- Dit onderwerp bevat 14 reacties, 3 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 25/01/2023 om 21:17 door Luka.
-
Reacties
-
Seks als slagveld
Seks onthult misschien wel de mooiste kanten van de mens: ons vermogen om te genieten, te delen en een ander lief te hebben. Maar seks heeft ook zo zijn duistere kanten: het kan gepaard gaan met dwang, geweld en pijn. Soms is seks dan ook ronduit vreselijk – bijvoorbeeld in het geval van verkrachting.
Dat seksueel geweld veel voorkomt, en vooral binnen een (beginnende) relatie, betekent uiteraard niet dat seksueel geweld ‘normaal’ is. Een vrouw heeft het recht om op elk moment seks te weigeren, ook als er al vier keer een duur etentje is betaald, of als ze zich halverwege een vrijpartij bedenkt. De grote meerderheid van de mannen accepteert ‘nee’. Er is dus iets mis met mannen die onder dreiging van geweld bij een vrouw binnendringen.
Om verkrachting te verklaren, wordt de zogenaamde reactance theorie wel aangehaald. Volgens deze theorie willen mensen vrij zijn om te kunnen doen wat ze willen. Als ze dat verboden wordt –bijvoorbeeld een kind dat van zijn leraar niet met lego mag spelen – reageren ze negatief en soms boos.In het geval van seks gaat dat dan zo: de man wil seks (en heeft het idee dat hij dat kan of mag verwachten), de vrouw weigert, de man heeft het gevoel dat hem zijn vrijheid wordt ontnomen, waardoor hij 1) het verbodene nog liever wil; 2) probeert te doen wat niet mag; 3) agressief kan worden ten opzichte van de persoon die hem iets verbiedt. Een verkrachter is in dit geval niet eens (meer) zo zeer op zoek naar seksueel genot. Hij wil eerder bewijzen dat hij kan nemen wat hij wil en tegelijkertijd wraak kan nemen op de persoon die hem dwars zit.
Een andere verklaring is dat verkrachters lijden aan narcisme.
Let op, dit filmpje kan mogelijk triggeren!
Kleedt u zich maar even uit, mevrouw
De fysiotherapeut die je vraagt om je helemaal uit te kleden terwijl je alleen last hebt van je onderrug, de masseur die met zijn handen op plekken komt waar hij niets te zoeken heeft, de huisarts die een inwendig onderzoek voorstelt terwijl daar geen directe aanleiding voor is. Het zal wel bij de behandeling horen, denken veel patiënten. Hoe weet je wat normaal is?
Vaak valt het kwartje pas jaren later. Zoals bij Valerie, die bij de huisarts kwam met longklachten en verzocht werd haar beha uit te doen. “Anders kon hij niet goed naar mijn longen luisteren, zei hij. Achteraf denk ik: onzin natuurlijk, maar op het moment zelf stond ik er geen seconde bij stil.”
Zes jaar later kreeg ze een telefoontje van de politie. De huisarts bleek haar te hebben gefilmd in de praktijk. Mét ontblote borsten. Een schok voor Valerie, die zich de arts in kwestie niet eens meer kan herinneren. “Eerlijk, ik kan me hem niet meer voor de geest halen.” Natuurlijk heeft ze zichzelf afgevraagd: waren er geen tekenen waaraan ik het had kunnen merken? Maar het is zo lang geleden, ze weet het simpelweg niet meer. “Misschien had ik kunnen denken: dit hoort niet. Maar ik heb me geen moment afgevraagd of het wel oké was wat hij deed.”
‘Het is je huisarts, die vertrouw je blindelings’
Ze is door het voorval niet wantrouwiger geworden, zegt ze. “Als een arts me morgen zou vragen om mijn kleding uit te trekken, zou ik het zonder aarzelen weer doen. Weet je wat het is: het is je huisarts, die vertrouw je blindelings. Negen van de tien keer ben je niet helemaal in goeden doen als je daar komt, je bent kwetsbaar. Zeker als je komt met serieuze klachten, ga je ervan uit dat je huisarts weet waar hij mee bezig is. En hoe groot is de kans dat je dit twee keer overkomt?”
Wel heeft ze inmiddels aangifte gedaan tegen de man, die nog meer patiënten filmde en ook verdacht wordt van kindermisbruik. “Ik heb er zelf niets aan overgehouden, maar als zoiets gebeurt, doe je gewoon aangifte. Dan ga je niet achteraf op Twitter lopen klagen, je gaat naar de politie.”
