- Dit onderwerp bevat 17 reacties, 4 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 18/06/2019 om 18:27 door Mark.
-
Reacties
-
Mijn reactie op rektoverso.be:
Lieve Chris
Je brief – wie ontvangt in zijn leven ooit zo’n brief – kwam op het juiste moment. Het waren immers verschrikkelijke weken hier in Brooklyn.
Zo was er de getuigenis van Christine Blasey Ford voor de Senaatscommissie, over het seksueel misbruik dat Brett K. van haar als tiener had gemaakt. Toen ik aan het eind van die morgen naar Trader Joe’s op Court Street liep om boodschappen te doen, zag ik Catherine H. op de rug. Zij is de moeder van een klasgenoot van onze dochter.
Ik zag aan haar schouders dat ze huilde. We kennen elkaar niet goed en even dacht ik dat ik langzamer moest gaan lopen, om een ontmoeting uit de weg te gaan. Ik haalde haar in:
‘Catherine! You watched?’
‘Het is afschuwelijk,’ zei ze zonder aarzeling, ‘I was a victim.’
Ik reageerde een beetje ongemakkelijk:
‘We too. Nanne. Me. Laten we snel afspreken.’We omarmden elkaar. Catherine liep Trader Joe’s binnen en ik besloot eerst naar de drugstore een straat verderop te gaan. Meer dan een week later heb ik nog geen afspraak met Catherine gemaakt. En zij niet met mij.
De openheid is nieuw. Vroeger waren er alleen schuld en schaamte.
Nu de #MeToo beweging, die ik in mijn stukken niet noemde maar wel schatplichtig ben, ons geleerd heeft anders naar ons verleden te kijken – om ons seksueel verleden individueel en collectief serieus te nemen – bevinden we ons op nieuw terrein waarin openheid, schuld en schaamte met elkaar strijden.
De openheid is nieuw. Vroeger waren er alleen schuld en schaamte. Openheid is een verworvenheid, die – omdat het aantal vrouwen en mannen dat vertelt wat hen is overkomen groeit – sociale en politieke macht geeft aan de slachtoffers van seksueel geweld.
Openheid is niet alleen een bevrijding. Het is ook een kwelling omdat schuld en schaamte niet verdwijnen, en de gecompliceerde gevoelens over wat je is overkomen na jaren opgesloten te zijn geweest ergens diep in je hoofd, nu aan de oppervlakte liggen. Op je huid als het ware, als een brandmerk, voor iedereen zichtbaar. Ze liggen klaar ter beoordeling van vrienden en vreemden.
‘Jouw strijd is de mijne niet,’ schreef een vriendin over mijn recente stukken over seksueel misbruik bij Castrum Peregrini in Trouw en Het Parool. Ze bedoelde dat goed, maar desondanks isoleerde ze me en maakte ze me eenzamer dan ik ben. ‘Wie wind zaait, zal storm oogsten,’ schreef een andere vriendin over diezelfde stukken. Ook dat begreep ik, even goede vrienden, maar ik ben de windstille geestelijke staat voorbij: mijn man is door een Castrumlid verkracht. Van mij mag het stormen, moet het stormen.
De Blasey-Ford-week leek heel even niet alleen maar verschrikkelijk. Ik was ervan overtuigd dat Brett K. zich door zijn agressieve gedrag tijdens zijn getuigenis voor de Senaatscommissie onmogelijk had gemaakt en geloofde dat hij weggestemd zou worden en niet als Supreme Court-rechter geïnstalleerd zou worden.
Als het woord tegen woord is, verliest het slachtoffer dan noodzakelijkerwijze?
Ik had op mijn Facebookpagina een foto van Blasey Ford gezet, die gemaakt was tijdens haar getuigenis: angstig, kwetsbaar, haar ogen achter de licht beslagen brillenglazen een beetje in paniek. Wie zou haar niet kunnen geloven? Maar vrijdag en zaterdag 5 en 6 oktober werd het oordeel over Blasey Ford en lotgenoten geveld: wat je zegt en hoe je het zegt doet er niet toe, je wordt niet geloofd. Als het woord tegen woord is, verliest het slachtoffer dan noodzakelijkerwijze?
