“#MeToo maakt levens van mannen kapot? Laat me niet lachen”

Forum Lotgenoten Seksueel Geweld Achtergrond & Informatie Opinie & actualiteit “#MeToo maakt levens van mannen kapot? Laat me niet lachen”

  • Dit onderwerp bevat 3 reacties, 4 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 26/04/2019 om 20:11 door Marjolein.
4 berichten aan het bekijken - 1 tot 4 (van in totaal 4)
  • Auteur
    Reacties
  • #238599
    Luka
    Moderator

      Twee jaar cel met uitstel. Dat is de straf die S.V., een dertiger uit Bonheiden, kreeg voor het verkrachten van een minderjarig meisje (14) tijdens een vrijgezellenweekend in 2016. Het slachtoffer was in het restaurant van haar grootouders toen ze herhaaldelijk werd lastig gevallen door de man. Op een gegeven moment volgde hij haar naar de toiletten waar hij haar aanrandde en verkrachtte.

      Deze week sprak de rechter het vonnis uit. “Het slachtoffer werd zowel aangerand als verkracht in de toiletten van het restaurant, het restaurant van haar eigen grootouders dan nog wel”, zo zei hij. En ook. “Deze feiten hebben schade berokkend aan het slachtoffer en haar aangetast in haar normale ontwikkeling, maar ook in het vertrouwen van de hele familie in de maatschappij. Die plaats was een beschermde omgeving, die voorgoed werd kapotgemaakt door meneer zijn daden.”

      En toch. En toch kreeg de dader slechts twee jaar met uitstel. Dat betekent dat de rechter beslist dat de uitvoering van de straf voor een bepaalde tijd wordt uitgesteld. Een proeftermijn van twee jaar dus. Dat is even veel, of beter even weinig, als pakweg de straf voor schriftvervalsing. Misschien liet de rechter zich leiden door het feit dat de dader, and I quote, “een liefdevolle papa en partner is met een professioneel en sociaal heel normaal leven”. Maar zijn ze dat niet allemaal, meneer?

      “De dader kan na een flinke boete en twee jaar flink zijn best doen weer verder met zijn leven.”

      Het slachtoffer zal haar leven lang beschadigd zijn door wat S.V. haar aandeed. De dader kan na een flinke boete en twee jaar flink zijn best doen weer verder met zijn leven. Wie weet probeert hij het daarna nog eens. Het zou niet voor het eerst zijn. Kijk maar naar de zaak van de Gentse radio DJ, uit 2016, die een vrouw verkrachtte in zijn radiostudio. De zaak kwam voor, maar zijn straf werd opgeschort. In 2018 maakte dezelfde man een tweede slachtoffer. Opnieuw werd hij nauwelijks gestraft (enkel zijn voorhechtenis van 2,5 maanden was effectief en hij kreeg een drank- en drugsverbod), terwijl hij op het moment van de verkrachting nog steeds onder voorwaarden stond van de eerste verkrachtingszaak. “Hoeveel harder kan iemand zijn voorwaarden schenden?” vroeg het slachtoffer zich verslagen af. De man is intussen terug op Tinder gesignaleerd.

      Nog een paar cijfers. Uit een rapport van Amnesty International uit 2014 blijkt dat er per dag in België acht verkrachtingen worden aangegeven. Het werkelijke aantal verkrachtingen ligt waarschijnlijk zo’n tien keer hoger, aangezien slechts 10% van de slachtoffers aangifte doet. Van de 100 Belgische dossiers die in 2009 werden onderzocht, leidden er slechts vier tot een veroordeling. We behoren daarmee tot de zeven slechtst scorende Europese landen wat het bestraffen van verkrachting betreft.

      44% van de verkrachtingszaken werd geseponeerd zonder gevolg, onder meer wegens gebrek aan bewijzen of omdat de dader onbekend was. “De andere redenen waarom verkrachtingszaken geseponeerd worden zijn vaak te gek voor woorden,” noteert Amnesty. “Zo worden onder meer het gedrag van het slachtoffer, de beperkte maatschappelijke weerslag of het feit dat het ging om een misdrijf van relationele aard (terwijl verkrachting binnen het huwelijk wel degelijk strafbaar is).”

      “Wat voor signaal geef je aan de slachtoffers? ‘Gewoon even diep ademhalen en hup verder met je leven.’”

      Voor slachtoffers van seksueel geweld zijn deze cijfers en feiten wraakroepend. Want wat voor signaal geef je als samenleving aan verkrachters? “Toe maar, ga je gang, de maatschappelijke weerslag is toch beperkt. En hey, je kende het slachtoffer, dus eigenlijk was het gewoon slechte seks, toch?”