Halfnaakt op de trampoline
Ook Paula (32) realiseerde zich pas jaren later dat de dingen die haar fysiotherapeut haar als 13-jarig meisje vroeg, niet normaal waren. Ze was in haar puberteit bij verschillende fysiotherapeuten onder behandeling om haar houding te verbeteren vanwege een vergroeiing in haar onderrug. Eén man gedroeg zich afwijkend. “Hij vroeg me al mijn kleren uit te trekken, op mijn onderbroek na. Dat op zich is al raar, weet ik nu, want bij latere fysiotherapeuten was dat nooit nodig. Ik moest bij hen af en toe mijn hemdje een stukje opstropen aan de achterkant, meer niet.”‘Wist ik veel dat het niet bij alle therapeuten zo ging’
Maar wat haar achteraf vooral dwarszit, is dat de man haar vroeg om met ontbloot bovenlijf op de trampoline te springen. Zo kon hij goed zien wat haar rug deed terwijl ze sprong, beweerde hij. “Ik zie me nog zo op die trampoline staan en weet nog goed hoe vreselijk ongemakkelijk ik me voelde. Dat ik alles in mijn bovenlijf heel krampachtig aanspande zodat er maar niks bewoog.”
Toch besefte ze op dat moment niet dat het ongewoon was. “Je weet niet wat hoort en niet hoort, zeker op die leeftijd. Wist ik veel dat het niet bij alle fysiotherapeuten zo ging.” Ze vertelde niemand over haar ervaringen, ook haar ouders niet. Ze bleef ook gewoon naar de bewuste fysiotherapeut gaan voor vervolgbehandelingen. Maar nu, bijna twintig jaar later, neemt ze de therapeut zijn gedrag met terugwerkende kracht kwalijk. “Zeker op die leeftijd is het ongepast om dat soort dingen van een meisje te vragen.”
Op handen en knieën
Stefanie (20) maakte ook iets vreemds mee toen ze voor haar onderrug werd doorverwezen naar een fysiotherapeut. Bij haar eerste – en uiteindelijk enige – behandeling moest ze zich gelijk tot op haar ondergoed uitkleden. “Hij had me niet eens gevraagd waar ik last van had en bij welke bewegingen dan bijvoorbeeld. Ik moest gelijk mijn kleding uitdoen en op de behandeltafel plaatsnemen.”‘Heel gek, maar ik dacht: het zal er wel bij horen’
En wel op handen en knieën. Terwijl ze daar zo zat, liep de therapeut mompelend om haar heen, tot hij op een van haar billen drukte. “Heb je hier last? vroeg hij. Heel gek, maar ik dacht: het zal er wel bij horen. Daarna mocht ik weer gaan zitten en stelde hij me vragen over mijn klachten. Ik vroeg hem of hij iets gevonden had. Nou, zei hij, je hebt wel een heel grote achterkant, het kan zijn dat je billen in de weg zitten als je ligt. Daar moest hij zelf hard om lachen, een beetje flirterig. Op een volgende afspraak zou hij het beter kunnen bekijken, zei hij.”
Maar die volgende afspraak kwam er nooit. “Op het moment zelf had ik niet zo door hoe raar het was. Pas toen ik het tegen anderen vertelde en verbijsterde reacties kreeg, besefte ik dat het niet normaal was. Ja, ik voelde me wel opgelaten, vond het raar dat ik die houding moest aannemen en dat hij mijn billen aanraakte. Als vrouw is het sowieso niet fijn om halfnaakt voor een onbekende man te gaan staan die je ook nog gaat aanraken. Maar je gaat er toch van uit dat zo iemand die ervoor doorgeleerd heeft, weet wat hij doet. Je waant je veilig.”
Naakt voor de spiegel
Elaine maakte iets soortgelijks mee bij een sportmasseur die ze bezocht. Dat ze zich bijna volledig moest uitkleden voor de bindweefselmassage had ze wel verwacht, maar dat de masseur haar borsten aanraakte en dicht bij haar liezen masseerde, vond ze gek. “Als het vanwege mijn klachten nou nodig was om daar te komen, had ik het nut er nog wel van in kunnen zien. Maar ik had last van spanning in mijn rug, wat deed hij daar op die plekken?”‘Ik zat slecht in mijn vel, misschien dat ik het daarom liet gebeuren’
Daar bleef het niet bij. Op een gegeven moment vroeg de man haar voor de spiegel te gaan staan. “Hij kwam achter me staan en betastte weer mijn borsten. Daarbij maakte hij seksueel getinte opmerkingen en gaf me complimenten, zei dat ik mooi was.”
