- Dit onderwerp bevat 17 reacties, 4 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 18/06/2019 om 18:27 door Mark.
-
Reacties
-
Reacties vanuit de sekte
Journalist en essayist Frank Ligtvoet schreef al eerder het artikel In de schaduw van de meester: seksueel misbruik in de kring van Wolfgang Frommel in Vrij Nederland over het seksueel misbruik in de literaire kring rond Wolfgang Frommel, waar hij jarenlang deel van uitmaakte. In dit artikel, Seksueel misbruik in de kring van Wolfgang Frommel – reacties vanuit de sekte, neemt hij de reacties van sekteleden onder de loep.
Het komt me allemaal zo bekend voor, wat hij allemaal schrijft. Daders die feitelijk toegeven wat er is gebeurd, alleen dat niet als misbruik willen zien omdat dat dat niet past bij hun eigen beleving van het gebeuren. Voor hen was het erotiek, bijna kunst, en vanuit dat gevoel schuiven ze de beleving van slachtoffers gewoon opzij. Zo heeft een slachtoffer het niet ervaren, dat kan helemaal niet, hij werkte toch mee?
Wat ik me wel afvraag, is waarom Frank zo hamert op een onafhankelijke commissie om dit verder te onderzoeken. Natuurlijk is het belangrijk dat aan het licht komt wat er precies gebeurd is en wie er schuldig waren en zo, maar daarvoor zijn getuigenissen van slachtoffers nodig. Getuigenissen die, zoals tijdens het onderzoek naar misbruik in de Katholieke Kerk wel is gebleken, voor veel slachtoffers hertraumatiserend werken.
Ik vraag mij dus af, is het middel i.d.g. niet veel erger dan de kwaal? Helpt zo’n onderzoek slachtoffers echt verder, of komen ze van de wal in de sloot? Zou het niet beter zijn als slachtoffers de hulp krijgen die zij nodig hebben, puur op basis van hun hulpvraag? Om te voorkomen dat hun geestelijke gezondheid door zo’n onderzoek nóg meer geschaad wordt?
Ik heb beide artikelen gelezen. Of een commissie opstellen na zoveel jaar voor een organisatie die niet echt meer bestaat zin heeft betwijfel ik. Daarentegen kan ik me ook voorstellen dat je als slachtoffer helemaal geen hulp wílt krijgen van de stichting of het vervolg op de oude stichting. Dat het nu een soort van bekend is kan wel steun zijn voor slachtoffers (ze zijn niet de enige en hun klachten en gevoelens zijn terecht) en mogelijk ook wel een zetje om er serieus iets mee te gaan doen in de vorm van hulpverlening of praten met familie of vrienden of lotgenoten.
Ik herken ook veel uit wat hij schrijft over hoe hij de gevolgen ervaart van het misbruik dat hem is overkomen.
Dit bijvoorbeeld, zonder de gedichten dan:‘Het heeft ook lang geduurd voordat ik enigszins begreep wat er eigenlijk met mij gebeurd was. In plaats van vriendschap of liefde te ontvangen die gebaseerd was op wie ik was, werd ik ‘opgevoed’ om te worden wie ik niet was. Stapje voor stapje werd genormaliseerd wat mij vreemd was. Gedicht na gedicht werd me een wereld voorgetoverd die hoger en nobeler zou zijn dan die van de anderen, van de niet-verlichten. Ik was een van de uitverkorenen.’
Schuldgevoelens, niet zozeer dat ik door mijn aanwezigheid het misbruik van andere kinderen zou hebben goedgekeurd, maar wel dat ik niets voor hen heb kunnen doen: toen niet en dat ik nu nog steeds niet doe voor de huidige slachtoffers.
Dat ik het heb toegelaten in ruil voor aandacht en materiële dingen zoals onderdak, eten, kleding en schoenen. Wat mij een hoer maakt zoals hij mij meermalen vertelde toen ik niet meer wilde. Op zich weet ik wel dat het niet klopt maar helemaal los laten kan ik het allemaal (nog) niet.En ‘je hebt er toch iets positiefs aan over gehouden?’ is in zekere zin ook op mij van toepassing. De dingen die ik hierboven al noemde en ook het feit dat ik mijn middelbare school netjes heb afgemaakt en niet ben afgegleden tot criminele activiteiten: als ik op straat rond was blijven hangen dag en nacht dan had ik nu vast al wel een keer in de bak gezeten.
Maar dat weegt allemaal niet op tegen de psychologische en lichamelijke schade die ik er aan over heb gehouden.
