- Dit onderwerp bevat 1 reactie, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 04/03/2018 om 16:32 door Luka.
-
Reacties
-
Griet op de Beeck vertelt in dit interview onder andere hoe zij de tijd na het uitkomen van haar eerste boek over incest heeft beleefd en over de vele reacties die ze heeft gekregen. Er komen wat mij betreft echt een heleboel pareltjes van herkenning in terug. Een paar heb ik er uitgelicht, de rest moet je zelf maar lezen. 😉
Na de tv uitzending kreeg ik een paar kletsen in mijn gezicht. Niet alleen kwamen de negatieve reacties keihard aan, maar ik moest zelf dan eindelijk erkennen hoe het zat. Omdat ik het zei, kon ik er niet meer omheen.
Dat is ook wel een reden geweest voor mij om lang te twijfelen met mijn verhaal op (digitaal) papier te zetten. Om er over te beginnen te praten. En later om ook daadwerkelijk in therapie te gaan. Elke drempel die je overgaat maakt het een beetje ‘echter’, omdat het niet alleen maar meer in je hoofd gebeurt. Dat heb ik zo ervaren in ieder geval. Maar het is wel nodig, want je loopt toch wel vast als je het niet doet. Bij de één is dat heel duidelijk doordat ze in een psychose belanden bijvoorbeeld en opgenomen worden, maar er zijn nog zoveel meer manieren: drank en drugs misbruik, geen langdurige relaties aan kunnen gaan, depressies, de regie van je leven niet in handen durven nemen en daardoor willoos ronddobberen (al dan niet in de richting die anderen voor je bepalen), agressief gedrag, enzovoort.
Het is niet voor niets zo moeilijk om zoiets te doen, ook al weet je in theorie weet dat het een goed idee is, dat het op de lange duur profijt oplevert. Als je alles zonder emotie zou kunnen beslissen ben je geen mens meer, ook al zou het soms misschien tot betere beslissingen leiden.
Wat mij soms helpt is het maken van pro/con lijstjes. Dat maakt het soms makkelijker om iets moeilijks toch te kunnen doen en de angst een beetje te kunnen indammen. Praten met iemand die ik vertrouw en waarvan ik er op aan kan dat hij/zij goede adviezen geeft maar ook mee kan leven helpt mij soms ook over de drempel heen. Er alleen mee blijven tobben in mijn hoofd in ieder geval niet.
Vrienden zeiden: is dat wel slim? Ik had kunnen liegen, dat was mijn goed recht geweest. Mensen mogen dat voor zichzelf beslissen. Maar dat zou betekenen dat ik dat geheim de rest van mijn leven zou moeten meedragen. En dat zou impliceren dat ik zelf de schaamte zou blijven dragen voor wat mij is aangedaan. Dat is fundamenteel onjuist! Het zou mij hinderen me te bevrijden van dat grote trauma dat mij als volwassene op zoveel manieren heeft bepaald.
Schaamte is voor iedereen die met seksueel misbruik te maken heeft of heeft gehad een thema. Voor de één wat meer dan de ander en de ene laat het ook makkelijker los dan de ander. Maar voor iedereen geldt dat praten over je geheim bevrijdend werkt. En het mogelijk maakt om zoiets onrechtvaardigs als schaamte over iets wat niet je eigen schuld is te leren los te laten.
Daarnaast voelde ik mij ook altijd erg alleen. Hoorde voor mijn gevoel nergens bij, ook niet als anderen graag met mij omgingen of mij ergens voor uitnodigden. Dat heb ik nog steeds wel, maar door het geheim langzaamaan los te laten is dat nu al minder geworden, ook al is het ‘maar’ online.Ik heb natuurlijk wel gemerkt dat mijn boeken bij mensen allerlei emoties hebben losgemaakt. Ik vind dat een groot cadeau, al stond ik er in het begin huiverig tegenover, maar ik omarm het nu. Het ontroert me om te merken dat mensen dat kleine beetje toestemming nodig hebben om een beslissing voor zichzelf te mogen nemen. Om in te grijpen op hun leven en andere keuzes te maken dan ze tot dan toe deden.
Als je niet leert waar de ander ophoudt en jij begint, hoe brei je dat later nog recht?
,,Ik geloof fundamenteel dat een mens in staat is zich uit alle soorten drek te trekken. Als je de moed hebt, kun je het punt bereiken al je monsters in de ogen te kijken. Elke vorm van groeiend zelfinzicht is niet alleen goed voor jezelf maar voor iedereen met wie je in contact komt. Soms moet je jezelf er een goede therapeut bij gunnen. Als je het niet voor jezelf wilt doen, doe het dan in vredesnaam voor je kinderen, je lief, je intieme vrienden, of zelfs je collega’s. Hoe meer je begrijpt waar je emoties en patronen vandaan komen, waarom je met mensen omgaat zoals je doet, hoe meer hen dat ten goede komt.”Griet heeft, als bekend persoon en gast in programma’s als Zomergasten, natuurlijk een veel groter bereik dan de gemiddelde persoon die open praat over zijn of haar misbruik verleden. Maar ik denk toch dat je jouw eigen kracht en impact niet moet onderschatten. Door dat je, bijvoorbeeld op LSG, praat over je eigen ervaringen en de gevolgen ervan denkt iemand anders weer ‘ik ook!’. En voelt die zich daardoor weer een beetje minder alleen en raar. Elk leven dat je aanraakt is er één toch? Bovendien kan hij of zij ook weer andere mensen hoop en herkenning bieden: het bekende domino effect. Dat die minder groot zal zijn dan die van een bekende Nederlander of Vlaming of Amerikaan is niet belangrijk, het gaat niet om het bijhouden van de score, het is geen sportwedstrijd.
Bovendien merk ik dat ik zelf veel meer heb aan herkenning en waardering van ‘gewone’ mensen waar ik ook daadwerkelijk mee kan praten dan aan iemand die iets moois zegt op tv of in de krant. Daar kan ik mij ook veel beter mee identificeren.
Ik denk dat het taboe doorbreken door bekende en onbekende mensen beide erg belangrijk kan zijn, allebei op hun eigen manier.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