Op dat moment flitste al door haar hoofd: dit klopt niet. “Ik had gelijk een unheimisch gevoel. Soms voel je als vrouw instinctief aan dat iets niet oké is. Maar ja, wat doe je dan? Het overrompelt je. In die periode was ik een stuk kwetsbaarder dan nu. Ik zat slecht in mijn vel, misschien dat ik daarom niet wist hoe ik moest reageren en het gewoon heb laten gebeuren.” Ze sprak de masseur er niet op aan, maar besloot wel haar volgende afspraak met hem af te zeggen. “Ik ben nooit meer geweest.”
De namen Elaine, Paula en Valerie zijn op verzoek van de geïnterviewden gefingeerd.
Grijs gebied
Uit een onderzoek van Rutgers blijkt dat zo’n 40 procent van de vrouwen en 13 procent van de mannen in Nederland een vorm van fysieke seksuele grensoverschrijding heeft meegemaakt. Maar waar ligt die grens nou precies?
Dat is soms lastig te bepalen, zegt seksuoloog Astrid Kremers, verbonden aan het Centrum Seksueel Geweld. “De twee uitersten zijn meestal wel duidelijk. Wat echt niet normaal is en wat echt wel normaal is, daar bestaat over het algemeen geen discussie over. Maar daartussen zit een groot grijs gebied.”
Dat die grens diffuus is, maakt ook dat slachtoffers het vaak laten gebeuren. “Er kan verwarring zijn. Ze twijfelen, denken op basis van vertrouwen en een machtsverhouding: die persoon zal het wel weten.” Angst kan ook een rol spelen. “De meeste mensen verstarren bij seksueel grensoverschrijdend gedrag. 50 procent van alle verkrachtingsslachtoffers voelt zich tijdens de daad verlamd. Dat je niet hebt gevochten of tegengestribbeld, is dus geen bewijs dat je het wel wilde.”
Dat slachtoffers zich pas later realiseren dat iets grensoverschrijdend was, komt volgens Kremers vaker voor. “Met professionals, maar ook in andere situaties is dat soms het geval. Ook als je seks hebt gehad met je partner of iemand anders. De grens tussen vrijwillig en onvrijwillig kan vaag zijn, waardoor je later denkt: dat was toch niet wat ik wilde, werd ik nu gedwongen of overgehaald, was het de alcohol? En soms brengen reacties van anderen je tot andere inzichten.” In dat geval is het niet te laat om contact op te nemen met de politie voor een informatief gesprek, zegt Kremers.
Wat kun je verder doen als je vermoedt of voelt dat een behandelaar grenzen heeft overschreden? Daar is geen algemeen advies over te geven, zegt Kremers. Ze adviseert daarom altijd te bellen met het Centrum Seksueel Geweld (0800-0188) als je het even niet weet. “Wij kunnen je informeren over alle paden die je kunt bewandelen.
Bron: RTL Nieuws >>
Resister is een campagne van Tear om geweld tegen vrouwen te stoppen. Op dit platform kun jij (of jouw kerk) verhalen, ervaringen of initiatieven delen. Ook delen we hier verhalen van hoe vrouwen en kerken wereldwijd omgaan met dit thema. Samen vormen we een beweging van Resisters. Iedereen die op wil staan tegen geweld tegen vrouwen of mannen kan er onderdeel van worden.
Dit is wat Resister betekent:
- Resist (weerstand): In actie komen om geweld tegen vrouwen te stoppen. Bij Resister worden de acties en initiatieven die ondernomen worden in beeld gebracht. Dit geeft jouw inspiratie en toegang tot nieuwe ideeen en materialen om ook met het thema aan de slag te gaan.
- Sister: Via dit platform delen vrouwen die te maken hebben gehad met geweld hun verhalen, zo sta je in verbinding met jouw ‘sisters’. Luisteren naar elkaar is ‘key’ in het herstellen van relaties.
- Re(store): We delen informatie over de routes naar hulp en geloven dat herstel mogelijk is voor slachtoffers en daders.
Klinkt Resister je nog wat nieuw in de oren? Dat kan goed kloppen, het is speciaal voor deze beweging bedacht. Een Resister kun je zijn, maar je kunt het ook doen. Het is een persoon met lef, iemand die zich uitspreekt of actie onderneemt om te zorgen dat geweld tegen vrouwen en meiden stopt.
