Op Reis – H.O.P.E.

[LukaModerator]

Op Reis

Uitgever: Brave New Books
Auteur: H.O.P.E

Samenvatting
Een bundel. Een bundel van al mijn blogs tot nu toe. Blogs waarin ik mezelf stapje voor stapje mezelf meer en meer open en kwetsbaar op stel omtrent seksueel misbruik, de hulpverlening, behandeling, gevolgen van trauma en wat daar allemaal bij komt kijken. Af en toe ook kritisch naar de hulpverlening, maar altijd met de nodige portie humor. Daarnaast geeft het een kijkje in de wereld van de Cliëntenraad van Fier. De bundel ‘Op reis’ is autobiografisch en recht uit het hart.
Mijn liefde voor het schrijven is hier begonnen. Korte blogs om anderen het gevoel te geven dat ze er niet alleen voor staan. Ik riep altijd: als ik maar één persoon raak of iemand vindt (h)erkenning, is mijn missie geslaagd. Ook was het helend voor mijn eigen proces. De blogs zijn helpend voor slachtoffers, maar ook voor betrokkenen en hulpverleners. Het is geschreven op een manier zodat het voor iedereen begrijpelijk is.
Onzeker en kwetsbaar gaat deze bundel de wereld in.

[LukaModeratorTopic starter]

Een leven na seksueel misbruik en mishandeling: Hope schrijft boek vooral voor andere slachtoffers en hulpverleners

Hope (*) schreef een boek vol met haar blogs na jarenlang seksueel misbruik en mishandeling. Bedoeld voor lotgenoten en hulpverleners. ,,Al vindt er maar één persoon steun aan, dan is mijn missie geslaagd.”

Wij hebben levenslang, ik heb levenslang. Gerechtigheid is een sprookje en sprookjes bestaan niet (Uit Op Reis, door H.O.P.E.)

Hope wacht beneden bij de deur op me. Haar appartementje is boven. Als ik haar afwachtende houding zie, weet ik dat zij het wel moet zijn. Ze is niet veilig, dus mogen bekenden haar adres niet weten. Geheimhouding geldt ook voor haar naam, en we spreken daarom af dat we haar Hope noemen. Onder die naam, maar dan geschreven als H.O.P.E., is haar boek onlangs gepubliceerd: ‘Op reis’. Het is een bundeling van de autobiografische blogs die ze de afgelopen jaren schreef over de hulpverlening, de behandelingen, en de ernstige trauma’s als gevolg van seksueel misbruik en mishandeling. In haar boek schrijft ze hierover, maar niet gelijk, dat gebeurt pas verderop. En wat ze schrijft is in het Engels. Het is te moeilijk, en uit zichzelf is ze er nooit over begonnen. Het was een hulpverlener die het uiteindelijk op de man af vroeg.

It’s hard to talk about. My father abused me from my 5th to my 29th. I got pregnant on my 14th. From him. (Uit: Op Reis)

Eerste Suïcidepoging
Hope is een van de vele slachtoffers die moeilijk te helpen zijn en voor wie zeer gespecialiseerde zorg nodig is. Ze draait al vanaf haar veertiende mee in het hulpverleningscircuit maar heeft nog nooit traumabehandeling gehad. ,,Ik ben niet stabiel genoeg’, zegt ze. Nog steeds niet. Op haar veertiende deed ze haar eerste suïcidepoging. Er zouden er meer volgen.

Haar appartementje is klein, maar gezellig ingericht. ,,Alles is tweedehands”, verklaart ze. ,,Ik moest weg uit mijn huis, was daar niet meer veilig. Dus ik moest alles achterlaten.” Wat ze wel heeft meegenomen is haar lichtblauwe dekentje, dat ze graag om zich heen slaat, terwijl ze weggezakt in haar ronde rotan stoel zit. Het geeft haar een veilig gevoel.

