Minder hulp voor mensen met psychische problemen vanwege coronacrisis

Forum Lotgenoten Seksueel Geweld Achtergrond & Informatie Opinie & actualiteit Minder hulp voor mensen met psychische problemen vanwege coronacrisis

  • Dit onderwerp bevat 4 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 11/06/2020 om 19:56 door Luka.
5 berichten aan het bekijken - 1 tot 5 (van in totaal 5)
  • Auteur
    Reacties
  • #250408
    Luka
    Moderator

      Veel mensen met ernstige psychische problemen zijn de afgelopen weken minder geholpen in de GGZ. Uit onderzoek blijkt dat het aantal verwijzingen naar een psycholoog of psychiater de laatste maand met bijna 80% is afgenomen.

      Ruim een miljoen Nederlanders hebben te maken met psychische klachten. De coronatijd zorgt voor veel stress en de mentale weerbaarheid staat sterk onder druk. In een eerdere uitzending van Kassa over GGZ in tijden van corona werd er geconstateerd dat een derde van de psychiatrische patiënten vastloopt. Staatssecretaris Paul Blokhuis startte vorige week een campagne waarin hij mensen oproept om contact op te nemen met de huisarts als je hulp nodig hebt.

      Beeldbellen
      MIND, de belangenbehartiger van mensen met psychische problemen, deed onderzoek naar de gevolgen van corona op de psychische gesteldheid. Ruim driekwart van de mensen geeft aan veel gevolgen te ondervinden in hun dagelijks leven. Tijdens de crisis werd een zeer groot deel van de behandelingen stopgezet en werd er massaal overgestapt op beeldbellen. Volgens MIND werden de richtlijnen voor een behandeling via videobellen onmiddellijk versoepeld. “We merken nu dat het heel moeilijk is om dit tij te keren. E-health werd direct op alle fronten ingezet terwijl het juist voor patiënten met ernstige problematiek heel belangrijk is om face-to-face contact te hebben.”

      Lijm de Zorg
      Charlotte Bouwman staat al meer dan achthonderd dagen op de wachtlijst voor een specialistische GGZ-behandeling. In januari van dit jaar ging zij over tot actie en bivakkeerde zij dagenlang voor het ministerie van Volksgezondheid. Zij schreef samen met een groep jongvolwassenen het manifest Lijm de Zorg. In een open brief in NRC schrijft de actiegroep dat ze zich ernstig zorgen maakt over de wachtlijsten. “Wie al twee jaar op een wachtlijst staat, weet nu: daar komen nog zeker zes maanden bij. Intakegesprekken gaan niet door. Er is een wachtlijst van 90.000 mensen. Maar terwijl ons wordt verteld dat de intakes voor de complexe behandelingen vanwege corona niet door kunnen gaan, worden aan de andere kant mensen opgeroepen om zich toch vooral aan te melden.”

      De afgelopen drie weken zat Charlotte in een kliniek. Zij verbaast zich erover dat de dagbesteding niet door kon gaan en dat contact met haar psycholoog alleen mogelijk was via beeldbellen. Arkin zegt in een reactie dat ze het programma in aangepaste vorm moesten aanbieden vanwege het overheidsbeleid en de RIVM-richtlijnen. “Daardoor is het aanbod inderdaad beperkter geweest dan normaal. En dat betreuren we.”

      GGZ Nederland
      Jacobine Geel, bestuursvoorzitter van GGZ Nederland, maakt zich zorgen om de groep mensen die zich nu niet met klachten meldt. “Klachten verergeren doorgaans als mensen er te lang mee rondlopen.” Ze raadt dan ook aan om niet te wachten, maar zo nodig contact op te nemen met de huisarts. Ook de GGD, politie en mensen in de wijk kunnen helpen om snel in beeld te brengen welke mensen hulp nodig hebben en welke hulp het meest passend is.

      Door de coronacrisis heeft niet alleen E-health, maar ook beeldbellen een vlucht genomen. In een aantal situaties is beeldbellen een goed alternatief. Toch ziet ze beeldbellen niet als vervanging voor een gesprek face-to-face met de behandelaar. “Niet alle problemen kunnen op afstand behandeld worden, en niet voor iedere cliënt is beeldbellen een passende vervanging van een echte ontmoeting”, zegt Geel. “Een gezamenlijke afweging tussen patiënt en behandelaar is nu en in de toekomst noodzakelijk bij het kiezen van de juiste vorm van de zorgverlening.”

