- Dit onderwerp bevat 4 reacties, 2 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 17/11/2020 om 19:56 door Luka.
-
Reacties
-
Een Nederlandse kunstenaar wordt al jaren beschuldigd van verkrachting, aanranding, geweld en stalking. Het heeft zijn carrière niet in de weg gestaan. Zeker vijf slachtoffers deden aangifte, justitie is een onderzoek begonnen. NRC sprak zo’n tachtig betrokkenen.
Wat is het nieuws?
- De Nederlandse beeldend kunstenaar Julian Andeweg wordt al jaren beschuldigd van gewelddadig en seksueel grensoverschrijdend gedrag. Bij NRC zijn zeker 20 vrouwen en mannen bekend die zeggen slachtoffer te zijn geworden van verkrachting, aanranding, mishandeling, diefstal, stalking en/of intimidatie – soms stelselmatig en jarenlang.
- Kunstinstellingen, galeriehouders en onderwijsinstellingen zijn herhaaldelijk gewaarschuwd voor het grensoverschrijdende gedrag van Andeweg. Maar dat heeft een succesvolle carrière van de kunstenaar nooit in de weg gestaan.
- Dit blijkt uit een drie maanden durend onderzoek, waarin NRC met zo’n tachtig betrokkenen sprak en tal van documenten en getuigenverklaringen verzamelde. De beschuldigingen omvatten – voor zover NRC kan vaststellen – een periode van 14 jaar. Zeker vijf slachtoffers deden aangifte en justitie is een onderzoek begonnen.
Hij staat in de gang van de Van Nellefabriek in Rotterdam te roken. Het is 3 februari dit jaar, de openingsdag voor vips van de kunstbeurs Art Rotterdam. Binnen in de monumentale fabriek verdringen zich kunstverzamelaars, curatoren, museumdirecteuren, jonge kunstenaars en andere liefhebbers rond de nieuwste hedendaagse kunstwerken die ruim honderd galeries te bieden hebben. Bouwondernemer, kunstverzamelaar en voormalig galeriehouder Jaap Sleper heeft die dag al aardig wat kunst gekocht, zegt hij tegen de twee jonge vrouwen die naast hem staan te roken.
Eén van die twee vrouwen kent hij goed. Toen ze nog niet op de Rijksakademie in Amsterdam zat en Sleper nog een galerie in Utrecht leidde, vertegenwoordigde hij haar.
„Wat heb je allemaal gekocht, Jaap?”, vraagt de vrouw nieuwsgierig.
„Twee schilderijen van Juliaan Andeweg”, antwoordt Sleper. „Een abstracte paarse met roze en iets gifgroens.”
„Van Andeweg?” zegt ze. „Joh, die gast drogeert en verkracht vrouwen.”
Jaap Sleper vertelt door de telefoon aan NRC over het voorval. „Schilderijen van een verkrachter wil ik niet in huis. Nee zeg, ik heb twee dochters.” Dus loopt hij terug naar de galerie van Martin van Zomeren waar Andewegs werk hangt. Sleper: „Ik vertelde Van Zomeren wat ik had gehoord en of hij die twee schilderijen terug wilde nemen. Ik bood aan werk van een andere kunstenaar te kopen. Daar ging Van Zomeren mee akkoord. Ik kreeg een tegoedbon van 7.800 euro.”
Art Rotterdam 2020 trekt in vier dagen een kleine dertigduizend bezoekers. Er wordt veel verkocht, ook aan musea. Maar voor Julian Andeweg – de tweede ‘a’ in zijn voornaam voegt hij zelf toe – voelt de beurs als een rotte kies. Er is hem een behoorlijke som geld door de neus geboord. En hij denkt te weten wie verantwoordelijk is.
Met een afgeschermd nummer belt hij een andere jonge vrouw. Ze is 26, net als Andeweg beeldend kunstenaar, ze werkt veel met keramiek. „Jij, fucking leugenaar”, schreeuwt hij. „Hoe durf je! Dit kost me geld. Ik ga je vernietigen. Jullie vrouwen zijn verschrikkelijk. Terwijl ik alleen maar goede dingen voor jullie doe.”
Hij is de archetypische bad boy, een kunstenaar die onmatig is met alcohol en drugs, maar ook Goethe citeert
Na het gesprek krijgt de vrouw een paniekaanval. Twee jaar eerder heeft Andeweg haar gedrogeerd en verkracht, zal ze later aan de politie vertellen. Sindsdien stalkt hij haar. Hij stuurt haar verwensingen via Facebook Messenger, via de mail, hij belt haar, laat berichten achter op de Instagramaccounts van haar vrienden. Alle accounts van hem heeft ze geblokkeerd. Zijn telefoonnummers heeft ze gewist. Ze heeft hem verboden op haar exposities te komen. De advocaat die ze in de arm neemt, maant hem twee keer in een aangetekende brief haar met rust te laten.
Vergeefs.
Archetypische bad boy
Julian Frenky Andeweg is een Nederlandse kunstenaar van net 34 die flink aan de weg timmert. Op de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) in Den Haag studeert hij in 2012 af. In 2015 doet hij toelating voor een zeer begeerde werkplek aan de Rijksakademie in Amsterdam en wordt aangenomen. Voor de Koninklijke Prijs voor de Vrije Schilderkunst krijgt hij in 2018 een nominatie. Op het chique openingsevenement in het Paleis op de Dam mag hij met de koning op de foto.Andeweg maakt installaties, schilderijen en beelden. Serieus succes krijgt hij met zijn verticaal geplooide schilderijen op glasvezel, die de op- en neergang van de Griekse god en zielenbegeleider Hermes moeten voorstellen. Boreas, een uit keramische vuurpotten bestaand werk waarmee hij in 2016 op de Rijksakademie furore maakt, symboliseert de toegangen tot de onderwereld. Andeweg vindt inspiratie in de klassieke en germaanse mythologie. De Wallküre bijvoorbeeld, zo vertelt hij in 2017 in de documentaire Kunst is Lang, ziet hij soms werkelijk in de hemel boven de stad rondrijden in hun strijdwagen. Ook vindt hij inspiratie in de popmuziek van The Smiths, de Ramones en The Queers en in de Bijbel, bij de maagd Maria, in satanisme, antroposofie en alchemie.
De Nederlandsche Bank, ABN Amro, het Leids Universitair Medisch Centrum en het Bonnefantenmuseum bezitten werken van Andeweg. Bij de opening in 2019 van de creatieve hotspot Capital C, in de verbouwde Beurs van Berlage in Amsterdam, mag hij de openingstentoonstelling voor zijn rekening nemen. Het Mondriaan Fonds ondersteunt hem: in 2015 krijgt hij 50.000 euro voor een werkperiode bij de Rijksakademie, in 2017 38.000 euro voor een beurs voor bewezen talent. Daarnaast zijn er bijdragen voor tentoonstellingen en kunstenaarshonoraria, ook van andere fondsen.
Verzamelaars die zijn werk kopen, laven zich aan het imago van de bijna twee meter lange Andeweg. Hij is de archetypische bad boy, een kunstenaar die onmatig is met alcohol en drugs, maar ook Goethe citeert. Hij heeft altijd meisjes om zich heen, en ja, op een opening of feestje waar Andeweg verschijnt, gaat wel eens wat kapot.
Slachtoffers
Op 20 juli dit jaar krijgt NRC een bericht van een vrouw. Of ze kan komen praten over een Nederlandse kunstenaar die zij omschrijft als „de Harvey Weinstein van de kunstwereld”, verwijzend naar de filmtycoon wiens seksuele misdaden in 2017 aan het licht kwamen door The New York Times. Ze schrijft dat talloze vrouwen zijn misbruikt door deze man. In het tweede gesprek neemt ze een ander slachtoffer mee. Het relaas en de documenten die zij overleggen, zijn overtuigend genoeg om nader onderzoek te doen. In de maanden erna praat NRC met tachtig vrouwen en mannen in binnen- en buitenland – met velen meermaals. Uit die gesprekken blijkt dat grensoverschrijdend gedrag geen belemmering hoeft te zijn voor een succesvolle carrière in de kunst. En ze laten zien hoe vrouwen én mannen verstrikt kunnen raken in destructieve relaties.NRC sprak vier vrouwen die bij de politie verklaarden dat ze slachtoffer zijn geworden van verkrachting, naast aanranding, huiselijk geweld, intimidatie en/of stalking. Bij de krant zijn daarnaast negen beschuldigingen bekend van aanranding en, soms stelselmatige, intimidatie en/of geweldpleging. Eén vrouw, bij wie Andeweg intrekt, vertelt dat ze twee jaar lang bijna wekelijks is geslagen of geschopt. Een andere vrouw vertelt dat hij haar zonder aanleiding in een donkere kamer tegen de muur duwde, in haar kruis greep en probeerde zijn vingers naar binnen te duwen. „Letterlijk een grab them by the pussy-moment”, vertelt ze. „Het was dat mijn kleren in de weg zaten.” Nog een andere vrouw is te getraumatiseerd om haar relatie met „natuurramp” Julian te herbeleven. Zij werkt niet mee aan dit artikel, maar oud-studiegenoten bevestigen het geweld dat haar is aangedaan.
OVER DIT ARTIKEL
In dit artikel worden ernstige beschuldigingen geuit over gebeurtenissen tussen twee mensen waarbij in veel gevallen geen getuigen aanwezig waren. Naast direct betrokkenen sprak NRC daarom tientallen mensen die indirect getuige waren van beschreven gebeurtenissen, zoals vrienden en vriendinnen die de dag na een verkrachting zijn gebeld, ouders die hun kind hebben gezien met een blauw oog, vrienden die bij geweld aanwezig waren. Ook dagboekfragmenten ondersteunen de beschuldigingen, evenals foto’s, filmpjes, belgegevens van telecomproviders, apps, mails, chatconversaties en berichten via sociale media.De man om wie het gaat is bekend in de kunstwereld en heeft in die zin een publieke status. NRC heeft zijn privacy afgewogen tegen het maatschappelijk belang gezien die status en de ernst en frequentie van de beschuldigingen tegen hem. Dit heeft geleid tot de beslissing om in dit artikel wel zijn naam te noemen. Uiteraard is met hem contact gezocht. Hij verkoos niet te reageren.