5 oktober was ook mijn 64ste verjaardag en de dag waarop we onze zoon ophaalden in Albuquerque in New Mexico, waar hij een langdurige behandeling had ondergaan. Die werd afgesloten met een ontroerende ceremonie waarin zijn nu bijna verleden geworden verblijf in de instelling door staf en medebewoners in opmerkingen, anecdotes en verhalen – soms ironisch, soms geestig, soms kinderlijk, soms doodserieus – als een pad naar heling werd gekarakteriseerd.
Om het gewicht van die bijeenkomst weg te nemen werd zijn gezicht onder luid gelach aan het eind ingesmeerd met chocoladetaart, die de anderen die nog niet naar huis konden op bebloemde papieren bordjes met zwarte plastic lepeltje geserveerd kregen.
Op die dag verscheen in Het Parool ook mijn weerwoord op de zoveelste afwijzing van Castrum Peregrini van hun verantwoordelijk voor het seksueel misbruik dat decennialang op die gruwelplek plaatsvond. Ik kon nog steeds geen chocoladetaart in het gezicht van mijn man smeren, en hij kon dat niet in het mijne. Van heling, zelfs van een pad daarnaar, is nog lang geen sprake.
Ik ben in een staat van hogere kwetsbaarheid geraakt, een staat die ik nooit eerder in mijn leven heb meegemaakt.
Na twee jaar zelfonderzoek en na talloze artikelen in het Nederlands en het Duits, van anderen en van mijzelf, ben ik in een staat van hogere kwetsbaarheid geraakt, een staat die ik nooit eerder in mijn leven heb meegemaakt. Elk bericht over K. maakt me razend. Bij elk bericht over Blasey Ford pers ik mijn ogen dicht.
Ik spiegel me aan haar die geen officiële erkenning vond voor haar misbruik, die op een nationaal podium belachelijk gemaakt werd door de hoogste leider van het land en uitgelachen werd door de hem adorerende meute, die via een krankzinnig gegoochel met woorden door de vileinste van de honderd senatoren voor ‘slut whore’ werd uitgemaakt.
‘Slut whore’? Een vrouw die zich publiekelijk in haar hoofd het vijftienjarig meisje dat zij was, moest herinneren – en tegelijk niet wilde herinneren? Het meisje dat een hand op haar mond gedrukt kreeg door een starnakel bezopen K. die haar de kleren van haar lijf probeerde te rukken?
Ik spiegel me, schreef ik, en meteen duiken de strenge gezichten van schuld en schaamte op. Nee, ik ben niet zo misbruikt als Blasey Ford (maar mijn man wel). En ja, ik was lid van die verdomde sekte, jarenlang herkende ik mijn misbruik en het misbruik om me heen niet. Ik zag wat me geleerd was te zien en zag wat ‘de pedagogische eros’ genoemd werd als een zegen.
In die sekte en aan de rand van die sekte werden jongens en meisjes en mannen en vrouwen vaak veel erger en veel meedogenlozer dan ikzelf misbruikt. Mijn onderzoek en mijn geschrijf zijn één lange schuldbekentenis aan hen die ik alleen al door mijn aanwezigheid in die sekte deed geloven in de pedagogische eros: een lange en pijnlijke schuldbekentenis in de eerste plaats aan mijn man.
In een ongewilde strijd met de institutie moet het slachtoffer meer en meer van haar of zijn privacy prijsgeven
.
Ik spiegel me ook aan Blasey’s situatie waarin het slachtoffer niet empatisch en discreet gehoord wordt, maar een openbaar gevecht moet aangaan met een kille, afstandelijke en onbeweeglijke institutie. Castrum is qua grootte en sociaal belang niet te vergelijken met de Amerikaanse Senaat, maar het ijzige gedrag van de stichting is hetzelfde.In die ongewilde strijd met de institutie moet het slachtoffer meer en meer van haar of zijn privacy prijsgeven om de authenticiteit van het misbruikverhaal te onderstrepen. Maar de institutie krijgt nooit genoeg en vraagt meer en meer bewijzen en het slachtoffer geeft meer en meer pijnlijke en gênante details prijs. Totdat er uiteindelijk geen antwoord meer is en het slachtoffer zwijgt.
