- Dit onderwerp bevat 0 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 17/11/2020 om 19:27 door Luka.
-
Reacties
-
In juli van dit jaar stierf Mary Kay Letourneau (58) aan kanker. Haar dood werd in Nederland nauwelijks opgemerkt, hoewel het schandaal dat ze in de jaren negentig veroorzaakte ook hier volop aandacht kreeg.
Ik las de overlijdensberichten in de Amerikaanse pers, maar deed er verder ook niets mee. Daar kreeg ik later nogal spijt van. Ik moest voor dit najaar een boek samenstellen met columns die ik de afgelopen twintig jaar over vrouw-man-relaties had geschreven. De titel: Tussen vrouw en man. (Ik heb de rollen omgedraaid, eerlijk gezegd niet alleen om emancipatorische redenen, maar ook omdat een titel moet verrassen.) Pas toen het boek gedrukt was, besefte ik dat ik nooit over Mary Kay Letourneau had geschreven. Jammer, maar was dat niet juist een reden om het alsnog te doen? Haar zaak is er bijzonder genoeg voor.
Letourneau, opgegroeid in een welvarend, katholiek gezin, was 34 jaar toen ze als onderwijzeres op de Shorewood Elementary School in Burien, Washington, een seksuele relatie begon met een 13-jarige leerling, Vili Fualaau. Zij was getrouwd en had vier kinderen uit dat huwelijk. Nog voordat Fualaau 15 was, kreeg ze twee kinderen met hem.
Hun eerste kind kwam in 1997, kort voordat ze tot een gevangenisstraf van 6,5 jaar werd veroordeeld wegens verkrachting van Fualaau. Ze mocht na drie maanden op proefverlof, maar overtrad vrijwel onmiddellijk het verbod om contact op te nemen met Fualaau. Ze moest terug naar de gevangenis om tot 2004 haar straf uit te zitten en beviel in 1998 van haar tweede kind van Fualaau.
In 2005, een jaar nadat ze was vrijgelaten, trouwde ze met de toen 21-jarige Fualaau. In een tv-documentaire, enkele jaren geleden ook door de Nederlandse tv uitgezonden, zei ze: „Moet ik spijt hebben dat hij de vader is van mijn kinderen, dat we getrouwd zijn en dat dit de man van mijn leven is? Nee, dat heb ik niet.”
Toen ze in 1997 voor het eerst voor de rechter kwam, bekende ze nog in tranen: „Het is verkeerd en het spijt me.” Dat zal ze niet erg gemeend hebben, gezien haar gedrag tijdens het proefverlof. Zowel zij als Fualaau hebben steeds gezegd dat ze altijd met wederzijdse toestemming seksueel contact hadden.
Er bestaat een korte tv-documentaire waarin de interviewer haar voorhoudt dat zij de eerstverantwoordelijke was. Zij weigert, bijna verontwaardigd, dat te erkennen en wijst op de naast haar staande Fualaau: „Je kent hem niet. Who was the boss?” Fualaau knikt en zegt: „Ik zat achter haar aan.” Nog voordat ze een relatie begonnen, had hij al gezegd: „Ik hou van je.” „Dat maakte me bang”, zei Letourneau, „maar moest ik hem wegsturen?”
Hoewel Fualaau haar niet de schuld wil geven, voel ik in interviews toch enige aarzeling bij hem: „Was het goed, was het verkeerd, ik weet het niet.” Feit is dat hij het als jongen erg moeilijk heeft gehad. Hij werd depressief, dronk te veel en deed in 1999 een zelfmoordpoging.
In 2019 scheidde het echtpaar, maar ze hielden contact. Fualaau zat aan het sterfbed van zijn ex en was haar erfgenaam. Haar vroegere advocaat zei: „Het was een love story. Ze had het niet mogen doen, maar ik beschouw haar niet als een pedofiel.”
Hoewel het moeilijk te verdedigen is, kan ik begrip opbrengen voor zijn begrip. Ook de liefde kent vreemde kostgangers.
Bron: NRC.nl >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