Ook zijn bij de krant zeven mannen en vrouwen bekend die zeggen slachtoffer te zijn van ‘alleen’ bedreiging en/of diefstal. Van één man steelt Andeweg een kunstwerk. Een andere man vertelt dat hij hem op een feestje bij de keel grijpt en zegt: „Ik wil je neuken alsof je mijn broer bent, en verkrachten alsof je mijn vriendin bent.” Bijna alle mensen in dit onderzoek zijn, soms weken-, soms jarenlang, via de mail, app of Messenger bedreigd. „Kanker-elf”. „Je bent stront onder mijn schoenen (-). De volgende keer dat ik je tegenkom, zal ik je dat laten zien”, staat in berichten waarover NRC beschikt. „Loop voorzichtig of ik zal een eind aan je leven maken.” „Ik ben meer dan bereid om jou te vernietigen.”
Dat zijn ten minste twintig slachtoffers. De krant heeft daarnaast met nog een aantal mensen gesproken die zeiden slachtoffer te zijn, maar kon voor hun verhalen niet voldoende bewijs vinden om te publiceren. Het grensoverschrijdende gedrag, vaak onder invloed van drank en drugs, omspant een periode van ten minste 14 jaar, vanaf Andewegs middelbare schooltijd tot en met de laatste bekende fysieke bedreiging op een feestje van kunstvereniging Kunstverein afgelopen december en dreigberichten dit jaar. Tegen Andeweg liggen inmiddels zeker vijf aangiftes en meerdere meldingen bij de politie in meerdere steden.
„Letterlijk een grab them by the pussy-moment”, vertelt ze. „Het was dat mijn kleren in de weg zaten.”
Vrijwel alle slachtoffers en getuigen spreken met de krant op voorwaarde van anonimiteit, uit angst voor represailles – hun namen zijn wel bij NRC bekend. Er zijn ook mensen die te bang zijn om mee te werken. „Julian is een instabiele en zeer gespannen man”, schrijft een vrouw. „Hij heeft zijn woede-uitbarstingen niet onder controle. Ik ben blij dat ik zonder schade uit zijn leven ben verdwenen.” Een ex-vriendin: „Ik ben nog steeds bij iedere schaduw bang dat hij daaruit opduikt.”
Degenen die wel willen praten, doen dat niet alleen om het wangedrag van Andeweg te openbaren. Ze hekelen ook de lakse opstelling van de instituten, academies en galeries, die wel gewaarschuwd zijn, maar wegkeken of zich er geen raad mee wisten. Ook de politie, waar vanaf 2013 meldingen liggen, stelde tot deze zomer geen onderzoek in.
Oogappel
Julian Andeweg is opgegroeid in een volkse wijk in Den Haag. Zijn ouders zijn „schatten van mensen”, zeggen meerdere betrokkenen. Zijn vader zit al decennia ziek thuis, zijn moeder is ambtenaar. Andewegs moeder is idolaat van haar zoon, een jongen die graag meezingt met smartlappen, maar ook boven de boeken hangt. Ze gaat met hem naar de schiettent op de kermis, prikt met hem een biefstukje voor het kerstconcert en bezoekt zijn exposities. Hij is haar oogappel.En over dat oogappeltje wil ze geen kritiek horen. Als tiener trekt Andeweg een van zijn eerste vriendinnetjes tijdens jaloerse ruzies aan de haren en slaat haar volgens haar „de kaken blauw”. Ook gaat hij vreemd. Als het meisje Andewegs moeder inlicht, krijgt ze te horen dat ze zich daar overheen moet zetten. Haar zoon is „zo’n goede jongen”. Aan een later mishandelde vriendin die haar een noodkreet stuurt, schrijft Andewegs moeder terug: „Je gedachte dat je ons kunt beïnvloeden met de zaken die Julian jou heeft aangedaan berust op onbegrip in de liefde. (-) Ik ken mijn kinderen als geen ander. Ik weet wat ze doen en waartoe ze in staat zijn. (-) Alleen als je van die persoon houdt, kun je hiermee omgaan.”
Als tiener trekt Andeweg een van zijn eerste vriendinnetjes tijdens jaloerse ruzies aan de haren en slaat haar volgens haar „de kaken blauw”
Die latere vriendin is een jonge vrouw die in 2006 de opleiding Europese Studies aan de Haagse Hogeschool volgt. Andeweg komt in het eerste jaar op de Hogeschool en studeert Culturele Maatschappelijke Vorming. Hij wil dan nog maatschappelijk werker worden. Eind 2006, „bijna onmiddellijk”, vertelt de vriendin, krijgen ze wat met elkaar.
„Hij was charmant, zag er heel anders uit dan anderen. Hij had een hoofd vol krullen, was heel alternatief. Ik was heel erg into music, creatieve mensen en kunst. Op school was dat niet aan de orde. Julian schreef, hij maakte muziek, hij was baldadig, hij zat vol leven. Dus ik werd heel erg verliefd op hem. Hij zag eruit alsof hij in een band zou kunnen zitten. Dat is je droom als je 21 bent.”
De jonge vrouw gaat in 2007 een half jaar op uitwisseling naar Salerno in Italië. Andeweg besluit zijn vriendin te volgen. Hij zal daar werk zoeken, is de gedachte. Dat werken doet hij een maand, schat ze. Daarna leeft hij van haar geld.
In Italië schopt hij haar voor het eerst in haar maag. „Het was iets heel onbenulligs. Hij kon zijn sokken niet vinden.”
Als ze na een half jaar terug naar Den Haag gaan, betrekken ze samen een benedenhuis in het Laakkwartier. Ze leggen vloeren, witten de muren. Het is een optimistische tijd. „Hij kon me het gevoel geven dat we een speciale eenheid met z’n tweeën waren”, vertelt de vrouw. „Het voelde alsof ik de liefste persoon in de wereld was. ‘We gaan trouwen, we worden samen oud. Oh, als je weg gaat dan breekt mijn hart’. Dat soort dingen zei hij. Hij dreigde ook: ‘Dan pleeg ik zelfmoord’.”
Voordat Andeweg bij haar intrekt, begint hij harddrugs te gebruiken. De paddo’s die hij probeert, maken iets in hem los, ziet zijn vriendin. „Hij had een hele duistere ervaring en het was alsof hij daarin bleef hangen.” Vanaf dan wordt hij steeds vreemder. „Soms begon hij waanzinnig te orakelen”, zegt ze. „Hij was daarvoor ook al een apart persoon, maar ik denk dat de harddrugs alles nog erger maakten. Het was alsof hij ziek was.”
In het Laakkwartier normaliseert het geweld: schoppen tegen bovenbenen, in haar buik en rug en tegen haar schenen. Andeweg gooit een lamp naar haar, slaat met bestek op haar hoofd. Hij gooit haar tegen de muur, op de grond, van een hoge trap in een nachtclub. Vaak heeft ze kapotte deuren, kapot glas in huis. In een verklaring van twee pagina’s aan de politie in 2013 vertelt ze: „In de twee jaar dat ik bij hem ben geweest heeft hij mij zo vaak bedreigd en mishandeld, dat ik onmogelijk elke keer zou kunnen opnoemen.”
Haar moeder en stiefvader zien haar met een blauw oog. Haar vader ziet Andeweg met zijn voet in het verband, na het in elkaar trappen van een kastje van de vrouw. Vaak, zo verklaart de vrouw later tegen de politie, blokkeert hij de doorgang in huis door voor haar te staan. De situatie kan tien minuten duren, maar ook een uur. Als ze totaal overstuur raakt omdat hij haar niet laat gaan, filmt hij haar.
Video
In augustus 2008 wordt hij aangenomen op de kunstacademie. Maar hun relatie verslechtert. Dat jaar verkracht hij haar anaal in haar slaap, vertelt ze. „Dat was iets wat we in ons normale seksleven niet deden. Hij maakte er een video van en liet me die de volgende morgen zien. ‘Kijk dan hoe zacht dat is’, zei hij.” Huilend nu: „Een begrip als ‘consent’ – daar spraken mensen toen niet over. En als je al van alles wordt aangedaan, dan zie je niet dat dit verkrachting is. Als ik er nu aan terugdenk, word ik misselijk.”Het is ingewikkeld: hoe diep in slaap moet je zijn om niet te merken dat je anale seks hebt? Volgens de dan beste vriendin van de vrouw drinkt zij veel in die dagen. Twee tot drie keer per week raakt ze volkomen de weg kwijt. In 2007 en 2008 belt de vrouw haar vriendin „tussen de vijf en de tien keer op, soms in totale paniek”. Ze vermoedt dat ze verkracht is omdat alles in haar schaamstreek pijn doet. Die vriendin zegt: „Ik maakte me erge zorgen om haar. Ik vertrouwde Julian niet. Ik vond hem een complete gek met zijn kletspraatjes over satanische stuff.” Een van zijn voormalige en vaak bedreigde vrienden vraagt Andeweg later: „Maar jij verkracht toch geen vrouwen?” „Zeker weten van wel”, is het antwoord.
Naar de politie gaat de vrouw niet. „Dat kwam niet in me op, nee”, zegt ze. „Ik was zo onderdeel van de dynamiek. Ik was jong en wist niet goed hoe het hoort. Ik heb een sterke wil, vond mezelf niet de makkelijkste en gaf mezelf de schuld.”