Terwijl de dames en heren van Castrum nog geheel gekleed door het leven gaan, sta ik en met mijn man vrijwel naakt in de wereld: mijn kinderen, mijn broers, hun vrouwen en hun kinderen, mijn vrienden, hun vrienden, mijn lezers en alle mensen die om wat voor reden mijn naam googelen, weten van mij meer dan ik ze ooit, althans op deze manier, zou willen vertellen.
En daar sta je dan uitgekleed: Blasey als een ‘slut’ en ik als ‘een opgewonden dwaas’ zoals jij me – je even in Castrum verplaatsend – in je brief aan mij noemt. En zo voel ik me ook.
Je begrijpt dat het mij en Nanne goed doet dat je het culturele veld oproept Castrum ook links te laten liggen.
Het heeft geen zin mijn bezwaren tegen Castrum te herhalen, en mijn wens naar onafhankelijk onderzoek opnieuw uit te spreken. Castrum volhardt nu eenmaal in het misplaatste geloof dat het geen verantwoordelijkheid draagt voor de slachtoffers van het misdadige verleden van de institutie.
Op de Facebookpagina van Castrum bekeek ik de foto’s van de presentatie van de biografie van Gisèle d’Ailly van Annet Mooij. En daar stond tussen hen –- zij die het zogenaamde nieuwe Castrum vertegenwoordigen –- de keurige professor emeritus die in het zogenaamde oude Castrum mij tot die afschuwelijke sekte verleidde. Dat Castrum leeft dus onbekommerd en onbeschaamd voort in dit Castrum.
Je begrijpt dat het mij en Nanne goed doet dat je je opvatting over de Castrumzaak zo duidelijk uitspreekt, er consequenties over de je samenwerking met Castrum aan verbindt en anderen in het culturele veld oproept Castrum ook links te laten liggen. Ik dank je daarvoor, maar ik dank je nog meer voor je vriendschap.
Liefs voor jou en Willemijn,
Frank
Onderzoek naar seksueel misbruik bij Amsterdams cultuurcentrum Castrum
Kunstencentrum Castrum Peregrini laat onderzoek doen naar seksueel misbruik. Vanaf de oorlogsjaren tot aan 1986 zou dat op grote schaal zijn voorgekomen in de Amsterdamse kunstenaars- en jongensgemeenschap.
Op de eigen website schrijft het bestuur: ‘Het onderzoek zal zich richten op meldingen over seksuele contacten met minderjarigen, seksuele contacten door middel van fysieke of geestelijke dwang en kwaadaardige misleiding in de directe omgeving van Castrum Peregrini.’ De onderzoekers kijken naar de decennia van de jaren veertig tot en met de jaren tachtig. Castrum roept slachtoffers op zich te melden.
Lees verder op Trouw.nl >>
Onderzoek naar seksueel misbruik door Amsterdams cultuurgezelschap
WERKHOVEN – Cultuurstichting Castrum Peregrini uit Amsterdam heeft een oud-rechter gevraagd een groot onderzoek te doen naar omvangrijk seksueel misbruik van jongens, vanaf de jaren 50. Het onderzoek strekt zich mogelijk uit tot de Internationale School Beverweerd in Werkhoven.
De laatste jaren circuleren er steeds vaker verhalen over seksueel misbruik in de groep Castrum Peregrini. Met name publicist Frank Ligtvoet schrijft in diverse media over grootschalig misbruik van jongens. Ligtvoet was zelf onderdeel van Castrum Peregrini. Hij beschrijft de groep inmiddels als een sekte.
De groep bestond vooral uit mannen, die zich verzamelden rond humanist en dichter Wolfgang Frommel. Dat gebeurde in een pand van kunstenares Gisèle d’Ailly – van Waterschoot van der Gracht, aan de Herengracht in Amsterdam. Zij legden zich toe op de literatuur en waren aanhanger van de Duitse dichter Stefan George.