      Crowdfundactie
      De richtlijnen van de RIVM zijn ook voor de GGZ streng. “Het gaat ons niet hard genoeg met de veranderingen van het beleid. Daarom starten Ypsilon, Anoiksis en Social Run een crowdfundingactie voor de plaatsing van zogeheten Quarantainers bij GGZ-instellingen. Zodat familie en naasten wél op bezoek kunnen”, aldus Bert Stavenuiter van MIND.

      Crisisaanpak
      Tweede Kamerlid voor GroenLinks, Wim Jan Renkema, vindt dat het tijd is voor crisisaanpak. “Aangezien het verzekeraars en instellingen niet lukt om samen de wachtlijsten voor een aandoening te verkorten of een snelle opname te realiseren voor iemand in psychische nood, moet de minister of de staatssecretaris in kunnen grijpen. De vele wachtenden die psychische zorg nodig hebben, verdienen die regie ook.”
      Op de site van de Rijksoverheid vind je tips als je je somber of gespannen voelt door het coronavirus. Je kunt er ook links vinden naar hulpverleners.

      De hulplijn van Mind Korrelatie is op werkdagen te bereiken van 09:00 – 18:00 uur op 0900-1450 (15 ct. per minuut). Meer info vind je op http://www.mindkorrelatie.nl MIND. heeft ook een speciale corona-pagina aangemaakt waar je veel informatie en links kunt vinden.

      Bron: BNN VARA >>

      #250409
      Luka
      Moderator
      Topic starter

        Nieuwe patiënten mijden de ggz, bestaande patiënten vallen soms buiten de boot


        Het grotendeels lege kantoor van GGZ Noord-Holland-Noord in Alkmaar. Foto’s Daniel Niessen

        Psychiatrische zorg Psychiaters en psychologen maken zich zorgen. Er melden zich sinds de coronacrisis veel minder nieuwe patiënten. De meeste patiënten behandelen ze nu digitaal. Werkt dat wel?

        Nieuws in het kort: patiënten mijden psychiatrische zorg en ggz

        • Sinds de coronacrisis is het aantal aanmeldingen van patiënten in de psychiatrische zorg sterk gedaald. Het gaat soms een halvering, blijkt uit onderzoek van NRC en een inventarisatie van koepelorganisatie GGZ Nederland.
        • Psychiaters maar ook staatssecretaris Blokhuis maken zich zorgen over die terugloop. Klachten kunnen verergeren als mensen er lang mee blijven rondlopen.
        • Veel behandelingen door psychiaters en psychologen vinden nu telefonisch of digitaal plaats. Maar hulpverleners hebben het idee dat ze langer niet alle patiënten daarmee goed kunnen helpen.

        Ochtenden vormen de graadmeter voor haar gemoedstoestand. Aan de moeite die opstaan sinds een paar weken kost, merkt Pauline (57) dat ze weer depressief wordt. Op sommige dagen ziet ze vanuit haar bed de ochtend middag worden. Dat onheilspellende gevoel begon vlak voor de coronacrisis uitbrak, maar toen bezocht ze haar psycholoog nog twee keer per maand. Ze kon ook nog naar de bibliotheek. Daar gaf ze als vrijwilliger ouderen computerles.

        „Voor mij maakt het heel veel uit dat ik mijn psycholoog nu niet meer zie”, zegt ze. Pauline werd 23 jaar geleden gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Haar vriendengroep is klein, met „twee of drie personen”. „Elk menselijk contact is er één voor me.” Haar psycholoog belt haar eens in de twee weken. Maar dat is „meer een gesprekje”. „Niet echt een behandeling.” Dat was „tot nu toe genoeg”, zegt Pauline. „Maar ik voel dat ik verder naar beneden word getrokken.”

        Behandelaren zeggen zich zorgen te maken over het „psychisch lijden in Nederland”. Het aantal aanmeldingen van nieuwe cliënten bij ggz-instellingen nam sinds de coronamaatregelen van 23 maart sterk af. Bij sommige ggz-instellingen halveerden de nieuwe inschrijvingen in een maand tijd, soms „honderden” aanmeldingen minder per instelling. Behandelaren vrezen op termijn „een stortvloed” aan nieuwe aanmeldingen en ook aan crisismeldingen.

        Mensen die wel onder behandeling zijn, krijgen door de coronacrisis niet altijd de zorg die zij nodig hebben. Psychiaters en psychologen zien hun patiënten vaak niet meer in levenden lijve, maar behandelen ze meestal vanachter een telefoon, computer of iPad. Dat is lang niet voor alle mensen effectief. Met sommige patiënten is bovendien nauwelijks contact mogelijk omdat ze geen telefoon hebben of die niet opnemen.