Het was geen liefdadigheid waar hij af en toe wat voor terug vroeg maar gewoon business (pornografisch materiaal, verhuren aan andere vieze mannetjes en seks feesten enzo) en het bevredigen van zijn lusten…Dat niet begrijpen wat er met je gebeurd is, had ik ook. Toen die docent zich over me ‘ontfermde’ voelde dat vooral goed. Hij was wel 19 jaar ouder als ik maar hij was lief voor me. Hij gaf me de aandacht die ik altijd gewild had en ik gaf hem seks in ruil. Het stomme was dat ik me er nog goed bij voelde ook! Ik dacht dat ik bijzonder voor hem was maar in feite ‘kocht’ hij me gewoon. Toen ik door kreeg dat hij dit met veel meer jongens deed, was het speciale gevoel snel weg maar ik bleef er soort van naar zoeken, zeg maar. Dat maakte me een makkelijke prooi voor andere oudere mannen.
Wees maar blij Luka, dat je eruit bent. Ik zit er nu 11 jaar in vast en weet eerlijk gezegd niet goed hoe ik het moet doorbreken. De angst voor afwijzing is zo groot, mijn familie, mijn werk maar ook mensen die ik vrienden noem, ik weet zeker dat ze me als een baksteen laten vallen als ze weten dat ik me door oudere mannen laat gebruiken. Ik ben gewoon een hoer die zich laat betalen met aandacht en ik schaam me daar kapot voor, hoewel ik inmiddels wel snap dat ik zo gemaakt ben. Ik heb wel eens gedacht, misschien moet ik er officieel mijn beroep maar van maken, dan levert het tenminste nog wat op.
Lastig om dit zo op te schrijven, merk ik.
Kindermisbruik binnen de kringen van kunstgenootschap Castrum Peregrini
Gisteren werd ik er door Frank Ligtvoet, die hierover in Vrij Nederland eerder een artikel heeft geschreven, op attent gemaakt dat Vrij Nederland opnieuw aandacht heeft besteed aan Castrum Peregrini. Een sekte-achtige kunstinstelling onder leiding van Wolgang Frommel, die tot ver in de jaren tachtig werd gekenmerkt door ‘pedagogische eros’. Oud-ingewijden treden nu naar buiten met hun verhaal. Verbijsterend en helaas voor mij ook heel herkenbaar. Mijn vader hanteerde exact dezelfde mechanismen om mij het gevoel te geven dat wat hij deed, voortkwam uit liefde en goeie bedoelingen, waardoor ik pas anderhalf jaar geleden begon in te zien dat ik misbruikt was.
Wolfgang Frommel in zijn werkkamerEnkele citaten uit het artikel
‘Diezelfde middag heb ik [Lodewijk] echt seks gehad met die leraar. Daarmee was ik een “vriend” geworden, dat was mijn beloning. Het werd feestelijk gevierd, met champagne. Ik kreeg een klein beeldje van een haas, want dat was het symbool van de fallus. En daarna ontdekte ik tot mijn schrik dat het niet bij één keer bleef, maar dat het elke dag diende te gebeuren.’
‘Ik heb toen mijn lichaam in tweeën gehakt,’ zegt hij. ‘Het onderste deel – mijn wil, mijn seks – deed niet meer mee. Zo heb ik het gekund. Ik trad als het ware uit mijn lichaam.’
‘Frommel had geen bokkepoten,’ zei Haverkorn. ‘Maar verder bezat hij vele duivelse trekjes. Hij beschikte over een boosaardige seksuele trukendoos. Hij deed zich graag voor als Pan, besloop iedereen en dan was je machteloos. Dit was zijn manier om iemand te overweldigen. (…) Er zijn veel slachtoffers gevallen, zowel onder jongens als onder meisjes.’
Aan Lockhorn vertelde hij [Thomas Karlauf] dat je pas echt ‘een vriend’ was als je zelf een nieuwe jonge jongen binnen bracht. ‘Je werd ook geacht daarover verslag uit te brengen,’ aldus Karlauf. ‘Het was een onuitgesproken maar ijzeren gebod dat er toch een soort seksuele initiatie moest plaats vinden. Want gedichten lezen kan iedereen, maar juist de “pedagogische eros” maakte het tot een bijzonder gebeuren. Niemand praatte erover, maar iedereen die zich een vriend mocht noemen, heeft zoiets meegemaakt. Een vorm van educatief homofiel worden.’
[…] Ligtvoet moest nogal wat onder ogen zien: dat hij deel had uitgemaakt van een ‘sekte’, waar seksueel misbruik volgens hem was ingebed in een ideologie die hij destijds met hart en ziel had omarmd. Dat er minderjarigen slachtoffer waren geweest van die ideologie. En vooral ook dat hij zijn huidige echtgenoot indertijd had geïntroduceerd bij de ‘vrienden’ en hij hem niet had beschermd. In zekere zin was hij slachtoffer én medeplichtige.
Vreselijk hoe kindermisbruikers ermee wegkomen en zo triest hoe slachtoffers, mede daardoor, in de steek worden gelaten. Zoveel volwassenen die dagelijks kampen met de gevolgen van wat hen als kind is aangedaan. Wachtlijsten in de zorg waardoor ze niet de hulp krijgen die nodig is. Hulp die begint bij erkennen dat wij als samenleving een probleem hebben. Namelijk dat wij misbruik liever afzwakken en slachtoffers liever niet serieus nemen noemen omdat herinneringen van kinderen niet betrouwbaar zouden zijn.
