontspoort en 4,5 jaar in jeugddetentie vastzit, ontwikkelt ze een alter ego; iemand die bespeelt, verleidt en manipuleert. Als stripper en high end escort neemt ze negen jaar lang zoete wraak op mannen. Van het geld dat ze hiermee verdient leidt ze een luxe leven, waarmee ze ook nog eens haar familie kan onderhouden; haar grootste motivatie. “Achteraf vind ik dat ik het verkeerd heb aangepakt.”

Inmiddels krijgt Liesje wel de hulp die ze al die tijd nodig heeft gehad. “Bij mijn huidige psycholoog kan ik mijn verhaal kwijt en word ik echt gehoord. De hulp kwam heel laat, maar was toch niet helemaal té laat.” Ook is ze inmiddels gelukkig in de liefde.

“Door mijn vriendin, maar ook doordat ik tijdens de pandemie alles vanuit huis moest doen, besefte ik dat ik mijn leven ook heel anders kan invullen. Ik dans nu onder andere op Insta-live en doe twerk challenge sessies. Daar komen veel jongens en ook oud klanten op af. Voor de klanten die ik nog over heb van mijn tijd als stripper en escort geef ik online en real life paaldanslessen. Ook heb ik veel tijd gestopt in de documentaire. Dat voelt voor mij als een bevrijding. Daarnaast ben ik bezig met het oprichten van een stichting.”

STICHTING
Met de stichting hoopt Liesje lezingen te kunnen geven op middelbare scholen en zo te zorgen dat andere jonge vrouwen nooit hetzelfde hoeven mee te maken. “Daarnaast wil ik in gesprek met gemeenten om te zorgen dat de donkere plekken – zoals de plek waar ik verkracht werd – verlicht worden en er daardoor op die plekken niet meer zomaar ongemerkt meisjes verkracht kunnen worden.”

Voor de documentaire is ze teruggegaan naar de plek waar de traumatische gebeurtenis heeft plaatsgevonden. “Ik was er zestien jaar niet geweest en herkende het gewoon niet. De beboste stukken zijn weg en zijn vervangen door huizen of parken. Er is daardoor meer overzicht in de wijk.”

DADERS
De daders heeft ze in de afgelopen jaren nog vaak gezien. “Ik zie ze dagelijks, want ze wonen bij me in de buurt. Het voelt beknellend, maar ik probeer op zo’n moment de situatie om te draaien en te zorgen dat juist zij zich ongemakkelijk voelen.”

Met de driedelige documentaire ‘Het Leven als Liesje’ hoopt Liesje dat andere vrouwen met een trauma aan seksueel geweld zichzelf kunnen herkennen en het gevoel krijgen dat ze hierover kunnen praten. “Ik heb mezelf negen jaar lang anders voorgedaan en mezelf laten gebruiken. Het is heel fijn om dat nu af te kunnen sluiten met iets positiefs, zoals de stichting. Als dat niet lukt, dan ga ik gewoon door. Ik krijg het wel voor elkaar.”

De driedelige documentairereeks ‘Het Leven als Liesje’ is geproduceerd door Human Nature Films, opgericht door Mildred Roethof, en is vanaf 29 oktober in zijn geheel te zien bij Videoland.

Bron: Linda.nl >>

[LukaModeratorTopic starter]

Niemand hielp Liesje na haar groepsverkrachting, dus hielp ze zichzelf

Op haar dertiende wordt Liesje slachtoffer van een groepsverkrachting. Uiteindelijk werd ze sekswerker. “Het voelde als wraak: mannen besteedden ineens geld aan mij. Ik had hen in mijn macht.”

Op haar dertiende wordt Liesje (29) uit Rotterdam slachtoffer van een groepsverkrachting, een gebeurtenis die destijds veel media-aandacht kreeg. Vanaf dat moment bepalen trauma’s haar adolescentie: ze gaat om met de verkeerde mensen en komt in een crimineel milieu terecht. Uiteindelijk probeert ze de macht terug te grijpen door de rollen om te draaien: ze gaat werken als stripteasedanser en high-end escort. Op die manier kon ze wraak nemen op mannen, zegt ze.

Sinds het uitbreken van de coronapandemie werkt ze vanuit huis als webcammer, en dat bevalt haar goed. Met haar baan als escort is ze gestopt. Ook is ze vorig jaar voor het eerst verliefd geworden op de vrouw met wie ze nu verloofd is.

Liesjes verhaal wordt verteld in de driedelige Videoland-documentairereeks Het Leven als Liesje, gemaakt door documentairemaker Mildred Roethof. In de documentaire gaat ze met de hulp van een coach de confrontatie met haar verleden aan. Ook zien we hoe ze rust vindt bij haar nieuwe liefde en ontdekken we hoezeer trauma’s haar leven hebben beïnvloed.

We spraken Liesje over haar verleden, over hoe het was om haar trauma’s onder ogen te komen tijdens het filmen en over haar allereerste echte liefde.