In oktober 2008 grijpt haar moeder in. Haar dochter is dan in de tuin van haar huis tegen de schutting gegooid en mishandeld. „Je moet nu aangifte doen”, zegt de moeder. „Ook voor de vrouwen die na jou komen.” Nog dezelfde dag vervangen zij en haar partner de sloten van de woning in het Laakkwartier. Zijn spullen kan hij een dag later komen halen.
De maanden na de breuk zijn voor de jonge vrouw „wazig”. Haar ouders weten niet dat ze Andeweg af en toe nog ziet. Een van de eerste dagen van februari 2009 komt hij langs en ontploft, om een voor haar onverklaarbare reden. Hij smijt haar op een matras en schreeuwt, vertelt ze: „Dit is niet hoe het verhaal moet eindigen. Ik zou je gewoon moeten neuken.” Dan springt hij bovenop haar. „Ik smeekte hem om van me af te gaan, om me niet te verkrachten.”
Andeweg lijkt tot bezinning te komen en vertrekt. Maar een week later staat hij er weer. Hij breekt in na een avondje doorzakken. Via de tuinen van de buren belandt hij in de achtertuin, trapt een schutting om en forceert zich het huis in. „Hij kwam naar binnen met een groot mes,” zegt de vrouw, „hield dat zo vast – ze maakt een gebaar van hand voor borst – en staarde naar mijn nieuwe vriendje.”
De nieuwe vriend herinnert zich een „een absolute horror-avond”. „We hebben net gedaan alsof het volkomen normaal was dat Julian daar in de kamer stond. We begonnen maar wat te kletsen over muziek en elpees.” Als de situatie tot bedaren is gekomen, bekruipt hem een ander ongemak. „Ik was nog maar kort met mijn vriendin, ik was stapelverliefd op haar. Maar ik zag nu een stel dat volledig in elkaar opging. Ik voelde me een buitenstaander.” Hij vertrekt.
Andeweg blijft. De vrouw snapt nog steeds niet waarom haar ex blijft slapen. Maar tijdens een „ontspannen” gesprek twee dagen later over hun beider nieuwe liefdes – ook Andeweg heeft iemand op het oog – ontsteekt hij toch in woede. Hij staat op, trekt zijn legerlaarzen aan, loopt naar de keuken, haalt de zak uit de vuilnisbak, klimt op bed, zet zijn laarzen op haar nek, spuugt op haar, trekt aan haar haren, gooit de afvalzak leeg op haar hoofd, pakt de yoghurt en knijpt het pak leeg over haar hoofd. „Ik heb 112 gebeld”, zegt de vrouw. „Ik dacht – ik ga dood, dit was het. Ik heb tegen hem geschreeuwd dat hij weg moest, en ja, hij is toen uiteindelijk weggegaan.”
De politie komt en vraagt wie haar dit heeft aangedaan. „Maar ik kon niet…, ik stond daar met mijn haar vol afval en yoghurt… Ik kon zijn naam niet zeggen.” Ze huilt: „Ik vind dat zo erg. Als ik dat had gedaan, dan was er eerder ingegrepen, dan had ik het kunnen stoppen.’
Driedelig pak
Meteen vanaf het moment in 2008 dat Andeweg toelating doet voor de KABK, valt hij op: een grote kerel in een driedelig pak met een das, alles vol verfvlekken, grote bek. In die beginjaren is hij volgens een oud-klasgenoot „geobsedeerd” door het Britse popicoon Morrissey en de maagd Maria.Een jonge, beïnvloedbare en wat stille klasgenote raakt betoverd door de verhalen over Maria die aan Andeweg verschenen zou zijn. Algauw krijgen de twee een relatie. Zíj is de liefde van zijn leven, verkondigt hij. Zij is voor hem bestemd, ze is zijn muze, zijn licht. Hij laat haar naam in een hart op zijn dan nog lege borstkas tatoeëren.
De relatie tussen de twee voltrekt zich in het volle zicht van staf en studenten op de KABK. „Iedereen dacht: nou die hebben elkaar goed gevonden”, aldus een oud- student. De twee rennen schreeuwend achter elkaar aan, maken ruzie op de gangen. „Het was allemaal heel gepassioneerd”, herinnert een docent zich.
De staf van de KABK vindt Andewegs artistieke ontwikkeling intussen „razend interessant”
Klasgenoten zien dat de relatie onder invloed van drugs staat en ze vermoeden dat er sprake is van geweld. Zo zien ze haar huilend op school komen met een blauw oog, of zien Andeweg schreeuwend op haar stoep staan.
Later, als het uit is, stapt de vrouw uit de kunst, verhuist, verwijdert al haar profielen op sociale media, neemt een ander nummer en weigert elk contact met Andeweg, die haar nog jaren berichten blijft sturen. Hij laat boven haar naam ‘indian giver’ tatoeëren, een term voor iemand die nooit iets geeft zonder iets terug te verwachten. Ze wil niet meewerken aan dit artikel en geen beschuldigingen uiten.
De staf van de KABK vindt Andewegs artistieke ontwikkeling intussen „razend interessant”, zegt een vroegere student. Ze horen hoe Johan van Oord, hoofd van de afdeling Beeldende Kunst, en docent Martijn Verhoeven hun bewondering uiten voor zijn werk. Ze prijzen zijn rock ’n roll-imago en karakteriseren hem al gauw als „een echte kunstenaar”, aldus een oud-student. Een andere studiegenoot vertelt dat Verhoeven een keer de helft van een les aan Andeweg besteedt. „Hij vertelde dat Julian zo’n interessante blik op de kunst had.” Nog een andere oud-student die door Andeweg is belaagd: „Dat maakte het moeilijk een klacht over hem in te dienen.”
Sommige stafleden zijn op feestjes vaak in de buurt van Andeweg te vinden, ook bij studenten thuis. „De grens tussen werk en privé vervaagde bij sommige docenten”, aldus een oud-student. Verschillende getuigen bevestigen los van elkaar dat een bepaald staflid soms een lijntje coke meedoet op die feestjes, of flirt met jonge vrouwen. De docent in kwestie ontkent dat ten stelligste.
In schildersateliers op de KABK houdt Andeweg op ‘funday mondays’ drugsfeestjes met zijn vrienden. Hij bekladt werk van medestudenten, drinkt, steelt spullen van klasgenoten, laat coke achter op kunstwerken. „Dat begon al in de loop van de dag”, aldus een vroegere student, „en liep door tot tien uur ’s avonds als de academie sloot”. In de klas voert Andeweg het hoogste woord en houdt hij monologen over zijn interesses: katholicisme, alchemie, rassentheorieën. Voor zijn afstuderen in 2012 krijgt hij een van de grootste lokalen van de academie toegewezen.
Nachtleven
Meisjes én jongens raken in de ban van de charismatische Andeweg. „De eerste keer dat ik hem ontmoette,” vertelt een jongen, „zat ik in de tram van mijn ouders naar huis. Toen kwam Julian binnen, in een pak met een paraplu in zijn hand. Hij kwam naast me zitten en zei: ‘Jij wordt sowieso een hele grote’. Hij geeft je het gevoel dat hij je ziet – voor het eerst ziet iemand je. Dat is onvergetelijk.”Een van zijn oudste vrienden is jong als hij Andeweg ontmoet. Het is 2006 en hij is 16 jaar, Andeweg 21. „Hij zag eruit als Sid Vicious van de Sex Pistols”, zegt de vriend. „We waren toen allemaal heel modebewust en alternatief – maar hij viel op. Hij maakte onmiddellijk een connectie met mij, overlaadde me met lof. Hij nam me mee het nachtleven in. Drugs waren daar absoluut altijd een onderdeel van.”
De vier jaar jongere scholier vindt het geweldig dat de oudere kunstenaar aandacht aan hem schenkt. Andeweg is met z’n volkse achtergrond zo anders dan hij met zijn hoogopgeleide ouders. Hij is charmant, extreem grappig, fascinerend in zijn grenzeloosheid, maar ook onvoorspelbaar en gewelddadig. Als de jongen de telefoon niet snel genoeg opneemt naar Andewegs zin, krijgt hij scheldbrieven: „De volgende keer snij ik je keel door, kankerbitch, eat dick”. Bedreigingen en kleinerende opmerkingen zijn volgens de jongen, die in 2018 met Andeweg breekt, jarenlang aan de orde van de dag.
Andeweg maakt het soms ook weer goed en dat verloopt als in een performance. Zo meldt hij zich een week na een aanvaring plotseling op het schoolplein bij de jongen. Hij draagt een koffertje, heeft opgeschoren haar, een lange jas en kisten aan en neemt de jongen mee naar het bos. Tussen de bomen vertelt hij een verhaal in hoogdravend Nederlands en Engels. Het bos, die lange man met dat koffertje die volzinnen uitbraakt: het is alsof de scholier naar een scène uit een film kijkt.
De scholier vindt het geweldig dat de oudere kunstenaar aandacht aan hem schenkt
Op de KABK bestaat het vaste clubje vrienden rond Andeweg inmiddels uit een mode-ontwerper, en een installatiekunstenaar en een schilder uit zijn klas. Met die twee klasgenoten zal Andeweg later exposeren in onder meer De Nederlandsche Bank en het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Ook hoort er een beeldend kunstenares en een man van Poolse komaf bij. Die studeert niet aan de KABK, maar iedereen weet dat bij hem cocaïne te halen valt. Hij wordt pas na jaren uit de school gezet. De vriendenclub drijft op drugs en alcohol.
In de zomer van 2012 studeert Andeweg af met een mooie acht. Hij vertrekt niet van school, maar blijft net als veel andere studenten gebruik maken van de werkplaatsen, en alle feestjes en borrels aflopen.