Zoals in het artikel in ‘Vrij Nederland’ aangehaald wordt, dat alles binnen Castrum Peregrini afgedekt werd met de ‘mantel der liefde’, dekt de samenleving het af ‘om de lieve vrede’, lijkt het wel.
Ik hoop dat de onderste steen boven komt en dat de slachtoffers van deze sekte erkend én geholpen worden.
‘Castrum Peregrini vaart nieuwe koers’
Bij sommige gelegenheden droegen de jongens in Castrum bloemenkransen op hun hoofd © Archief Castrum Peregrini AmsterdamLEZERSBRIEF Het misbruik in Castrum Peregrini was de afgelopen maanden in het nieuws. In een lezersbrief laat het Comité van Aanbeveling zich uit over eigen, bekritiseerde positie: “De voorstelling van ‘criminele organisatie’ delen wij niet.”
In Het Parool van afgelopen zaterdag schrijft Frank Ligtvoet dat Job Cohen en Marjan Schwegman onafhankelijk onderzoek naar vermeend seksueel misbruik in Castrum Peregrini hebben afgehouden. Als leden van het Comité van Aanbeveling van het nieuwe Castrum Peregrini (CP) zouden zij een ‘criminele’ organisatie beschermen en wegkijken van een misbruikverleden.
Dat is een voorstelling van zaken die wij niet kunnen delen – waarbij vooropstaat dat wij afschuwelijk vinden wat Frank Ligtvoet en anderen in het verleden hebben meegemaakt.
Het zeskoppige Comité van Aanbeveling is ingesteld ter ondersteuning van de nieuwe koers die CP sinds 10 jaar vaart: breken met Frommel en zijn schadelijke, tot machts- en seksueel misbruik leidende Pedagogie van de Eros, breken met de bijbehorende misogynie, centraal stellen van de figuur van Gisèle Waterschoot van de Gracht, een platform creëren voor intellectuele en artistieke uitwisseling van kennis over contemporaine kunst en cultuur.
Leden van het Comité van Aanbeveling, inclusief Job Cohen en Marjan Schwegman, hebben dan ook van meet af aan benadrukt dat onafhankelijk onderzoek naar en confrontatie met het eigen verleden van Castrum Peregrini noodzakelijk is om met succes een nieuwe koers te kunnen varen.
Onafhankelijk onderzoek naar en confrontatie met het eigen verleden van Castrum Peregrini is noodzakelijk om met succes een nieuwe koers te kunnen varen
De door Frank Ligtvoet terecht als meesterlijk geprezen biografie van Gisèle door Annet Mooij is een sprekend voorbeeld van dergelijk onafhankelijk onderzoek, waartoe het initiatief zeven jaar geleden door de directie van Castrum Peregrini is genomen; overigens, ook al is het onderzoek door CP gefaciliteerd, het was onafhankelijk.
Hetzelfde geldt voor een binnenkort onder auspiciën van het Duitsland Instituut (UvA) te starten wetenschappelijk onderzoek naar de geschiedenis van Castrum Peregrini. Tot slot is er op initiatief van de directie van CP een helpdesk ingericht met een onafhankelijk vertrouwenspersoon.
Slachtoffers van seksueel misbruik dat in het verband van CP heeft plaatsgevonden, kunnen zich daar melden. Het is dan aan de vertrouwenspersoon, en niet aan CP, wat er met zo’n melding gebeurt.
Wij denken dus dat de directie van CP, gesteund door het Comité van Aanbeveling, gehandeld heeft in de geest van wat Frank Ligtvoet in zijn stuk aanbeveelt.
Het Comité van Aanbeveling van Castrum Peregrini: Avrum Burg, Job Cohen, Eric Fischer, Maya Meijer Bergmans, Ronny Naftaniel en Marjan Schwegman.
Bron: parool.nl, 4 oktober 2018
Bovenstaand stuk van het Comité van Aanbeveling reageert op dit stuk van mijn hand:
‘Kijk niet weg van misbruik Castrum’
Het misbruik in Castrum Peregrini was de afgelopen maanden uitgebreid in het nieuws, ook in Het Parool. Neerlandicus en oud-lid van Castrum Peregrini Frank Ligtvoet vraagt de Raad van Aanbeveling om een echt onderzoek.
Geachte Marjan Schwegman, oud-directeur van het Niod, Geachte Job Cohen, oud-burgemeester van Amsterdam, het seksueel misbruik van jongens en jonge mannen in de kring van het Amsterdamse Castrum Peregrini tijdens de oorlog tot in de jaren tachtig, dat jarenlang ondergronds plaatsvond en verzwegen werd, is na een stroom van publicaties in de Nederlandse en Duitse pers nu algemeen bekend.
