- Dit onderwerp bevat 3 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 07/05/2021 om 22:21 door Luka.
-
Reacties
-
Filmmaker Gwen van de Pas keert terug naar haar geboorteplaats op zoek naar antwoorden over de man die haar als kind seksueel misbruikte. Om haar aanhoudende trauma’s te begrijpen, reist Gwen om overlevenden, psychologen en zelfs een veroordeelde zedendelinquent te ontmoeten. De film behandelt een veelvoorkomend maar onbekend type manipulatie genaamd ‘grooming’ – hoe je het kunt herkennen en uiteindelijk kunt stoppen. Wat begint als het onderzoeken van ‘grooming’ , wordt een dramatische reis waarin Gwen in haar geval onverwachte onthullingen tegenkomt, eindelijk haar woede vindt en moedig het kwaad confronteert dat we liever negeren.
Gwen werd als kind misbruikt, nu wil ze laten zien hoe grooming eruitziet
Gwen: “Er is vaak nog tijd om in te grijpen voordat het te laat is.”Gwen van de Pas (36) werd als kind misbruikt door een volwassen lid van haar zwemvereniging. Ze maakte er een documentaire over, Groomed, om ouders en andere slachtoffers bewust te maken van hoe daders te werk gaan. “Toen mijn ouders vroegen of hij iets met me deed was ik al zo gegroomed dat ik kwaad werd. Hoe durfden ze dat te denken? Ik was volledig in zijn macht.”
Grooming? Gwen had er nog nooit van gehoord, terwijl het haar zelf was overkomen. Pas toen ze een jaar of vijf geleden besloot een documentaire te maken over seksueel misbruik – omdat ze het zelf had meegemaakt, maar niet met de bedoeling haar eigen ervaring centraal te stellen – viel alles op z’n plek.
De vele slachtoffers en deskundigen die ze sprak ter voorbereiding op de documentaire, vroegen haar naar haar beweegredenen voor het maken van de film. “Mondjesmaat begon ik mijn eigen verhaal te delen”, vertelt ze aan de telefoon. “Hoe het was gegaan, hoe ik me daarbij had gevoeld. ‘Dat is grooming’, zeiden ze bijna unaniem. Het was alsof er een diagnose kwam: eindelijk kon ik plaatsen wat er was gebeurd. Dat zette voor mij alles in zo’n ander perspectief, dat mijn producent zei: híér moet het over gaan.” Zo werd haar eigen verhaal toch de rode draad in Groomed.
Grooming is het opbouwen van een vertrouwensband met een potentieel slachtoffer, zowel instinctief als berekenend, met als doel het kind seksueel te misbruiken. Zelf leerde Gwen haar misbruiker kennen toen ze 11 was. Hij, destijds in de twintig, was lid en invaltrainer bij haar zwemteam. Hij won haar vertrouwen, gaf haar het gevoel dat ze speciaal was en ‘bewerkte’ haar net zo lang tot hij haar helemaal in zijn macht had. Hij stuurde haar brieven, gaf haar cadeautjes, had alleen maar oog voor haar. Pas toen hij zeker wist dat ze hem nooit zou verlinken, ging hij over tot seksueel misbruik.
Zo gaat het bijna altijd, weet Gwen nu. “Je hoort vaak dat het groomingproces heel lang duurt, het gebeurt aanvankelijk heel voorzichtig. Eerst vertellen ze je bijvoorbeeld een geheim, om te testen of je daarover je mond houdt. Die lange aanloop is een akelig idee, maar het betekent ook dat er vaak nog tijd is om in te grijpen voordat het te laat is.”
Velen hadden een raar gevoel
Als slachtoffer zelf is dat moeilijk, erkent ze. “Ik was kwetsbaar, vond de aandacht die hij me gaf hartstikke fijn. Dan is het al te laat om het als kind te herkennen, dan wíl je het ook niet meer zien. Als iemand op dat moment had ingegrepen, had ik mijn misbruiker in alle toonaarden verdedigd. Zo effectief is dat groomingproces. Achteraf hoor ik van best veel mensen dat ze een raar gevoel hadden bij hoe hij met me omging, maar ze wisten niet goed wat ze ermee moesten.”
Gwen: “Ik was kwetsbaar, vond de aandacht hartstikke fijn. Dan is het al te laat.”Ook haar ouders voelden ergens wel dat er iets niet klopte, maar toen ze Gwen vroegen of hij soms iets deed bij haar, ging ze helemaal door het lint. “Ik was al zo gegroomed dat ik volledig in zijn macht was. Ik werd kwaad: hoe dúrf je dat te denken over hem? En als ouder denk je dan al gauw: gelukkig, er is niets. Want je wilt het ook niet horen. Nu weten we dat het juist een alarmsignaal is als een kind zo in de verdediging schiet. Als je als ouder een onderbuikgevoel hebt: luister ernaar. Desnoods haal je je kind onterecht van zwemmen of tennis, maar je kunt beter het zekere voor het onzekere nemen.”
