Als je eens wist, seizoen 2 | Canvas, maart 2021

[LSGBeheerTopic starter]

Na de aangrijpende en spraakmakende eerste reeks van ‘Als je eens wist’ over kindermishandeling gaan Hilde Van Mieghem en haar team in een tweede reeks dieper in op partnergeweld, met getuigenissen van slachtoffers, plegers en experts.

Partnergeweld is een gigantisch probleem in België. Helaas is het taboe even groot. Het zorgt voor onnoemelijk veel leed en de gevolgen zijn desastreus. Intrafamiliaal geweld zet zich onverbiddelijk verder, van generatie op generatie. 1 op de 5 vrouwen en 1 op de 7 mannen is slachtoffer. 70% van het partnergeweld is wederzijds. We doorprikken het cliché dader-slachtoffer en we belichten de verschillende vormen: psychisch, fysiek en/of seksueel geweld.

Trailer

Vaak zijn trauma’s uit de kindertijd ook onlosmakelijk verbonden met intrafamiliaal geweld. Maatschappelijk blijft men steken in het cliché van de vrouw met het blauwe oog en de man als agressief monster, maar de realiteit is veel genuanceerder. Geweld binnen het gezin wordt zowel door vrouwen als mannen gepleegd. Door het gebrek aan degelijk onderzoek, verouderde wetgeving, preventie en een gebrekkige opleiding bij politie en in de zorgsector wordt partnergeweld onbewust mee in stand gehouden. Maar ook buren, familie, vrienden en omstaanders sluiten de ogen en houden zich aan de dwingende regel je beter niet te moeien met een huwelijk.

Niet zelden zijn criminaliteit, geweld, druggebruik, alcoholmisbruik, ziekteverzuim en suïcide een rechtstreeks gevolg van deze problematiek. Dit tweede seizoen van Als je eens wist wil de blinde vlek rond dit probleem zichtbaar maken en er de alarmklok over luiden.

Bekijk de afleveringen van Als je eens wist op vrt.be of als lid van LSG in het ledendeel.

[MarkModerator]

Hilde Van Mieghem gaat in tweede reeks van ‘Als je eens wist’ dieper in op partnergeweld: “Ik ben hier nog altijd niet van gerecupereerd”

Hilde Van Mieghem focust in de nieuwe reeks op partnergeweld: “Het tragische van al dat geweld is enorm aangrijpend. En het is zo alomtegenwoordig.” (foto VRT)

Na de aangrijpende en spraakmakende eerste reeks van Als je eens wist over kindermishandeling verlegt Hilde Van Mieghem de focus naar partnergeweld. “Vooraf dacht ik dat kindermishandeling het allergrootste taboe was, maar het taboe omtrent partnergeweld is nog vele malen groter en complexer.”

De telefoons van hulplijn 1712 en Tele-Onthaal stonden roodgloeiend na seizoen 1 van de Canvas-documentaire Als je eens wist . Een duidelijk bewijs van de noodzaak om gevoelige thema’s op televisie aan te raken en taboes te doorbreken. Nu keert documentairemaker Hilde Van Mieghem terug met een nog groter taboe: partnergeweld. De doos van Pandora gaat opnieuw open. “Ik had niet verwacht dat er zo massaal gereageerd zou worden op die eerste reeks. Ik denk dat het nu nog veel erger zal zijn.”

Die eerste reeks heb je gemaakt omdat je zelf slachtoffer was van kindermishandeling. Hoe kom je nu bij partnergeweld terecht?
Om eerlijk te zijn wilde ik een tweede seizoen over kindermishandeling maken. Je kunt veel dieper ingaan op die problematiek. Bij Canvas zagen ze dat niet zo zitten. Toen is het idee gerijpt om iets te maken over intrafamiliaal geweld. Kindermishandeling komt namelijk vaak voor in gezinnen waar ook partnergeweld gepleegd wordt. Zo’n gezin is dan doordrongen van geweld. Dat leidt dan ook automatisch naar een derde reeks, over kinderen die ouders of broers en zussen mishandelen, die ik hopelijk ook nog mag maken. Die drie reeksen hebben een grootste gemene deler: mensen die zijn beschadigd van in de kindertijd. Ze kiezen voor wat ze kennen: zich slecht gedragen, vernederen en mishandelen. Vaak met het idee dat ze zelf niks waard zijn.