Omdat u beiden lid bent van de Raad van Aanbeveling van die stichting, die door de Duitse dichter en immigrant Wolfgang Frommel werd geïnitieerd en door kunstenares en oud-burgemeestersvrouw Gisèle d’Ailly goeddeels werd gefinancierd, schrijf ik u vandaag over dat misbruik.
Ik deed dat al eerder gewoon per e-mail, en niet in de openbaarheid. Ik kreeg echter eerst nul op rekest van Castrums directie en bestuur, die op hun website wel lippendienst pleegden aan mij en de slachtoffers van het misbruik, maar ons in werkelijkheid niets substantieels aanboden.
Vervolgens schreef ik u, meneer Cohen, van wie ik ook na aandringen van wederzijdse vrienden, geen antwoord ontving.
En daarna schreef ik u, mevrouw Schwegman, en u eindigde na drie e-mails met een vierde, die bits eindigde met: ‘Ik beschouw hiermee de e-mailwisseling tussen u en mij als gesloten.’
Het leek me alsof u allen slechts in uw institutie en haar publieke gezicht waren geïnteresseerd. Een open brief leek me dus de enige weg om serieuze aandacht te krijgen voor de slachtoffers van Castrum.
Platoons vriendschapsideaal
In de sektarische mannenclub die achter de Duitstalige uitgeverij Castrum Peregrini schuilging, heeft pedoseksueel, seksueel en geestelijk misbruik plaatsgevonden.Dat kwam voor het eerst naar buiten in een kleine, moedige boekpublicatie uit 2013 in het Duits van de hand van een geheime geliefde van de pan-seksuele misbruiker Frommel, Joke Haverkorn van Rijsewijk.
Die publicatie was mij ontgaan en ik ontdekte haar in 2016, pas nadat de doos van Pandora zich voor mij had geopend.
Ik was zelf lid van de Duits-Nederlandse sekte geweest en had mij er in de loop van de jaren tachtig met veel moeite en pijn van losgemaakt, echter niet dan nadat mijn vriend, mijn huidige man Nanne Dekking, er in een niet gewenste en niet geslaagde seksuele initiatie was misbruikt.
In dat jaar 2016 dwong een zware depressie me tot zelfonderzoek. Het leidde tot het inzicht dat ik nog altijd, meer dan dertig jaar na dato, belaagd werd door die verrotte club, dat veel van mijn gedrag er nog altijd door bepaald werd en in hoge mate destructief was. Het leidde ook tot research naar Castrum, die ik nog altijd voortzet.
Aan het eind van dat bevrijdingsjaar 2016 opende de doos van Pandora zich tenslotte werkelijk.
Ik vond op een website van een reünie van de internationale kostschool Beverweerd, waar Frommels eerste en oudste pedofiele verovering William Hilsley muziekleraar was geweest, de volgende bijdrage: ‘Het seksueel misbruik (wat 2 jaar lang gebeurde) door William Hilsley (70 jaar toentertijd) en Matthijs Pon (huisvader van het B-huis), heeft mij toen ik als 11-jarig kind op Beverweerd zat geen goed gedaan.’
‘De meeste leerlingen zagen Hilsley onder aan de trap staan na het eten om mij met zijn vingertje naar de torenkamer te dirigeren. Ian Gulliford heeft mij nooit aangeraakt, maar wel andere kinderen.’
De schrijver was de nu 51-jarige Paul Visser.
Het was voor mij en mijn onderzoek een doorbraak: het is echt waar. Castrum Peregrini was helemaal geen nobele, het hogere nastrevende vriendenkring die jongens volgens het Griekse, Platoonse vriendschapsideaal opvoedde, maar een criminele organisatie waar onder de vlag van ‘pedagogische eros’ pedoseksueel misbruik plaatsvond.
Dat misbruiker Hilsley door Frommel als dertienjarig jongetje was geworven en zonder twijfel was misbruikt, geeft perspectief aan het karakter van zijn op (pedo)seksuele excessen berustende opvoedingsmethode.
Klassieke wegkijker
Met de hulp van onder meer voormalige huisgenoten van Frommel en Gisèle d’Ailly publiceerde ik in juli 2017 het verslag van mijn onderzoek in Vrij Nederland.Het werd gevolgd door een hard en onweersproken stuk van VN onderzoeksjournalisten Harm Botje en Sander Donkers.
Nadat ik de zaak had aangebracht bij een officiële Duitse commissie in Berlijn die seksueel kindermisbruik onderzoekt (UKASK), verschenen er in de Duitse kwaliteitspers talloze artikelen over ‘Frommel und Freunde’. Ook de tv besteedde er aandacht aan.
Onder de vlag van ‘pedagogische eros’ vond seksueel misbruik plaats
Twee weken geleden werd Annet Mooijs meesterlijke biografie van Gisèle d’Ailly, de geldschieter van Castrum en huisbaas en huisgenoot van Frommel, gepresenteerd.
