- Dit onderwerp bevat 0 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 19/08/2018 om 12:09 door mara.
-
Reacties
-
Een greep uit de recensies
Jennifer Fox kreeg het verhaal als volwassene van haar moeder, die het vond bij het opruimen. Fox had het verhaal geschreven op de basisschool.
’Ik heb twee heel bijzondere mensen ontmoet’, begint het. Wat volgt, is een verslag van een intieme relatie die het kind had met ‘Bill’ en ‘Mrs G’, begeleiders bij haar paardenkamp. Ware liefde, schrijft ze.
Nog meer dan een film over misbruik is The Tale een verhaal over de verhalen die we over onszelf vertellen om onszelf te blijven begrijpen. Jennifer gelooft jarenlang dat haar relatie met Bill gelijkwaardig was; de seks vond ze vervelend, maar had zij niet de macht?
Bron: volkskrant.nl
Jennifer heeft gekleurde herinneringen aan een jeugd waarin zij aandacht kreeg van mensen die uit waren op iets anders dan iedereen dacht en veronderstelde. Haar moeder vermoedt wel iets maar doet er, mede op aandringen van haar man, niets mee. De lerares die het opstel nakijkt stelt zich tevreden met het antwoord van Jenny dat alles fictie is.
In het opstel beschrijft zij Bill als haar „oudere vriend”, maar met terugwerkende kracht wordt duidelijk dat de werkelijkheid complexer en pijnlijker is. Zij herinnert zichzelf niet als misbruikslachtoffer, maar ziet haar relatie met Bill in positieve termen. Voor haar vormen Bill en Mrs. G. een surrogaatfamilie, haar thuissituatie is verre van ideaal.
Bron: nrc.nl
Met de dramatisering van haar eigen trauma reikt de filmmaakster andere vrouwen met dergelijke ervaringen de hand. The Tale is dus niet louter van persoonlijk belang, maar ook als collectief verwerkingsproces relevant.
Bron: demorgen.be
Q&A met Jennifer Fox
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
