Ik zie het nu pas, vaak sla ik het magazine over, dat leest mijn liefje wel vaak, maar zal ze deze gemist hebben, anders had ze mij er zeker over verteld.
Hij lag gelukkig nog gewoon op tafel, dus binnen handbereik, het is zo enorm fijn om herkenning te vinden, als ik lees, zeker als het van een man is. Zoals ik dat hier ook vaak heb, dat gevoel van herkenning. Tijdens het lezen kreeg ik gelijk zo’n fijn gevoel van herkenning en erkenning. “Zie je wel dat ik volstrekt normaal ben!”
Hoewel ik echt heel erg hetero ben heb ik ook wel een soort piemelobsessie, als ik een erectie zie dan moet ik mezelf echt tegenhouden, omdat mijn hoofd er vanzelf naar toe wil. Het is fijn om dan te lezen dat anderen dat ook hebben, want meestal praten mannen daar niet over. Mannen lijken al de war als je ze vraagt naar hoe ze op andermans erectie reageren, net alsof je er niet over hoort te praten. Wat ik meestal ook niet doe natuurlijk, vanwege dat ongemak. Ik heb de indruk dat de meeste mannen niet zo vaak met andermans erectie geconfronteerd worden, maar de meeste mannen kijken wel eens porno. In zulke films zie je erg veel erecties, maar ze praten nooit over wat ze daarbij voelen, laat staan dat ze praten over hun verborgen verlangens. Ze zullen er heus wel eens over fantaseren, vastgegrepen en voorovergebogen te worden, door een onbekende wiens gezicht je niet kunt zien, iemand die je zo stevig vastpakt dat je geen kant op kan en dan… Ergens weet ik wel dat dat met vroeger te maken heeft, toch voelt het als een heel normaal verlangen, is het iets waarover ik gewoon wil kunnen praten. Met mannen kun je daar zelden over praten, soms begrijpen vrouwen het wel een beetje. Door dat traumaseksueel te noemen is het dan net of het iets slechts is, terwijl het voor mij heel gewoon is. Het voelt juist heel natuurlijk.
Toch zoek ik het totaal niet op, ook al ben ik zelf een man, ik vind mannen vaak een beetje eng. Met mijn liefje praat ik natuurlijk wel over zulke gevoelens, al weet ze ook wel dat ik het niet echt wil, omdat ik me altijd onprettig voel als mannen te dichtbij komen, dan raak ik automatisch in een soort paniek. Soms, als een man te ver gaat, is de paniek zelfs zo erg dat ik de ander kan beschadigen. Eigenlijk maak ik mezelf liever wijs dat al de gevoelens volstrekt normaal zijn, maar dat andere mannen zich er te veel voor schamen om er over te praten. Mannen praten sowieso nauwelijks over seks, behalve stoere praat om zich ten opzichte van andere mannen te profileren. Althans ik denk dat het zo bedoeld is, eigenlijk verdiep ik me niet zo in mannen. Maar dat ze zich ten opzichte van andere mannen willen profileren zegt wel iets dat zij mannen ergens toch wel leuk vinden.
Hoe dan ook, ik vond het echt heerlijk het artikel te lezen, hij schrijft zonder schaamte, heerlijk openlijk over wat mannen wel voelen, maar liever verbergen. Al weet ik ergens wel dat de meeste mannen zulke gevoelens niet hebben. Eigenlijk begrijp ik mannen sowieso niet zo goed, als mannen te dichtbij komen fysiek of emotioneel schiet ik volledig in de stress. Gelukkig komen mannen niet zo vaak fysiek of emotioneel dichtbij, daarvoor zijn ze te ingewikkeld. Geloof het of niet, maar soms flirt ik zelfs een beetje met ze om ze op afstand te houden. Dat werkt echt, meestal tenminste.
Hoe dan ook, het artikel is echt de moeite waard om te lezen, zeker als man! Ik voelde me er gelijk veel minder alleen door!
Het is een fijn gevoel, die heerlijke bevestiging, hij praat over waar de meeste mannen over zwijgen.
Zie je wel dat ik heel normaal ben?
Ik neem dat oude magazine vrijdag mee naar mijn liefje, zulke artikelen helpen haar ook een beetje om mij te begrijpen. Volgens haar ben ik soms echt een beetje ingewikkeld.
