In 2017 is mijn boek verschenen. De titel is Mist en ik heb het zelf gepresenteerd in een kerk in hartje Leeuwarden. Die lokatie was belangrijk en er waren teveel toevalligheden die mij daar brachten om nog toevallig te kunnen zijn. Ik had mijn boek in vijf jaar geschreven. Ik schreef parallel aan wat ik beleefde in de therapie die ik in die jaren wekelijks volgde.
Dat was begonnen tijdens de training Urban Mission waaraan ik meedeed in 2011/2012. In die trainingsgroep bespraken we ons sociale werk en daarbij werd ik uitvoerig bevraagd over hoe ik omging met een opdringerige en soms agressieve man. Door deze vragen kwam ik knel te zitten: ik kon geen uitvluchten meer bedenken maar moest onder ogen zien dat ik geen verweer had tegen een man die bewust over mijn grenzen ging. Ik moest hulp gaan zoeken omdat dit onontkoombare inzicht mij steeds onzekerder en angstiger maakte.
Een duvel uit een doosje
Ik zocht een therapeut die lichaamsgericht werkte en daarmee vond ik de sleutel waarmee een afgesloten kist in mijn geheugen open ging. Wat uit die kist tevoorschijn kwam, als een duvel uit een doosje mij tegemoet sprong, liet mij huilen en maakte mij woedend. Het maakte dat ik in elkaar kroop en zo klein geworden verstijfde tot de therapeut mij langzaam weer uit die houding wist te lokken. Naast die sterke emoties kwamen de beelden. Binnen een paar weken wist ik alles weer. Heel precies zag, rook en voelde ik wat ik waargenomen had toen ik, vijf jaar oud, door een man weggeplukt werd uit m’n eigen kinderwereld en door hem werd verkracht.
Na de lichaamsgericht werkend therapeut ging ik naar een therapeut die werkte met dramatherapie. Hij liet mij stap voor stap ervaren dat het niet mijn schuld was geweest en dat alle smerigheid die aan mij kleefde niet van mij, maar van die dader van 54 jaar geleden was.
Boek
In de jaren van therapie schreef ik vier boeken vol. Elk volgend boek werd begrijpelijker. Toen het laatste boek af was, ben ik naar uitgeverij Elikser gegaan. Op het omslag heb ik laten afdrukken: ‘Seksueel misbruik laat diepe sporen na. In dit boek beschrijft een man wat hij tegenkomt als hij die sporen terug volgt.’
Ik heb m’n eigen naam op het boek gezet en legde contact met één van de gebroeders Anker — beiden strafrechtadvocaat — die hun prestigieuze kantoor recht tegenover uitgeverij Elikser hebben in hartje Leeuwarden. Zij hebben al veel van de ergste plegers van zedenmisdrijven verdedigd. Ze zijn een tweeling en met slechts een paar maanden verschil even oud als ik. Ze woonden bij mij in de straat toen we vijf jaar oud waren en ik speelde vaak met ze. Tot de dag dat ik door een pedoseksueel een huis werd binnengeduwd, daarna speelde ik nooit meer met ze. 54 jaar nadat het gebeurde, vroeg ik Hans Anker of ik hem het eerste exemplaar van mijn boek mocht overhandigen. Ik vertelde hem dat een pedoseksueel ons met elkaar verbond omdat ik door zo iemand gepakt was en hij hem leerde kennen als verdachte en veroordeelde. Ik wilde hem door mijn boek de andere kant van het verhaal laten zien. Hij accepteerde mijn uitnodiging en zo gebeurde het op die boekpresentatie.
Gebroken
Er waren veel mensen in de kerk en ik heb ze flink laten schrikken door tijdens mijn verhaal twee keer een aardewerken vaas in de vorm van een eend kapot te laten vallen op de tegelvloer van de kerk. De scherven vlogen in het rond. Ik heb uitgelegd: er breekt iets bij een kind dat misbruikt wordt. Je kunt erna doen of het weer heel is, en pets, daar breekt het weer. Wat gebroken wordt, wordt nooit meer heel. Het uitbrengen van het boek heeft veel losgemaakt in mijn familie: meer dan vijf familieleden vertelden voor het eerst over het misbruik waar zij zelf slachtoffer van waren geweest.
Tot mijn grote frustratie merkte ik dat de uitgeefster gelijk had gehad: mijn tekst over seksueel misbruik op de voorkant van het boek maakte dat geen enkele boekwinkel het zichtbaar in de winkel wilde neerleggen.
Het zwijgen doorbreken
Het is nu twee jaar verder. Het naar buiten treden met mijn verhaal over het misbruik heeft mijn hele leven veranderd. Ik ben er sterker door geworden en meer mezelf. Ik heb de dader uit mij gegooid. Er blijft nog heel veel werk te doen om mijzelf verder op te bouwen en ik denk vaak met spijt: was het allemaal maar eerder naar boven gekomen. Was die kist maar dertig of veertig jaar eerder opengesprongen. Maar hij is open, de shit is er uit en uit mij. Nu zet ik me waar ik kan ervoor in dat het Grote Zwijgen Over Misbruik doorbroken wordt.
Dit verhaal is geschreven door Harm Puite, schrijver van het boek Mist. Ben je benieuwd naar zijn boek? Op ons forum vind je er meer informatie over. De jongen op de foto is Harm als vijfjarige.
Wil je reageren op dit verhaal?
Op reacties zijn onze huisregels en ons privacybeleid van toepassing. Wij behouden ons het recht voor reacties die niet conform onze huisregels zijn, niet te plaatsen. Reacties worden doorgaans binnen 24 uur beoordeeld en geplaatst.
Beste heer Puite, dank dat u zich inzet voor het doorbreken van het zwijgen over misbruik. Het er niet over kunnen of mogen praten is verschrikkelijk en beschadigd iedere keer opnieuw. Dat u het jammer vindt dat het niet eerder eruit is gekomen, betekent alleen maar dat u er eerder nog niet klaar voor was. Dan zou u er aan onderdoor zijn gegaan terwijl u nu kan helen, en zelfs anderen kunt helpen. Hartelijke groet en succes met uw boek en lezingen geven over het onderwerp.
Wat vind ik dat u dit verschrikkelijk knap heeft gedaan…. toen ik las over het breken van de vaas tijdens de boekpresentatie in de kerk kreeg ik rillingen. U kunt het erg mooi en goed verwoorden en verbeelden. Gaat u hier alstublieft mee door.
Ik ga hier nog steeds mee door.