        Behandelaren vermoeden dat mensen door de coronacrisis met andere problemen niet meer langs de huisarts durven. Ze vrezen dat die het te druk heeft met de corona-uitbraak of dat ze in de behandelkamer besmet kunnen raken.

        Sommige mensen met geestelijke problemen hebben geen ziektebesef of mijden zorg. Omdat iedereen binnen zit, blijven zij langer buiten beeld.

        Veel mensen, zegt een woordvoerder van MIND, de koepel van cliënten- en familieorganisaties in de ggz, „vragen pas om hulp als ze er volledig doorheen zitten”. In een onlangs verschenen enquête van MIND zegt ongeveer de helft van de duizend respondenten de laatste weken meer last te hebben van klachten als slapeloosheid, angst en depressiviteit.

        Mensen kunnen psychisch lijden in een crisisperiode wel even wegzetten, zegt Ardan Miedema. Hij is psychiater en directeur van GGZ Noord-Holland-Noord. „Met pijn kun je ook langer rondlopen als je weet dat anderen op de intensive care aan het doodgaan zijn.” Dat betekent niet dat het weggaat, of dat het goed gaat, zegt Miedema, „maar het kan wel”.

        Gedeelde smart
        Meer dan een miljoen mensen in Nederland krijgen een vorm van zorg van de ggz. Onder hen zijn mensen met milde stemmingsstoornissen die een paar keer langs de psycholoog gaan maar ook mensen met zware psychische nood die niet meer zelfstandig kunnen wonen. In het hele land zien behandelaren hetzelfde patroon: aan het begin van de corona-uitbraak bleken patiënten juist ontzettend weerbaar. „Wij zijn altijd angstig, zeiden patiënten tegen me, nu zijn jullie dat ook”, zegt psychiater Remke van Staveren. „Een soort gedeelde-smart-achtig-iets.”

        Veel ggz-instellingen gingen binnen no time digitaal. De zorg bij GGZ Noord-Holland-Noord, verantwoordelijk voor de geestelijke gezondheidszorg voor mensen van Hoofddorp tot Texel, veranderde in een paar dagen. Waar eerst 4 procent van de behandelingen online werd gegeven, is dat nu 80 procent. Directeur Miedema vertelt dat ook veel behandelaren die voor de crisis sceptisch waren, nu bereid waren te digitaliseren. Zelfs de groepsbehandelingen gingen al snel weer door. Niet via de omstreden video-app Zoom, maar in een eigen, beveiligde omgeving, die al voor de coronacrisis was opgezet.

        Maar een paar weken later bekruipt Miedema en collega-behandelaren een nieuw gevoel: zijn we nu niet naar de andere kant doorgeslagen?

        Want natuurlijk zijn er mensen die je goed digitaal kunt behandelen, bij sommige patiënten gebeurde dat voor de coronacrisis al, maar „een grote groep bereik je niet”, zegt Wiepke Cahn, hoogleraar lichamelijke gezondheid bij psychiatrische aandoeningen en voorzitter van de taskforce Covid-19 van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP).

        Psychiater Michiel van der Hout, werkzaam bij Antes in Rotterdam, zegt dat hij bij sommige van zijn patiënten vooral bezig is met „rust creëren”. „Prima voor een paar weken, maar niet voor langer.”

        Van der Hout vertelt over een patiënt die medicatie weigert en niet opgenomen wil worden. „Aan de telefoon zijn we nu binnen dertig seconden klaar. Gaat allemaal goed, zegt hij dan.” Maar als de psychiater hem zou kunnen bezoeken, zou hij waarschijnlijk zien dat hij hallucineert, in zichzelf praat, niet stil kan blijven zitten, zichzelf wellicht pijn doet. Bij twijfel gaat Van der Hout op huisbezoek.

        ‘Ik doe mijn patiënten tekort’
        Behandelaren zeggen dat de telefoongesprekken zakelijker en afstandelijker voelen. Hoe gaat het thuis? Hoe zijn de omstandigheden? Hoe gaat het met je man of met je kinderen? Voel je de muren al op je afkomen? „Maar je hebt niet echt de gelegenheid om iets meer de diepte in te gaan”, zegt psychiater Jacco Tulp. Hij werkt in de Bollenstreek. Tulp zegt dat hij het gevoel heeft dat hij zijn patiënten tekort doet.

