‘In dit land kun je wegkomen met misbruik van kinderen’

[MarkModerator]

Moeder zedenslachtoffer Ouders wachten al 21 maanden op het politieverhoor van de man die ervan wordt verdacht hun dochtertje van vier seksueel te hebben misbruikt. „Ze ging bedplassen, had nachtmerries.”

In het Centrum Seksueel Geweld in Hoofddorp is een kindvriendelijke verhoorkamer voor slachtoffers van zedenmisdrijven. Foto Daniel Niessen

Nederland is een modern, goed georganiseerd land. Een plek waar seksueel misbruik, zeker als het kleine kinderen betreft, voortvarend wordt aangepakt. „Daar was ik altijd van overtuigd”, vertelt de 35-jarige moeder van twee kleuters in haar woonhuis in de Flevopolder.

Ze zegt het aan het eind van een gesprek waarin ze gedetailleerd heeft geschetst hoe ze al 21 maanden wacht op de dag dat een mannelijk familielid, dat ervan wordt verdacht haar destijds vierjarige dochter seksueel te hebben misbruikt, wordt verhoord door de zedenpolitie van de regio Midden-Nederland. Tot nu toe heeft de politie daar geen tijd voor. Capaciteitsproblemen.

„Kennelijk kun je in dit land kinderen misbruiken en er gewoon mee wegkomen”, zegt de moeder. Om haar privacy te beschermen en het onderzoek niet te schaden, wordt haar naam niet vermeld.

Deze geschiedenis begint in november 2019.

„Onze vierjarige dochter begon vanuit het niets spontaan te vertellen over specifieke seksuele handelingen. Ze durfde niet naar een familielid te gaan waar ze met andere kinderen werd opgevangen. Het klonk heel alarmerend. Een jaar eerder had ze ook al iets verteld over diezelfde man, minder zorgwekkend, wel iets vreemds. Mijn partner en ik besloten dat we dit niet op zijn beloop konden laten. We wilden aangifte doen.

„In een informatief gesprek vertelde de politie ons eind november 2019 dat we rekening moesten houden met een lang en moeilijk traject. Ze zeiden dat het niet zeker was dat een aangifte tot vervolging en veroordeling zou leiden omdat bewijs vergaren lastig is. Aangifte doen werd ontmoedigd maar na twee weken bedenktijd hebben we dit toch gedaan.

Met niemand spreken
„In december 2019 heeft onze dochter, een dag na haar vijfde verjaardag, in een speciale verhoorstudio haar verhaal verteld aan de zedenpolitie. We mochten daar niet bij zijn. ‘Het verhoor is heel erg goed gegaan. Ze heeft zelfs meer verteld dan jullie al wisten’, vertelde een zedenrechercheur ons. Maar over de verdere inhoud van het verhoor vertelde ze niks. Ze zei wel dat de verklaring van onze dochter zó consistent is dat wij er rekening mee moeten houden dat ze echt is misbruikt. Er werd benadrukt dat we met niemand inhoudelijk over de zaak mochten spreken. Ook niet met familieleden, omdat zij mogelijk nog als getuige zouden worden gehoord.

„Dat zwijgen is lastig. Je wereld staat op zijn kop maar je mag het er met niemand over hebben. En je denkt steeds: wat is er dan in hemelsnaam nog meer gebeurd met onze dochter? Voor de verdachte gelden geen beperkingen. Hij kan ondertussen eventueel bewijsmateriaal, zoals foto’s, vernietigen. Andere familieleden zeggen geen partij te willen kiezen tot een rechter zich over de zaak heeft gebogen. De politie zei wel: we gaan de verdachte aanhouden voor verhoor, maar waarschijnlijk pas in het nieuwe jaar. Ik voel me gegijzeld door de hele situatie.

„De politie zei dat ze zou bellen als het verhoor van de verdachte zou beginnen. Eind januari 2020 heb ik zelf maar gebeld omdat we niks hoorden: gebeurt er al iets? Je verwacht dat er actie wordt ondernomen omdat de zaak urgent is. Misschien maakt hij nog wel meer slachtoffers? Toen werd ons duidelijk gemaakt dat we nog lang niet aan de beurt waren, vanwege de hoge werkdruk.

„Onze dochter vertoonde nog steeds vreemd gedrag. Ze ging bedplassen, had nachtmerries en durfde niet meer alleen te slapen. Ze werd door de huisarts verwezen naar het psychotraumacentrum. Na onderzoek werd bij haar een posttraumatische stressstoornis vastgesteld waarvoor ze behandeld moest worden. Ook kregen wij als ouders professionele hulp om ons hoofd boven water te houden.

Aangetekende klacht
„In de zomer van 2020 kreeg ik van de politie te horen: nog twee zaken en dan zijn jullie aan de beurt. Maar er gebeurde weer niks. In september zag ik dat de teamchef van de zedenpolitie Utrecht, Thijs Hazewinkel, in de Volkskrant verklaarde: ‘De doorlooptijden waren te lang, we stonden er niet goed voor, maar inmiddels gaat het veel beter’. Ik heb hem toen een aangetekende klacht gestuurd: ‘Als het zo goed gaat, waarom zitten wij dan nog steeds in deze uitzichtloze situatie?’ Waarom worden verdachte en getuigen niet gehoord?

„Op de brief kwam geen antwoord. Ik ben gaan bellen met de politie. Ze wisten van niks en ik moest de brief nog eens mailen. Eind november kreeg ik bericht van de klachtenbehandelaar van de politie. Onze klacht werd niet-ontvankelijk verklaard. Het waren klachten over ‘het beleid van de politie’ en die ‘vallen buiten de reikwijdte van de klachtregeling’. We moesten maar bij het Openbaar Ministerie aan de bel trekken.

„Dezelfde dag heb ik het OM benaderd. Omdat ook justitie niet in staat was binnen de termijn te antwoorden, kreeg ik van een medewerkster een telefonische update. Ze zei twee keer tegen me: ‘Er gebeuren wel ergere dingen’. Dat heeft me echt gechoqueerd. Op 18 januari 2021 kreeg ik een brief van hoofdofficier van justitie Rutger Jeuken die sprak van ‘een zeer onwenselijke situatie’. Hij schreef: ‘De zaaksofficier heeft er bij de politie op aangedrongen om de zaak verder op te pakken, maar kan helaas geen indicatie geven wanneer de politie dit daadwerkelijk zal doen’.

„Een maand later mailt een zedenrechercheur. Ze verontschuldigt zich voor ‘het slechte nieuws’ dat ze moet brengen. ‘Door de corona en de avondklok is er meer werk bij gekomen’. Hierdoor lukt het nog steeds niet om de zaak ‘op te pakken’.

„Vorige maand zijn we gebeld door de zedenpolitie. Er komen tijdelijk extra rechercheurs bij en men hoopt de achterstanden snel te kunnen wegwerken. Een week later belde de Nationale ombudsman. We kregen te horen dat zij de politie hadden laten weten dat wij gebeld moesten worden met informatie over de voortgang van onze aangifte.

„Wij hebben inmiddels geen vertrouwen meer in een goede afloop van deze zaak. Ik zeg dit ook uit zelfbescherming. Dan is de klap minder groot als we straks te horen krijgen dat de aangifte tot niets leidt. Een rechercheur heeft ons al eens gezegd: als de verdachte zich beroept op zijn zwijgrecht, dan wordt de zaak geseponeerd. Toch hoop ik dat aandacht voor deze zaak ertoe leidt dat ‘Den Haag’ in actie komt. Politici moeten zorgen dat ouders dit niet hoeven te ondergaan.”

Bron: nrc.nl

[Auteur]

Reacties