VICE: Hoi Liesje, laten we beginnen bij het begin. Hoe ben je opgegroeid?
Liesje: Ik woonde samen met mijn broertje en mijn moeder. Mijn moeder heeft altijd heel hard gewerkt, waardoor ze niet veel thuis was. Er was een oom die vaak bij ons op bezoek kwam. Hij wist wanneer mijn moeder er niet was, en pleegde dan ontucht met me. Dat begon toen ik acht was, en bleef zo’n vier jaar lang doorgaan. Ik durfde dat aan niemand te vertellen. Ik dacht dat niemand me zou geloven, dat had die oom me jarenlang ingepeperd.

Jeetje. Hoe ging je daar toen mee om?
Om aan mijn oom te ontsnappen hing ik vooral op straat rond. Op mijn dertiende leerde ik via de kerk een jongen kennen, twee jaar ouder dan ik. Aan hem vertelde ik wat mijn oom deed. Hij beloofde me toen te beschermen. We hadden geen fysieke relatie, ik hing vooral rond met hem en zijn vrienden. Maar uiteindelijk heeft hij me samen met die vriendengroep verkracht.

Alles had zo anders kunnen zijn als iemand me toen had kunnen helpen.

Oh god.
Ik ben door een grote groep jongens op een brute manier verkracht, het ging urenlang door. Ik schreeuwde zo hard als ik kon. Af en toe ging er een licht aan op een balkon, maar niemand kwam me helpen. Die momenten dat zo’n licht op een balkon weer uit ging, zijn de momenten die me het meest zijn bijgebleven. Alles had zo anders kunnen zijn als iemand me toen had kunnen helpen.

Maar dat gebeurde niet.
Nee. Een van de jongens nam me mee naar zijn huis. Daar moest ik de volgende dag blijven, terwijl hij naar school ging. Hij zei: mensen zullen nu wel op zoek zijn naar je, dus je mag de ruimte niet verlaten. Onverwachts kwam zijn oudere zus thuis. Ik kon alleen maar huilen toen ze me zag. Zij belde mijn moeder, met wie ik naar de politie ging.

Uiteindelijk moesten de moeders van de jongens die me verkracht hadden langskomen op het politiebureau. Hun reacties waren erg akelig. Ik zou er zelf om gevraagd hebben, zeiden ze. Ik snap dat niet: deze vrouwen zouden zich toch moeten kunnen voorstellen hoe vreselijk het is om ongewenst gepenetreerd te worden? Ik voelde me kapot, ik sloot mezelf voor alles af. Ik heb ook nooit sorry gehoord. Ik ben zelfs niet naar de rechtszaak geweest.

Kreeg je wel goede begeleiding na zo’n ontzettend traumatiserende gebeurtenis?
Nee, totaal niet. Ik neem mijn moeder niets kwalijk: ze was zestien toen ze me kreeg, en ze was eigenlijk altijd aan het werk voor ons. Ze is absoluut geen slechte moeder. Maar mijn sociaal werker was bijvoorbeeld jonger dan ik nu ben, die kon geen goede keuzes maken. Ook therapie hielp niet, ik sprak eigenlijk met niemand over wat er gebeurd was. Ik ging steeds vaker om met criminele mannen, in de hoop dat ik door hen beschermd zou worden.

Zo ben ik uiteindelijk ook vierenhalf jaar in de jeugddetentie beland. Ik zeg liever niet voor wat, omdat het onderzoek nog steeds bezig is. Ik was toen nog verder verwijderd van de hulp die ik nodig had.

Ik wilde ook graag een ander imago opbouwen, dat van een onaantastbare verleidster. Ik wilde mezelf beschermen door mannen te verleiden.

Die gevangenis is ook de plek waar je besloot sekswerker te worden. Hoe nam je die beslissing?
Ja, ik ontdekte dat ik constant bekeken werd door de cipiers en toen dacht ik: waarom zou ik dat niet inzetten om dingen gedaan te krijgen? Seks was voor mij niet waardevol meer, dat was me ontnomen. Ik wilde ook graag een ander imago opbouwen, dat van een onaantastbare verleidster. Ik wilde mezelf beschermen door mannen te verleiden.

Wat deed je dan?
Na de gevangenis ging ik eerst naar Curaçao. Ik smokkelde daar twee keer cocaïne langs de douane, zodat ik genoeg geld zou hebben om te overleven. Daarna klopte ik aan bij een nachtclub.

Ik merkte snel dat ik door het dansen in stripclubs een prima eigen leven kon opbouwen. Ook kon ik op die manier mijn familie onderhouden. Ik deed een hoop dingen: ik was stripper, ik was model in muziekvideo’s, ik deed photoshoots voor lingerie en boutiques, ik maakte muziek, ik gaf lapdance-workshops en ik deed ook de haren van veel meiden. Ook werkte ik als high-end escort: voor enorm veel geld ging ik met mannen naar bed. Daar ben ik allemaal vorig jaar mee gestopt, om me te focussen op webcammen.