        Van der Hout sprak ook met patiënten die niets van corona wisten. Ze hadden hun internet en televisie uit huis gedaan. Wat doe je dan? „Je probeert ze zo goed mogelijk voor te lichten, dat ze zich aan de regels van de overheid moeten houden. De meesten begrijpen het wel. Ze zijn ziek, niet dom.”

        Ook Tulp vreest, net als veel van zijn collega’s, dat „dit een periode is waarin mensen klachten ontwikkelen”. Stemmingsklachten. Posttraumatische stressstoornissen bij mensen die op de intensive care hebben gewerkt. De wachtlijsten voor de ggz worden ondertussen alleen maar langer. Al voor de coronacrisis stonden er 90.000 mensen op.

        Van der Hout: „We moeten niet te lang in een soort crisismanagement blijven hangen. Te veel dingen staan nu op nul. Eenzaamheid wordt zichtbaarder. Ik zie mensen bij wie de totale structuur is weggevallen doordat ze niet meer naar vrijwilligerswerk kunnen.” Ook dagbestedingen gaan niet meer door.

        Van der Hout zegt dat spanning zich tergend traag kan opbouwen. Het duurt soms maanden voor iemand uit de bocht vliegt. Hij herinnert zich een patiënt met schizofrenie, wiens moeder overleed. „Ik dacht: er moet iemand mee naar de begrafenis, als steun. Dat hoeft niet. Alles rustig. Niets aan de hand. En dan, driekwart jaar later, krijgt iemand alsnog hele ernstige klachten.”

        Ardan Miedema heeft nog een andere zorg: verzekeraars grijpen de coronacrisis mogelijk aan om de psychologische hulpverlening blijvend te veranderen. „Verzekeraars zouden kunnen zeggen: zie je wel, je kunt best veel meer digitaal behandelen en zo geld besparen.”

        Behandelaren zoeken ondertussen naar oplossingen om hun patiënten toch te kunnen helpen. Door het goede weer konden ze de laatste weken wandelen, op anderhalve meter van elkaar. Remke van Staveren: „Ik heb vandaag al op drie gevelbankjes in de zon gezeten.” Jacco Tulp heeft zijn bureau andersom in zijn werkkamer gezet. Het bureau, hij heeft het opgemeten, is 1,80 meter lang. Soms missen mensen het bericht dat hun behandelingen niet doorgaan. Zo kan hij ze toch zien.

        Pauline komt nauwelijks meer buiten. Ze kijkt de hele dag televisie. BBC-documentaires, detectives. Haar man gaat nog naar zijn werk. Zonder dat hij het weet, desinfecteert ze alles wat hij aanraakt. Op „strategische plekken” heeft ze desinfecterende doekjes neergelegd. Ze heeft overgewicht, zegt ze, ze moet echt voorzichtig zijn. En als ze dan toch echt naar de supermarkt moet, neemt ze „een half kalmeringspilletje”. „ Ik wil ook niet de hele dag binnen zitten. Maar binnen ben ik wel veilig.”

        Bron: NRC.nl >>

        #250410
        Luka
        Moderator
        Topic starter

          In de ggz dient elke instantie weer eerst zijn eigen belang

          Psychiatrie Ggz-instellingen wilden behandelingen via videobellen snel vergoed krijgen, terwijl die patiënten niet altijd helpen, schrijven Charlotte Bouwman en Narita Derks.

          Op het eerste oog is er veel aandacht voor psychische problemen in coronatijd. Op de voorpagina van NRC woensdag: Patiënt mijdt de psychiatrie. Uit een inventarisatie onder instellingen in de geestelijke gezondheidszorg (ggz) blijkt dat het aantal verwijzingen soms is gehalveerd. Een dag eerder startte de overheidscampagne ‘Somber of gespannen door het coronavirus? Praat erover’. Staatssecretaris Paul Blokhuis (Volksgezondheid, ChristenUnie) wil met de campagne eraan bijdragen dat mensen deze periode mentaal zo goed mogelijk doorkomen.

          Wie beter kijkt, ziet dat de enorme crisis in de ggz zich voortsleept en alle bekende spelers – verzekeraars, instellingen, ministerie – vooral bezig zijn hun belang in dit systeem te vergroten, en niet de gezondheid van de patiënt.