Na die eerste reeks heb je je maanden teruggetrokken in Italië om te bekomen van wat je had gemaakt. Hoe voel je je nu?
De impact is enorm, misschien wel groter dan de eerste keer. Na die eerste reeks kreeg ik psychologische begeleiding omdat oude wonden werden opengereten. Nu heb ik die begeleiding niet, waardoor ik voel dat het langer blijft hangen. Ik ben hier nog altijd niet van gerecupereerd. Het tragische van al dat geweld is enorm aangrijpend. En het is zo alomtegenwoordig. Eén op de vijf vrouwen is slachtoffer van intrafamiliaal geweld, net als één op de zeven mannen. Toch sluit iedereen de ogen voor zulk geweld, ook de overheid. Partnergeweld wordt gezien als iets uit de privésfeer. Dat is bullshit, want het belangt ons allemaal aan. De maatschappelijke kost is enorm. Het kost ons miljarden aan medische hulp, verslavingen, werkloosheid, ziekteverzuim. Partnergeweld is een pest in ons land, een vieze etterende zweer die dringend uitgekuist moet worden. Maar helaas zwijgen we er in Vlaanderen liever over. Want je mag zogezegd je vuile was niet buitenhangen. Bovendien is het not done om je te bemoeien met het huwelijk van iemand anders. Bullshit! We verklikken de buren wel voor de fiscale fraude die ze plegen, maar zwijgen als we zien of denken dat een buurvrouw of -man wordt neergeslaan door zijn of haar partner.

Ik probeer al meer dan twintig jaar iets te maken over intrafamiliaal geweld.

De reacties na je eerste reeks waren overweldigend. Ik neem aan dat je er constant over aangesproken werd.
Dat is een van de redenen waarom ik na al deze interviews weer naar Italië vertrek. Ik werd er zoveel over aangesproken op straat, maar ik kon dat helemaal niet aan. Ik kan dat niet dragen, het leed van heel de wereld op mijn schouders. Mensen zien mij als aanspreekpunt over kindermishandeling, en als expert, wat ik ondertussen ook wel ben. Maar ik kan dat niet aan.

Wat je doet is nochtans van gigantisch belang, zeker in coronatijden.
Het is inderdaad een heel actueel onderwerp, al was ik er al mee bezig voordat corona uitbarstte. Uit onderzoek weten we dat het aantal gevallen van intrafamiliaal geweld met dertig procent is gestegen. Het is een goede zaak dat de ogen daarvoor nu geopend worden. Tegelijkertijd is het schrijnend dat er nu pas aandacht voor is. Ik ben er ook zeker van dat die aandacht na corona weer wegzakt, terwijl de overheid en de maatschappij er nu alles aan moeten doen om dit taboe bespreekbaar te maken.

Je bent hier natuurlijk al veel langer mee bezig en intrafamiliaal geweld bestaat ook al sinds mensenheugenis. Waarom komt dit nu pas op televisie?
Omdat de tijd er nu pas rijp voor is. Ik probeer hier al meer dan twintig jaar iets over te maken. Maar in het tijdperk na Dutroux kon je hier niet mee op de proppen komen. Je kon simpelweg niet gaan vertellen dat intrafamiliaal geweld aan de basis ligt van zulke aberraties. Men wilde niet zien dat de basis van zijn geweld in zijn eigen kindertijd lag. Net zoals dat het geval was voor Hitler of andere dictators. Deels door #MeToo begint ook nu pas een praatcultuur te ontstaan. Mensen willen hier nu over spreken. En dan nog heb ik bij Canvas twee jaar lang moeten vechten voor dit programma. Op de VRT heerste het idee dat zulk geweld voornamelijk voorkwam in marginale families. Ze geloofden niet dat dit in alle lagen van de bevolking gebeurde.

Als je eens wist, vanaf dinsdag 9 maart op Canvas en via VRT NU (integraal).

