- Dit onderwerp bevat 5 reacties, 2 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 15/09/2025 om 22:34 door Malinche.
-
Reacties
-
Ik weet het: ik ben tien jaar te laat. Maar ik zag nu pas het toneelstuk Weg met Eddy Bellegueule. En ik kan er niet over uit dat ik nergens lees over wat ik daarin zag: het seksueel misbruik van een jongen van 9 jaar oud dat doorgaat tot zijn vlucht als hij zestien is. Ziet niemand dat? Het wordt zelfs expliciet gezegd! Ik was dertien en die man was vijfendertig. Mijn moeder zag haar zoon van negen die anaal werd gepenetreerd door zijn neef.
Ik lees alleen over homofobie en geweld tegen een kind dat ‘anders’ is.
herkent iemand dit?
Ik ken het boek niet en heb ook de film niet gezien, maar merk wel bij al meerdere films in de bios, dat ik met een onbehaaglijk gevoel en kromme tenen zit, waar het gros vd kijkers zit te lachen en ik iets heel anders ziet. En zelfs de omschrijving van de film spreekt dan in t geheel niet over seksueel geweld of misbruik.
Wij kijken, met onze eigen ervaringen, door een heel andere bril dan de kleur waardoor het ‘standaard’ publiek ziet.
Ik snap je helemaal hoor, ik verbaas me er steeds opnieuw ook weer over, windt me erover op, kan ‘t niet uitstaan. Maar het heeft denk echt te maken met die ‘bril’, hoe bizar ook in onze ogen.
IEder mens kijkt door een bril, niet alleen wij. De glazen worden gekleurd door levenservaringen of het afwezig zijn ervan. Ik zou ‘t niet perse oogkleppen of blinddoek willen noemen. Oogkleppen schermen bewust iets af, blinddoek net zo, terwijl mensen zonder geweld- of misbruikervaringen zich niet bewust ergens vanaf wenden, maar gewoonweg geen plaatje, gevoel, spanning, of herinnering hebben bij bepaalde levensthema’s.
Maar ik blijf ‘t inderdaad erg frustrerend vinden, en wekt soms een intens gevoel van afschuw, onbegrip en alleenstaan op.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
