Karin Bloemen bracht onlangs haar boek Mijn ware verhaal uit, waarin ze uitgebreid vertelt over haar verleden met misbruik, mishandeling en angst. Inmiddels is ze overladen met reacties van mensen die zich herkennen in haar verhaal en zich nu ook uitspreken over hun eigen misbruik. Ze is een voorbeeldfiguur geworden. “De noodzaak om te schrijven was groot, dit is mijn taak in het leven. Het is pijnlijk dat er nog zoveel mensen onder lijden.” Ze is te gast in Langs de Lijn En Omstreken.
Beluister de uitzending op nporadio1.nl >>
Afgelopen weekend had Bloemen nog een signeersessie voor haar boek. Mensen stonden rijendik in de boekhandel, voor een handtekening en in sommige gevallen een foto met de cabaretière. “Ik voel heel veel verdriet als mensen bij mij komen. Iemand zei heel mooi: ‘dankjewel voor de herkenning’. In die ene zin zit al zoveel pijn en zoveel leed en zoveel ontkenning van anderen. Die openheid in reacties vind ik helemaal te gek.”
Politie
Bloemen wilde het boek juist ook voor deze mensen schrijven, om te laten zien hoe de mechaniek werkt om als kind opgesloten te zitten in je eigen huis. “Als kind kun je nog niet denken in grotere verbanden. Je ziet dan slechts een huis, het bed, een moeder, een pop, dat is veiligheid. Als je dan de angst voelt dat je uit huis gezet kan worden en je je veiligheid kan verliezen, doe je eigenlijk alles wat je niet wilt.”
Honderden mailtjes en berichtjes krijgt Bloemen binnen. “Ook van vrouwen die zeggen dat ze bij de politie waren om aangifte te doen, maar ze vervolgens de vraag krijgen waarom ze om half twee ‘s nachts in het park waren, of wat ze aan hadden voor kleren. Alsof het jouw schuld is!” De zangeres hoopt dat nu voor eens en altijd duidelijk is dat een politieagent dat nooit mag zeggen.
Overlevers
De stiefvader van Karin Bloemen is voorwaardelijk veroordeeld. “De man had beter gestraft moeten worden, dan had ie beter begrepen wat hij had aangericht.” De cabaretière is sowieso van mening dat daders heviger gestraft moeten worden, omdat ze anders misschien echt niet begrijpen hoe schadelijk het is voor het kind en degenen die het wordt aangedaan. “Voor de overlevers (ze spreekt liever niet over slachtoffers) is het goed als de rechter aangeeft dat dit echt niet mag. Daaruit blijkt dat de dader schuldig is, en jij als overlever niet.”
Bloemen zelf heeft zich ook nog heel lang schuldig gevoeld. Zij ziet deze schaamte en schuld ook als het grote probleem van overlevers. “Je hebt meegedaan. Je moest ‘ja’ zeggen, dus je zei ‘ja’. En dat maakt het ook meteen gecompliceerd, want je werd daardoor gecompromitteerd, gechanteerd en gemanipuleerd.” Toch heeft Bloemen in de loop der jaren wel geleerd zichzelf te vergeven. “Ik heb recht op geluk, schoonheid, liefde, aandacht en intimiteit. Dat duurde even voor ik het besefte, maar dat recht heb je en dat moet je jezelf dus ook gunnen.”
Bron: nporadio1.nl