- Dit onderwerp bevat 2 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 19/09/2019 om 15:57 door Luka.
-
Reacties
-
Interview Ester Damen en Ruud Schepers – Rechters oordelen te mild over seksuele intimidatie, zo klonk het begin vorig jaar. Is dat sinds #MeToo veranderd? Twee arbeidsrechtadvocaten bekeken vijftien recente rechtszaken en zagen dat seksuele intimidatie in twaalf van die zaken wél tot ontslag leidde.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2019/08/data47876297-61291f.jpg)
In maart 2018 staat in Maastricht een werknemer van een natuurorganisatie voor de rechter. Hij wordt beschuldigd van ongewenste seksuele handelingen bij een vrijwilliger met een geestelijke beperking. Zijn werkgever wil hem daarom ontslaan. Maar volgens de werknemer is er slechts sprake geweest van een knuffel. Een ‘opaknuffel’, noemt hij het zelf – een vriendschappelijke arm om de schouders.
De rechter acht onvoldoende bewezen dat er seksuele handelingen zijn verricht, en welke, maar rekent de werknemer de ‘ opaknuffel’ wel zwaar aan. Er is op het moment dat de vrijwilliger bij de organisatie begon namelijk afgesproken dat élke vorm van fysiek contact met haar vermeden moet worden. Dit om de vrijwilliger, die door haar beperking kwetsbaar is, te beschermen.
De werknemer was dus een „gewaarschuwd mens”, aldus de rechter. Hij had zich bovendien moeten realiseren dat hij ook met een knuffel grenzen overging, bij een kwetsbare en afhankelijke vrouw. De arbeidsovereenkomst wordt, zo luidt de slotsom, door de rechter ontbonden.
Lees verder op NRC.NL >>
‘De dader kon het niet weten’, zegt de rechter
Rechters oordelen veel te mild als het gaat om seksuele intimidatie op het werk, betoogde een drietal advocaten onlangs. Klopt dat? Blijft grensoverschrijdend gedrag inderdaad onbestraft? Zes arbeidsrecht advocaten delen hun ervaring.
Het eerste signaal kwam niet van een collega, maar van een patiënt. Zijn gedrag ontstond „geleidelijk aan”, laat ze de zorginstelling op 30 november 2008 weten. Haar vader is bij het gesprek aangeschoven, net als de leidinggevende van haar begeleider. Ze is lichamelijk gehandicapt en wordt begeleid in een Zeeuwse instelling. Over haar begeleider, dan 54 jaar oud en twaalf jaar in dienst, vertelt ze die dag dat hij haar al ruim een jaar betast. Hij knuffelde haar, raakte haar billen aan, merkte op dat ze een mooi kontje had in een nieuwe broek. Na een vakantie begroette hij haar met een zoen op de mond. Ze heeft al maanden onrustige dromen en wordt misselijk als hij in de dezelfde ruimte is. Ze is bang om hem te zien, negeert hem waar mogelijk, maar nu is het genoeg.
Eén jaar #MeToo heeft op de werkvloer vooralsnog bar weinig opgeleverd, zeggen vertrouwenspersonen die door de Volkskrant zijn geënquêteerd. Hoe kan dat? En is er dan helemaal niets veranderd? Toch wel.
Het gebeurde heel klassiek op de kerstborrel. Met haar collega’s van de Amsterdamse afdeling van ProRail stond ze vorig jaar december om een uur of vier in een café op de Amsterdamse wallen toen een verkeersleider met een slok op over haar uiterlijk begon; dat ze er vroeger nog wel eens leuk uitzag – met mooie jurkjes en zo – maar dat het nu niet veel meer was. Ze wist zich geen houding te geven en zei maar dat ze zes kilo was aangekomen: die jurkjes paste ze niet meer.
De sfeer werd wat joliger; hij begon haar lichaam omstandig te bekijken en zei dat hij het zich niet kon voorstellen. Waarop ze iets naar voren boog en naar haar billen wees. Daar kreeg ze, zo zou ze later zeggen, ‘onmiddellijk spijt van.’ Want de verkeersleider vatte het blijkbaar op als een uitnodiging om die te bevoelen. Ze duwde zijn hand weg en een collega schoot haar te hulp en waarschuwde: ‘Val dat meisje niet zo lastig.’ Maar even later was het opnieuw raak en zat hij weer aan haar billen. Toen ze duidelijk maakte dat ze daar echt niet van gediend was, begon hij haar te beledigen: dat ze niets voorstelde, niets was. Ze barstte in tranen uit. Een teamleider greep in en de verkeersleider vertrok boos naar huis.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