‘Op Reis’ geeft in feite weer hoe moeilijk de weg is die Hope, en met haar vele andere kwetsbare en zwaar getraumatiseerde slachtoffers, moet afleggen in het hulpverleningscircuit. En, af en toe en niet te zwaar aangezet, is er ook kritiek. ,,Hulpverleners vragen niets, je moet er zelf mee komen”, geeft ze als voorbeeld aan. Maar dat werkt niet in de praktijk. Sommige gebeurtenissen zijn zo erg dat je daar niet over kunt gaan praten. In de blogs stelt ze zich in toenemende mate kwetsbaar op. Makkelijk is het niet als het over zaken als seksueel misbruik gaat, over mishandeling, door haar ‘verwekkers’, zoals ze ze noemt. Het woord ‘ouders’ gebruikt ze niet meer. ,,Ik heb geen ouders meer”, zegt ze.

Cliëntenraad van Fier
Hope begon met het schrijven van blogs toen ze jaren geleden toetrad tot de cliëntenraad van Fier, het landelijk expertisecentrum op het gebied van ‘geweld in afhankelijkheidsrelaties’. Bij Fier komen slachtoffers van kindermishandeling, mensenhandel, loverboys, seksueel geweld en misbruik; de cliënten zijn doorgaans ernstig getraumatiseerd. Hier wordt bescherming en veiligheid geboden, en vinden therapieën en behandelingen plaats.

De blogs die ze voor de cliëntenraad schreef werden steeds persoonlijker van aard. Maar ze blijven licht van toon, dankzij haar humor, hoe zwaar de materie ook is. ,,Het was mijn bedoeling om het begrijpelijk te maken, en een beetje luchtig te houden”, zegt Hope. Het uitbrengen van haar bundel blogs als boek deed ze niet zozeer voor zichzelf. ,,Ik doe dit voor anderen. Al vindt er maar één persoon steun aan, dan is mijn missie geslaagd.” Maar ook voor andere betrokkenen en hulpverleners kan het boekje helpend zijn, stelt ze. Slachtoffers van geweld en misbruik, zoals zij zelf, hebben complexe zorg nodig. Ze beschrijft de weg die ze aflegt als een rit in een bus, vol met monstertjes die haar regelmatig de berm in laten rijden. Of erger, het ravijn. Tijdens de twee jaren van haar verblijf bij Fier belandt ze regelmatig in dat ravijn, waardoor ze in de crisisopvang belandt: een kamer met groene gordijnen, die regelmatig terugkomen in haar blogs.

Mijn bus vol met monstertjes rijdt verder. Hoe zwaar en moeilijk ook. Niet wetend waar de reis uiteindelijk naartoe zal leiden. De wanhoop en de machteloosheid of het ooit nog goed gaat komen? (Uit: Op Reis)

Het was de bedoeling dat Hope ook in haar nieuwe woonplaats GGZ-hulp zou krijgen. ,,Dat gebeurt niet. Mijn casus is te complex, ze kunnen me hier niet helpen”, zegt ze. ,,En ik ben te duur. Er zijn ontiegelijke wachtlijsten. Dat de zorg hier niet toereikend is wisten ze vanaf het begin. Ik ben in mei vorig jaar hier gekomen, en heb nog steeds geen psychiater gezien.” Het is een algemeen tekortschieten voor mensen zoals zijzelf waar ze tegenaan loopt: jonge meiden met complexe PTSS en nog meer trauma’s, die nauwelijks geholpen kunnen worden. Van instellingen als Fier zijn er te weinig, stelt ze. ,,Fier is een heel ander concept dan de standaard GGZ. Ze kijken daar naar wat je nodig hebt.”

Tussen wal en schip
Een gevolg van de decentralisatie van de zorg is ook dat er vaak te lichte zorg wordt ingezet, weet ze. ,,Vaak komen die meiden te laat bij de juiste instanties.” Onlangs meldde staatssecretaris Paul Blokhuis (Volksgezondheid) aan de Tweede Kamer dat er voor mensen met zeer complexe psychische problemen, die nu tussen wal en schip belanden, met prioriteit een passende behandeling komt. Het zou gaan om 250 tot 300 mensen die niet via de reguliere GGZ-route kunnen worden geholpen. Volgens Hope is dit aantal een illusie,en ze is dan ook sceptisch. ,,Er staan veel meer mensen op de wachtlijsten, en ik vraag me af hoe en waar die 250 patiënten op gebaseerd zijn. De wachtlijsten rijzen de pan uit en dat vind ik niet vreemd nu de hulpverleners enorm veel tijd besteden aan papier en vergaderen.”