Het misbruik ging bij Gwen door tot ze een jaar of 14 was en met zwemmen moest stoppen omdat ze als gevolg van het misbruik een ernstige eetstoornis had ontwikkeld. Ze verdrong elke herinnering aan het misbruik en vergat compleet dat het gebeurd was. Tot ze op haar 17de haar eerste vriendje kreeg. Op seksueel gebied ging het helemaal mis, zegt ze. “Ik raakte volledig in paniek, begreep niet wat er gebeurde.”
Ze kreeg hevige nachtmerries, die ze na een tijdje herkende als herinneringen aan wat haar misbruiker had gedaan. Jaren na dato vertelde ze haar ouders daarop alsnog wat er was gebeurd. “Ze vonden het verschrikkelijk en erg moeilijk om te horen. Ze waren vooral heel boos en wilden heel graag aangifte doen. Maar ik wilde dat echt niet. Ik wist wel dat het niet klopte wat er was gebeurd, maar wilde niet dat hij daarvoor werd gestraft. Ik wist op dat moment zeker dat hij het nooit bij iemand anders zou doen. Dat is ook de crux van grooming: doordat hij me het gevoel gaf dat ik zo speciaal was, kon ik me niet voorstellen dat hij bij iemand anders hetzelfde zou doen.”
Uit angst dat Gwen, die op dat moment depressief en suïcidaal was, zichzelf wat aan zou doen als ze de aangifte zouden doorzetten, besloten haar ouders zich bij haar wens neer te leggen.
‘Blijkbaar was ik toch niet zo speciaal’
In de documentaire doet Gwen uiteindelijk toch nog aangifte tegen haar misbruiker – die nog op 5 minuten van haar ouders blijkt te wonen. Alles wat ze heeft geleerd over groomen, de gesprekken met haar familie en het herlezen van de brieven die hij haar destijds stuurde, overtuigen haar ervan dat dat de enige juiste beslissing is. Haar misbruiker wordt gearresteerd, maar uiteindelijk loopt de aangifte op niets uit wegens gebrek aan bewijs.Een berichtje van een ander slachtoffer van hem geeft voor Gwen de doorslag om daarmee geen genoegen te nemen. “Het was veel makkelijker om boos te worden om wat hij met háár had gedaan”, vertelt ze. “En blijkbaar was ik dus toch niet zo speciaal. Het gaf me veel helderheid.” In haar film is te zien dat Gwen op eigen houtje toch overtuigend bewijs weet te verzamelen. Inmiddels heeft ze een verzoek tot heropening van de zaak ingediend. Momenteel wacht ze op de uitkomst daarvan.
Voor de documentaire sprak Gwen met honderden lotgenoten, van wie er een aantal op beeld hun verhaal doen. “Voor mij zijn zij pas echt dapper. Ik had de controle, kon eruit knippen wat ik wilde, maar zij moesten mij maar vertrouwen met hun kwetsbare verhaal. Dat zou ik zelf niet hebben gedurfd.”
Door met andere slachtoffers te praten, zag ze haar eigen ervaring ook steeds beter voor wat het was. “Als je zelf gegroomed bent, is er constant die verwarring”, legt ze uit, “wat was mijn eigen rol? Maar bij anderen zie je het veel beter. Natuurlijk was het fout, natuurlijk moet je aangifte doen, natuurlijk is er risico op herhaling. Het is bijna eng hoeveel gelijkenissen er zitten in al die honderden verhalen. Het verloopt gewoon iedere keer hetzelfde. Voor mij heeft dat erg geholpen om de verwarring op te lossen. Het deed me beseffen dat het bij mij geen grijs gebied was, maar een schoolvoorbeeld van hoe misbruik werkt.”
Drang naar antwoorden won van walging
In de documentaire spreekt Gwen ook met een veroordeelde kinderverkrachter. Ze twijfelde of het wel een goed idee was om zo iemand een podium te geven, maar haar drang naar antwoorden won het van haar walging. “Ik zag er heel erg tegen op. Ik was zo bang dat hij mij zou manipuleren, dat ik hem aardig zou vinden, maar ik voelde niets. Hij vertelde heel gedetailleerd over wat hij heeft gedaan. Een van de crewleden werd er zo onpasselijk van dat hij naar buiten moest om over te geven, een ander viel bijna flauw.”“Voor mij was het bijna alsof ik er zelf niet zat; alsof ik me kon loskoppelen. Ik moest en zou weten hoe grooming werkt. Als we dat willen uitleggen, kunnen we er niet omheen om ook te luisteren naar de personen die het doen. Uiteindelijk ben ik blij dat we het hebben gedaan.”
Het maken van de film hielp Gwen bij haar verwerkingsproces. Ze zal het misbruik altijd met zich meedragen, maar de impact ervan slijt langzaam maar zeker. Na jarenlang in San Francisco te hebben gewoond, is ze teruggekeerd naar Nederland. “Vijf jaar geleden had ik hier niet durven wonen, maar nu voel ik me hier goed”, zegt ze. Sinds zeven maanden is ze bovendien moeder van haar eerste kind, dochter Charlie. “Ik heb dit altijd zo graag gewild. Ik voelde na het maken van de film dat ik er nu ook klaar voor ben. Nu kan ik dit.”