Meer weten? Bezoek resister.tear.nl >>
Meer slachtoffer-dadergesprekken na The Voice, ook Sonja sprak haar verkrachter: ‘Ik ben oké met hem’
Steeds meer zedenslachtoffers vragen om bemiddeling met ‘hun’ dader. Ook Sonja ging in gesprek met de man die haar bijna 20 jaar geleden verkrachtte. “Ik voel meer rust”, zegt ze. “Ik kan hem nu tegenkomen op straat.”
Afgelopen jaar ontmoette Sonja de man die haar 20 jaar geleden verkrachtte toen ze onderweg naar huis was. “Hij sprong ineens voor mijn fiets”, vertelt ze. Hij vroeg hoe laat het was. “Ik heb uit mijn binnenzak mijn telefoon gepakt en toen ik omhoog keek zag ik dat hij een mes in zijn hand had.”
Doodsangsten
“Ik besefte me al heel snel, dit is geen grap”, zegt ze. “Ik moest met hem meelopen een stuk van de weg af. Er stond een container, ik moest mijn fiets neerleggen. En daar heeft hij me verkracht.” Sonja stond doodsangsten uit. “Het grootste verlies wat ik daar geleden heb, is dat je niet weet wat iemand gaat doen. Ik was bang dat ik het niet zou overleven.”“In mijn hoofd nam ik afscheid van mijn familie en van mijn vriend en vriendinnen. Ik dacht dat ze me zouden vinden. Ik heb heel erg geprobeerd op hem in te praten om hem op andere gedachten te brengen.” Toen de man klaar was, gaf hij Sonja haar kleding terug. “Hij vroeg of het verder goed ging en is weggelopen.”
30 maanden cel en tbs
In shock raapte ze haar spullen bij elkaar. Thuis kwamen alle emoties. “Toen ben ik gaan gillen en schreeuwen.” Haar moeder hoorde haar al vanuit de verte aankomen. Ze wist direct dat er wat aan de hand was. “Ik was ook heel bang met fietsen dat hij alsnog achter me aankwam.”De politie kamde het gebied volledig uit, maar vond de verkrachter niet direct. De man werd gepakt nadat hij nog een slachtoffer maakte. “Hij had haar telefoon gepakt en ging ermee bellen.” Hij werd uiteindelijk veroordeeld tot 30 maanden cel en tbs. Het bleek te gaan om een man met een gezin. “Er waren ook collega’s van hem bij de rechtszaak aanwezig, die hadden het ook niet aan zien komen”, vertelt Sonja.
Nachtmerries
Ze kreeg last van de gebeurtenis, zo kreeg ze bijvoorbeeld nachtmerries. “Ik schaamde me er ook heel erg voor. Ik woonde in een klein dorp, iedereen wist wat er gebeurd was. Ik werd soms aangesproken.” ‘s Nachts durfde ze niet meer naar de wc. Ze was bang dat hij in de kamer zou staan als ze terugkwam.“Ik heb me ook heel lang onveilig gevoeld om mijn haar los te dragen”, zegt ze. De man die haar verkrachtte vond haar mooier als het los zat, zei hij. Met een mes sneed hij het elastiekje kapot. “Ook heb ik lang geen lichte kleding te dragen om niet op te vallen.” Sonja is na al die jaren nog steeds alert: “Als ik ga hardlopen in de avond, ga ik op de doorgaande weg. Ik heb altijd mijn telefoon bij me.”
INFO
Meer herstelgesprekken in zedenzaken
Perspectief Herstelbemiddeling brengt slachtoffers en daders van ieder type misdrijf met elkaar in contact. Afgelopen jaar zag de organisatie een toename van het aantal zedengerelateerde zaken. Het aandeel zedenzaken steeg van 22 procent (231 zaken) in 2021 naar 32 procent (396 zaken) in 2022.Het ging in die zaken om seksueel grensoverschrijdend gedrag, seksueel misbruik, seksueel geweld (verkrachting) of incest. Volgens de organisatie kwamen er meer aanmeldingen na de BOOS-uitzending over The Voice. Ook speelt een nauwere samenwerking met de zedenpolitie een rol. “De politie wijst slachtoffers op deze mogelijkheid of verwijst ze rechtstreeks naar ons.”
“Slachtoffers kunnen altijd ook nog aangifte doen, maar vaak kiezen ze niet voor deze soms moeilijke weg, ook omdat bewijs er vaak niet is of mager is. Of omdat ze de dader kennen en ze hem of haar nog tegen komen”, legt Perspectief Herstelbemiddeling uit.