          Drie maanden geleden ging een van ons, Charlotte, voor de deur van het ministerie van Volksgezondheid zitten, met een bord waarop stond ‘Ik ben al 8 jaar suïcidaal en sta al 804 dagen op een wachtlijst voor de juiste hulp. Vanaf nu wacht ik hier!’ Anderhalve week lang zat ze er, voordat Blokhuis vervolgens in een verhit debat in de Tweede Kamer toezegde dat er een plan zou komen om de wachtlijsten voor mensen met complexe problemen aan te pakken. Het manifest dat we toen publiceerden kreeg bijna 70.000 handtekeningen, en er gebeurde iets wat wij niet voor mogelijk had gehouden: in alle media, in heel Nederland, bij alle politici was er ineens aandacht voor mensen zoals wij, mensen met psychische problemen. Het leek of er echt iets ging veranderen.

          In de ggz zijn pas tekorten
          Tot de persconferentie van donderdag 12 maart, waarop de eerste landelijke zware maatregelen worden aangekondigd. Van de ene op de andere dag was er een andere, veel zichtbaardere en heftigere crisis in ons land. Het was soms pijnlijk om te horen hoe het land zich zorgen maakte over te weinig IC-capaciteit en mogelijke triage – dan zou een arts moeten kiezen wie er wordt opgenomen! In de ggz doen artsen niet anders, want lege bedden vergoeden is bij een fysieke ziekte wel, maar bij een geestelijke ziekte blijkbaar niet te verantwoorden.

          Wie al twee jaar op een wachtlijst staat, weet nu: daar komen nog zeker zes maanden bij. Intakegesprekken gaan niet door. Psychiatrische afdelingen in ziekenhuizen hebben alle patiënten overgeplaatst of zelfs naar huis gestuurd. En de complexe patiënten die wel hulp kregen, moeten het nu met videobellen zien te redden, want hoewel hulpverleners veel patiënten gewoon face to face willen blijven zien, wordt dit door de instellingen tegengehouden.

          Op papier hoeft dat niet: in de richtlijnen van GGZ Nederland en de Rijksoverheid staat dat individuele behandelingen in directe aanwezigheid kunnen doorgaan. Geen enkele grote ggz-instelling houdt zich aan deze richtlijnen. De staatssecretaris vertelde echter afgelopen week met droge ogen bij Op1 dat „de meeste instellingen face to face contact hebben met cliënten”.

          Terugloop? Enorme wachtlijst!
          U begrijpt dat wij nogal verrast waren om te lezen dat men zich met name zorgen maakt over de terugloop in aanmeldingen. Je zou denken: er is een wachtlijst van 90.000 mensen. Maar terwijl ons wordt verteld dat de intakes voor de complexe behandelingen vanwege corona niet door kunnen gaan, worden aan de andere kant mensen opgeroepen om zich toch vooral aan te melden. Zelfs door de staatssecretaris, met de cynische boodschap: psychische klachten kunnen verergeren, als u er te lang mee rondloopt.

          De coronacrisis legt zo pijnlijk bloot hoe pervers het huidige systeem is: complexe patiënten zijn niet aantrekkelijk om te behandelen, want die kosten meer dan dat ze opleveren, maar zodra er drie maanden geen nieuwe aanmeldingen zijn voor lichtere problematiek slaat belangenbehartiger GGZ Nederland alarm: drie maanden geen nieuwe patiënten betekent drie maanden geen declaraties.

          Het eerste dat werd geregeld toen instellingen overgingen op videobellen was dat deze sessies gewoon worden vergoed, en nu is er noch voor de instellingen noch voor de verzekeraars een prikkel om weer over te gaan op face to face behandelen. „Het zou zonde zijn als we terugkeren naar vroeger,” zei Marjo Vissers, directeur zorg van VGZ in een interview met Zorgvisie.

          Schrijnende situaties
          Dagelijks krijgen wij verhalen van patiënten, de een nog schrijnender dan de ander. Tiffany Schriemer (23): „Sinds anderhalf jaar zit ik op een afdeling waar ik traumatherapie krijg. In de weekenden ga ik naar mijn ouderlijk huis, maar in het weekend van 15 maart werd me verteld dat ik niet meer terug mocht komen.” Tiffany belt nu dagelijks met haar behandelaar, maar heeft nu thuis de hele dag door herbelevingen en dissociaties.

          Ook wijzelf komen deze tijd maar moeilijk door. Narita, omdat ze telefonisch mensen niet goed kan aanvoelen, met miscommunicatie tot gevolg. En Charlotte werd door het gebrek aan contact met haar therapeut en dagstructuur weer zo suïcidaal dat ze is opgenomen. Haar behandelaar mag ze inmiddels bij hoge uitzondering wel zien, maar vanwege corona mag ze de kliniek niet uit.