      En wat voor signaal geef je aan de slachtoffers? “Eigenlijk boeit het ons niet of je je hele leven met buikpijn aan dit voorval zal terugdenken. Het is niet relevant of je de eerste jaren na de feiten nog intiem kan zijn met iemand. Gewoon even diep ademhalen en hup verder met je leven. Stelletje aanstellers.”

      Dit is in ieder geval hoe ik deze strafmaten lees.

      Toen #MeToo losbarstte hoopte ik vurig dat we voor eens en voor altijd dit onderwerp serieus zouden nemen. Dat we zouden praten over seksueel geweld en hoe het te voorkomen. Over wat toestemming precies is. Over wat verkrachting is. Over welke gevolgen het heeft, een heel leven lang voor de slachtoffers. Dat gebeurde ook, maar te weinig. Helaas werd het debat vrijwel onmiddellijk gekaapt door bange mannetjes (en toegegeven, soms ook bange vrouwtjes) die in boze opiniestukken oreerden dat DE SLINGER DOORSLAAT!. En dat #MeToo de levens en carrières van mannen kapot maakt. Dat ook.

      “Waarom ik dit schrijf? Ik ken veel te veel vrouwen met een verkrachtingsverhaal.”

      Laat me niet lachen. Als we iets geleerd hebben uit de hele #MeToo heisa is het dat de carrières van mannen wel tegen een stootje kunnen. Jan Fabre bepotelde, chanteerde en intimideerde jarenlang tientallen jonge werknemers in zijn bedrijf en werd daarvoor slechts licht op de vinger getikt. Enkele weken geleden werden zijn subsidies opnieuw goedgekeurd (goed voor bijna 1 miljoen euro van de Belgische belastingbetaler) op voorwaarde dat ‘hij het nooit meer zou doen’ (hij moest een ‘integriteitsbeleid’ ondertekenen en een paar vrouwen in zijn Raad van Bestuur plaatsen). President Trump pochte openlijk over vrouwen in de poes grijpen en hij is tot op de dag van vandaag nog steeds president. Rechter Brett Kavanaugh werd beschuldigd van poging tot verkrachting en werd uiteindelijk benoemd tot opperrechter aan het Amerikaanse Hooggerechtshof. En de twee eerdergenoemde verkrachters komen er zoals gezegd heel licht vanaf, net zoals de meeste verkrachters in België.

      Waarom ik dit schrijf? Ik ken veel te veel vrouwen met een verkrachtingsverhaal. De meesten deden nooit aangifte. Te bang om niet geloofd te worden. Geen zin om al hun ellende openbaar te maken om dan te horen dat hun verkrachter er vanaf komt met een vederlichte straf, terwijl zij jaren therapie nodig hebben om hun verleden verteerbaar te maken.

      En maak je geen illusies, in de overgrote meerderheid van de gevallen kent het slachtoffer de dader. Het is zelden een enge man die uit de bosjes springt, maar meestal je buurman, je collega, je basketbalcoach, je ex, je priester. De kans is groot dat jij een verkrachter kent. En dat je, net zoals mijn collega Ann-Marie, gemeenschappelijke vrienden op Facebook met hem deelt.

      “De kans is groot dat jij een verkrachter kent. En dat je gemeenschappelijke vrienden op Facebook met hem deelt.”

      Misschien heb je dit ooit allemaal al eens gelezen of gehoord. Misschien heb je helemaal geen zin om hierover na te denken op een zonnige dag als vandaag. Misschien wil je liever hopen dat het vanzelf voorbij gaat als we er niet over praten. Maar ik kan het niet laten om hierover te spreken, en dat moeten we blijven doen. Totdat dit land slachtoffers van seksueel geweld eindelijk serieus neemt. Al zijn er 100 hashtags en 1000 opiniestukken nodig. Het is zoals het slachtoffer van de Gentse radio DJ zegt, in een van de moedigste en pijnlijkste getuigenissen die ik ooit las: “We kunnen niet verwachten dat er iets verandert als we collectief onze mond houden over wat er tussen onze benen gebeurt.”

      Het kan niet langer dat slachtoffers zwijgen uit angst dat hun ervaring gebagatelliseerd wordt. Dat slachtoffers geen aangifte doen, uit angst voor een slopende juridische procedure met een moeilijke bewijsvoering. Dat slachtoffers er alleen voor staan terwijl daders ongestraft verder kunnen gaan.

      Amnesty vraagt dat de strijd tegen verkrachting een prominente plaats krijgt in de regeerakkoorden op federaal en regionaal niveau, zodat in de volgende regeerperiode de problemen effectief worden aangepakt. Ik sluit me daarbij aan. De afgelopen dagen lanceerden politieke partijen het ene na het andere plan om kiezers aan zich te binden. Welke partij durft het aan om dit probleem op de politieke kaart te zetten?