De op initiatief van uw stichting geschreven studie was de laatste spijker in de doodskist van Castrums eerbaarheid: alles wat tot nu toe was onthuld, werd door een uiterst zorgvuldige en afgewogen biografie bevestigd.
En meer nog werd duidelijk. Gisèle d’Ailly, die jaren na de dood van Frommel in 1986, door de nieuwe leiding van Castrum, wetend van Frommels misdadig gedrag, tot onbevlekte heilige was verkoren, bleek minder heilig en wel degelijk op de hoogte van Frommels seksueel misbruik dat onder hun gezamenlijk dak plaatsvond.
Zij was een klassieke wegkijker en daarmee medeschuldig aan het leed dat zoveel mannen, en ook vrouwen, is aangedaan. Deze conclusie roept overigens ook vragen op over de houding van Gisèle’s echtgenoot Arnold d’Ailly.
Zijn activiteiten bij het diplomatiek opruimen van de desastreuze gevolgen van Frommels verhouding met het uit Marokko naar Amsterdam gehaalde 11-jarige Berberjongetje Achmed, doen vermoeden dat ook hij wist van de pedoseksuele activiteiten binnen Castrum.
Mijn gefnuikte of gefrustreerde e-mailwisselingen met u beiden en al degenen die met uw stichting te maken hebben, gingen niet zozeer om het bestaan van het misbruik, dat was onmiskenbaar, maar om de verantwoordelijkheid voor het verleden en wat mij betrof voor de slachtoffers.
De huidige directie liet mij weten dat, omdat zij Frommel als boegbeeld van Castrum jaren geleden al hadden afgeschaft en Gisèle d’Ailly op zijn plaats hadden gezet, zij voor dat perverse verleden geen verantwoording droegen. In academische zin wilden zij wel historisch onderzoek naar dat verleden doen en stelden daarvoor een commissie in.
De resultaten daarvan zouden ook goed in de programmering van Castrum passen.
Gotspe
Wat een gotspe! De slachtoffers kregen ook een bot toegeworpen: een vertrouwenspersoon om mee te praten. Nu Gisèle d’Ailly als medeverantwoordelijke is geïdentificeerd kan dit directie-argument niet meer gelden.Ik heb in mijn mails naar u en de uwen steeds naar voren gebracht dat er geen twee erfenissen van Castrum kunnen zijn.
De meesterlijke biografie was de laatste spijker in de doodskist van Castrum
Een zou de keurig nette D’Ailly-erfenis zijn met een soort museumpje voor Gisèle en haar vrienden – de kamer van de perverse Frommel staat er meer dan 30 jaar na zijn dood nog onveranderd pico bello ter bezichtiging bij – en een hoogstaand, internationaal cultureel programma in een grachtenpand en prachtige bijgebouwen, gefinancierd met kapitaal afkomstig uit de erfenis van de schatrijke d’Ailly.
De andere erfenis zou die van Frommel zijn, van misbruikte en getraumatiseerde mannen en vrouwen, die ondanks de lege retoriek op Castrums website nog steeds geen enkele erkenning, laat staan steun, van u en de uwen hebben gekregen.
Zo’n vervalsing van de geschiedenis zou voor u beiden toch onverdraaglijk moeten zijn.
Lintjes en oorkondes
Het misbruik in Castrum was moeilijk als zodanig te herkennen omdat de theorie van de pedagogische eros, waarin een oudere een jongere opvoedt tot het hogere, dat misbruik normaliseerde.Sommige slachtoffers kunnen zichzelf, zoals ook ik lange tijd, dan ook niet als slachtoffers zien.
De pedoseksuele sukkels die niet naar het gymnasium zijn geweest en zich niet in hogere kringen bewegen, verdwijnen als ze betrapt worden in de psychiatrische zorg en in gevangenissen; de nette mensen rond Frommel en d’Ailly, de professoren, de boekhandelaren, de artsen, de kunstenaars, de musici, de architecten, de oud-burgemeesters, verborgen en verbergen hun pedoseksuele gedrag of het pedoseksuele gedrag dat zij waarnamen, onder de dekmantel van de pedagogische eros. d’Ailly en Frommel zelf kregen eerbewijzen en lintjes en oorkondes, tot op Yad Vashems aan toe.
In Duitsland wordt het Castrummisbruik wel degelijk serieus genomen. Begin dit jaar werd ik uitgenodigd door bovengenoemde onafhankelijke Duitse commissie.
Ik deed drie uur lang verslag voor een groep van zestien mensen, bestaande uit slachtoffers, onderzoekers, specialisten en ambtelijke observatoren. Er zijn inmiddels uitnodigingen uitgegaan naar twee andere slachtoffers.
Het is mij een raadsel waarom wij naar Berlijn moeten om ons verhaal bij een onafhankelijke commissie te doen, en niet gewoon terechtkunnen bij een onafhankelijke commissie in Amsterdam.