          Het voelt alsof onze acties voor niets waren. Maar er is hoop. Verandering is mogelijk, dat hebben wij afgelopen januari gezien. Maar daarvoor moet het belang van de patiënt centraal staan, en niets anders.

          Praten over zelfdoding kan via hulplijn 113 Zelfmoordpreventie: 0900-0113 of http://www.113.nl.

          Bron: NRC.nl >>

          #251313
          Luka
          Moderator
          Topic starter

            Waarom houden GGZ-instellingen zich niet aan eigen richtlijnen?

            Jongeren die opgenomen zijn in een ggz-instelling, hebben het tijdens de coronacrisis extra zwaar. Marit (23) zit in een kliniek en kreeg geen inspraak in de verandering van haar behandeling, mocht geen bezoek meer ontvangen en moest zelfs in de isoleercel. 3FM Human sprak met haar.

            Sinds de uitbraak van het coronavirus, krijgt één op de vier cliënten, die eerst wel hulp ontving, of geen zorg meer of aangepaste zorg. En als de hulpverlening toch door kan gaan, moet de behandeling vaak aangepast worden. Slechts de helft van de mensen met psychische klachten mag daarover meebeslissen. Cliëntenorganisatie MIND deed onderzoek naar de veranderingen en kwam tot de conclusie dat zo’n 45 procent ontevreden is over het huidige contact met de behandelaar.

            Marit (achternaam bij redactie bekend) hoort bij de groep mensen die ook al vóór de coronacrisis hulp ontving. Ze zit in een kliniek omdat ze door een verkeerde diagnose was vastgelopen in haar vorige behandeling. Ze is jarenlang behandeld voor borderline, maar het bleek uiteindelijk autisme en een posttraumatische stressstoornis te zijn. Ons jongerenplatform 3FM Human sprak met Marit en andere betrokkenen.

            Niet blij met beeldbellen
            Marit is ontevreden. Toen het coronavirus uitbrak, werd haar groep strenge maatregelen opgelegd. “Het voelde alsof ik ineens op een gesloten afdeling zat, en dat gebeurde niet in overleg. De regels werden van hogerhand opgelegd en ondanks dat onze verpleegkundigen het niet eens waren met deze regels, moesten we ze toch naleven.”

            Ook een deel van de behandelingen, groepstherapieën en dagbesteding gaat niet door. Sommige gesprekken gaan via beeldbellen, maar daar is Marit niet blij mee. “Het is erg afstandelijk. Bij een gesprek met mijn psychotherapeut waren er technische haperingen en problemen met het geluid. Toen hebben we de webcam aan laten staan en elkaar via de telefoon gesproken. Heel onhandig. Ik voelde me minder op mijn gemak dan in een gesprek waarin we tegenover elkaar zitten.”

            Niet te vroeg juichen
            “Doordat ik minder hulp kreeg en er geen bezoek meer kwam, ging het bergafwaarts met me,” zegt Marit. “Ik werd onrustig, en anderen in mijn groep ook. We staken elkaar een beetje aan. Dat zorgde ervoor dat ik suïcidaal werd en aan zelfbeschadiging deed. Om mij tegen mezelf te beschermen, moest ik vier dagen naar de separeercel. Dat is een soort isoleercel waarbij je ook speciale kleding krijgt waardoor je jezelf niet kan beschadigen.”

            Gelukkig gaat het nu beter met Marit. Sinds een week zit ze weer in haar normale kamer. Ook heeft ze te horen gekregen dat ze naar een beschermd wonen-groep gaat, voor jongeren met autisme. Dat geeft haar een goed gevoel. “Ik wil niet te vroeg juichen, maar het gaat de goede kant op.”

            Face 2 Face
            Mariëlle van den Berg werkt bij MIND en vertelt dat ze meer van dit soort signalen hoort uit ggz-instellingen. Terwijl de richtlijnen binnen de ggz juist aangeven dat groepsbehandelingen mogen en face-to-face contact voorop staat. “Ook is belangrijk dat beslissingen sámen met de cliënt worden gemaakt. Beeldbellen kan, maar elkaar zien in de behandelkamer werkt voor de meesten beter. Qua bezoek is het advies om geen verbod in te stellen, omdat dat grote mentale gevolgen kan hebben voor cliënten.”