LINK MET INTERNATIONALE SCHOOL WERKHOVEN
Eén of meer leden van Castrum Peregrini waren docent op de Internationale School in Werkhoven. Volgens de verhalen werden jongens gerekruteerd op de Internationale School. De school was een kostschool in het 13e-eeuwse kasteel nabij Werkhoven. Die werd in 1958 opgericht door het Religieus Genootschap der Vrienden, ook wel bekend als de Quakers. In 1997 sloot de school zijn deuren. Eerder deed RTV Utrecht onderzoek naar de geruchten, maar vond geen aanwijzingen dat die kloppen.Het onderzoek naar misbruik zal gedaan worden door Frans Bauduin. Die was van 1981 tot oktober 2012 rechter en vicepresident van de rechtbank Amsterdam. In de jaren negentig werkte hij bij het Joegoslavië Tribunaal. Ook houdt hij zich bezig met klachten rond seksueel misbruik in de sport.
ROL VAN OUD-DOCENTEN
De stichting meldt in een persbericht dat het onderzoek zich zal richten op meldingen over seksuele contacten met minderjarigen, seksuele contacten door middel van fysieke of geestelijke dwang en kwaadaardige misleiding. In het onderzoek wordt eveneens de rol van anderen nagegaan, als dat relevant is. Daarmee wordt onder andere bedoeld onderzoek naar de oud-docenten van de Internationale School.Bron: rtvutrecht.nl
Commissie onderzoekt misbruik Castrum Peregrini
Leden van Castrum Peregrini in de jaren 40, met rechts in het midden oprichter Wolfgang Frommel. © Archief Castrum Peregrini AmsterdamCastrum Peregrini stelt een commissie aan die onder leiding van oud-rechter Frans Bauduin onderzoek gaat doen naar seksueel misbruik in wat destijds een jongensgemeenschap was. Dat vond tussen 1942 en 1986 op grote schaal plaats, bleek begin dit jaar.
Castrum Peregrini werd in 1942 gesticht door de Duitse Wolfgang Frommel en is nog steeds, nu als culturele instelling, gevestigd aan de Herengracht. In de biografie van zijn toenmalige mecenas Gisele d’Ailly werd zichtbaar in welke mate er misbruik werd gepleegd in wat in dat boek ‘een jongensbordeel’ werd genoemd.
Gisele d’Ailly trouwde met Arnold Jan d’Ailly, die vanaf 1945 burgemeester van Amsterdam was, maar in 1956 zijn ontslag moest nemen vanwege de relatie met haar.
Kerk en sport
In welke mate die naam de gang van zaken op Castrum Peregrini eer aan doet, wordt nu onderzocht door een driekoppige commissie, die zoals gezegd geleid wordt door voormalig lid van het Joegoslavië-tribunaal in Den Haag Bauduin.De andere twee leden zijn oud-rechter in Amsterdam Martien Diemer, en Sonja Lieferink van Slachtofferhulp Nederland. Bert Kreemers is secretaris, zoals hij dat eerder was in de commissies die onderzoek deden naar seksueel misbruik in de Rooms-Katholieke Kerk en in de sport.
Kreemers wil zich nog niet wagen aan prognoses over hoe lang zijn commissie nodig heeft voor het onderzoek. “Wij zullen een feitelijke reconstructie opstellen van hoe het er binnen de muren van Castrum Peregrini aan toe ging. Dat gaat aan de hand van documentatie uit die tijd en gesprekken met betrokkenen. Niet alleen met melders wordt gesproken, ook met mensen die op een andere manier betrokken zijn geweest bij Castrum Peregrini.”
Enorme stap
Oud-lid van Castrum Peregrini Frank Ligtvoet is blij dat de commissie is ingesteld en over het feit dat er de komende tijd openbare stukken over de zaak verwacht kunnen worden.In oktober verweet hij in Het Parool de instelling onafhankelijk onderzoek af te houden. Dat dat er nu toch komt vindt hij een “enorme stap”. De Neerlandicus kent de nodige slachtoffers van misbruik, en vergezelde er onlangs nog een naar een onderzoekscommissie in Duitsland. “Die mensen zijn enorm gekwetst, en moeten gehoord worden.”
Van de leden van Castrum Peregrini’s Comité van Aanbeveling, waarvan oud-burgemeester Job Cohen er één is, hoorde Ligtvoet tot op de dag van vandaag niets. “Ik ben hier sinds begin 2017 mee bezig en heb nog niet één positieve stap van hun kant gezien. Ik ben blij dat het onderzoek in andere handen komt.”
