Kindermisbruik binnen de kringen van kunstgenootschap Castrum Peregrini
Gisteren werd ik er door Frank Ligtvoet, die hierover in Vrij Nederland eerder een artikel heeft geschreven, op attent gemaakt dat Vrij Nederland opnieuw aandacht heeft besteed aan Castrum Peregrini. Een sekte-achtige kunstinstelling onder leiding van Wolgang Frommel, die tot ver in de jaren tachtig werd gekenmerkt door ‘pedagogische eros’. Oud-ingewijden treden nu naar buiten met hun verhaal. Verbijsterend en helaas voor mij ook heel herkenbaar. Mijn vader hanteerde exact dezelfde mechanismen om mij het gevoel te geven dat wat hij deed, voortkwam uit liefde en goeie bedoelingen, waardoor ik pas anderhalf jaar geleden begon in te zien dat ik misbruikt was.
Wolfgang Frommel in zijn werkkamer
Enkele citaten uit het artikel
‘Diezelfde middag heb ik [Lodewijk] echt seks gehad met die leraar. Daarmee was ik een “vriend” geworden, dat was mijn beloning. Het werd feestelijk gevierd, met champagne. Ik kreeg een klein beeldje van een haas, want dat was het symbool van de fallus. En daarna ontdekte ik tot mijn schrik dat het niet bij één keer bleef, maar dat het elke dag diende te gebeuren.’
‘Ik heb toen mijn lichaam in tweeën gehakt,’ zegt hij. ‘Het onderste deel – mijn wil, mijn seks – deed niet meer mee. Zo heb ik het gekund. Ik trad als het ware uit mijn lichaam.’
‘Frommel had geen bokkepoten,’ zei Haverkorn. ‘Maar verder bezat hij vele duivelse trekjes. Hij beschikte over een boosaardige seksuele trukendoos. Hij deed zich graag voor als Pan, besloop iedereen en dan was je machteloos. Dit was zijn manier om iemand te overweldigen. (…) Er zijn veel slachtoffers gevallen, zowel onder jongens als onder meisjes.’
Aan Lockhorn vertelde hij [Thomas Karlauf] dat je pas echt ‘een vriend’ was als je zelf een nieuwe jonge jongen binnen bracht. ‘Je werd ook geacht daarover verslag uit te brengen,’ aldus Karlauf. ‘Het was een onuitgesproken maar ijzeren gebod dat er toch een soort seksuele initiatie moest plaats vinden. Want gedichten lezen kan iedereen, maar juist de “pedagogische eros” maakte het tot een bijzonder gebeuren. Niemand praatte erover, maar iedereen die zich een vriend mocht noemen, heeft zoiets meegemaakt. Een vorm van educatief homofiel worden.’
[…] Ligtvoet moest nogal wat onder ogen zien: dat hij deel had uitgemaakt van een ‘sekte’, waar seksueel misbruik volgens hem was ingebed in een ideologie die hij destijds met hart en ziel had omarmd. Dat er minderjarigen slachtoffer waren geweest van die ideologie. En vooral ook dat hij zijn huidige echtgenoot indertijd had geïntroduceerd bij de ‘vrienden’ en hij hem niet had beschermd. In zekere zin was hij slachtoffer én medeplichtige.