‘Als mens zien’
Tijdens haar studie begint Sonja na te denken over waarom mensen slechte dingen gaan doen. Na al die jaren wilde ze hem als mens zien. “Hij is lang een monster geweest in mijn nachtmerries. Ik heb angst gehad om hem weer tegen te komen. Angst dat hij nieuwe slachtoffers zou maken.”Ze wilde ‘de lading’ van hem afhalen. “Ik heb veel over hem geschreven en gesproken, maar nooit met hem.” Ze was ook benieuwd hoe het hem vergaan was. “En ik wilde vertellen hoe het mij vergaan was, maar ook dat het voor mij oké was. En dat als ik hem op straat zou tegenkomen dat ik dan oké met hem was. Dat ik hem gedag zou kunnen zeggen. Dat ik hem als mens zie.”
‘Nu had ik de regie’
Het was doodeng, vertelt Sonja over de ontmoeting. “Maar het was ontzettend goed voorbereid door de bemiddelaar, zij was heel zorgvuldig”, zegt ze. Ze ging er met vertrouwen in. “De 20-jarige Sonja reageerde. Je gaat iemand zien die zoveel overhoop geschopt heeft, zoveel narigheid veroorzaakt heeft. Niet alleen in mijn leven, maar ook in mijn directe omgeving.”Ze koos zelf het moment dat ze naar binnen kon lopen en bepaalde hoe de ruimte eruit moest zien. Ze had gevraagd om veel licht. “Ik had de regie, hij was mijn leven ingekelderd met een mes. Nu had ik de regie om de kamer binnen te stappen. Dat vond ik heel fijn.” Ook haar broertje was meegekomen en bleef in de buurt. Haar haar droeg ze los.
INFO
Heb jij zelf behoefte om te praten over jouw ervaring met seksueel grensoverschrijdend gedrag? Je kunt terecht bij Slachtofferhulp Nederland via 0900-0101 of chatten via de website.‘Betekende veel voor mij’
Haar verkrachter vond het heel spannend. “Ik heb hem een hand gegeven, hij was heel open, hij was er echt voor mij”, vertelt ze. “Hij was daar vrijwillig, dat betekende veel voor mij. Hij nam de verantwoordelijkheid om vragen te beantwoorden.” Ze spraken 2,5 uur met elkaar. “Hij had echt spijt.”“Ik wilde echt van mens tot mens een gesprek voeren”, blikt Sonja terug. “De eerste jaren had ik het niet gekund, ik was boos en wilde hem wat aandoen. Toen had ik het niet op deze manier kunnen doen.” Lang zag ze hem als monster, kon zijn straf niet hard genoeg zijn. “Maar op een gegeven moment ben ik dat anders gaan bekijken.”
Van hart tot hart
Uiteindelijk spreekt ze uit dat ze hem een knuffel wilde geven. “Omdat het zo’n puur gesprek was, in wat hij voor mij in dat gesprek betekend had en de openheid die hij gaf”, legt ze uit. “Met een knuffel zitten de harten dicht bij elkaar, voor mij voelde het goed om dit zo te doen.” Ze kan zich voorstellen dat niet iedereen dit zo voelt. “Ik ben er naartoe gegroeid.”“De eerste paar jaar stond ik vol boosheid en angst in het leven, pijn en woede. Dat is een energie die laag is en mij niets oplevert, hoe begrijpelijk het ook is. Maar op de lange termijn denk ik dat de energie van liefde en anders naar mensen kijken meer oplevert en mij rust geeft.” Ze had zich altijd afgevraagd of hij boos zou zijn of voor de deur zou kunnen staan. Na het gesprek was de angst weg, ze voelde rust. “Ik merkte dat de cirkel echt rond was en het voor mij goed is.”
‘Ik ben oké met hem’
Een deel van haar omgeving begreep het gesprek niet, ze waren veroordelend. “Daardoor ging ik zelf ook twijfelen, is het raar dat ik dit wil? Moet ik het wel doen?” Ze waren bang dat het slecht zou uitpakken. “Ze begrepen het helemaal niet, maar ik wilde een andere manier vinden om naar hem te kijken zodat ik met een andere blik verder kon leven.” Nu ze zien wat heeft het opgeleverd, zijn ze blij dat Sonja het wel gedaan heeft.“Slachtoffer en dader hebben onvermijdelijk een relatie met elkaar”, zegt Sonja. “Die is anders dan met je vriend of vriendinnen, maar het slachtoffer kan niet zonder de dader.” Het is strijd en conflict, maar die strijdbijl moet begraven worden. “Niet tegenover elkaar, dan kan een gesprek lucht en ruimte bieden.”
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