Bron: parool.nl
Omvangrijk seksueel misbruik op Internationale School Beverweerd in Werkhoven
Op de internationale School Beverweerd heeft gedurende tientallen jaren misbruik van leerlingen plaatsgevonden. Dat schrijft een onderzoekscommissie in een rapport dat vandaag verschijnt.
Volgens de commissie hebben minstens drie leraren zich aan leerlingen vergrepen. De school moet op de hoogte geweest zijn van het misbruik. De school sloot in 1997. De spil in de zaak zou muziekleraar Billy Hilsley zijn.
De commissie schrijft over hem: “Deze muziekleraar werkte in Ommen en later op de Internationale School in Werkhoven.” Hij is in 2003 overleden.
Wat de commissie betreft is op grond van de verkregen verklaringen aannemelijk dat Billy Hilsley zich gedurende een lange periode stelselmatig schuldig maakte aan seksueel misbruik van minderjarigen. Dat misbruik was bekend bij medeleerlingen en collega’s, maar is steeds onbestraft gebleven voor zover de commissie kan nagaan.
WOLFGANG FROMMEL
De commissie deed onderzoek naar Wolfgang Frommel, één van de oprichters van een culturele vriendenkring in Amsterdam. Die kring luisterde naar de naam Castrum Peregrini. Ook kunstenares Gisèle van Waterschoot van der Gracht maakte onderdeel uit van deze vriendenkring. Vorig jaar verscheen een biografie van Gisèle. Daarin werd melding gemaakt van misbruik, waarna het bestuur van Castrum Peregrini een onderzoekscommissie instelde.Die commissie onderzocht ook leden van de vriendenkring, waaronder de muziekleraar in Beverweerd. De commissie zegt verder over het misbruik: “Aan de hand van verklaringen van personen met wie de commissie heeft gesproken, is het aannemelijk dat deze leraar niet alleen stond in het misbruik, maar dat het ook gebeurde door de onlangs in Duitsland overleden leraar Ian Gulliford en een van de toezichthouders op Beverweerd.”
MISBRUIK ERKENNEN
De commissie adviseert het bestuur van de voormalige school om het misbruik te erkennen en de meldingen serieus te nemen. Overigens meldt de commissie dat het bestuur van de school op geen enkele manier gereageerd heeft op de brieven van de commissie.De commissiestond onder leiding mr. Frans Bauduin. Hij was rechter in Amsterdam en is lid van het Instituut Sportrechtspraak dat klachten over onder meer seksueel misbruik en intimidatie in de sportwereld behandelt.
Bron: rtvutrecht.nl
Misbruik Castrum Peregrini: ‘Als 14-jarige kan je niet tegen twee mannen ingaan’
Het Amsterdamse herengenootschap Castrum Peregrini maakte zich jarenlang schuldig aan seksueel misbruik van minderjarigen, werd gisteren duidelijk. “Mijn vader zat er ook bij en stuurde mij daar vanaf mijn elfde naartoe”, zegt een anoniem slachtoffer tegen de NOS.
Castrum Peregrini was de gemeenschap, of vriendengroep, rond dichter Wolfgang Frommel in Amsterdam. Uit onderzoek van oud-rechter Frans Bauduin dat gisteren naar buiten kwam, blijkt dat er in de periode 1942 tot 1986, toen Frommel overleed, sprake was van misbruik.
Geruchten over pedofilie binnen de groep waren er altijd al, maar pas sinds 2017 wordt hier openbaar over gesproken. Toen verscheen in Vrij Nederland een artikel van neerlandicus Frank Ligtvoet, die zijn ervaringen binnen Castrum Peregrini deelde.
Na dat stuk werd het onderzoek gestart. Volgens het rapport dat gisteren verscheen had de kring rond Frommel “veel trekken van een sekte”. Naar de buitenwereld toe werd er gedaan alsof de groep vooral rond de culturele opvoeding van jongens draaide. Maar binnen werd ‘pedagogische eros’ gepredikt, wat betekende dat oudere mannen jongens misbruikten. Onder het mom van seksuele opvoeding moesten veelal jongens eerst regelmatig seks hebben met een ‘oudere vriend’.