Maar misschien kan dat niet omdat u, mevrouw Schwegman, en u, meneer Cohen, te zeer nette mensen zijn en de touwtjes zelf graag in handen willen houden.
Frank Ligtvoet, Brooklyn, New York
Bron: parool.nl, 29 september 2018
En op hun ‘nieuwe koers’ ingezonden brief reageerde ik weer als volgt:
‘Castrum Peregrini weet niet wat onafhankelijk is’
Donderdag stelde het Comité van Aanbeveling van Castrum Peregrini in een reactie op een opiniestuk van Frank Ligtvoet diens voorstelling van zaken niet te herkennen. (Het Comité zou onafhankelijk onderzoek naar vermeend seksueel misbruik in het genootschap hebben afgehouden.) Ligtvoet reageert.
Het Comité van Aanbeveling van Castrum Peregrini weet niet wat onafhankelijk onderzoek is. Dat is onderzoek, uitgevoerd door professionals die geen relatie hebben met de institutie of de mensen van de onderzochte instelling.
In dit geval professionals die ervaring hebben met onderzoek naar seksueel misbruik van kinderen en jongeren en die ervaring hebben met sektes.
Ze zouden mijn geval van grooming tot sektelid onderzoeken en de daaruit volgende verkrachting van mijn man.Ze zouden de inpalming van een alleenstaande moeder onderzoeken, die overtuigd moest worden van de respectabiliteit van Castrum, haar daartoe langs hoge heren – een geachte boekhandelaar en een geachte professor – leidde en bij een hoge vrouw, Gisèle d’Ailly, en die toen haar zoon inderdaad toevertrouwde aan een man die haar 12-jarige zoon vervolgens een jaar misbruikte.
Ze zouden de vaders en moeders onderzoeken die hun zonen tot misbruik afstonden aan Castrum vrienden. Ze zouden de incestgevallen onderzoeken.
Sporen nagaan van een verkrachter, leraar op Castrums visvijver, de Quaker kostschool Beverweerd, die nog een hele carrière op internationale kostscholen maakte.
Ze zouden naar politierapporten zoeken en naar schoolarchieven. Ze zouden de vele individuele gevallen én het nefaste systeem achter die gevallen onderzoeken en in een serieus rapport vastleggen.
Het wetenschappelijk onderzoek dat het Comité voorstelt heeft niks met onafhankelijk onderzoek te maken. Het gaat over de geschiedenis van Castrum. Wat heb ik, wat hebben wij eraan?
Evenmin hebben we iets aan die onafhankelijke vertrouwenspersoon. Onze verhalen hebben we al lang aan vrienden, psychologen en andere zielzorgers verteld.
Wij willen dat Castrum de verantwoordelijkheid neemt voor wat ons individueel is overkomen.
Is er niemand in die huidige club die begrijpt dat de verdwijntruc van de Duitse sekteleider Wolfgang Frommel en de miraculeuze opstanding van Gisèle d’Ailly in de geschiedenis door ons gezien wordt als een manier om geen persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen en vervolgens te dragen?
In de ingezonden brief van Castrum komt de naam Gisèle d’Ailly niet voor. Het boek van Annet Mooij ontmaskert haar en impliciet haar man, oud-burgemeester Arnold d’Ailly, niet alleen als wegkijkers, maar als gelegenheidsgevers.
Haar gedrag verbindt het oude Castrum met het nieuwe Castrum. Er is voor ons dus geen enkele reden het huidige Castrum niet verantwoordelijk te houden voor de misdaden die binnen die sekte in het verleden zijn gepleegd.
Die misdaden worden inmiddels wel in Duitsland onderzocht door een speciale commissie die onderzoek doet naar kindermisbruik.
Het is misschien tijd dat het ministerie van Justitie in Nederland ingrijpt.
Frank Ligtvoet, Brooklyn
Bron: parool.nl, 5 oktober 2018
Op 8 september verscheen ook nog een stuk van mij in Trouw.
Duitse pedagogische eros in een Amsterdams cultuurcentrum
Mededeling van LSG beheer
Dit premium artikel is voor leden van LSG ook de lezen in het ledendeel van de site.Vandaag verschenen:
Elke vrijdag schrijft een van onze vijf vaste online correspondenten een brief aan iemand. Deze week steekt Chris Keulemans een hart onder de riem van Frank Ligtvoet, die onvermoeibaar vecht tegen de zwijgcultuur rond het duistere verleden van het Amsterdamse cultuurhuis Castrum Peregrini. ‘Ik roep iedereen die ik ken op om de mannen van Castrum links te laten liggen. Tot aan de dag dat ze doen wat ze moeten doen: erkennen dat ze op schuldige grond leven.’
