Mannen zijn nog te vaak een vreemde eend in de bijt als het over depressies gaat

[LukaModerator]

Er wordt veel gesproken over de emancipatie van vrouwen. Maar als het over openheid bij psychische ziekten en aandoeningen gaat, is er voor mannen nog een hele wereld te winnen.

Mannen zijn nog te vaak een vreemde eend in de bijt, als het om praten over psychische problemen gaat. Maar ook in de professionele hulpverlening. Die is grotendeels ingericht op vrouwen en meisjes, zeker als het om hulp bij bijvoorbeeld eetstoornissen gaat, of om hulp voor slachtoffers van seksueel geweld.

De Hey campagne is gericht op jongeren en jonge vrouwen.

Terwijl de cijfers er toch niet om liegen: meisjes hebben na een verkrachting 40 procent kans op ptss, jongens ruim 60 procent.* En mannen plegen ongeveer twee keer zo vaak zelfmoord als vrouwen.** Tevens zouden mannen even vatbaar zijn voor een depressie als vrouwen: het is dus ook al geen typische vrouwenziekte. Het uit zich alleen anders dan bij vrouwen en is daardoor moeilijker vast te stellen, zeker voor een leek.*** En je moet natuurlijk wel weten dát je een probleem hebt voordat je zelf überhaupt overweegt om aan de bel te trekken.

‘Terwijl vrouwen geen schaamte zouden voelen in het (h)erkennen van hun droefheid en ingedeukt zelfbeeld, stellen experten dat depressieve mannen op deze emoties reageren met gedrag dat het omgekeerde doet vermoeden. Ze worden brutaler, gooien zichzelf in een neerwaartse spiraal en verzachten de pijn met seks, drug of eindeloze werkdagen.’

Het is anno 2018 ook nog steeds zo dat mannen minder makkelijk praten. Al helemaal als het gaat om psychische problemen. En als je je hele leven hebt geleerd dat je als man stoer moet zijn en je problemen zelf wel oplost, dat je niet zo emotioneel bent als een vrouw en dat je je zelf wel kan verdedigen, dan trek je niet zo snel aan de bel als je toch ergens mee zit.
Maar die gevoelens moet er toch een keer uit, dus dat dit met woede, drank en drugs gebeurt als praten geen optie is verbaast mij niks.

Dat was ook wat in onze familie gebeurde, met name na het overlijden van mijn zusjes, nu bijna 11 jaar geleden. Er werd bij ons niet gepraat, dat hadden mijn ouders vroeger niet geleerd. Sterker nog praten over gevoelens was zo ongeveer bij wet verboden bij ons thuis. Dat verdriet moest er toch uit en dat gebeurde door veel te drinken, maar ook door de overgebleven kinderen te mishandelen.

En logischerwijs betekent dit dan dus ook dat wanneer een man eindelijk wél hulp krijgt het probleem al veel groter is dan wanneer een vrouw voor het eerst hulp zoekt, gemiddeld dan toch in ieder geval. Ook als de thuissituatie niet zo extreem is als bij ons het geval was.

Een goede eerste stap zou wat mij betreft zijn om de vragenlijsten en andere beoordelings methodes te spitsen op het geslacht en misschien ook wel leeftijd van de cliënt, zoals het artikel van het GGZ nieuws ook al aanhaalde. En ook bij mannen die therapie volgen regelmatig te evalueren hoe het gaat en wat ze van de therapie vinden. Wat beter kan, wat voelt wel goed aan. Ik zou haast zeggen laat ze verschillende soorten therapieën volgen en evalueer achteraf wat heeft gewerkt en wat niet. Maar om kwetsbare mensen nou als proefdier te gaan gebruiken vind ik ook wel weer een moeilijk idee..

En als schroom om hulp te zoeken voor mannen meer een ding is dan voor vrouwen kun je het natuurlijk ook gewoon makkelijker maken voor ze: neem online therapie nou eens serieus. Zorg ervoor dat het gratis kan of vergoed wordt en dat je niet na 10 sessies genezen moet zijn. Daar erger ik mij groen en geel aan… Alsof je alleen de moeite van het helpen waard bent als dit snel kan. Ik kreeg zelf dan ook elke keer te horen dat mijn problemen te complex waren voor online hulp. Of dat ik niet kwalificeerde omdat ik ook last heb van dissociatie.

Nou heb ik uiteindelijk zelf de step gezet om dan toch maar met ‘offline, face to face’ therapie te beginnen. Maar als het online niet alleen om zo snel mogelijk resultaat boeken ging dan zou er ook ruimte kunnen komen om ‘zwaardere of ingewikkeldere’ gevallen te helpen. Dan zouden zeker mannen misschien wel eerder hulp krijgen. Dat is goedkoper, als je het probleem aanpakt voor het nog groter wordt. Je kan het op elk gewenst moment inplannen, dus je hoeft niet vrij te nemen van je werk en je hebt ook geen reistijd. En online therapie blijft relatief goedkoop, ook als je er twee of drie jaar over doet in plaats van 2,3 maanden. Win – win situatie toch, zou je denken?

Moeten professionals zoals huisartsen, leidinggevenden op het werk maar ook bijvoorbeeld je familie het natuurlijk wel zien dat je depressief bent natuurlijk. Nou heb je natuurlijk die Hey reclame over depressies op tv maar je moet dan alsnog zélf op zoek gaan naar informatie over het onderwerp. Als ze nou een paar spotjes maken waarin het kort uitgelegd wordt gaat er misschien dan wel een lampje branden bij de mensen waar het om gaat, of die iemand in de familie of vriendenkring hebben waarbij de symptomen misschien wel passen.

Praten, online of offline, is vooralsnog echt de sleutel. Zonder lotgenotencontact had ik hier waarschijnlijk in ieder geval niet meer gezeten om dit stukje te kunnen typen. En had ik sowieso nog niet die stap naar professionele hulp gezet.

Maar dan moet de overheid wel het eens worden over een langetermijn plan in plaats van alleen maar te kijken naar hoeveel iets NU kost.

Lees hier het opiniestuk op Joop >>

Overige bronnen:
* Taboesfeer rond seksueel misbruik van mannen leidt tot psychische problemen
** Waarom plegen mannen vaker zelfmoord dan vrouwen
*** Mannen even vatbaar voor depressies als vrouwen

[Auteur]

Reacties