“Je moest eerst oefenen met een man, want dat was veilig; je kon er geen kinderen van krijgen”, zegt het anonieme slachtoffer. “Bovendien kon je je volgens mijn vader beter inleven in een vrouw als je eerst zelf gepenetreerd was. Zo doe je seksuele ervaring op, en ben je beter voorbereid op ‘het leven’.”
Castrum Peregrini werd opgericht door de Duitse dichter Wolfgang Frommel. Frommel had voor de buitenwereld een goede reputatie, maar intern bouwde hij onder het mom van ‘vriendschap’ seksuele relaties op met jonge jongens.
De stichting had twee panden in Amsterdam waar onder de dekmantel van cultuur structureel misbruik werd gepleegd, blijkt uit onderzoek van de commissie-Bauduin. Die keek naar de activiteiten van Frommel en zijn intimi in de periode van 1942 tot diens dood in 1986. In die tijd zijn er tien aannemelijke gevallen van machtsmisbruik en seksueel misbruik.
Volgens het rapport was de kring rond Frommel “een exclusief gezelschap dat zich kenmerkte door een nauwe verbondenheid”. Uit de documentatie en persoonlijke herinneringen in het rapport blijkt dat in een aantal gevallen gepaard ging “met seksuele handelingen in relaties waarbij sprake was van ongelijkheid.”
Zelf was hij al voor zijn geboorte verbonden aan het herengenootschap. Zijn middelste naam, die weinig mensen kennen, was de bijnaam van degene die zijn vader misbruikte. “Bedoeling was dat ik ook ingeleid zou worden bij de sekte door diezelfde man, Billy Hilsley. Dat was een vriend van Wolfgang Frommel die binnen de sekte ‘Cyril’ werd genoemd.”
Cyril, zoals we de anonieme bron kunnen noemen, was elf jaar toen hij in 1972 voor het eerst door zijn vader naar een van de twee huizen van het herengenootschap werd gestuurd. Er gebeurde nog niets seksueels, maar hem werd met gedichten, muziek en rituelen verteld over de ‘hogere cultuur’ waar de groep naar eigen zeggen deel van uitmaakte. Hilsley besloot toen dat niet hij, maar een van zijn jongere ‘vrienden’ Cyril in moest wijden. Hij schoof daarom Ian Gulliford naar voren,
Wolfgang Frommel CASTRUM PEREGRINI
“Hij kwam steeds vaker bij ons thuis op bezoek en werd steeds handtastelijker. Dat werd allemaal gelardeerd met gedichten waarvan geacht werd dat we ze uit het hoofd leerden.” Uiteindelijk werd Cyril in de zomervakantie op de trein naar Rome gezet. Daar bracht hij drie weken door met Hilsley en Gulliford in een huisje.
“Daar ben ik toen – achteraf is dat wel grappig – naar de Sint-Pieterskerk geweest. Daar was ik enorm van onder de indruk. Ik voelde daar iets. Ik voelde dat er iets van me verwacht werd, ik moest me maar overgeven. Die middag, op 20 juli 1975, heb ik voor het eerst seks gehad met Gulliford. Dat werd groot gevierd, vanaf dat moment was ik een ‘echte vriend’.”
Ik vond het verschrikkelijk, maar kon het overleven door uit te schakelen.
Anoniem slachtoffer CyrilCyril kreeg een kettinkje met de datum op een zilveren medaillon gedrukt. “Hij bestond uit twee delen die in elkaar pasten. Die andere had mijn oudere vriend Gulliford, en dat kettinkje moest ik van hem dragen.” Door de ketting wist iedereen binnen Castrum Peregrini dat hij erbij hoorde. De jaren erna ging hij zo’n drie keer per maand op bezoek bij Gulliford, die leraar was op een school in Werkhoven.
Hij wilde niet gaan, legt hij uit, maar dacht: “Als mijn vader dit wil, moet ik dit maar doen”. “Ik vond het verschrikkelijk, maar kon het overleven door uit te schakelen. Ik merkte ook dat ik van wijn wat doezeliger werd.”
Na een paar jaar raakte Gulliford geïnteresseerd in een jongere jongen. Cyril werd daardoor ‘vogelvrij’. Anderen binnen Castrum Peregrini konden hem vanaf dat moment ook gebruiken. “Toen werd ik zelfs door Frommel uitgenodigd in zijn bed. Dat was een hele eer – ik was 19 als ik het me goed herinner.”