            Trimbos deed onderzoek naar de stand van zaken bij hun ggz-panel. Daaruit blijkt dat maar 25 procent van de ondervraagden waarvan de behandeling doorging, eind april face-to-face contact heeft gehad. Van alle cliënten die nog wél contactmomenten hadden, was bij 56 procent het contactmoment gemiddeld korter.

            Geen weekendje naar huis
            Sinds de versoepelingen van 11 mei is de kliniek van Marit bezig met nieuwe maatregelen. “Sinds een week mag ik zonder begeleiding over het terrein lopen en dit weekend heb ik na een lange tijd weer mijn ouders kunnen zien.”

            Het is een stapje in de goede richting, maar nog niet genoeg. “Ik mag nu nog niet met vriendinnen buiten de kliniek afspreken of een weekendje naar huis. Ook is er nog niet zoveel dagbesteding en zijn er minder (één op één) contactmomenten. Dat mis ik wel.”

            Zorg anders inrichten
            Waarom houden ggz-instellingen zich niet aan hun eigen richtlijnen? Als face-to-face contact zo belangrijk is, waarom wordt er dan nog steeds zoveel contact gelegd via beeldbellen? Mariska Siebring, woordvoerder GGZ Nederland, geeft in een schriftelijke reactie op onze vraag aan dat het tijd nodig heeft.

            “Sinds 20 april zijn we bezig om ambulante zorgverlening en behandelingen via de klinieken weer op te schalen en face-to-face contact weer op te starten. We moeten de zorg anders inrichten dan we tot half maart gewend waren. Anderhalve meter afstand, schermen tussen personen en grotere ruimtes voor groepsbehandelingen of minder mensen op een groep. Dit kost tijd.”

            Op de vraag waarom de helft van de cliënten niet mag meebepalen over de veranderingen van hun behandeling, geeft Mariska Siebring geen antwoord. Wel zegt ze dat overleg essentieel is. “Dat is nu júist belangrijk, omdat deze tijd vaak als extra onzeker wordt ervaren. Wij willen dit graag onderstrepen: niet voor niets is dit overleg ook opgenomen in de ggz-richtlijn. Wij roepen alle behandelaren op om dat gesprek te voeren. We nemen de onderzoeken van MIND en Trimbos zeer serieus en nemen de resultaten mee in onze overleggen.”

            Hulp ggz loopt achter
            Mariëlle van den Berg van MIND snapt dat het tijd nodig heeft, maar volgens haar loopt de hulpverlening in de ggz achter. “Je ziet de samenleving overal op gang komen, maar in de ggz gaat dit nog traag. Uit een eerdere enquête van MIND bleek bijvoorbeeld al dat beeldbellen voor veel cliënten niet werkt. Toch blijft dit nog veel gebeuren, terwijl dat volgens de richtlijnen niet voorop staat. Uit de onderzoeken van MIND en Trimbos blijkt dat de ggz niet aansluit bij wat de cliënt wil. En dat moet veranderen.”

            Marit hoopt dat bovenstaande stappen sneller gemaakt worden. “Ik hoop dat de kliniek onze groep in het vervolg meer betrekt bij de beslissingen die worden genomen. Dat voorkomt dat mijn groepsgenoten en ik onrustig worden en psychische klachten verergeren.”

            Bron: Human / 3FM >>

            #251322
            Luka
            Moderator
            Topic starter

              ‘Ik luister nu vaker naar de anorexia dan naar de gezonde ik’



              Renske Millecam (25) heeft posttraumatische stressstoornis (PTSS) en anorexia. Door alle coronamaatregelen heeft ze minder te doen en meer tijd om te piekeren. “De eetstoornis krijgt veel meer ruimte. Iedere week wordt het erger in mijn hoofd. Ik heb veel meer tijd om na te denken over mijn lichaamsbeeld.”

              Millecam is een van de vele Nederlanders met geestelijke problemen bij wie de klachten de afgelopen tijd zijn toegenomen. Belangenbehartiger Mind deed daar onderzoek naar. Ervoer half maart nog de helft van de mensen met psychische aandoeningen meer klachten, eind april was dat twee derde. Daarnaast gebeuren behandelingen nu vaak via videobellen, wat volgens cliënten geen goed alternatief is voor ‘echt’, persoonlijk contact.

              “Mensen met psychische klachten zijn extra vatbaar voor de gevolgen die de crisis nu heeft”, zei Nic Vos de Wael, beleidsadviseur bij Mind. “Ze zijn meer vatbaar voor stress, spanning en angst.”