Bron: rektoverso.be
Lieve Frank Ligtvoet
Het is een jaar geleden dat Harvey Weinstein werd ontmaskerd: de start van #MeToo. De afgelopen weken stonden bol van goed nieuws en slecht nieuws in de strijd tussen misbruik:
Brett Kavanaugh werd alsnog beëdigd als rechter in de Supreme Court. De Nobelprijs voor de Vrede ging naar activiste Nadia Murad en gynaecoloog Denis Mukwege voor hun werk tegen seksueel geweld als oorlogswapen. Ian Buruma trad af als hoofdredacteur van de New York Review of Books omdat hij kritiekloos de klaagzang van Jian Ghomeshi publiceerde. The Old Vic, waar Kevin Spacey jarenlang heerste, lanceert in twintig Britse kunstinstellingen Art Guardians: getrainde vertrouwenspersonen voor slachtoffers van misbruik en intimidatie.
Jan Fabre doet de open brief van twintig (voormalige) medewerkers over zijn grensoverschrijdend gedrag af met een uitnodiging tot een ‘rechtstreeks en sereen gesprek’. Paus Franciscus verklaart dat seksueel misbruik en het toedekken ervan in de katholieke kerk niet langer getolereerd mogen worden.
Je leerde me de beginselen van het literair gastheerschap
Intussen vecht jij zelf onvermoeibaar tegen de zwijgcultuur rond het troebele verleden van Castrum Peregrini, het herenhuis aan de Amsterdamse Herengracht dat zich tegenwoordig Intellectual Playground noemt. Na een jaar van artikelen en reportages in Nederlandse en Duitse media tuimelden deze week de publicaties over elkaar heen.
Van Annet Mooij verscheen de biografie De eeuw van Gisèle. Mythe en werkelijkheid van een kunstenares. Gesterkt door haar bevestiging dat ook deze Gisèle van Waterschoot van der Gracht, beschermheilige van Castrum Peregrini, jarenlang wist van het misbruik dat plaatsvond in het huis dat zij in 1957 openstelde voor Wolfgang Frommel en zijn discipelen, schreef jij in Het Parool een open brief aan het Comité van Aanbeveling, met daarin onder andere de voormalige Amsterdamse burgemeester Job Cohen: ‘Kijk niet weg van misbruik Castrum.’
Het comité antwoordde in dezelfde krant fabriaans: het herkent zich niet in het beeld dat jij schetst. Integendeel, het zegt de aanzet te hebben gegeven tot onafhankelijk onderzoek naar het misbruikverleden. Jouw repliek stond de volgende dag in de krant: ‘Castrum Peregrini weet niet wat onafhankelijk is.’
Ik weet niet of jij het goed vindt dat ik jouw gevecht om erkenning van decennia misbruik en de slachtoffers die dat gemaakt heeft – waaronder je eigen echtgenoot Nanne er één is – in de context plaats van de wereldwijde strijd die het afgelopen jaar is losgebarsten. Zelf doe jij dat niet. En ik neem aan, jou kennende, dat dat een heel bewuste keuze is. Maar laat ik eerst iets meer informatie geven aan de lezers van rekto:verso, die jou en Castrum Peregrini misschien niet zo goed kennen.
Jij bent een van mijn oudste vrienden. Toen ik je in 1984 leerde kennen had ik net Perdu opgezet, boekwinkel en literair podium. Jij was een paar jaar ouder en leidde de Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam (SLAA), toen nog gevestigd in de Balie. In de rangorde van die tijd verkeerde ik in de marge, jij stond voor de gevestigde orde.
Je leerde me de beginselen van het literair gastheerschap: je leest het werk van je gasten, je schrijft ze vooraf een persoonlijke brief, je maakt ze op hoffelijke wijze duidelijk wat er tijdens de avond van ze verwacht wordt en na afloop ga jij pas naar huis als de laatste gasten zijn vertrokken. Je had een fijngesneden gezicht en een hartelijke lach.
Tientallen jongemannen werden geïnitieerd in de fysieke inwijding door oudere mannen die we vandaag aanranding en verkrachting zouden noemen.
Makkelijk te lezen was je niet; de wolk van eruditie en ironie die er om je heen hing voorzag elke aanstalte tot toenadering meteen van aanhalingstekens. Ik vond jou aantrekkelijk, jij mij misschien ook wel. Maar ik voelde me ook veilig in jouw gezelschap. Toen ik voor het eerst bij jou kwam eten viel ik even flauw, omdat ik iets heets te snel had doorgeslikt. Je legde me voorzichtig op de bank. Ik was weerloos. Je raakte me niet aan.
Je werd directeur van het Nederlands Literair Productiefonds en een paar jaar later vertrok je naar New York, als cultureel attaché van de Nederlandse ambassade. Je man, de al even elegante Nanne Dekking, ontwikkelde zich tot een grootheid in de New Yorkse kunsthandel en is nu voorzitter van de wereldvermaarde kunstbeurs Tefaf.
Jullie adopteerden twee zwarte kinderen uit Philadelphia. Je schreef voor de Huffington Post over je avonturen als welgestelde witte vader van twee zwarte kinderen uit een kansarme buurt. In de avonduren schreef je fijnzinnige, gestileerde poëzie. Tot het échec van Weinstein je ertoe dwong om de nachtmerrie die je was ontvlucht onder ogen te zien: Castrum Peregrini.