Geheimhouding
Het ergste aan alles was voor hem de geheimhouding voor de buitenwereld. “Ik schaamde me verschrikkelijk dat ik misbruikt was, en was doodsbang dat anderen erachter zouden komen. Daardoor leidde ik een gespleten bestaan. Ik had een keurige façade aan de buitenkant en dat gaf enorme stress. Net zoals in de oorlog mensen die in het verzet zaten, en continu bang waren voor ontdekking.”Toen hij 21 was, werd Cyril smoorverliefd op een meisje. Uiteindelijk vertelde hij haar alles. Zij hielp hem afstand nemen door hem te laten kiezen tussen hen of haar. Ze gingen trouwen, maar tot kort voor het huwelijk werd er op hem ingepraat; hij was een verrader. Ook zijn ouders waren niet blij dat hij brak met de traditie.
Wolfgang Frommel met een groep jongens van Castrum Peregrini CASTRUM PEREGRINIMet zijn ouders heeft hij altijd contact gehouden. Sinds zijn breuk met Castrum Peregrini heeft hij nog vaak geprobeerd om er met hen over te praten, maar dat lukt niet. “Mijn vader zegt dan: ‘ben je er nog niet overheen? Zo erg was het toch niet?’ En: ‘er zaten toch ook veel goede kanten aan?’ Mijn moeder wil dat ik haar overal de schuld maar van geef, al heeft ze ook lang geroepen dat ze er niets van af wist.” Inmiddels zijn ze beiden op leeftijd. Cyril verwacht niet dat ze nog tot andere inzichten komen.
Zelf kan hij het er inmiddels makkelijker over hebben zonder heel emotioneel te worden. Door de betrokkenheid van zijn vader bij het misbruik ziet hij wat hem is overkomen nu als incest. Dat helpt hem, want nu kan hij hier bij gespecialiseerde hulporganisaties anoniem over praten. “Ik heb dat nu pas, tientallen jaren na de feitelijke gebeurtenissen, kunnen ervaren. De last van de schaamte wordt daar van je afgenomen.”
Niet ‘nee’ kunnen zeggen
Wat er gebeurd is heeft veel littekens nagelaten. Hij heeft zichzelf altijd verweten dat hij geen ‘nee’ gezegd heeft. Maar nu weet hij beter. “Als je als 14-jarige naar Rome gaat en twee mannen willen seks met je, en je ouders vinden dat een goed plan, dan kan je daar niet tegenin gaan.”“Ik heb nu geleerd dat die hele lange tijd die er tussen Castrum Peregrini en openbaarmaking zit óók normaal is. Helaas wordt daar in juridische zin geen rekening mee gehouden, en zijn alle strafbare feiten verjaard.”
De naam van het anonieme slachtoffer is bij de redactie bekend.
Na afsluiting van het onderzoek heeft de stichting Castum Peregrini alle tien de aanbevelingen van de commissie-Bauduin overgenomen. Zo wordt de naam die Wolfgang Frommel aan de stichting gaf gewijzigd en wordt zijn kamer, die na zijn dood grotendeels onaangeroerd bleef, verbouwd.
Omdat Frommel dood is en veel andere zaken al zijn verjaard, zal het rapport geen juridische consequenties hebben. Wel kunnen slachtoffers nog in aanmerking komen voor genoegdoening van Slachtofferhulp Nederland.
Bron: nos.nl
Lees ook Commissie: Misbruik van 12- tot 16-jarigen bij Castrum Peregrini >>
Nu het zwart op wit stond dacht ik: dat heeft niets met erotische opvoeding te maken, dat is bewuste verkrachting’
misbruik van mannen en jongensINTERVIEW MET FRANK LIGTVOET EN NANNE DEKKING
Frank Ligtvoet (64) was in de jaren zeventig lid van de culturele stichting Castrum Peregrini. Zijn man (toen vriend) Nanne Dekking (59) werd bij Castrum gedwongen tot seks. Aan de Volkskrant vertellen ze hoe ze daar nu nog steeds onder lijden. En wat er volgens hen nu moet gebeuren.
Lees het hele interview op volkskrant.nl of als lid van LSG in het ledendeel.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