              Calorieën tellen
              Normaal gesproken doet Renske Millecam vrijwilligerswerk in een verzorgingstehuis. Maar daar mag ze nu niet naar binnen. “Normaal eet ik omdat ik weet dat ik naar vrijwilligerswerk moet en daar energie voor moet hebben. Maar ik ben er al twee maanden niet geweest.”

              “Het is nu moeilijker om een bepaalde motivatie vast te houden. Ik weet dat ik moet eten, maar mijn anorexia zit nu te veel in mijn hoofd. Ik luister vaker naar de anorexia dan naar de gezonde ik.”

              Dit uit zich in “rare dwanghandelingen”, vertelt ze. “Ik ben extra gaan compenseren. Ik durf bijvoorbeeld geen tussendoortjes meer te nemen. Ik tel alle calorieën. Ook moet ik iedere dag een bepaalde hoeveelheid bewegen. Soms ga ik wel twee keer op een dag naar de supermarkt zodat ik twee keer de deur uit moet om te bewegen.”

              ‘Videobellen geen goed alternatief’
              Voor haar PTSS en anorexia zou Millecam in behandeling gaan bij een traumakliniek. Ze heeft al een eerste intakegesprek gehad, maar door de coronamaatregelen kan het tweede gesprek niet face to face. Ze zou daarom tweeënhalf uur via Facetime moeten praten. Ook het behandeltraject zou anders verlopen.

              Millecam ziet dit niet zitten. “Ik ga niet zomaar uren beeldbellen over mijn trauma. Ik vind het al heel moeilijk om tot bepaalde gevoelens te komen en eerlijk te zijn en ik denk dat je via beeldbellen nog makkelijker je gevoel kan onderdrukken.”

              Ook de meeste mensen die Mind ondervroeg, vinden videobellen geen goed alternatief voor ‘echte’ afspraken. Vos de Wael: “Persoonlijk contact draagt ontzettend veel bij aan het vertrouwen. Die vertrouwensbasis in de behandelrelatie is heel belangrijk.”


              Via beeldbellen is het moeilijker om emotie over te brengen. Je moet je vertrouwd voelen om hele persoonlijke dingen te vertellen.

              Frits Bosch, oud-psycholoog

              De richtlijn van het ministerie van Volksgezondheid is sinds twee weken dat alle behandelingen in de geestelijke gezondheidszorg, waar mogelijk, weer persoonlijk plaatsvinden. Maar Vos de Wael vreest dat behandelingen ook op de langere termijn vaker via beeldbellen gebeuren. “Zorgverzekeraars geven signalen dat dat een soort standaard zou moeten worden. Een slecht idee. Cliënten geven aan dat ze dat in het algemeen niet waarderen.”

              Oud-psycholoog Frits Bosch schrijft in zijn boek ‘Help, de psycholoog verzuipt!’ kritisch over digitale toepassingen in de GGZ. “Ik ben niet tegen beeldbellen. E-health wordt een van de werktuigen van een psycholoog. Maar het is geen vervanger van het persoonlijke contact.”

              “Via beeldbellen is het moeilijker om emotie over te brengen”, zegt Bosch. “Een cliënt kan iets met zijn handen doen waaruit je kan zien dat hij of zij ergens mee zit. Ik had altijd tissues op tafel staan. Bij de helft van de gesprekken werden die gebruikt. Je moet je ook vertrouwd voelen om hele persoonlijke dingen te vertellen.”

              Vos de Wael waarschuwt daarom dat ook de ‘fysieke’ capaciteit in de ggz de komende tijd “ingericht moet zijn op een verdere toename van mensen met psychische klachten”.

              1,5 kilo afgevallen
              Of Renske Millecam nog aan het behandeltraject gaat meedoen, is onzeker. Om te mogen starten moet ze een bepaalde BMI en lichaamsgewicht hebben. “Ik heb maandenlang gevochten om de kilo’s erbij te krijgen. Nu ben ik weer afgevallen en weeg ik te weinig.”

              “Ik heb 12 jaar van mijn leven naar deze behandeling toegewerkt. Je wil dan alles geven, maar dat kan niet door corona.”

              Bron: NOS Nieuwsuur >>

            5 berichten aan het bekijken - 1 tot 5 (van in totaal 5)
            • Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
            gasten online: 26 ▪︎ leden online: 2
            Sunlight, Lyn
            FORUM STATISTIEKEN
            topics: 3.753, reacties: 21.082, leden: 2.773