Provocatief strooit hij met racistische uitspraken. Een zwarte student van de KABK: „Altijd grappen over mijn haar of over hoe donkere mensen volgens hem waren.” De man heeft acht jaar gebokst, dus onder de indruk is hij niet van Andeweg. De situatie escaleert op een kerstborrel als de man met een directe stoot Andewegs wenkbrauw openslaat.
Vanaf de zomer van 2012 en in 2013 randt Andeweg minstens vier jonge vrouwen aan of verkracht hen, vertellen deze vrouwen – sommige meerdere malen. De jongste is 19. Een oud-student zegt: „Andeweg pikte altijd de eerstejaars eruit.” De vier zijn tegen hun wil gezoend, tussen hun benen gegrepen, hardhandig en tegen hun wil op feestjes gevingerd. Die meisjes ‘heeft’ hij naast zijn nieuwe, vaste vriendin, bij wie hij intrekt. Ook die relatie eindigt met geweld, in 2013.
Een van Andewegs slachtoffers is een eerstejaars die hij meerdere malen aanrandt en eenmaal verkracht, zo vertelt ze. Als de vrouw op de KABK begint, is ze onzeker over zichzelf en het werk dat ze maakt. Ze is gevleid als Andeweg haar complimenteert met haar kunst. Dat Andeweg een vaste vriendin heeft, belet hem niet om haar in 2013 meermaals ongevraagd bij haar borsten te grijpen. „Alsof dat iets normaals was,” zegt ze. „Zo normaal dat ik het ook normaal ging vinden.”
Als het uitgaat met Andewegs vriendin, heeft de jonge vrouw voor het eerst seks met hem in zijn atelier. De seks is vrijwillig, maar „niet plezierig”, vertelt ze. „Ik moest hem pijpen, en daar bleef het bij.” Later volgt een keer anale seks zonder enige inleiding.
Waarom ze hiermee instemde? „Ik voelde me waardeloos. Maar als ik aandacht van hem kreeg, voelde het juist erg goed. En iedereen in de kunstwereld gaf hem shows. Ik dacht: het hoort er vast bij.”
In ruil voor aandacht vraagt Andeweg seks en cocaïne. Als ze daarin niet voorziet, wordt hij boos, blijkt uit correspondentie. Eén keer verkracht hij haar, door haar heel hard te vingeren, ondanks haar verzet. „Sorry van gister man, echt stom van me”, appt hij de volgende dag. Vlak voor oudejaarsdag 2013 neemt hij haar bij een vriend thuis in een houdgreep, duwt haar op de grond, dwingt haar benen uit elkaar en zegt: „Ik wil je kutje zien”. Als Andeweg de volgende dag beweert dat ze het allemaal liegt, is voor haar de maat vol. Ze negeert hem voortaan.
De directie van de KABK is binnenskamers al jaren op de hoogte van Andewegs wangedrag. Het lukt niet om dat aan banden te leggen. In zijn derde studiejaar heeft het afdelingshoofd Van Oord hem een ‘gedragsprotocol’ laten ondertekenen. Studenten hebben geklaagd, zo staat in dat protocol dat in handen is van NRC, over het „kapotmaken” en „beschadigen” van het werk van medestudenten, „stelen”, „roken en alcohol gebruiken”, het verzieken „van het didactisch klimaat”, en zich zodanig gedragen dat anderen „geïntimideerd raken”. Het leidt tot een schorsing van twee weken.
De buitenwereld dient zich aan als op 17 september 2013 de ouders van de vrouw met wie Andeweg in het Laakkwartier woonde, de directie een brandbrief sturen. Hun andere kind is net begonnen aan de KABK en ze willen een gesprek over de veiligheid op school. De directeur van dat moment, Jack Verduyn Lunel, delegeert de kwestie aan zijn secretaris. Aan hem vertelt de stiefvader over vechtpartijen, drugsgebruik, diefstallen en aanrandingen binnen de school door Andeweg. De staf, zo vervolgt de stiefvader, is hiervan op de hoogte. Hij eist dat de kwestie wordt onderzocht. Andeweg hangt immers nog steeds „als roofdier” op de academie rond.
Getuigen zeggen dat ‘iedereen in de kunstwereld in Den Haag’ op de hoogte is van het wangedrag
De ouders krijgen in een telefonisch gesprek te horen dat de informatie over de aanrandingen volstrekt nieuw is voor de KABK. Een paar weken later stuurt de stiefvader nog een mail. „Het blijft voor ons moeilijk te begrijpen dat (de staf, red.) een ex-student die zich schuldig maakt aan zoveel (bij jullie bekende) feiten – drugs, aanranding, geweld, stalken, diefstal – toch gewoon accepteert en ook nog met hem omgaat.”
Een onderzoek blijft uit. Als Andeweg op de kerstborrel van 2013 met een zwarte student die hij vaak beledigt in gevecht raakt, is de maat voor de directeur vol. Dan pas verbiedt hij Andeweg de toegang tot de academie. Een jaar later nodigt de KABK Andeweg alweer uit om studenten een rondleiding te geven door een expositie met zijn werk elders in Den Haag.
Eigen atelier
Andewegs professionele carrière loopt op rolletjes. Twee belangrijke galeries in Amsterdam – die van Juliette Jongma en Martin van Zomeren – organiseren tentoonstellingen met zijn werk. Met vrienden richt hij meerdere exposities in. Als hij in 2015 uit meer dan duizend aanmeldingen met 24 anderen wordt toegelaten tot de Rijksakademie in Amsterdam, gaat hij steeds meer in zichzelf geloven. Hij krijgt een grote beurs van het Mondriaan Fonds en een eigen atelier op de Rijksakademie. Beroemde kunstenaars en verzamelaars komen langs. Zijn netwerk breidt zich vliegensvlug uit. „Hij had in die tijd een soort stardom om zich heen”, zegt een curator.Tijdens zijn jaren aan de Rijksakademie in 2015 en 2016, maakt Andeweg minstens drie nieuwe slachtoffers van seksueel en/of huiselijk geweld, in de jaren 2018 en 2019 nog zeker drie, blijkt uit verklaringen aan NRC. Bij een oud-KABK-studente die hij volgens getuigen in 2008 al eens heeft proberen te verkrachten in een trapgat, steekt hij onder invloed van coke ongevraagd zijn hand in haar vagina en zijn tong in haar oor in een Amsterdams nachtcafé. Op weg terug naar huis kan ze alleen maar huilen. Als zij hem later confronteert, schrijft hij terug: „Kijk ik kan me dat dus niet herinneren. Maar ga niet zeggen dat het niet waar is, want ja.”
Een huisvriend die vaak langskomt ziet hoe ze verstijft, wegduikt, huilt als Andeweg boos wordt en haar dreigt te slaan.
Een andere vrouw vertelt dat hij haar in 2015 „heel hard” onder haar rok bij haar billen grijpt tijdens een expositie. Een oud-Rijksakademie-residente grijpt hij in 2016 bij haar hoofd en dwingt haar met hem te zoenen, vertelt ze. De vrouw geeft hem een stomp. „Daarna stuurde hij me berichten via Facebook, waarna hij zijn account ophief: hij zou ervoor zorgen dat geen enkele galerie nog met mij zou willen werken, hij zou met elke curator van betekenis praten. Ik was bang als ik ’s avonds laat van mijn atelier op de fiets naar huis reed.” Een jonge performancekunstenaar verspert hij in februari 2018 in een hip radiostation in Amsterdam de weg en grijpt haar bruut in haar kruis, vertelt ze. Van een kunstenaar steelt hij een kunstwerk op de Rijksakademie.
Hij neemt dat kunstwerk mee naar het huis van een vrouw, bij wie hij eind 2014 is ingetrokken. Hij woont er ruim twee jaar – een periode waarin hij de vrouw vaak uitscheldt, en, naarmate de tijd vordert, haar spullen kapot maakt en haar wekelijks bij woedeaanvallen slaat en schopt. De krant is in bezit van foto’s van haar paarse benen en billen. Een huisvriend die vaak langskomt ziet hoe ze verstijft, wegduikt, huilt als Andeweg boos wordt en haar dreigt te slaan. Een logé is tot zijn ontzetting getuige van het slaan.
Aangiftes
Bij zoveel geweld dringt de vraag zich op: waarom zijn er zo lang geen aangiftes gedaan? Hoe kan een geweldpleger als Andeweg zo lang doorgaan?Feit is dat vrouwen wel geprobeerd hebben aangifte te doen. In 2013 legt de vriendin die met hem in het Laakkwartier woonde samen met haar moeder een verklaring af bij de Haagse politie; dat leidt niet tot verder onderzoek. Ook een andere ex-vriendin probeert in dat jaar aangifte te doen. Die aangifte mislukt – de politie kan niet meer achterhalen waarom. De jonge studente die in haar KABK-tijd meerdere malen wordt aangerand en een keer verkracht, heeft in 2018 de politie gebeld. Ze is dan zo overstuur dat de politie haar aanraadt eerst in therapie te gaan, vertelt ze. De vrouw die met keramiek werkt, en die zegt gedrogeerd en verkracht te zijn, probeert in 2019 aangifte te doen, maar de politie vertelt haar dat de zaak heel lastig te bewijzen is. „Het is zijn verhaal tegen het jouwe,” zeiden ze, „dus we kunnen niks voor je doen”. Ze dringt aan en doet dan melding van stalking door Andeweg. De vrouw die regelmatig thuis wordt geslagen, belt in 2020 met de politie Amsterdam. Haar wordt verteld dat het niet zeker is of haar aangifte nodig is, want er zou al zoveel tegen Andeweg liggen.
