- Dit onderwerp bevat 1 reactie, 2 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 19/12/2017 om 23:51 door Luka.
-
Reacties
-
Sinds het rapport van de commissie de Vries vorige week uitkwam, wordt er druk over gesproken in de media; maatregelen die moeten worden getroffen om misbruik in de sport terug te dringen. Ik moest erdoor terugdenken aan mijn vroegere volleybalcoach.
Wat hij deed, om mij de onderhandse opslag te leren, was achter me gaan staan, zijn armen om me heen te slaan en mijn polsen vastpakken om de beweging die ik moest maken te ‘sturen’. Ik zie dat vaker, ook bijvoorbeeld bij tennis. Bij mij gaan m’n nekharen onmiddellijk overeind staan, want ik voel direct zijn erectie weer tegen mijn rug duwen. Niemand die dat wist, niemand die merkte dat ik bevroor. Niemand die zich afvroeg waarom ik die opslag niet onder de knie kreeg en niemand die wist dat ik hierdoor een hekel aan volleybal had.
Kwam het omdat ik toen al jaren misbruikt werd, ook door die coach, waardoor ik niks durfde te zeggen? Of voelen veel meer kinderen zich ongemakkelijk als een sportcoach of gymleraar aan ze zit om ze bepaalde handelingen te leren of ze te helpen? En als dat zo is, hoe komt het dan dat ze daar niks van durven zeggen?
Ik vraag mij af of hierin meespeelt dat wij ouders onze kinderen, onbewust, leren dat het oké is als volwassen hun grenzen overschrijden. Denk maar eens aan het ‘verplichte kusje’ wat kinderen vaak moeten geven. We staan er niet zo bij stil, maar “Geef opa nou een kusje, anders wordt hij verdrietig”, is in feite gewoon emotionele chantage. Waarom vertellen wij opa niet gewoon de wens van onze kinderen te respecteren? Waarom stellen wij in zo’n situatie het gekrenkte ego van een volwassenen boven ons kwetsbare kind?
In het rapport van de commissie de Vries las ik onder andere het volgende:
Wanneer kinderen tegen hun ouders zeggen “dat ze het niet meer leuk vinden op de sport”, “dat ze niet meer naar een training willen”, “dat ze niet naar het feestje bij de trainer willen”, “dat ze niet alleen met een trainer naar het buitenland willen” en tal van andere signalen geven, komt het vaak voor dat ouders dit voor kennisgeving aannemen: “Niet zeuren, flink zijn, doorzetten, je hebt net nieuwe spullen gehad” en wat het reisje betreft: “Leuk toch?”
Is dit eigenlijk niet net zoiets als zo’n kusje? Wordt het dan niet eens tijd dat wij ouders ons realiseren dat wij, door dit soort dingen van onze kinderen te verwachten, de boodschap afgeven dat zij grensoverschrijdend gedrag horen te accepteren omdat ze volwassenen anders teleurstellen?
Als we als ouders hierin niet veranderen, hoe kunnen wij van onze kinderen dan verwachten dat zij in staat zijn aan te geven dat iemand — sportcoach, leerkracht, jeugdleider of willekeurig ieder ander waar zij mee te maken krijgen — dingen doet die zij niet willen?
Helemaal mee eens… Hier valt echt nog zo’n enorme inhaalslag in te halen voor zowel ouders als scholen als verenigingen en clubs… Je kan moeilijk verwachten dat een kind dat zelf allemaal wel bedenkt toch?
Zeker als ze altijd horen dat naar een volwassene gewoon geluisterd moet worden of ‘in onze cultuur is het een kwestie van respect dat je familie kust’ of ‘stel je niet zo aan’… etc als ze voorzichtig aangeven iets niet te willen of niet leuk te vinden.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
