Beelden van misbruik van Marcels dochter blijven rondgaan: ‘Mensen gaan hierdoor kapot’

Marcel Jeninga met zijn dochter. © Koen Verheijden

Jarenlang vreesde én vermoedde Marcel Jeninga dat foto’s van het misbruik van zijn dochter nog altijd rondgingen. Hij blijkt gelijk te hebben en eist veranderingen.

Een paar weken geleden kwam het telefoontje van Duitse journalisten. Of ze Marcel Jeninga van de Stichting Strijd Tegen Misbruik konden spreken. Lang geleden was hij een gewone vader van een heel gewoon gezin. Tenminste, dat dacht hij. En toen kwam Jeninga in 2009 thuis, bleek zijn dochtertje van drie gewond, en vertelde ze ‘dat de buurman dat had gedaan’.

Geert B. bleek het kind al vanaf haar babytijd veelvuldig en grof te misbruiken. Buurman B. – naar later bleek niet alleen een kindermisbruiker maar ook kindermoordenaar – praatte zich naar binnen op dagen waarop Jeninga’s moeder oppaste en legde in talloze foto’s en filmpjes vast wat voor vreselijks hij deed. Die beelden werden ook op een harde schijf bewaard, waarvan de politie zag dat die bestond, maar die nergens te vinden was.

Jeninga heeft sindsdien vaak naar die beelden gevraagd. Circuleren ze nog en zo ja kan hij gewaarschuwd worden als ze worden aangetroffen? Nee, was het antwoord op die laatste vraag steevast. Wat het antwoord op die eerste vraag zou zijn, daarover had Jeninga wel zijn vermoedens.

Enorm misbruikforum
Nu gaven journalisten van Der Spiegel en NDR in Duitsland, waarnaar Marcel met zijn gezin vluchtte om een nieuwe start te maken, het antwoord alsnog. Zij wilden weten waarom het niet lukt bekende beelden van misbruik definitief van het internet te verwijderen en stuitten in de eerste plaats op een enorm misbruikforum, met 3,7 miljoen gebruikers. Eén ervan gaat door het leven onder de naam ‘trotse grootvader’ en laat beelden van het misbruik van zijn kleindochter zien.

Al vaker vroeg Jeninga justitie in Nederland actiever op te treden, hem en andere slachtof­fers te waarschu­wen ook, als beelden worden aangetrof­fen
De journalisten traceerden ook met gemak de beelden van Jeninga’s dochter. ,,Ik ben daar zo boos over.” Al vaker vroeg Jeninga justitie in Nederland actiever op te treden, hem en andere slachtoffers te waarschuwen ook, als beelden worden aangetroffen. ,,Dan kan ik een schadevergoeding eisen, juridische stappen nemen.”

Met zijn stichting zette hij zich met succes in voor een verbod op pedoclub Martijn. In Duitsland wist hij een verbod op het pedohandboek voor elkaar te boksen, een handboek met doortrapte tips om kinderen te benaderen, te misbruiken en dat geheim te houden. Maar net zoals het in Nederland niet lukte een verbod op het pedohandboek van de grond te tillen, lukte het hem ook niet informatie te krijgen over de beelden van zijn dochter.

Dropbox
Dat terwijl de Duitse journalisten ook aantonen dat zulke beelden niet zozeer circuleren dankzij het darkweb, een plaats op het internet waar illegale praktijken plaatsvinden, maar juist het gewone internet. Op het darkweb delen kinderpornoliefhebbers weliswaar toegang tot de beelden, maar die blijken te worden opgeslagen op heel gewone hostingbedrijven, met behulp van heel gewone programma’s, zoals dropbox. Zo kon het ook dat in luttele momenten nadat de Duitse politie met hulp van Nederlandse collega’s begin dit jaar een kinderpornonetwerk met 400.000 gebruikers oprolde, de beelden die daar circuleerden alweer online te vinden waren.

De journalisten trokken bij webhosts aan de bel en ontwikkelden zelf ook software om beelden op te sporen en te blokkeren. Jeninga kreeg eerder te horen dat dat laatste te ingewikkeld zou zijn. Nu vraagt hij zich af waarom.

Er kan en moet meer, denkt ook jurist Yme Drost, die met Jeninga samenwerkt en ook betrokken was bij het verbod op Martijn. Vooral omdat Nederland dankzij zijn goede digitale infrastructuur een populaire plek voor vestiging van hostingbedrijven en daardoor ook voor het opslaan van kinderporno. De Engelse Internet Watch Foundation waarschuwde vorig jaar nog dat de hoeveelheid materiaal van kindermisbruik dat in Europa wordt opgeslagen toeneemt, waarbij een groot deel (77 procent) van ‘s werelds meest vreselijke materiaal’ dankzij Nederlandse servers te vinden is. Drost: ,,Een land zoals Nederland moet daar wat mee, ook al kost dat veel capaciteit van de politie. Ons kleine landje kan toch niet bekend staan als dé doorvoerhaven voor cocaïne én de grootste aanbieder van kinderporno.”

Afdwingen
Daarom kijkt Drost met Jeninga welke juridische stappen er ondernomen kunnen worden om verbetering af te dwingen. Drost: ,,Ik vind dat deze hostingbedrijven medeplichtig zijn aan de verspreiding van kinderporno. Mensen, maar vooral kinderen, gaan hierdoor kapot.”

Jeninga weet er alles van. Een paar jaar geleden vertelden hij en zijn vrouw hun dochter over het misbruik dat ze had ondergaan, maar zich niet meer kon herinneren. Eindelijk vond het kind een verklaring voor haar emotionele problemen, maar die problemen zijn niet weg. Jeninga zit zelf nog in therapie, zijn huwelijk liep op de klippen. Het had allemaal anders kunnen zijn. Maar dat is het niet. Daarom strijdt hij verder. En hoopt hij dat zijn boodschap wordt gehoord. ,,Ik zit hier gewoon te janken. Het is eigenlijk niet mijn taak om dit aan te kaarten. Maar het maakt me zo ontzettend boos dat die beelden van mijn dochter nog altijd rondgaan, net zoals van andere misbruikte kinderen. Ik moet dit doen, voor mijn dochter en die andere kinderen. Maar het maakt me ook kapot.”

Zwarte lijst
Minister Ferd Grapperhaus kondigde eerder al maatregelen aan tegen webhosts die het opslaan van kinderporno mogelijk maken. Bedrijven die niet of te traag optreden als ze ontdekken dat er misbruikmateriaal is opgeslagen, krijgen bijvoorbeeld te maken met ‘naming and shaming’ op een zwarte lijst. VVD kamerlid Michon Derksen vraagt zich af of de aanpak wel voldoende is. Wat gebeurt er bijvoorbeeld als een bedrijf zich ook van een zwarte lijst niets aantrekt? ,,Het is verschrikkelijk dat ouders en kinderen na dit soort traumatische gebeurtenissen blijvend met de gevolgen worden geconfronteerd”, zegt ze. Derksen stelt daarom Kamervragen. ,,We moeten er echt alles aan doen om dit soort materiaal weg te krijgen.”

Bron: ad.nl