Wat de vrouwen meemaken bij de verschillende politiebureaus past in een patroon. Van de naar schatting honderdduizend slachtoffers van seksueel geweld die er per jaar in Nederland bijkomen, meldden afgelopen jaar slechts tweeduizend mannen en vrouwen zich bij de politie met een verhaal over verkrachting. Daarvan bleven vorig jaar maar 687 aangiftes over. In dat jaar zijn er maar 129 verkrachters door de rechter veroordeeld. Mogelijk ontmoedigen zedenrechercheurs slachtoffers om aangifte te doen, als bewijs ontbreekt of verzet niet evident is. Zedenzaken zijn complex, en de politie komt altijd mensen tekort.
Het kan verklaren hoe het mogelijk is dat Andeweg al veertien jaar slachtoffers maakt, voordat in april 2019 de eerste, bij NRC bekende, aangifte wordt gedaan.
IJzige mail
En wat weet de kunstwereld ervan? Veel getuigen zeggen dat ‘iedereen in de kunstwereld in Den Haag’ op de hoogte is van het wangedrag. Dat belet instellingen niet om tentoonstellingen met Andeweg te organiseren. Zoals tentoonstellingsruimte Stroom in Den Haag, waar Andeweg een podium krijgt in de lente van 2014 en 2017; de tweede keer groot, samen met kunstenaar Voebe de Gruyter.In mei 2017 stuurt een van de vroegste slachtoffers een ijzige mail naar Stroom-directeur Arno van Roosmalen. Ze schrijft: „Julian Andeweg heeft herhaaldelijk vrouwen mishandeld. Dit heb ik persoonlijk meegemaakt in een langdurige relatie waarbij huiselijk geweld routine was. De wonden van deze traumatische ervaringen zullen nooit volledig helen.” Ook andere vrouwen, schrijft ze, zijn slachtoffer van hem, en ze vraagt: „Welk perspectief biedt Stroom op misogynie, als een persoon die door velen bekend staat als vrouwenmishandelaar een podium wordt geboden?”
De galeriehouder antwoordt: „Ik ben zijn vader niet. Ik vind zijn werk goed en het verkoopt.”
Van Roosmalen mailt vlot terug. „Juliaan is een ingewikkeld persoon”, erkent hij. „Iemand die niet altijd deugt, die grenzen opzoekt, verschillende versies van de waarheid hanteert.” Maar dit zijn ook „eigenschappen die kunnen getuigen van een intrigerend en eigenzinnig kunstenaarsschap”. Hij geeft toe dat hij meerdere „opgetrokken wenkbrauwen” heeft gezien bij de aankondiging van de expositie en is gewaarschuwd door een Haagse tentoonstellingsmaker, maar dat Andeweg „een vrouwenmishandelaar” is, is „bij ons niet bekend”. Hij belooft „intern te bespreken” hoe met dit soort zaken in de toekomst om te gaan. De vrouw hoort niets meer. Tot recentelijk nadat NRC vragen heeft gesteld.
Die vroegere, mishandelde ex-vriendin is met haar mail de tijdgeest vooruit. In oktober van datzelfde jaar breekt de Weinstein-affaire los. Op Twitter en Facebook gaat de hashtag #metoo viral. Wereldwijd durven vrouwen en mannen zich uit te spreken over seksueel geweld. Dat gebeurt ook bij Andewegs slachtoffers. Zo belt de jonge studente die door de politie werd aangeraden eerst in therapie te gaan, nóg eens. Nu zet ze door met haar aangifte.
Ook stappen vijf mensen naar galeriehouder Martin van Zomeren die Andeweg vertegenwoordigt. Eén vrouw, die een hand van Andeweg in haar kruis kreeg, spreekt Van Zomeren in april 2019 aan op de kunstbeurs Art Cologne. „Hoe is het om met zo’n klootzak als Julian samen te werken?” Die antwoordt: „Ik ben zijn vader niet. Ik vind zijn werk goed en het verkoopt. Bovendien is hij geloof ik in therapie.” Eind vorig jaar meldt een man uit de kunstwereld de galeriehouder dat zijn vriendin wordt bedreigd door Andeweg. Begin dit jaar retourneert kunstverzamelaar Jaap Sleper op Art Rotterdam twee werken van Andeweg. En een krappe twee weken later stuurt de vrouw die in een radiostation in haar kruis werd gegrepen een mail naar de galeriehouder. Ze vertelt wat haar is overkomen en dat ze niet de enige is. „Ik vraag je dringend om te heroverwegen of je hem wil vertegenwoordigen”, schrijft ze. Op een antwoord wacht ze nog steeds. En dan is er café Saarein tegenover de galerie die Andeweg inmiddels op de zwarte lijst heeft staan. „Ik heb tegen de galerie gezegd: Die enge gozer komt hier niet meer binnen”, vertelt de eigenaresse.
Martin van Zomeren hoort de klachten aan, hij doet geen onderzoek en organiseert in mei van dit jaar een speciale corona-tentoonstelling met multiples van Julian Andeweg. Inmiddels heeft hij, na vragen van NRC, de samenwerking met Andeweg opgeschort.
Proces wegens smaad
Nog een ander slachtoffer begint zich uit te spreken. Dat is de jonge kunstenaar die met keramiek werkt, en die vertelt dat ze in 2018 door Andeweg is gedrogeerd en verkracht. In de zomer van 2019 krijgt ze een uitnodiging van kunstenaar en curator Jan van der Ploeg om mee te doen aan de tentoonstelling ‘The Score’ in de Amsterdamse projectruimte De Apotheek. Naast haar en een aantal andere bekende kunstenaars, nodigt Van der Ploeg ook Andeweg uit.Als de line-up bekend wordt, schrijft de vrouw aan Van der Ploeg dat ze dingen met Andeweg heeft meegemaakt „die niet okee” zijn. Ze schrijft dat ze door hem wordt bedreigd, en dat meerdere vrouwen soortgelijke ervaringen met hem hebben. Ze wil alleen meedoen als hij niet meedoet.
Halverwege de nacht komt ze bij, ze is ontkleed.
Van der Ploeg schrijft dezelfde dag nog terug. „Wat jammer en vervelend om te horen. Ik was hier niet van op de hoogte. Je beslissing is heel begrijpelijk en gerespecteerd. Jammer dat het onze samenwerking voor nu in de weg staat.”
Kort na de briefwisseling begint Andeweg haar te mailen. Blijkbaar weet hij van haar brief. Zijn mails worden snel intimiderend. Andeweg dreigt met een proces wegens smaad. Ze verbiedt hem op haar exposities te komen, maar steeds duikt hij daar op. Ze signaleert hem fietsend om haar atelier in Den Haag. Regelmatig belt hij haar schreeuwend. Op een opening schreeuwt hij tot drie keer toe uitdagend dat hij haar verkracht heeft.
Na haar eerste teleurstellende contact met de politie in 2019, waarin haar aangifte wordt ontraden wegens gebrek aan bewijs, neemt de vrouw een advocaat in de arm. Die laat ze twee brieven schrijven, waarin Andeweg wordt gesommeerd te stoppen met zijn stalkgedrag. In juli dit jaar doet ze opnieuw aangifte.
Doodmoe
De vrouw is er doodmoe van. „Ik wil dat dit stopt.” Vaak voelt ze zich onveilig, ze slaapt slecht, van een telefoontje van een onbekend nummer schrikt ze. Ze kan zich niet meer goed voorstellen hoe ze ooit met Andeweg bevriend is geraakt, toen ze op de KABK begon en hij afstudeerde. Toen vond ze hem nog „lief, hyperintelligent en grappig”. Hij noemde zichzelf een soort oom van haar. Jaren geleden hadden ze wel eens vrijwillige seks met elkaar. „Het gebeurde gewoon.” Waarom, kan ze zich nu niet meer voorstellen.Wel herinnert ze zich – veel vaker dan haar lief is – de avond van 10 april 2018.
Ze treffen elkaar toevallig op een vernissage in Amsterdam. Andeweg is met een andere man. De vrouw heeft niets gegeten, wordt dronken, ze gaan van café naar café. Ze drinkt zoveel dat ze out gaat. Als ze bijkomt, zo vertelt ze de politie later in haar verklaring, hangt Andeweg boven haar. Hij stopt wit spul in haar neus, cocaïne of ketamine. Ze heeft nog nooit drugs genomen, zegt ze, en wil dat ook niet. „What the fuck doe je? Ik doe geen drugs”, zegt ze. Hij antwoordt: „We moeten nu gaan, kom met mij mee.”
Waarom ze meegaat – ze weet het niet. De nachttrein naar Den Haag is door haar vergaande staat van dronkenschap geen optie. Ze laat zich door de twee mannen meevoeren naar Andewegs huis aan de Lauriergracht. Daar ontrolt zich iets dat lijkt op een nachtmerrie. Dit zijn de flarden die ze zich herinnert.
Een huis met allemaal trappen, bovenaan een grote ruimte. Ze valt flauw op een bank. Halverwege de nacht komt ze bij, ze is ontkleed. Later zal de andere man tegen haar zeggen dat ze zelf haar kleren heeft uitgetrokken. Dat ze door de kamer heeft gedanst. Op hen is gaan zitten. Dan verliest ze weer het bewustzijn.
Ze wordt wakker op de grond. Ze ligt op een vloerkleed. Haar armen en benen reageren nergens op. Dit is niet goed, denkt ze, dit wil ik niet. De twee mannen lopen om haar heen. Ze zegt dat ze niet wil. „Ik ben ongesteld. Ik wil geen seks. Ik kán geen seks hebben.” „Geen probleem”, hoort ze de mannen zeggen. „We hebben je tampon er al uitgehaald.” Ze draait haar hoofd opzij en ziet bij de spijlen van een trap haar gebruikte tampon liggen. Ze valt weer flauw.
De volgende dag kan ze nauwelijks op haar benen staan. Haar vagina doet zeer. Ze is heel erg duizelig. Ze zegt dat ze naar huis wil, maar Andeweg schreeuwt tegen haar. De andere man schreeuwt ook. „Ik was compleet in shock”, zegt ze. „Ik was zo bang dat ik bleef.” Als de andere man weg is, probeert Andeweg seks met haar te hebben. Ze roept dat ze niet wil, drukt haar benen tegen elkaar. Vervolgens trekt hij zich op haar af. Pas dan laat hij haar gaan.