De huidige leiding van Castrum Peregrini, drie mannen die samenwonen in het grachtenpand, blijven zich verschansen tegen de onthullingen.
In dat herenhuis aan de gracht had de voorname Gisèle, ooit echtgenote van de Amsterdamse burgemeester d’Ailly, tijdens de oorlog haar huis opengesteld voor Duitse émigrés. Wolfgang Frommel, dichter en adept van de mythische Stefan George, was de voorganger. George’s cultus van ‘pedagogische eros’ verfijnde hij in de volgende decennia, tot aan zijn dood in 1986, onder de vlag van Castrum Peregrini. Tientallen jongemannen, minderjarige jongens en ook meisjes werden geïnitieerd in de rites van samen gedichten lezen, wijn drinken – en de fysieke inwijding door oudere mannen die we vandaag aanranding en verkrachting zouden noemen.
Jij, een zoekende jonge homo in de grote stad, raakte erdoor bedwelmd. De jongen op wie je verliefd werd, Nanne, gidste je er ook naar binnen. Hij werd verkracht, maar wist zich van de sekte los te maken. Samen ontsnapten jullie. Tot op de dag van vandaag kampen jullie met het schuldgevoel en de afschuw. Anderen zijn er minder gelukkig van afgekomen. Ze hebben zelfmoord gepleegd of leven in de goot.
Om hen alsnog erkenning en waar mogelijk compensatie te verlenen ben je in de archieven gedoken. Je bent gaan schrijven over het netwerk van duistere, in poëzie gehulde mannen die op scholen en op straat hun gedweeë slachtoffers zochten. In Duitsland heeft dat tot diepgaand, schuldbewust onderzoek geleid naar de praktijken van Stefan George en zijn volgelingen.
In Amsterdam blijft de huidige leiding van Castrum Peregrini, drie mannen die samenwonen in het grachtenpand, zich verschansen tegen de onthullingen die Vrij Nederland, Trouw, 3Sat, Frankfurter Allgemeine en anderen het afgelopen jaar hebben gedaan.
Hun verdediging: ze hebben tien jaar geleden gebroken met de erven Frommel, ze hebben een nieuwe rechtspersoon opgericht, ze hebben Gisèle gekozen als gids van Castrum in plaats van Frommel, ze hebben een vertrouwenspersoon aangesteld en ze hebben het Duitsland Instituut van de Universiteit van Amsterdam verzocht onderzoek te doen naar de geschiedenis van Castrum Peregrini. Maar ze weigeren om zelf openbaarheid over het verleden te verschaffen, ze doen geen handreiking naar de slachtoffers – en jou behandelen ze als een opgewonden dwaas in plaats van als een bondgenoot in het onthullen van het troebele verleden van hun instituut.
Dankzij jullie gaat er iets veranderen aan de wanverhouding tussen misbruik en kwetsbaarheid.
Ik ken de mannen van Castrum. Ze zijn onveranderlijk gastvrij en ideeënrijk. Ik heb culturele avonden geleid in hun centrum en er tentoonstellingen bezocht. Ze hebben samengewerkt met kunstenaars en curatoren die ik hoog heb zitten. Castrum heeft een alliantie met Framer Framed, het platform voor beeldende kunst in de Tolhuistuin, het cultuurcentrum dat ik heb opgezet.
Maar ik zal niet langer met ze samenwerken. En ik roep iedereen die ik ken ook op om ze links te laten liggen. Tot aan de dag dat ze gewoon doen wat ze moeten doen: erkennen dat ze op schuldige grond leven, zich rekenschap geven van het bewezen leed dat er onder hun dak is berokkend, recht doen aan de mensen die daar nog steeds onder lijden.
Ik verdenk de huidige leiding van Castrum niet van fysiek wangedrag. Het comité van aanbeveling, inclusief Job Cohen, bestaat uit rechtschapen burgers. Maar een jaar na Weinstein, een jaar sinds het begin van #MeToo, weten we ook hoe het cordon van weldenkenden zich weet te sluiten als er iemand uit hun midden plotseling in de foute schijnwerpers staat.
Dan is het opeens een en al beschaafde verontwaardiging, vergoelijking van het al te menselijke, beroep op gezond verstand en institutionele rechtvaardigheid. En dat staat haaks op de pijn van getraumatiseerde mensen, op de schaamte van slachtoffers die zich gedwongen zien om hun ervaringen bloot te geven en op het werk van overlevers op zoek naar gerechtigheid.
Daarom, lieve Frank, waag ik het erop om jouw verhaal te plaatsen naast al die andere verhalen die het afgelopen jaar aan het licht zijn gekomen. Want er gaat, dankzij jullie, iets veranderen aan de wanverhouding tussen misbruik en kwetsbaarheid.
Stay strong,
Chris
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