Bron: dezondag.be

[MarkModerator]

Nieuwe reeks over partnergeweld op Canvas, slachtoffer getuigt: “Ik dacht dat er iets mis was met mij”

Dinsdag start op Canvas het tweede seizoen van “Als je eens wist”, de reeks van Hilde Van Mieghem die deze keer in het teken staat van partnergeweld. Chloë, die haar verhaal vertelt in de reeks, getuigde vandaag in “De zevende dag”. “Ik kom met mijn verhaal naar buiten omdat ik weet dat er heel veel mensen zijn die hun stem nog niet hebben kunnen gebruiken. Ik wil die stem zijn voor hen.”

Chloë (47) is volop aan haar herstel bezig na in verschillende gewelddadige relaties te hebben gezeten. “Ik heb een vrij onveilige jeugd gehad,” legt ze uit. “Ik had twee ouders die misschien nog niet klaar waren om kinderen te hebben. Van kleins af aan was ik op zoek naar liefde en een plek in de wereld. Als je moet vechten voor liefde, dan uit zich dat later ook in je relaties. Je denkt dat geweld zelfs normaal is. Ik dacht dat er iets mis was met mij.”

Regisseur Hilde Van Mieghem, die de reeks heeft gemaakt, treedt Chloë bij. “Ik denk dat we voorbij de schuld en schaamte moeten kunnen spreken. Het is ontzettend nodig om niet te oordelen, maar om te luisteren.” Volgens Van Mieghem is partnergeweld een nog groter taboe dan kindermishandeling, wat centraal stond in het eerste seizoen van “Als je eens wist”. “Partnergeweld speelt zich af in de duisternis en wij kijken allemaal weg. We ondersteunen het allemaal. We maken het allemaal mogelijk.”

De afgelopen jaren heeft Chloë enorme stappen vooruitgezet. “Ik kom met mijn verhaal naar buiten omdat ik weet dat er heel veel mensen zijn die hun stem nog niet hebben kunnen gebruiken. Ik wil die stem zijn voor hen.” Daarnaast volgt ze een opleiding om als ervaringsdeskundige slachtoffers én plegers van intrafamiliaal geweld te helpen.

Chloë noemt zichzelf een ex-slachtoffer. “Ik heb mij misschien wel even gestoken in een slachtofferrol. Ik was een slachtoffer, maar zo wil ik niet meer gezien worden. Ik heb een stem nu. Ik geniet ook weer van het leven. Ik heb een ontzettend lieve partner. Ik heb die liefde en vriendschap hiervoor nooit gekend.”

Ook de relatie met haar zoon is beter dan vroeger. Twee jaar lang hadden ze geen contact. “Ik voelde me alsof ik faalde als moeder”, zegt Chloé. “Op een gegeven moment wilde hij gewoon geen contact meer. Hij probeerde mij altijd te beschermen en mijn ogen te openen, terwijl dat niet de rol van een kind is.” Ondertussen praat Chloé weer veel met haar zoon, ook over haar ervaringen.

“Spreek slachtoffers aan”
Voor Zuhal Demir, Vlaams minister van Justitie & Handhaving is Chloë’s verhaal herkenbaar. “Ik ken in mijn omgeving heel veel slachtoffers. Als je kijkt naar de cijfers, duurt het gemiddeld tot het 31e feit gepleegd wordt voor het slachtoffer hulp gaat zoeken. Daarom deze oproep: “Buren, vrienden, familie, kennissen: spreek. Spreek slachtoffers aan. Spreek hulpverleners aan. Dit is geen taboe. Dit moet stoppen. We hebben het hier over slachtoffers.”

Momenteel zijn er in Vlaanderen twee Family Justice Centers, een initiatief dat zich richt op gezinnen waar er geweld voorkomt. “De bedoeling is dat elke provincie op het einde van het jaar zo’n centrum heeft. Alle hulpinstanties zitten daar onder een dak. Maar het moet laagdrempelig kunnen. Vandaag is het de dokter of de politie die het slachtoffer doorverwijzen naar het centrum, maar het is belangrijk dat slachtoffers er direct kunnen aankloppen. Er is hiervoor 9 miljoen uitgetrokken.”

Bron: vrt.be

[Auteur]

Reacties