De pijn in haar vagina houdt dagen aan, ze kan drie dagen niet fietsen, zegt ze. Aan een vriendin vertelt ze dat ze acuut stopt met drinken. Aan een vriend vertelt ze meteen in de trein van Amsterdam naar Den Haag dat ze een „helse nacht” met Andeweg heeft meegemaakt. Ze schaamt zich te pletter. Waarom werd ze zo dronken? Na deze nacht heeft ze zelfs nog een paar maanden een soort van relatie gehad met die andere man. Hoe kon ze zo dom zijn?
Ze ziet de episode inmiddels in een ander licht. „Ik voelde me zo lang zo vies. Nu begrijp ik pas dat dit niet mijn fout was. Julians gedrag is crimineel en het verwoest levens. Dit moet stoppen, ook voor de vrouwen die na mij komen.”
REACTIES: ‘WE WISTEN DAT HIJ EEN LASTIG PERSOON WAS’
Julian Andeweg wil geen vragen beantwoorden. Hij is twee weken geleden benaderd voor wederhoor. Eerst stemde hij in met een interview, dat hij een dag later weer afzegde. Voor vragen verwees hij door naar een advocaat. De krant heeft de advocaat anderhalve week geleden een uitgebreide vragenlijst toegestuurd. Andeweg zegde toe die te zullen beantwoorden. Daar zag hij afgelopen maandag toch weer van af. Op het aanbod het artikel voor publicatie te kunnen inzien, is hij niet ingegaan. Hij noemt het onderzoek „een heksenjacht”.
De moeder van Andeweg reageert niet op contactverzoeken.
Het Openbaar Ministerie laat weten een onderzoek te zijn begonnen naar Julian Andeweg. Het wil niet reageren op vragen over ontmoediging van het doen van aangifte door slachtoffers van seksueel geweld.
Oud-directeur Jack Verduyn Lunel van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) in Den Haag laat weten dat hij tijdens zijn directoraat tot 2014 klachten heeft ontvangen over Andewegs gedrag. „We spraken hem daar op aan en hij zei steeds sorry.” De klachten betroffen nooit seksueel grensoverschrijdend gedrag, tot een brief van ouders in september 2013, onder meer daarover. Daarna heeft hij geen onderzoek ingesteld naar seksueel overschrijdend en gewelddadig gedrag of mogelijke andere slachtoffers. „Het was mijns inziens moeilijk om alle oud-studentes hierover achteraf te bevragen.” Evenmin heeft hij stafleden die daarvan op de hoogte zouden zijn ondervraagd. „De ouders weigerden helaas expliciet hun namen te geven. Ik had ook niet het idee dat de ouders daar om vroegen. We zijn wel op hem gaan letten en hebben hem eind 2013 de toegang ontzegd.” Waarom de academie Andeweg in 2014 nog heeft gevraagd om jonge studenten van de KABK rond te leiden, blijft onduidelijk. „Dat is na mijn tijd.”
Voormalig hoofd Beeldende Kunst Johan van Oord van de KABK zegt dat hij een gedragsprotocol opstelde dat hij Andeweg „dwong” te ondertekenen. Toen Andeweg zich daar niet aan hield, schorste hij hem twee weken. Ook heeft hij een schot laten timmeren in het atelier dat Andeweg deelde met twee studentes na klachten over de intimiderende manier waarop hij zich uitliet over hun werk. „Zo konden ze veilig werken”, zegt hij.
Martijntje Hallmann, hoofd residency van de Rijksakademie, zegt niet op de hoogte te zijn van seksueel grensoverschrijdend gedrag door Andeweg tijdens zijn residentschap op de Rijksakademie. „Hij had een onvoorspelbaar confronterend karakter maar er zijn tijdens zijn residency geen klachten geweest over aanranding. Dat hij een lastig persoon is, wisten we. Daarom hielden we hem als team goed in de gaten. Wij vinden het extreem belangrijk dat de Rijksakademie een veilige plek is voor iedereen. Juist omdat we met mensen uit de hele wereld werken, moet de Rijksakademie hun thuis zijn.”
Curator Jan van der Ploeg van de groepstentoonstelling The Score in 2019 laat weten dat hij Andeweg en de vrouw die zich om Andeweg terugtrok uit een tentoonstelling „niet persoonlijk” kent. Op de vraag waarom hij ervoor koos Andeweg in de tentoonstelling te laten, antwoordt hij dat dit „gemakkelijker was dan een kunstenaar over te halen die zichzelf terugtrok”.
Galeriehouder Martin van Zomeren kan zich twee van de vijf keren herinneren dat hij is benaderd door een slachtoffer of bekende van een slachtoffer met een klacht over Andeweg. Hij stelt Andeweg „één keer” te hebben gevraagd of de klachten op waarheid berustten. „Andeweg ontkende dat”. Ook heeft hij één keer navraag gedaan bij een ander, zegt hij. „Ik vind het niet mijn taak als galeriehouder om dit soort klachten nader te onderzoeken. Wat een kunstenaar in zijn vrije tijd doet, is aan hem.” Van Zomeren bevestigt dat hij de vrouw die hem in februari 2020 een brief stuurde over seksueel geweld door Andeweg, nooit heeft geantwoord. Van Zomeren heeft na vragen van NRC de samenwerking met Andeweg „on hold” gezet.
Arno van Roosmalen van tentoonstellingsruimte Stroom laat weten dat hij wel wist van onaangepast gedrag door Andeweg, maar niet van beschuldigingen van seksueel geweld. „Als er bij Stroom het vermoeden had bestaan dat hij zich daar aan schuldig had gemaakt, dan hadden we het besluit om hem te laten exposeren heroverwogen en herzien.” Over de gesprekken die in Stroom zijn gevoerd nadat de briefschrijfster met haar klacht kwam, heeft hij de vrouw in kwestie nooit verder geïnformeerd. Dat betreurt hij. Hij heeft inmiddels contact met haar opgenomen.
De twee vrienden van de KABK met wie Andeweg later exposeerde, zeggen „niet in de gelegenheid te zijn aan dit onderzoek mee te werken” en geen commentaar te willen geven. De man van Poolse afkomst reageert op geen van de contactverzoeken van de krant. De bevriende mode-ontwerper laat weten „nooit iets te hebben gemerkt” van grensoverschrijdend gedrag en noemt zijn relatie met Andeweg „geen vriendschap, maar puur professioneel”. De beeldend kunstenares laat weten „sinds een half jaar” geen contact meer te hebben met Andeweg en wil niet reageren. De man die de nacht doorbracht met Andeweg en de kunstenaar die met keramiek werkt, reageert niet op contactverzoeken.
Bron: nrc.nl
Geschokte reacties in kunstwereld na publicatie over grenzeloos gedrag kunstenaar
Na publicatie in NRC over grensoverschrijdend seksueel gedrag door kunstenaar Julian Andeweg heeft galerie Van Zomeren gebroken met de kunstenaar. Zelf ontving de kunstenaar doodsbedreigingen en verwijderde daarop zijn socialemedia-accounts.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data63821270-bf3511.jpg)
Illustratie Cyprian KoscielniakKunstinstellingen en galeries hebben het afgelopen weekeinde hun handen afgetrokken van een succesvolle beeldend kunstenaar, nadat NRC zaterdag schreef over ernstige beschuldigingen die tegen hem lopen. Ten minste twintig vrouwen en mannen zeggen slachtoffer te zijn geworden van verkrachting en/of aanranding, stalking, bedreigingen en huiselijk geweld – soms stelselmatig en jarenlang door de kunstenaar.
Al is de kunstenaar in kwestie, Julian Andeweg, met 34 jaar relatief jong, de aantijgingen omspannen een periode van 14 jaar. Hij studeerde aan de Koninklijke Akademie van Beeldende Kunsten in Den Haag en had een werkplek aan de prestigieuze Rijksakademie in Amsterdam. Hij verkocht werk aan grote instellingen, kreeg beurzen, werd regelmatig gevraagd voor exposities en had een gerenommeerde galeriehouder die hem vertegenwoordigde. Het artikel beschrijft hoe de kunstwereld jarenlang wegkeek bij geruchten, en laat zien hoe zijn slechte reputatie een succesvolle carrière nooit in de weg heeft gestaan.
De reacties zijn nu anders.
Julian Andeweg zelf heeft, na tientallen bedreigingen op sociale media, zijn accounts op Facebook en Instagram verwijderd. Hij reageert niet op e-mail en neemt zijn telefoon niet op, zijn advocaat belde dit weekeinde niet terug.
De Amsterdamse galeriehouder Martin van Zomeren die Andeweg vertegenwoordigt, heeft „elke vorm van samenwerking met Andeweg verbroken”, schrijft hij in een persbericht. Martin van Zomeren werd, blijkt uit onderzoek van NRC, sinds 2019 vijf maal benaderd door personen die Andeweg in verband brachten met gewelddadig en seksueel grensoverschrijdend gedrag. Tegenover de krant liet de galeriehouder weten zich daar slechts „twee gevallen” van te herinneren. In het persbericht, ook gepubliceerd in het Parool, verklaart Van Zomeren nu: „De keren dat ik geconfronteerd ben met geruchten over het wangedrag van Andeweg heeft hij dat telkens op overtuigende wijze ontkend. Misschien ben ik naïef geweest om dit niet verder te onderzoeken.”
Kunstenaar Katja Mater heeft besloten de samenwerking met Van Zomerens galerie stop te zetten. Zij verklaart in een Instagram story sprakeloos te zijn over de beschuldigingen. Het gedrag van Andeweg en de reactie van de galeriehouder daarop gaan volgens Mater: „in tegen alles waar ik voor sta, als kunstenaar, als feminist en als queer persoon.” Mater wenst niet langer te werken voor een galerie die „giftige mannelijkheid” huisvest.