‘Voorbeeld zijn voor mijn dochter’
Met de geboorte van haar dochter voelt ze meer dan ooit de noodzaak om te vechten. Om haar misbruiker veroordeeld te krijgen, om grooming zichtbaarder te maken. “Ik heb nu echt het gevoel dat ik dit moet doen, ook voor Charlie. Dat geeft me veel kracht. Ik wil een voorbeeld voor haar zijn, iemand die doorpakt, ook als het zwaar wordt.”In eerste instantie maakte ze Groomed om vooral ouders te laten zien hoe grooming eruitziet. Gaandeweg ontdekte ze dat de film relevant is voor nog een tweede doelgroep: zij die het zelf hebben meegemaakt. “Als ik tien jaar geleden had geweten hoe grooming werkt, had me dat enorm veel pijn bespaard. Ik wil anderen meegeven dat ze niets verkeerd hebben gedaan, dat ze niet hoeven te twijfelen over wat er is gebeurd. Dat besef is voor mij heel krachtig geweest.”
Bron: RTL Nieuws >>
Aangrijpende documentaire ‘Groomed’ over impact van seksueel misbruik bekijk je nu bij discovery+
Opnieuw heeft de nog jonge streamingdienst discovery+ een uiterst indrukwekkende documentaire naar buiten gebracht. Filmmaker Gwen van de Pas gaat in Groomed in op het jarenlange misbruik waar zij in haar vroege tienerjaren mee te maken kreeg en de impact die dit nu, 20 jaar later, nog steeds op haar heeft. De documentaire ontvangt wereldwijd lovende kritieken en is sinds 25 maart 2021 te bekijken op Discovery’s streamingdienst.
Gwen van de Pas is een Nederlandse filmmaker die onder andere als producent bij Horizonica (2006) en in de casting van Voorbijgangers (2011) betrokken was. Nu komt zij opnieuw als producent met een geheel eigen durende documentaire die gaat over de impact van seksueel misbruik: Groomed. Deze docu is deels in het Nederlands en deels in het Engels gesproken en duurt ongeveer 1.5 uur.
De documentaire is uiterst aangrijpend en persoonlijk, vooral wanneer Gwen ingaat op haar vroege tienerjaren. Daarin werd zijn langdurig misbruikt door een volwassen man binnen haar zwemvereniging. Zelfs twintig jaar na het misbruik kampt ze nog steeds met de gevolgen. Dit is de reden dat Gwen besluit om op zoek te gaan naar antwoorden op de vragen waar ze al tijden mee worstelt. Groomed is gemaakt met een team van de beste makers in de Amerikaanse filmindustrie, zoals producent en dubbel Oscar-winnaar Bill Guttentag.
Gwen was slachtoffer van grooming
Tijdens haar zoektocht komt Gwen erachter dat ze slachtoffer was van een fenomeen dat grooming heet en veel vaker voorkomt dan men denkt. Bij grooming bouwen volwassenen -vaak uit de directe omgeving- een vertrouwensband op met een kind, waarbij uiteindelijk seksuele grenzen worden overschreden. Om meer te weten te komen over grooming, spreekt ze met andere slachtoffers, experts en therapeuten. Ook heeft Gwen een confronterend interview met een dader van grooming die hiervoor een gevangenisstraf van tien jaar heeft uitgezeten.Het misbruik vond plaats in het Brabantse dorp waar Gwen opgroeide. Om te beginnen keert ze daarom terug en voert ze openhartige gesprekken met haar vader en broer over wat er destijds gebeurd is. Ook vindt ze op haar oude slaapkamer brieven die de dader haar destijds stuurde. Wat volgt is een zware, emotionele zoektocht, waarbij Gwen heen en weer wordt geslingerd tussen verstand en gevoel. Maar hoe meer ze ontdekt, hoe meer ze overtuigd raakt dat haar dader wel degelijk fout bezig was en veroordeeld moet worden, om zo in elk geval niet nog meer slachtoffers te kunnen maken. Gwen slaagt erin om haar dader te laten arresteren, maar ondanks de aanwezigheid van de brieven wordt de zaak geseponeerd en haar dader vrijgelaten. Met behulp van een privédetective en een DNA-analyse probeert ze voldoende bewijs te verzamelen voor het heropenen van de zaak.
Lovende kritieken vanuit The New York Times en The Guardian
Een week voor de lancering in Nederland verscheen de documentaire al in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Daar was het kritiek uiterst lovend. Zo laat The Guardian weten dat de documentaire heftige en intieme inhoud bevat: “Veel van de beelden zijn kwetsbaar, bijna alsof je kijkt naar bewakingsbeelden van de Van de Pas’s psyche ontdane vangrails. Er zijn paniekaanvallen en nachtmerries, de inhoud van een Facebook-bericht van een ander slachtoffer dat snikkend wordt doorgegeven en ambivalente dagboekaantekeningen die op het scherm worden getypt.” In een recensie van The New York Times liet een criticus weten: “De documentaire eindigt opzettelijk op een opbeurende noot, maar het zijn de intieme momenten van pijn die blijven hangen.”Bron: Streamingwijzer.nl >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