Fier is een expertisecentrum, maar moet het echt hebben van fondsen, en bijvoorbeeld de Postcodeloterij, legt Hope uit. Ze trekt zich het lot van anderen aan, en verwijst naar een artikel van Linda Terpstra, voorzitter van de raad van bestuur van Fier, die de behandeling van brandwonden vergelijkt met de hulp aan een meisje dat slachtoffer is van misbruik en verwaarlozing. ‘Waarom doen we dit niet ook bij interne brandwonden? Waarom is het zo lastig om in Nederland geld bijeen te krijgen voor de meest beschadigde en getraumatiseerde kinderen?’ (Linda Terpstra in ‘Handelen met voorkennis’, column).

Noa Pothoven
Een van die ernstig getraumatiseerde meisjes was Noa Pothoven. Zij stierf vorig jaar op 17-jarige leeftijd en ze werd wereldnieuws door haar zelfverkozen dood. Het idee was namelijk ontstaan dat er euthanasie was gepleegd, maar de aanvraag die Noa had gedaan bij de Levenseindekliniek was niet ingewilligd. Ze stierf omdat ze stopte met eten en drinken. Noa leed jarenlang aan depressies en anorexia, en had PTSS. Ze had over het seksueel misbruik, waar ze slachtoffer was geworden, ook een boek geschreven: ‘Winnen of leren’. Hope kende haar verhaal goed en had, hoewel ze haar nooit ontmoet heeft, wel contact met Noa via berichtjes. Vorig jaar werd ze in het NRC geïnterviewd naar aanleiding van de dood van Noa.

Alle banden verbroken
Depressies, automutilatie, drank, drugs, anorexia, PTSS: Hope heeft het allemaal meegemaakt. Bij Fier werd een begin gemaakt met traumatherapie, nadat ze eindelijk iets vertelde over het misbruik. Maar dat bleek te zwaar.

Ik trok één lade open (nou hij sprong meer uit zichzelf open) en de hele kast zag ik langzaam opengaan en BAM. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Overal troep en containers bagger uit m’n verleden. (Uit: Op reis)

Nu zijn alle banden verbroken, met haar hele familie. Ze moest wel, om onvindbaar te blijven. Nadat Hope na twee jaar intern bij Fier in een ander deel van het land haar veilige haven moest verlaten, woonde ze op zichzelf in een naburige stad. De stad waar ze wat vrienden had, en waar ze gestudeerd had. Strafrecht en criminologie. Ze is blijven steken in haar Master. Een megaprestatie als je overdenkt wat ze allemaal had meegemaakt. Ze kwam uit een ‘keurig gezin’, vertelt ze.. ,,En alles moest naar buiten toe zo normaal mogelijk lijken.” De gruwelijke waarheid van haar leven als jong meisje kende niemand.

Ze stonden weer op de stoep
Even gruwelijk is ook de reden dat ze moest vluchten naar het zuiden van het land. ,,Het begon weer opnieuw.” Haar ‘verwekkers’ waren er achter gekomen waar ze woonde, en stonden weer op de stoep. Ze durfde het niet te zeggen tegen haar hulpverleners. Weer niet.Uiteindelijk deed ze het toch en is ze uit huis gehaald, nadat noodopvang was geregeld. ,,Mijn leven liep gevaar, ik ben ook bedreigd”, vertelt ze.

Alles kan zo weer van voren af aan beginnen, als ze weten waar ze woont.. Dus, ja, nieuwe telefoon, een nieuw leven. Leven? Ze is slechts voor enkele vrienden bereikbaar. Ze piekert veel en denkt soms aan euthanasie. ,,Iedere dag is overleven. Nu merk ik pas hoe moe ik ben. Mijn hele leven sta ik al in de overlevingsstand.”

De letters H.O.P.E staan voor: Hold On, Pain Ends. Dit geldt voor iedereen die op dit moment geen licht aan het einde van de tunnel ziet. (Uit: Op Reis, H.O.P.E.)

(*) De echte naam is bij de redactie bekend.

[Auteur]

Reacties