De Zaak Nu – belangenvereniging voor ruim tachtig presentatie-instellingen in Nederland – laat in een verklaring weten „ontsteld” te zijn over de getuigenissen. „De Zaak Nu en haar leden streven naar een veilige omgeving voor medewerkers, opdrachtnemers, vrijwilligers en bezoekers. Wij zijn tegen elke vorm van grensoverschrijdend gedrag”. De Zaak Nu zal zich op korte termijn aansluiten bij ‘mores online’, een meldpunt voor ongewenste omgangsvormen in de podiumkunst, televisie- en filmsector, kunstvakonderwijs en musea. Ook de Museumvereniging, de branchevereniging voor ruim 400 musea, verwijst naar het meldpunt.
De Rijksakademie Amsterdam zegt in een verklaring „extreem geshockeerd te zijn” over de publicatie. De Rijksakademie gaat onderzoeken of er in de jaren 2015-2016, de jaren dat Andeweg op de Rijksakademie zat, incidenten van seksueel geweld en ander overschrijdend gedrag hebben plaatsgevonden.
Stroom Den Haag organiseerde in 2014 en 2017 tentoonstellingen met werk van Andeweg, ondanks waarschuwingen over wangedrag. De instelling zegt in een reactie „mee te leven met de slachtoffers”. „Op basis van inhoudelijke argumenten”, aldus de verklaring, „is in 2014 en 2017 besloten om de beschuldigde kunstenaar expositieruimte te bieden. Met de kennis van nu betreurt Stroom dat zeer.” Met de oprichting van een „intern team” wil de instelling vanaf nu „borgen” dat de aan de instelling verbonden kunstenaars in een veilige omgeving kunnen werken. Stroom verklaart verder „nooit meer” met Julian Andeweg samen te gaan werken.
De Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag, waar Andeweg van 2008 tot 2012 studeerde, laat in een verklaring op de website weten „enorm geschrokken” te zijn en stelt dat „de onveilige sfeer die wordt geschetst in de periode 2008-2012 mijlenver afstaat van de veilige leeromgeving die (hoofd)docenten, staf en directie op de KABK nastreven”.
Het Bonnefantenmuseum Maastricht stelde in 2018 Andeweg tentoon op de groepstentoonstelling ‘Making Money for my Friends’ en kocht daarna werk van de kunstenaar. Dit weekeinde schrijft het museum in een reactie: „Wij hebben nooit weet gehad van de in het artikel genoemde feiten en distantiëren ons nadrukkelijk van dergelijk gedrag. We leven mee met de slachtoffers en hopen dat in dit soort kwesties meer slachtoffers zich durven uitspreken.”
In 2017 zond kunstmagazine Mr Motley een documentaire uit, waarin Luuk Heezen Julian Andeweg uitgebreid interviewde. De documentaire was tot dit weekeinde te zien op internet. De redactie van Mr. Motley heeft samen met Luuk Heezen besloten de uitzending met Andeweg „per direct” te verwijderen. In een bericht op Facebook stelt het magazine: „Een belangrijke pijler van [de serie] Kunst is Lang is de verwevenheid tussen kunst en het dagelijks leven en de maatschappijvisie van de kunstenaar. Met de kennis van nu staan we niet meer achter het uitnodigen van Andeweg”.
Op Instagram is dit weekeinde het account ‘Call out Dutch art institutions’ geopend. Daar kunnen mensen hun persoonlijke verhaal delen over grensoverschrijdend gedrag en racisme in Nederlandse kunstinstituten. Op het account zijn bijna twintig verklaringen gepost en het trok al 2.600 volgers.
Bron: NRC.nl >>
Kunstacademie KABK stelt intern onderzoek in naar grensoverschrijdend gedrag
Reacties seksueel geweld kunstwereld De Haagse kunstacademie KABK laat onafhankelijk onderzoek uitvoeren na de NRC-publicatie over grensoverschreidend gedrag door kunstenaar Andeweg.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2020/11/0411culkabkweb01.jpg)
Afdelingshoofden van de Haagse kunstacademie KABK berichten studenten dat veiligheid op de school de hoogste prioriteit heeft. „In onze departementen hebben zich ongepaste dingen afgespeeld tussen stafleden en studenten”. Foto David van DamHet gonst op de Koninklijke Academie van de Beeldende Kunsten in Den Haag, sinds NRC beschuldigingen publiceerde van jarenlange, seksueel en fysiek grensoverschrijdende gedrag door oud-student Julian Andeweg. Studenten vullen sociale media met verontwaardigde berichten over de sfeer op school. Op het dit weekeinde opgerichte Instagram-account ‘Call Out Dutch Art Institutions’ (ruim 6.300 volgers) staan inmiddels meerdere anonieme beschuldigingen tegen – onder andere – twee KABK-stafleden. Afdelingshoofden berichten studenten dat veiligheid op de school de hoogste prioriteit heeft. „In onze departementen hebben zich ongepaste dingen afgespeeld tussen stafleden en studenten”, schrijven twee hoofden. „We verzekeren je dat we NIET hebben weggekeken en altijd de juiste maatregelen hebben getroffen.”
Het onderzoek naar de wandaden van Andeweg werpt niet alleen de vraag op waarom onderwijsinstellingen, fondsen en instituten die met de beeldend kunstenaar te maken hadden, zo lang blind waren voor zijn gedrag. Het werpt ook de vraag op: hoe gaan ze dergelijke uitwassen in de toekomst voorkomen?
KABK: intern onderzoek
De KABK laat een intern onderzoek uitvoeren, zegt directeur Marieke Schoenmakers, die enkel schriftelijk vragen wil beantwoorden. Een onafhankelijk extern bureau gaat contact opnemen met de voormalige klasgenoten van Andeweg „om te onderzoeken of er destijds signalen zijn gemist en of er nu hulp nodig is”. „Grensoverschrijdend gedrag wordt niet getolereerd”, schrijft ze. „Dat is de boodschap”.Ze somt desgevraagd op wat de KABK doet om dat te voorkomen. Er is een vertrouwenspersoon, een ‘klachtenregeling ongewenst gedrag’ en een studentenstatuut. Drugsgebruik of onder invloed zijn is niet toegestaan op school. Spontane feestjes in ateliers worden opgebroken, stafleden mogen niet tegelijkertijd een gezagsrelatie en een intieme relatie met studenten hebben. „Of het nu gaat om schreeuwen, een discriminerende opmerking of een intieme relatie tussen een docent en een student: we gaan er meteen op af.”
Jaren op de Rijksakademie waren fantastisch maar ook ten diepste traumatiserend
Toch klagen studenten en oud-studenten over een onveilige sfeer op school, waarin grensoverschrijdend gedrag volgens studenten wordt geaccommodeerd door sommige, met name mannelijke, docenten. Schoenmakers: „Die verwijten hebben mij niet bereikt. Maar als wij signalen zouden hebben gemist, dan is dat kwalijk.”
Rijksakademie: ‘Een tsunami’
Directeur Emily Pethick van de Rijksakademie in Amsterdam, waar Andeweg van 2015 en 2016 resident was, en daarna feesten bleef frequenteren, vergelijkt het NRC-nieuws van zaterdag „met een tsunami die de Rijks heeft getroffen”.Ten minste twee vrouwelijke residenten van de Rijksakademie beschuldigen Andeweg van seksueel en ander grensoverschrijdend gedrag. Ook meldde zich na publicatie een ex-resident die schrijft dat zijn jaren op de Rijks „niet alleen fantastisch”, maar vanwege Andeweg „ook ten diepste traumatiserend” waren. Met klachten over Andewegs wangedrag werd volgens de kunstenaar „niets of te weinig gedaan door de staf”.
Het geval van Andeweg staat niet op zichzelf op de Rijksakademie. Er zijn de afgelopen jaren meerdere klachten geweest over grensoverschrijdend gedrag van mannelijke residenten tegen vrouwen. Dit jaar nog is één resident geschorst.
Pethick wil op deze individuele gevallen niet ingaan. Maar de discussies tussen staf en residenten daarover de afgelopen maanden hebben wel geresulteerd in een code of conduct, die afgelopen vrijdag is gepubliceerd. In deze code, die alle residenten moeten ondertekenen, staat dat de Rijks „geen enkele vorm van onbetamelijk gedrag tolereert”. Dat gedrag behelst: „Seksuele intimidatie, discriminatie, agressie, geweld maar ook treiteren.”
„De Rijksakademie is een internationale gemeenschap waar iedere resident zich veilig moet voelen”, zegt Pethick. Sinds heel kort zijn er twee externe vertrouwenspersonen verbonden aan de academie. Die waren er nog niet. „De gedragscode en de vertrouwenspersoon waren broodnodig”, zegt Pethick, die sinds twee jaar directeur is van de academie. „In het buitenland, waar ik hiervoor werkzaam was, is het gebruikelijk dat dit soort zaken in de organisatie van een instelling zijn verankerd. Ik merkte dat het hier nog niet bestond.”
Mondriaan Fonds: ‘Een schok’
Bij het Mondriaan Fonds – het grootste subsidiefonds op het gebied van beeldende kunst in Nederland is het artikel in NRC „als een schok binnengekomen”, zegt directeur Eelco van der Lingen. „Vooral vanwege het omvangrijke en structurele karakter van de beschreven misdaden en het leed dat de slachtoffers is aangedaan.”Het fonds verstrekte Andeweg de afgelopen jaren verschillende grote geldbedragen. In 2015 kreeg hij voor zijn werkplek aan de Rijksakademie 50.000 euro, in 2017 ontving hij een zogeheten Werkbijdrage Bewezen Talent van 38.000 euro. Daarnaast hielp het Mondriaan Fonds het Bonnefantenmuseum in 2018 met de aankoop van een werk van Andeweg en subsidieerde honoraria voor tentoonstellingen. Bij het Mondriaan Fonds „vond een aantal mensen hem een onaangepast mens”, aldus Van der Lingen in een schriftelijke reactie, „zeer onplezierig in de omgang. Een enkeling wist dat hij zich agressief gedroeg maar geenszins in de mate zoals dat nu in de krant naar voren komt.”