      Het is nodig. Voor het veertienjarige meisje dat in 2016 haar jeugd verloor, en voor alle andere slachtoffers van verkrachting met haar. Want onze overheid mag hun pijn dan niet serieus nemen, wij slachtoffers doen dat wel.

      Bron: Charlie Magazine

      #238618
      Mark
      Moderator

        Beste schrijfster van dit artikel,

        Sorry maar ik struikel toch flink over jouw artikel. In het bijzonder over het volgende stukje:

        Toen #MeToo losbarstte hoopte ik vurig dat we voor eens en voor altijd dit onderwerp serieus zouden nemen. Dat we zouden praten over seksueel geweld en hoe het te voorkomen. Over wat toestemming precies is. Over wat verkrachting is. Over welke gevolgen het heeft, een heel leven lang voor de slachtoffers. Dat gebeurde ook, maar te weinig. Helaas werd het debat vrijwel onmiddellijk gekaapt door bange mannetjes (en toegegeven, soms ook bange vrouwtjes) die in boze opiniestukken oreerden dat DE SLINGER DOORSLAAT!. En dat #MeToo de levens en carrières van mannen kapot maakt. Dat ook.

        Laat me niet lachen. Als we iets geleerd hebben uit de hele #MeToo heisa is het dat de carrières van mannen wel tegen een stootje kunnen.

        Ik ben die polarisering van veel vrouwen in het kader van #metoo onderhand spuugzat. Telkens hebben jullie het over mannen, terwijl jullie plegers bedoelen. Jullie maken van seksueel geweld op deze manier een strijd tussen mannen en vrouwen, waarbij mannen weggezet worden als onderdrukkers en agressors en vrouwen als zielige slachtoffers die zich daar fel tegen moeten verzetten. En dat doen jullie dan bij voorkeur door mannen de grond in te trappen met denigrerende opmerkingen, zoals jij in jouw artikel doet met je opmerkingen ‘bange mannetjes’ en ‘laat me niet lachen’.

        Het zou me niet verbazen dat jij, als je mijn reactie zou lezen, ook zitten lachen omdat ik me er zo over opwindt. Dat je mijn reactie uitlegt als ‘bewijs’ van jouw kijk op mannen en mij nu dus indeelt in de groep ‘bange mannetjes’ waar je laatdunkend om lacht. Dat je niet eens beseft heeft hoe kwetsend je opmerkingen voor mannen zijn. Of dat je dat misschien zelfs wel terecht vind, omdat je mannen bewust pijn wilt doen. Want een man heeft jouw pijn gedaan dus moeten alle mannen het voelen. Alsof jouw pijn dat rechtvaardigt.

        Je hebt het misschien niet in de gaten maar jouw slinger is inderdaad behoorlijk doorgeslagen. Je kunt niet praten over mannen, als je plegers bedoelt, alleen maar omdat jijzelf vrouw bent en jouw plegers man. Daarmee doe je mannen in het algemeen en mannelijke slachtoffers in het bijzonder, onrecht aan. Bovendien houd je vrouwelijke plegers daarmee uit de wind. Want laten we dat vooral niet vergeten, ook vrouwen maken zich schuldig aan seksueel geweld en meer dan jij denkt!

        Het kan niet langer dat slachtoffers zwijgen uit angst dat hun ervaring gebagatelliseerd wordt.

        Inderdaad, dat kan niet langer. Daarom reageer ik, als een man die slachtoffer is van seksueel geweld, op jouw artikel. Want welk geslacht een pleger of slachtoffer heeft, doet niet ter zake. Seksueel geweld is erg, ongeacht wie het doet en ongeacht wie er slachtoffer van is. Als je echt iets wilt doen tegen seksueel geweld, moet je niet denken in mannen en vrouwen maar in plegers en slachtoffers. Alleen dan maak je de strijd tegen seksueel geweld een strijd van vrouwelijke en mannelijke slachtoffers samen. Een strijd die zich richt tegen de plegers, ongeacht of dat mannen of vrouwen zijn.

        Mark

        #238619
        Stefan
        Lid LSG

          Ik ben het volledig eens met Mark, goed gezegd en niks meer aan toe te voegen!

          #238682
          Marjolein
          Lid LSG

            Hupsaflups, stevig geantwoord! Ben benieuwd of er een reactie komt, laat je dat even weten?

          4 berichten aan het bekijken - 1 tot 4 (van in totaal 4)
          • Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
          gasten online: 30 ▪︎ leden online: 1
          Paul1966
          FORUM STATISTIEKEN
          topics: 3.752, reacties: 21.081, leden: 2.773