Ongelooflijk knap van Angelique hoe zij erover kan praten en zo herkenbaar wat zij vertelt! Als je zelf incestslachtoffer bent en er tegenaan loopt dat mensen in je omgeving je niet begrijpen of proberen te bagatelliseren wat je vertelt, laat ze dan deze documentaire zien. Maar ook als er in je omgeving kinderen zijn waarvan je vermoed dat zij slachtoffer van incest zijn, kijk in hemelsnaam deze documentaire! Dan ga je snappen wat het effect op een kind is als jij niet ingrijpt!
Ik vroeg me vroeger niet eens af wáárom niemand me hielp. Het feit dát niemand me hielp betekende simpelweg, precies zoals Angelique ook zegt, dat het allemaal aan mij lag. Ik was een slecht kind, daarom sloeg mijn vader mij. Ik moest blij zijn dat hij zoveel van me hield dat hij het daarna weer goed wilde maken, dacht ik. Dat hij me daarbij streelde op plekken waar hij vanaf had moeten blijven en mijn hand pakte om bij hem hetzelfde te doen, zag ik als kind niet als iets wat verkeerd was. Ik was vijf. Ik wist niet wat het was. Ik wist alleen dat ik hem haatte en me nooit veilig voelde. Want het maakte niet uit wat ik deed, door alles kon hij ineens razend worden. Zeker als ik iets deed wat de aandacht trok van anderen. En dan kreeg hij later weer spijt, wilde het weer goedmaken en misbruikte me weer… Het was een continue herhalend iets waaraan ik met geen mogelijkheid kon ontsnappen omdat niemand ingreep.
Voor kinderen die thuis mishandeld en/of misbruik worden, is het enorm belangrijk dat mensen in hun omgeving de ogen niet sluiten voor signalen die zij afgeven, want daarmee geven deze mensen hen het idee dat het normaal is zoals behandeld worden. Kinderen die opvallen door hun gedrag proberen vaak aandacht te vestigen op een probleem, alleen hebben ze er de woorden niet voor om te vertellen wat er aan de hand is. Dát er wat aan de hand is. Laat ze niet in de steek, neem hun signalen serieus en grijp in!
Iets anders wat Angelique aankaart, is de manier waarop de hulpverlening met slachtoffers omgaat. Ook ik heb de indruk dat veel hulpverleners alleen maar bezig zijn met stabiliseren, wat dat ook mag zijn. Stabiliseren komt op mij over als vermijding. Als emoties onderdrukken met medicijnen en gedachten afleiden met bezigheden. Eigenlijk precies wat veel misbruikslachtoffers hun hele leven al doen met alcohol, drugs en zichzelf bezighouden met veel werken, sporten of altijd voor anderen klaarstaan om maar niet aan nare dingen te hoeven denken.
Op zo’n manier kom je nooit aan verwerken toe maar blijf je overleven. Verwerken doe je door te praten over wat je overkomen is, je emoties te uiten en daarin getroost te worden. Vergelijk het maar eens met een rouwproces na het overlijden van een dierbare. Natuurlijk ben je in het begin emotioneel instabiel, maar door te praten, je verdriet te uiten en getroost te worden, wórd je na verloop van tijd wél weer stabiel. Daarom denk ik dat hulpverleners incestslachtoffers ruimte zouden moeten bieden om te vertellen wat ze nooit mochten vertellen en hen zouden moeten helpen hun emoties te uiten, i.p.v. voortdurend zeggen dat dat niet verstandig is. Ze zouden hen over hun angst en schaamte heen moeten helpen en moeten stimuleren er met anderen over te praten zodat ze troost vinden bij mensen die hen dierbaar zijn. En ze zouden hen moeten leren om te gaan met onbegrip in hun omgeving zodat ze weerbaar worden.
Al met al komt stabiliseren op mij over als onvermogen van hulpverleners. Niet om kunnen gaan met de heftige emoties van cliënten en daarom liever niet met deze emoties geconfronteerd willen worden. Eigenlijk is de onderliggende boodschap die ik eruit oppik precies hetzelfde als vroeger: het gaat niet om mij maar om hen.
M.i. is er maar één reden waarom hulpverleners hiermee wegkomen en dat is dat incestslachtoffers nooit geleerd hebben voor zichzelf op te komen. Hun eigen wil is hen afgenomen. Hierdoor zullen velen braaf doen wat hulpverleners voorstellen, ongeacht of het nu echt goed voor ze is. Als ze al een andere mening hebben, zijn ze vaak overtuigd dat die dom is en durven ze die dus niet te geven. Ik merk het zelf nu ook weer. Wie ben ik om de aanpak van hulpverleners in twijfel te trekken? Durf ik dit wel echt te posten? Wat als ik op lange tenen trap? Etc, etc… Maar ik heb er schijt aan tegenwoordig. Prima als hulpverleners op hun tenen getrapt zijn, dit is mijn mening. Punt.