Als antwoord op de vraag of subsidies aan Andeweg wel of niet terecht waren, schrijft Van der Lingen: „Dit is lastig. In het licht van dit artikel raakt het ons natuurlijk dat er ondersteuning is verstrekt.” Maar het Mondriaan Fonds kan niet, op wettelijke gronden, aanvragen afwijzen op persoonlijke of morele bezwaren, schrijft hij. „Meestal zien we dat als een grote waarde, omdat we zo zonder aanziens des persoons en zonder politieke motivatie een aanvraag kunnen toekennen of afwijzen.”
Hij begrijpt dat dit in het licht van de beschuldigingen „onrechtvaardig voelt”. Het fonds onderzoekt nu hoe het kan bijdragen aan een veilige sector, waarbinnen geen plek is voor seksuele agressie of andere vormen van misbruik. Hoe dat er precies uit gaat zien, kan Van der Lingen nu nog niet zeggen.
Bonnefanten: ‘Volkomen nieuw’
Het Bonnefantenmuseum in Maastricht organiseerde in 2018 een tentoonstelling rondom het werk van Andeweg en twee bevriende kunstenaars, en kocht daarna werk aan van Andeweg. De tentoonstelling werd samengesteld door een gastcurator, die dit weekeinde Bonnefanten-directeur Stijn Huijts en ook NRC heeft ingelicht over het intimiderende en fysiek bedreigende gedrag van Andeweg tijdens de opbouw van de tentoonstelling.Voor Huijts was dat nieuws „volkomen nieuw”. Hij heeft inmiddels besloten Andewegs werk „uit respect voor de slachtoffers en alle emoties te weren uit de expositieruimtes.” Hij vindt het „niet gepast deze kunstenaar nu een podium te geven. Of dat voor eeuwig is of niet, moet blijken. We moeten het verleden niet uitwissen, wel van de juiste context voorzien.”
Bron: NRC.nl >>
Studenten KABK uiten ongenoegen aangaande seksisme op de kunstacademie
Studenten voeren actie op de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag.De Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) in Den Haag heeft vorige week twee docenten geschorst na beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag. Maar daarmee is de ontevredenheid onder studenten en docenten nog niet verdampt.
‘Protect your students, re-evaluate your staff’, staat op de poster op het gebouw van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) in Den Haag. ‘Guilty until proven innocent’, bijt een andere poster passanten toe, die onderweg zijn naar de schoolkantine.
Het zijn leuzen waar je als bezoeker van de opleiding niet omheen kunt. De recente schorsing van twee docenten wegens grensoverschrijdend gedrag heeft in de hechte schoolgemeenschap voor beroering gezorgd. Wat begon als anoniem gemor op sociale media, is nu overgewaaid naar de academie zelf. Door het hele gebouw hebben kunststudenten posters opgehangen om hun ongenoegen te uiten.
Volgens een 22-jarige student uit Zuid-Afrika is het een wanhoopskreet. Zelf hing ze de poster ‘This is not gezellig. There is no place in KABK for sexual harassment and abuse of power’ op. ‘De directie hoeft berichten op sociale media niet serieus te nemen, maar posters in het gebouw kun je niet negeren.’
‘Protect your students, re-evaluate your staff’, staat op de poster op het gebouw van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) in Den Haag. ‘Guilty until proven innocent’, bijt een andere poster passanten toe, die onderweg zijn naar de schoolkantine.
Het zijn leuzen waar je als bezoeker van de opleiding niet omheen kunt. De recente schorsing van twee docenten wegens grensoverschrijdend gedrag heeft in de hechte schoolgemeenschap voor beroering gezorgd. Wat begon als anoniem gemor op sociale media, is nu overgewaaid naar de academie zelf. Door het hele gebouw hebben kunststudenten posters opgehangen om hun ongenoegen te uiten.
Volgens een 22-jarige student uit Zuid-Afrika is het een wanhoopskreet. Zelf hing ze de poster ‘This is not gezellig. There is no place in KABK for sexual harassment and abuse of power’ op. ‘De directie hoeft berichten op sociale media niet serieus te nemen, maar posters in het gebouw kun je niet negeren.’
‘Guilty until proven innocent’
Maar de rust is op de Haagse kunstacademie donderdagmiddag nog niet teruggekeerd. Op de ‘Fine art floor’, een ruim opgezet atelier, zitten twintig eerstejaarsstudenten. Sinds 11 uur ’s ochtends construeren ze ijverig een gezicht van ijzerdraad. De docent loopt rond en deelt instructies uit. Wanneer een viertal tweedejaars studenten het atelier binnenkomt, legt ze de les stil.De schorsing van de twee docenten is al dagenlang het gesprek van de dag. Nieuwe ontwikkelingen worden via sociale media gretig gedeeld. Het viertal is in het atelier om de eerstejaars gerust te stellen. Even later sluit ook een lid van de medezeggenschapsraad zich aan bij het gesprek. De aanwezigen schamperen openlijk over directeur Marieke Schoenmakers, die een ‘robot’ wordt genoemd. Haar defensieve en gesloten houding is bij de studenten in het verkeerde keelgat geschoten. Ze zijn bang dat de directie hun zorgen niet serieus neemt, maar vooral bezig zijn met het voorkomen van reputatieschade.
Bijvoorbeeld in respons op de NRC-publicatie over de oud-student, die tussen 2008 en 2012 op de KABK zat en de school daarna nog regelmatig frequenteerde. Volgens de directeur zou de instelling geen aanwijzingen hebben gehad van ‘grensoverschrijdend seksueel gedrag binnen de school’. Leerlingen verklaren echter dat het alom bekend was dat het beter was om uit de buurt van deze oud-leerling te blijven, omdat hij zou zijn handen niet thuis kon houden.
Ook over de afdelingscoördinator en docent beeldhouwen zouden bij de schoolleiding al vaker klachten zijn ingediend, waar geen gevolg aan werd gegeven. In de kantine klinken nu ook meer verhalen. Zo vertelt een leerling over de seksistische opmerkingen van twee workshopbegeleiders. Een andere student vertelt over een theaterdocent die weleens een hand op de billen van een leerling legt.
‘Op een kunstacademie hangt een vrije sfeer’, zegt de student. ‘Je kunt al snel denken: dat hoort erbij. Maar dat is natuurlijk niet zo. Zo’n aanraking is niet zo erg als misbruikt worden, maar het gaat in zo’n kleine handeling al mis.’
Directeur Schoenmakers erkent desgevraagd dat het vertrouwen in het verleden is geschaad. ‘Voor de KABK is het bieden van een veilig leer- en studieklimaat topprioriteit. Uit de vele gesprekken die directie, medewerkers en studenten deze week met elkaar hebben gevoerd, blijkt dat er zeker ruimte is voor verbetering en een grote wens daar samen aan te werken. We hebben afgelopen week direct een onafhankelijk bureau opdracht gegeven onderzoek te verrichten naar de sociale veiligheid binnen de kunstacademie. Dat gaat ook over de interne cultuur rondom veiligheid.’
Facebook-groep
De verzamelde studenten in het atelier lijken het onderzoek niet te willen afwachten. De docent spoort hen aan zich te verenigen. ‘Met tweehonderd man sta je veel sterker.’ Er wordt koortsachtig nagedacht, maar het gesprek van ruim een uur leidt niet tot een heldere strategie. Gaan de studenten een Facebook-groep oprichten of blijven ze communiceren via Microsoft Teams? Moet er een verklaring worden geschreven namens de leerlingen? En wat moet daar eigenlijk in staan? Wanneer een leerling oppert om een verklaring op te hangen in de school, werpt haar buurman tegen dat de schoolleiding die vast weer weg zal halen. Het zijn tekenen dat het wantrouwen jegens de directie nog steeds aanwezig is.Ook in andere klaslokalen wordt de schorsing een plek gegeven. Verschillende docenten gebruiken de lestijd om hun eigen nare ervaringen met de twee geschorste collega’s te delen. Zoals de docent die al meer dan vijftien jaar verbonden is aan de school. ‘Ik heb in het verleden meerdere klachten ingediend over een collega’, vertelt hij. ‘Die maakt grappen over Marokkanen uit de Schilderswijk, ook in het bijzijn van leerlingen. Maar dat soort klachten werden afgedaan met: ‘Zo zit hij nu eenmaal in elkaar.’’ Die laconieke houding, plus de onzekere arbeidsrelatie -niet alle docenten hebben een vast contract – zouden volgens de docent de ingrediënten vormen van een zwijgcultuur. De zwijgcultuur waar studenten nu tegen in actie zijn gekomen.
Het Instagram-account @calloutdutchartinstitutions (9 duizend volgers) verzamelde in een week tijd meer dan zeventig verhalen van racistisch en seksistisch gedrag binnen de Nederlandse kunstwereld. Nu stoppen de initiatiefnemers daarmee. In een verklaring schrijven ze dat het account slechts een middel was om misstanden bloot te leggen. Ze roepen kunstinstellingen op hun klachtenprocedure te herzien. ‘We are not equipped to deal with this content.’ Wie alsnog een verhaal kwijt wil, wordt doorverwezen naar het meldpunt Mores. Dat biedt professionele hulp en advies bij ongewenste omgangsvormen in de kunst- en cultuursector.
Bron: de Volkskrant >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
