Vandaag een artikel dat aanvallers moet afschrikken op nos.nl.
Met een stinkarmband een veiligere wereld creëren. Dat wil initiatiefnemer Roel van der Kamp bereiken met de ‘invi bracelet’, een polsbandje met geurcapsule die een drager kan gebruiken in een onveilige situatie. “Als je aan die armband trekt, komt er een heel vieze stank vrij die op grote afstand is waar te nemen”, zegt hij in het NOS Radio 1 Journaal. Seksueel geweld is een wereldwijd probleem, weet ook Van der Kamp. “Dat zien we nu ook weer met de #MeToo-campagne.” Daarom wilde hij iets op de markt brengen dat minder agressie uitstraalt dan bijvoorbeeld pepperspray, wat sommige vrouwen nu bij zich dragen. “Het armbandje ziet eruit als een haarelastiekje. Heel subtiel.”
Ik weet niet zo goed wat ik van dit initiatief moet denken. Op zich is de gedachte goed, iets bij je dragen waarmee je een potentiële aanvaller af kunt schrikken. Alleen… als een hele vieze geur een aanvaller afschrikt, wat doet het dan met jou, als slachtoffer?
Wat ik bedoel is dat een dader er vandoor kan gaan maar jij als slachtoffer niet. Zou zo’n hele vieze lucht dan niet een soort van blijvende herinnering worden aan die nare, angstige situatie? Ik weet van mezelf dat bepaalde geuren die met misbruik te maken hebben nog altijd in mijn geheugen opgeslagen zijn en me zomaar ineens weer kotsmisselijk kunnen maken. En dan heb ik het nog niet eens over hele vieze geuren, maar over vrij normale dingen als een bepaalde lichaamsgeur of, in mijn geval, de geur van bijvoorbeeld een racebaan of sigarettenrook. Ik hoef zoiets maar te zien en de herinnering aan die geur komt terug, inclusief de herinnering aan het misbruik dat er voor mij aan gekoppeld is. Ik vraag me dan ook af wat het effect op me is als ik zo’n armbandje een keer zou moeten gebruiken en later in een situatie terecht kom dit me aan die gebeurtenis herinnert.
En dan het gebruik. Eerder had ik op Powned tv eerder dit jaar al eens gelezen dat je, om die vieze geur te kunnen verspreiden, een beveiliging in moet drukken en heel hard aan het armbandje moet trekken. Dat vraagt logisch nadenken en handelen van een slachtoffer, iets wat de meeste slachtoffers niet kunnen omdat ze bevriezen. Daar komt nog bij dat je, zelfs al zou je niet bevriezen, in staat moet zijn om die handelingen uit te voeren en dat gaat moeilijk als je bijvoorbeeld bij je polsen vastgegrepen wordt.
Al met al denk ik dat zo’n armbandje vast en zeker een gevoel van veiligheid zal geven, maar vraag ik me af of het ervoor gaat zorgen dat het aantal slachtoffers van seksueel geweld afneemt.