Waarom?
De pandemie heeft me ‘wakker geschud’. Ik verdiende vanuit huis, met performances voor de webcam, evenveel als in de club of als escort. Ik heb geen stress gehad in de pandemie, ik heb geen honger hoeven lijden, ik ben er nog. Toen dacht ik: misschien ben ik toch te snel stripteasedanseres geworden.

Hoe kijk je nu terug naar die periode?
Ik ben eigenlijk wel blij dat ik die periode van dansen en entertainen in het nachtleven heb meegemaakt. Ik heb toen veel mensen leren kennen. Ik reisde naar het buitenland en ik at gerechten uit verschillende streken. Dat heeft me een tijdlang erg blij gemaakt, en voor even verzachtte dat de pijn van mijn trauma’s. Daarbij voelde het ook als wraak: mannen besteedden ineens geld aan mij. Ik had hen in mijn macht.

Je wil een stichting oprichten om mensen die hetzelfde als jij hebben meegemaakt bij te staan. Wat wil je dan precies doen?
Ik wil met Stichting Liesje Obispo een veilige omgeving creëren voor vooral Antilliaanse meisjes, want in die landen zijn er amper stichtingen voor meisjes die seksueel geweld hebben meegemaakt. En dat zijn juist vaak de meisjes die daar in de prostitutie gaan. In Curaçao ben ik een bekend figuur in de adult entertainment-wereld, en daardoor krijg ik al jarenlang berichten van meiden die die mijn baan willen: allemaal meisjes met eigen trauma’s, die hulp zoeken in sekswerk. Ik wil een plek bieden waar ze hun hart kunnen luchten. Ik wil ze inlichten over wat ze kunnen verwachten als ze escort of stripper worden. Ik wil ze de ruimte geven om te analyseren of deze baan de oplossing is voor hun probleem.

Wanneer zij me aanraakt op bepaalde plekken, voelt alles anders. Ik krijg kriebels die ik nooit eerder heb gevoeld.

En die ruimte heb jij ook genomen tijdens de pandemie?
Ja. Ik leerde in die tijd ook mijn verloofde kennen, via het internet. Ze is de eerste vrouw met wie ik ga. Ik was toe aan wat anders. Meer liefde, iemand die me goedemorgen wenst. Met haar was het meteen zo veel beter, zoveel respectvoller. Wanneer zij me aanraakt op bepaalde plekken, voelt alles anders. Ik krijg kriebels die ik nooit eerder heb gevoeld.

Je ontdekt liefde en intimiteit eigenlijk voor het eerst.
Ja, je zou bijna kunnen zeggen dat ik ontmaagd ben. Deze manier van liefde, heb ik nooit eerder meegemaakt.

Nu is er een documentaire gemaakt over je leven, Het Leven als Liesje, waarin je voor het eerst praat over alles wat je hebt meegemaakt. Hoe is documentairemaker Mildred Roethof bij jou terecht gekomen?
Ik was al een bekend persoon in de adult entertainmentwereld, daardoor waren Mildred en BNNVARA geïnteresseerd in mijn verhaal. Ik heb Mildred in vertrouwen genomen. Toen ze vroeg naar mijn jeugd, vertelde ik haar over mijn oom en de groepsverkrachting. Bij haar heb ik voor het eerst mijn verhaal verteld. Daarvoor wist niemand van mijn vrienden en kennissen wat mij overkomen was.

Dus ook je verloofde wist niet wat er gebeurd was?
Mijn verloofde kwam daar achter doordat de documentaire werd gemaakt. Ook mijn moeder hoorde het volledige verhaal pas voor het eerst door de documentaire. Ik ben blij dat ze het eindelijk weten. Ik wist niet dat praten over alles me zo goed zou doen.

Ook ben ik blij dat het bekend is dat ik een vrouwelijke verloofde heb. Ik wist al langer dat ik ook op vrouwen viel, maar ik was bang dat mijn klanten me dan niet meer zouden boeken, omdat ze dan denken dat ik acteer. Nu wil ik er juist voor uitkomen.

In de documentaire bezoek je ook voor het eerst weer de plek waar je verkracht bent. Hoe was dat?
Het was goed om die plek te bezoeken. Toen ik opgroeide in Rotterdam-Zuid waren Pendrecht en Katendrecht echt plekken waar veel groepsverkrachtingen plaatsvonden. Het was destijds een echte hype.

Toen ik terugkeerde naar die buurt, zag ik dat de donkere bosjes en hoekjes waar je gemakkelijk verkracht kon worden verdwenen zijn. Het is zo veel meer open, het is zo veel overzichtelijker en veiliger. Ik ben hier zo blij om.

Wat is voor jou het mooiste moment in de documentaire?
Dat is het moment dat ik naar een kleuterklasje ging. Het idee was dat ik daar wat zou vertellen over de buurt waar ik ben opgegroeid. Maar ik kon alleen maar kijken naar die spelende kinderen en denken: ik ben eindelijk klaar om moeder te worden. Eerder wilde ik dat nooit, maar nu wel. Het werd eindelijk duidelijk wat die leegte is die ik altijd heb gevoeld in mijn hart.

Bron: Vice.com >>

[Auteur]

Reacties